“แม่!!” อัยย์เบิกตากว้าง น้ำเสียงของเธอตื่นตระหนกเกินกว่าเหตุ พริมาถึงกับสะดุ้งและอดที่จะเอ็ดลูกสาวไม่ได้ “อะไรกันลูก อยู่ดี ๆ ก็ตะโกนเสียงดัง ทำแม่ตกใจหมด”
“ทำไมแม่ถึง...” อัยย์พูดตะกุกตะกัก สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกังวลอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาของเธอคาดคั้นถามถึงเหตุผลว่าแม่กำลังทำอะไรอยู่
พริมาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ “แม่บอกแล้วไงว่าแม่จะช่วยให้ลูกสมหวังเอง” พริมาพูดอย่างมีเลศนัย
“สมหวัง..นี่แม่กำลังจะทำอะไรคะ” อัยย์ถามด้วยความตกใจปนสับสน เพราะเธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมแม่ถึงคิดจะทำอะไรแบบนี้ ทั้งที่เธอเพิ่งถูกปฏิเสธจากพี่เชนไปหมาด ๆ ตอนนี้เธอรู้สึกถึงหายนะกำลังมาเยือนในไม่ช้า
“แม่ไม่ได้ทำอะไรเลย ความจริงลูกกับพี่เชนเป็นของกันและกันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”
“แม่หมายความว่ยังไงคะ” อัยย์วารินทร์เอียงคอถามด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสับสนที่มากขึ้น คำพูดของแม่ทำให้เธอรู้สึกสะดุดใจเป็นพิเศษ โดยเฉพาะประโยคที่ว่า ‘ความจริงลูกกับพี่เชนเป็นของกันและกันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว’ มันหมายความว่าอะไรกันแน่!
พริมามองลูกสาวด้วยรอยยิ้มที่แฝงความลับบางอย่างที่ยังไม่ต้องการเฉลยตอนนี้ “เดี๋ยวน้องอัยย์ก็รู้เองแหละลูก”
“แต่ว่าแม่คะ...” อัยย์พยายามซักถามต่อ แต่ก็ไม่ทันแล้วเพราะเสียงรถที่เข้ามาจอดที่หน้าบ้านทำให้แม่รีบหันมาพูด
“ลุงพงษ์กับป้าวรรณมาแล้ว แม่ไปรับพวกเขาก่อนนะลูก” พริมาเอ่ยพร้อมกับหันหลังรีบเดินออกไปต้อนรับแขกอย่างรวดเร็ว โดยไม่เปิดโอกาสให้ลูกสาวได้ถามต่อ เหมือนกับว่าตั้งใจเลี่ยงการตอบคำถามของเธอ
อัยย์วารินทร์ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ความคิดมากมายเริ่มตีกันในหัว และคำถามที่อยู่ในหัวตอนนี้ก็คือ... ‘พี่เชนจะมาด้วยไหมนะ!’
เพียงไม่กี่นาทีหลังจากนั้น เสียงฝีเท้าของหลายคนดังขึ้นพร้อมกับเสียงพูดคุยเบา ๆ อัยย์วารินทร์ค่อย ๆ หันหน้าไปมองอย่างช้า ๆ และสิ่งแรกที่เธอเห็นคือดวงตาคู่หนึ่งที่นิ่งสงบ ราวกับสายน้ำ แต่กลับแฝงไปด้วยความเย็นชา ใบหน้าเคร่งขรึมของชายหนุ่มที่มองโลกด้วยท่าทีไม่แยแส ทำให้หญิงสาวนิ่งอึ้งไปหลายวินาที ก่อนที่เสียงที่คุ้นเคยจะดึงเธอกลับมา
“หนูอัยย์... ไม่เจอกันนานเลยนะ โตเป็นสาวขึ้นเยอะเชียว” เสียงของธมลวรรณ มารดาของคเชนทร์ดังขึ้นขณะเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับลูบหัวหญิงสาวอย่างเอ็นดู
อัยย์วารินทร์รีบสลัดความอึดอัดออกจากใจแล้วกล่าวสวัสดีด้วยน้ำเสียงสุภาพ
“สวัสดีค่ะลุงพงษ์ สวัสดีค่ะป้าวรรณ”
“ไหว้พระเถอะลูก” วรรณยิ้มอย่างอบอุ่น พร้อมกับรวบมือของอัยย์ไว้ในมือของเธอ ก่อนที่ทั้งครอบครัวจะพากันไปนั่งลงที่โต๊ะอาหาร
ไม่นานหลังจากนั้น อีกหนึ่งเสียงก็เอ่ยทักทายขึ้น เป็นเสียงทุ้มต่ำที่ทำให้อุ่นใจ
“สวัสดีครับ” ทุกสายตาบนโต๊ะอาหารหันไปมองเจ้าของเสียงพร้อมกัน และดูเหมือนคนที่ดีใจที่สุดจะเป็นหญิงสาวที่น่ารัก สาวน้อยที่รีบลุกขึ้นจากโต๊ะด้วยความตื่นเต้นอย่างที่สุด
“พี่คชา!” อัยย์วารินทร์ไม่รอช้า วิ่งเข้าไปกอดพี่ชายสุดที่รักเพียงคนเดียวของเธอที่ไม่ค่อยได้เจอหน้า
คชาหัวเราะเบา ๆ ยกมือขึ้นดีดหน้าผากหน้าผากน้องสาวตัวน้อย “ฮ่า ๆ ทำตัวเป็นเด็กไปได้”
อัยย์ยู่ปากลงเล็กน้อย “ก็อัยย์คิดถึงพี่คชานี่คะ พี่คชาเอาแต่อยู่ที่คอนโดของตัวเอง ไม่ค่อยกลับมาบ้านเลย” เสียงเล็กต่อว่าพี่ชายหน้างอง้ำ แต่กลับน่าเอ็นดูในสายตาคนมอง
คชายิ้มและยอมรับความผิดแต่โดยดี “โอเค ๆ พี่ผิดเอง พี่ขอโทษ โอเคไหม” เขาพูดพร้อมกับประคองใบหน้าของน้องสาวด้วยความเอ็นดู
“อืม...โอเคก็ได้ค่ะ” อัยย์วารินทร์ฉีกยิ้มกว้างตอบรับอย่างยินดี รู้สึกสบายใจขึ้นทันทีที่ได้เจอพี่ชายที่แสนดี
“หึหึ” คชากลั้วหัวเราะในลำคอ ขยี้ผมน้องสาวเบา ๆ หลายทีด้วยความมันเขี้ยว ก่อนจะพากันเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะอาหาร
“สวัสดีครับคุณลุงคุณป้า” คชายกมือไหว้ผู้ใหญ่ทุกคนด้วยความเคารพ ก่อนจะยักคิ้วทักทายเพื่อนเก่าที่สนิทกันมาตั้งแต่เด็ก
“จ้าลูก” กิติพงษ์และธมลวรรณรับไหว้ด้วยรอยยิ้มอบอุ่น
เมื่อทุกคนมาพร้อมหน้าพร้อมตาแล้ว ก็เริ่มลงมือทานอาหารมื้อค่ำพร้อมกัน บรรยากาศที่โต๊ะเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยที่สนุกสนาน โดยเฉพาะผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายที่พูดคุยกันอย่างสนิทสนม คชายังมีส่วนร่วมในบทสนทนาอย่างเป็นกันเอง จะมีก็แต่สองคนที่นั่งก้มหน้าก้มตาทานอาหารเงียบ ๆ คืออัยย์วารินทร์กับคเชนทร์ ทั้งคู่ไม่ได้เอ่ยปากพูดกันเลย ต่างคนต่างจมอยู่ในความคิดของตัวเอง
หลังจากที่ผู้ใหญ่พูดคุยเรื่องราวสัพเพเหระกันได้สักพัก ในที่สุดก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะพูดถึงเรื่องธุรกิจที่ชวนให้เครียด
“ช่วงนี้ธุรกิจนำเข้าสินค้าหนีภาษีของแกเป็นไงบ้างวะ ไอ้ปริน” พ่อของอัยย์วารินทร์ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ตอนนี้ศุลกากรกวดขันมากขึ้น ก็มีติดขัดบ้างเล็กน้อย แต่ก็ยังพอไปได้ คงไม่เจ๋งเท่าธุรกิจขายสินค้าต้องห้ามกับสัมปทานเถื่อนของแกหรอก” ปรินตอบพร้อมหัวเราะเบา ๆ พลางหยิบแก้วน้ำขึ้นดื่ม
“อ่ะแฮ่ม ๆ นาน ๆ จะได้มากินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันสักที เลิกคุยเรื่องเครียดกันเถอะ” ธมลวรรณที่เห็นบนสนทนาเคร่งเครียดก็พูดแทรกขึ้นมา ทำให้หนุ่มใหญ่ทั้งสองที่กำลังพูดคุยเรื่องธุรกิจหยุดบทสนทนาที่เคร่งเครียดเปลี่ยนเป็นเรื่องดินฟ้าอากาศ กับเรื่องทั่วไปทำให้บรรยากาศผ่อนคลายลง
จากนั้นก็ตามมาด้วยฝ่ายหญิงที่เป็นคนเอ่ยขึ้นบ้าง
“พริมา…เธอยังจำสัญญาของพวกเราได้ไหมจ๊ะ” ธมลวรรณ แม่ของคเชนทร์พูดขึ้น
“ฉันจำสัญญาของเราได้ทุกเรื่องแหละ แต่วรรณหมายถึงสัญญาเรื่องไหนล่ะ” พริมาตอบยิ้ม ๆ
“ก็สัญญาที่ว่า...เมื่อหนูอัยย์เรียนจบ จะให้แต่งงานกับตาเชน ลูกชายคนเดียวของฉันอย่างไรล่ะ”
เมื่อธมลวรรณพูดจบ อัยย์วารินทร์ที่กำลังดื่มน้ำอยู่ถึงกับสำลักทันที
“แค่ก ๆ” คชาที่นั่งใกล้รีบลูบหลังให้น้องสาวและถามอย่างห่วงใย
“ยัยอัยย์ เป็นไงบ้าง?”
อัยย์วารินทร์ส่ายหน้าเป็นการบอกว่าไม่เป็นไร แต่ในใจของเธอกลับร้อนรนวุ่นวาย ส่วนอีกคนที่ถูกกล่าวถึงในเรื่องนี้อย่างคเชนทร์ ยังคงนิ่งเงียบเหมือนไม่รู้สึกอะไร แต่ดวงตาคมปลาบของเขากลับตวัดมามองเธอด้วยสายตาคุกรุ่น ทำเอาเธอสะดุ้งด้วยความตกใจ เขามองเหมือนกับว่าจะบ่งบอกว่า เธอต้องเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้อย่างแน่นอน
ตอนนี้อัยย์วารินทร์อยากจะพูดแก้ตัวเหลือเกินว่าเธอเองไม่รู้เรื่องที่พวกแม่พูดเหมือนกันนะ แต่ตอนนี้ทำให้เพียงนั่งก้มหน้าเท่านั้น
“ถ้าเป็นสัญญาเรื่องนี้ฉันจำได้ไม่มีวันลืมเลยล่ะ” พริมาบอกกับธมลวรรณด้วยรอยยิ้มที่แฝงความเจ้าเล่ห์อยู่เล็ก ๆ และทั้งสองก็มองหน้าอย่างรู้กัน
“ถ้าสองครอบครัวเราเกี่ยวดองกันไว้ก็ดีนะ” ปรินพ่อของอัยย์วารินทร์พูดเสริมขึ้นอย่างเห็นด้วย ไม่ใช่เพียงเพราะสัญญาที่ผู้ใหญ่ทั้งสองครอบครัวเคยให้ไว้ แต่ยังเป็นเพราะเหตุผลทางธุรกิจที่ทำร่วมกันด้วย
“ถ้าปรินกับพริมาตกลง ครอบครัวของเราก็ยินดีมาสู่ขอหนูอัยย์ตามประเพณี” กิติพงษ์พูดขึ้น ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายพูดคุยกันอย่างจริงจัง โดยไม่ถามความเห็นของเด็กทั้งสองที่เป็นลูกหลานของตนเลยสักคำ
อัยย์วารินทร์อัยย์ที่ไม่มีปากไม่มีเสียงได้เพียงแค่นั่งเงียบก้มหน้ารับชะตากรรม ส่วนคเชนทร์ก็นิ่งเงียบเช่นกัน เขาเลือกที่จะไม่แสดงความเห็นหรือหักหน้าพ่อแม่ของตัวเองต่อหน้าคนอื่น เขาเก็บงำความรู้สึกไม่พอใจเอาไว้
แต่สาวตาคมวาวของเขากลับส่งความโกรธและไม่พอใจไปยังคนที่เขาเชื่อว่าเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้ ไม่อย่างนั้นเรื่องนี้คงไม่ถูกหยิบยกมาพูดหลังจากที่เธอเพิ่งมาสารภาพรักเขาเพียงไม่กี่วันหรอก
คชาที่เหมือนจะอ่านใจน้องสาวของตัวเองออก จึงตัดสินใจพูดแทรกขึ้นมากลางวงสนทนา
“เอ่อ….พ่อกับแม่ และคุณลุงคุณป้าครับ เรื่องแบบนี้พวกเราควรจะถามไอ้เชนกับยัยอัยย์ก่อนดีไหมครับ ว่าพวกเขาอยากแต่งงานกันหรือเปล่า” เสียงของคชาเหมือนกับสิ่งมหัศจรรย์ที่เกิดขึ้น อัยย์วารินทร์หันไปมองพี่ชายด้วยสายตาขอบคุณ“อืม...นั่นสิ ตาเชน คิดเห็นอย่างไรถ้าพ่อกับแม่จะให้ลูกแต่งงานกับน้องอัยย์” ธมลวรรณเอ่ยถามลูกชายด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง สายตาของเธอจ้องมองลูกชายอย่างตั้งใจ และรอคอยคำตอบที่เธอเชื่อว่าลูกชายจะไม่ขัดใจคนเป็นแม่อย่างเธอคเชนทร์มองหญิงสาวด้วยสายตาเย็นชา ราวกับตั้งใจสื่อบางอย่าง ก่อนจะตอบแม่ด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย“แล้วแต่พ่อกับแม่เถอะครับ”คำตอบนี้ทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายยิ้มออกมาอย่างพอใจไม่น้อย ส่วนอัยย์วารินทร์รู้สึกประหลาดใจอยู่ไม่น้อยที่เขาไม่ปฏิเสธ แต่สำหรับคเชนทร์แล้วเขารู้ดีว่า แม้จะปฏิเสธไป ก็ไม่มีประโยชน์ พ่อแม่ของเขายังไงก็จะบังคับให้เขาแต่งงานอยู่ดี เขาจึงเลือกที่จะยอมแต่งไปก่อน และค่อยทำให้เห็นว่า ชีวิตคู่ที่ถูกคลุมถุงชนนี้ไปกันไม่รอดจริง ๆเวลาผ่านไปหลายวัน ตั้งแต่วันนั้นที่อัยย์วารินทร์ตัดสินใจสารภาพรักกับคเชนทร์เธอก็ไม่เคยพบเจอกับความสุขที่แท้จริงอีกเลย
"มาทำไม!" คเชนทร์เอ่ยถาม น้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงความไม่พอใจอัยย์วารินทร์ที่นั่งรออยู่ พอเห็นคเชนทร์มาถึงก็คลี่ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ แต่ความอ่อนโยนและใสซื่อในแววตาของเธอไม่สามารถทำลายก้อนน้ำแข็งที่เกาะอยู่ในใจของเขาได้ เมื่อเธอรู้สึกถึงความเฉยชาที่แผ่ออกมาจากร่างสูง หญิงสาวรีบหุบยิ้มลงทันที“สะ...สวัสดีค่ะพี่เชน” หญิงสาวเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก เพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มบทสนทนาจากตรงไหน คำว่าสวัสดีจึงเป็นประโยคแรกที่หลุดออกมาแต่คำทักทายนั้นกลับไม่เข้าหูของคเชนทร์แม้แต่น้อย สีหน้าของเขาเย็นชาและปราศจากอารมณ์ ทำให้อัยย์วารินทร์ที่พยายามยิ้มใจแป้ว รู้สึกห่อเหี่ยวไปหมดแต่ถึงแม้ว่าจะถูกปฏิเสธกลาย ๆ จากท่าทีเย็นชาของเขา แต่อัยย์วารินทร์ยังไม่ยอมแพ้ เธอลุกขึ้นอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ และเดินเข้าไปหาคเชนทร์ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ผู้บริหารตัวใหญ่ของเขาอัยย์วารินทร์พยายามหาทางทำให้คเชนทร์ยอมพูดกับเธอ จึงตัดสินใจทำท่าทีเหมือนเล่นสนุกแบบที่เคยทำกันเมื่อตอนเด็ก ๆ โดยยื่นหน้าเข้าไปใกล้ฉีกยิ้มหวานออกมา หวังว่ามันจะทำให้คเชนทร์คลายความเย็นชาได้บ้าง และดูเหมือนมันจะได้ผล คเชนทร์ยอมพูดออกมาในที่สุดแต่สิ่งที่
"อะไรนะคะ" อัยย์วารินทร์อุทานด้วยความตกใจ ดวงตาเบิกกว้างราวกับไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยิน ‘เมื่อวานพี่เชนยังพูดเหมือนโกรธเรามาก แล้วทำไมวันนี้ถึงยอมทำแบบนี้กันล่ะ’ ความคิดตีรวนในหัวด้วยความสับสนพี่เชนเป็นคนที่อ่านยากมาแต่ไหนแต่ไร เธอไม่เคยเดาทางเขาได้เลย แต่เรื่องคุ้มดีคุ้มร้าย ปากร้ายใส่เธอ เธอเองก็เพิ่งเห็นหลังจากที่มีเรื่องให้ต้องแต่งงานกันนี่แหละ"แม่คะ แต่ว่า…." หญิงสาวมองหน้าแม่พยายามจะพูด แต่แม่ของเธอก็ไม่เปิดโอกาสให้เธอได้อธิบาย“ไม่มีแต่! เร็ว ๆ เลยลูก ลุกไปอาบน้ำเร็ว” พริมาไม่รอช้า จับไหล่ลูกสาวทั้งสองข้างแล้วดันเบา ๆ ให้เดินไปที่ห้องน้ำ ทำให้เธอจำต้องยอมทำตามแม่โดยดี แม้ในหัวของเธอจะเต็มไปด้วยคำถามที่ยังไม่ได้คำตอบก็ตามในขณะที่เดินไปยังห้องน้ำ หัวใจของอัยย์เต้นไม่เป็นจังหวะ เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคเชนทร์ถึงยอมทำตามแผนการแต่งงานในวันนี้ ทั้งที่เมื่อวานเขาแสดงท่าทีปั้นปึ่งเย็นชา ปากร้ายอีกต่างหากเมื่ออัยย์วารินทร์อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เธอก็ลงมากินข้าวชั้นล่าง แต่กินไปได้สักพักเธอก็วางช้อนลงหลังจากกินไปได้ไม่กี่คำ ความกังวลทำให้เธอกลืนอาหารไม่ลง“อิ่มแล้วเหรอลูก” ปรินถามลูกสาวด้ว
พนักงานสังเกตเห็นใบหน้างดงามของว่าที่เจ้าสาวใบซีดลงทันทีที่ฝ่ายชายพูดจบ เธอก็เอะใจไม่น้อย และเพิ่งสังเกตท่าทางห่างเหินของฝ่ายชายแม้เธอจะไม่รู้เหตุผลที่ทั้งสองกำลังจะแต่งงานกัน แต่ก็ชัดเจนว่ามันไม่ใช่เพราะความรักแบบคู่แต่งงานทั่วไปแน่นอน เพราะตั้งแต่เข้าร้านมาว่าที่เจ้าบ่าวยังไม่มีรอยยิ้มสักครั้ง นอกจากคำพูดที่จำเป็นเท่านั้นและดูเหมือนว่าเจ้าบ่าวจะขยันทำร้ายจิตใจว่าที่เจ้าสาวเสียเหลือเกิน แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็พยายามรักษาบรรยากาศและรีบแนะนำต่ออย่างเป็นมืออาชีพ“มี After Party ไหมคะ เอ่อ... ถ้ามีด้วย ดิฉันแนะนำชุดเจ้าสาวแบบ Tea-Length ค่ะ ชุดนี้เป็นเดรสสั้นที่มีช่วงกระโปรงพลิ้วไหว มีเสน่ห์แบบวินเทจ ช่วยเพิ่มความน่าดึงดูดได้อย่างดีค่ะ”ร่างสูงพยักหน้าโดยไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ “มีด้วย พาเธอไปลองชุดได้เลย”“ได้ค่ะ” พนักงานพยายามยิ้มตอบด้วยความสุภาพ พร้อมกับพาว่าที่เจ้าสาวไปลองชุดอีกครั้งหลังจากที่เลือกชุดเจ้าสาวเสร็จ พนักงานก็หันมาแนะนำชุดเจ้าบ่าวต่อ ยังคงน้ำเสียงสุภาพเช่นเดิมแม้จะรู้สึกอึดอัดกับว่าที่เจ้าบ่าวผู้หล่อเหลาแต่ใบหน้าสงบนิ่งจนเดาอารมณ์ไม่ออก“ส่วนคุณผู้ชาย อยากได้ชุดเจ้าบ่าวแบบไหนด
"ไม่แล้วล่ะ แต่ว่าเธอคงต้องไปเอง พอดีฉันมีธุระต่อ คงไม่ได้ไปส่ง”เมื่อได้ฟังคำตอบจากร่างสูง ความเย็นยะเยือกแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของอัยย์วารินทร์ เธอรู้สึกจุก จนแทบพูดไม่ออก สายตาของเขาเย็นชาราวกับน้ำแข็ง หัวใจดวงน้อยของหญิงสาวเริ่มจมดิ่งลงเรื่อย ๆ เธอฝืนยิ้มและตอบกลับด้วยเสียงสั่น ๆ"อ๋อ...ไม่เป็นไรค่ะ อัยย์ไปเองได้ พี่เชนก็ขับรถดี ๆ นะคะ" พูดจบเธอก็รีบเปิดประตูลงจากรถทันที พลางคิดในใจว่าเขาคงอยากให้เธอไปให้พ้นหน้าเสียทีกระมัง ทันทีที่ร่างเล็กลงจากรถ รถหรูก็เคลื่อนออกไปโดยเร็ว ไม่แยแสว่าเธอจะไปต่ออย่างไร ใบหน้าสวยของอัยย์วารินทน์ตอนนี้เต็มไปด้วยความขมขื่น จิตใจบอบช้ำเกินกว่าที่จะทนไหว หญิงสาวมองท้ายรถที่ขับออกไปไกล ด้วยความรู้สึกเจ็บหน่วงหัวใจ เป็นที่สุดในที่สุด วันที่หลายคนคาดหวังว่าจะเป็นวันที่มีความสุขก็มาถึงแขกเหรื่อเริ่มทยอยเดินเข้างาน ทุกคนต่างยิ้มแย้มมีความสุข เว้นแต่เจ้าบ่าวกับเจ้าสาวเท่านั้นที่ดูเหมือนกล้ำกลืนฝืนทนเต็มที ทั้งคู่ออกมายืนต้อนรับแขกที่มาร่วมงานแต่งงาน โดยมีครอบครัวของทั้งสองฝ่ายยืนอยู่ด้วยอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาอัยย์วารินทร์มองใบหน้าคมเข้มของเจ้าบ่าวด้วยสายตาห
ในขณะที่อัยย์วารินทร์พยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้น เปลือกตาของคนเมาที่ปิดลงคล้ายคนจะหลับกลับค่อย ๆ เปิดขึ้น เผยให้เห็นดวงตาฉ่ำวาวมองมาที่เธออย่างไม่กะพริบ สายตานั้นทำให้อัยย์วารินทร์รู้สึกถึงความร้อนรุ่มในอกที่เพิ่มขึ้น เธอพยายามดันตัวเองลุกขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับถูกมือหนาของชายหนุ่มกดแผ่นหลังเอาไว้ ราวกับเขาจะไม่ยอมให้เธอหนีไปไหน“พี่เชน... ปล่อยอัยย์เถอะค่ะ” อัยย์วารินทร์เอ่ยออกมาด้วยเสียงติดสั่น หัวใจเต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะ เธอดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดแต่ร่างแกร่งกลับยิ่งกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น ดวงตาปรือปรอยคู่นั้นจ้องริมฝีปากบางแต่ดูอวบอิ่มอย่างหลงใหลแบบไม่เคยรู้สึกมาก่อน ก่อนที่ใบหน้าคมไร้หนวดเคราจะค่อย ๆ เคลื่อนเข้ามาใกล้จนเกือบสัมผัสใบหน้าสวย รู้ตัวอีกทีหญิงสาวก็หลับตาลงโดยอัตโนมัติและสัมผัสถึงรสจูบนุ่มลึกแต่พอนึกถึงคำพูดในช่วงพิธีงานแต่งของฝ่ายชายได้ 'ผมแพ้ลิปสติก' ก็ทำให้ดวงตากลมโตเบิกโพลงในทันทีแม้ว่าเขาจะยังจูบอยู่ก็ตาม ลิ้นเรียวที่เกี่ยวพันจนฉ่ำแฉะเริ่มรุกเร้าไล่ต้อนและดูดดุนอย่างรุนแรง ทำเอาเธอได้สติ มือบางทุบอกไปแกร่งไปหลายทีก่อนที่เขาจะผละออก ดวงตาขุ่นเคืองของคนใต้ร่างจ้องม
ร่างเล็กพยายามร้องขอเพราะความเจ็บจี๊ดที่ซอกคอขาวเธอพยายามดิ้นรนเอาตัวรอดอย่างสุดชีวิต มือบางยันอกแกร่งที่ตอนนี้กระดุมหลุดออกไปหลายเม็ด ฝ่ามือบางจึงสัมผัสกับแผ่นอกกว้างโดยตรง และเป็นครั้งแรกที่เธอสัมผัสเนื้อต่อเนื้อกับผู้ชายครั้งแรก ใบหน้าสวยของเธอจึงมีแต่ริ้วแดงที่ปรากฏออกมาจากใบหน้าที่ร้อนผ่าวในขณะที่ริมฝีปากเปียกชื้นของชายหนุ่มแนบลงบนลำคอซุกไซ้ไม่หยุดเธอ จากความเจ็บกลายเป็นความซ่านหวิวอย่างที่เธอไม่เคยพาลพบมาก่อนหญิงสาวพยายามเบี่ยงคอหนี แต่กลับกลายเป็นว่าเพียงแค่เธอเอียงคอหนีก็ทำให้เขากดจูบลงมาอย่างถนัดก่อนที่เขาจะตรึงใบหน้าของเธอเอาไว้ด้วยมืออุ่นข้างเดียวทำเธอไม่มีโอกาสหนีได้อีกริมฝีปากอุ่นร้อนหว่านพรมความร้อนไปตั้งแต่ซอกคอและกกหู คลอเคลียที่แก้มเนียนนุ่ม ก่อนจะเคลื่อนปลายจมูกกลับมาซุกไซ้ที่ซอกคออีกครั้ง พร้อมกับลมหายใจถี่กระชั้น ก่อนที่ฟันคมจะงับต้นคอเพรียวระหงไล่เรื่อยไปยังแอ่งชีพจร พ่นลมหายใจร้อนผ่าวคล้ายจะยั่วให้ทนไม่ไหว จากนั้นฝ่ามือใหญ่ก็ลูบไล้ไปทั่วผิวเนื้อนวลเนียนทั่วร่างกายของคนตัวเล็ก เสียงครางกระหึ่มอยู่ในลำคอบ่งบอกถึงความพอใจร่างนุ่มนิ่มทำให้ความต้องการที่มากขึ้นไปอีก
ร่างสูงลืมความตั้งใจที่จะทำให้อีกฝ่ายเจ็บปวดไปจนหมดสิ้น พลางคิดว่าถ้าได้เอ็นอุ่นเข้าไปซุกอยู่ด้านใน คงจะดีไม่น้อยแต่ความคับแน่นที่ตอดรัดนิ้วเรียวไม่หยุดทำให้เขาต้องเพิ่มความเสียวซ่านให้เธอมากขึ้น เพราะเอ็นอุ่นขนาดใหญ่ถ้าเข้าไปตอนนี้มีหวังเธอได้ร้องเป็นแน่"อื้อ..พี่เชน อัยย์เจ็บ" เสียงหวานร้องออกมาก่อนจะดันร่างแกร่งออกห่าง แต่เพราะแรงที่ไม่มีเหลือทำให้เธอได้แค่เพียงวางฝ่ามือตรงอกแกร่งของขาเท่านั้นสองมือของคเชนทร์เริ่มเล้าโลมอีกครั้งพร้อมกับริมฝีปากผ่าวร้อนที่ก้มลงจูบใกล้เนินสาว ก่อนจะไล่งับไปที่เรียวขาขาวที่ถูกจับพาดบ่ากว้าง"อืออ..อ๊ะ พี่เชน" อัยย์วารินทร์ครางเสียงหวานความคับแน่นของนิ้วที่รุกคืบเข้ามาครบทั้งสามทำเอาร่างเล็กแอ่นสะโพกส่ายร่อนอย่างเร่าร้อน ใบหน้าสวยส่ายไปมาหลุดลอยไปในห้วงสวาทอันซาบซ่าน นิ้วแกร่งเร่งระรัวสร้างความเสียวกระสันให้กับหญิงสาวจนเธอครวญครางฟังไม่ได้ศัพท์เขาเคลื่อนไหวเรียวนิ้วราวกับจะคลำหาจุดไวสัมผัสที่อยู่ข้างใน ปลายนิ้วขยับเป็นวงกลมจากนั้นจึงเพิ่มจำนวนเสียดสีตรงจุดเดิมย้ำ ๆ นิ้วที่สอดเข้ามายังส่วนที่หดเกร็งขยี้ซ้ำ ๆ ตรงจุดที่ไวต่อการกลั่นแกล้ง ทำให้ร่างเล็กส
คเชนทร์เอ่ยออกมาอย่างหลงใหล พร้อมมองใบหน้าของหญิงสาวอยู่ครู่หนึ่ง ลมหายใจของร่างสูงถี่หอบขึ้นมาเรื่อย ๆ และส่งเสียงแข่งกับเนื้อดังกระทบกันออกอย่างต่อเนื่องชายหนุ่มขยับตัวเองนั่งตัวตรงตั้งฉาก เพื่อจับจ้องที่ร่องสวาทซึ่งตอนนี้มีท่อนเอ็นของเขาขยับเข้าและออกมาอย่างช้า ๆ แต่เป็นการกระทำที่หนักหน่วงเพราะทุกจังหวะการกระแทกของเขาทำให้หญิงสาวทั้งเสียวทั้งเจ็บ“พี่เชน อ้ะ เสียวอัยย์ เสียวไปทั้งตัวเลย อ๊ะ...อย่าขยับแบบนั้นสิคะ” เสียงครางกระเส่าของหญิงสาวดังออกมาอย่างต่อเนื่อง จนคนที่ได้ยินอดที่จะยกยิ้มออกมาเล็กน้อยไม่ได้“เหรอคะ เสียวแล้วชอบไหม..อ่าาห์~ซี๊ด พี่ก็เสียว” คำถามที่ไม่ได้ต้องการคำตอบของชายหนุ่ม ทำให้หญิงสาวมองเชนอย่างคาดโทษแต่เธอก็ต้องสะดุ้ง เมื่อนิ้วหัวแม่มือของคเชนทร์ได้ขยี้ลงตรงร่องสวาทของเธอ พร้อมการขยับท่อนเอ็นเข้าและออกด้วยจังหวะที่ร้อนแรงขึ้นมากกว่าเดิมเรื่อย ๆ“อือ.. เสียว อ๊ะ พี่เชน..ไม่ไหวแล้ว อัยย์จะไม่ไหวแล้ว..” ความรู้สึกตอนนี้สุขสมใกล้จะล้นทะลักเต็มที ใบหน้าของเธอบิดเบี้ยวอย่างเซ็กซี่พร้อมส่วนลึกที่ตอดรัดท่อนเนื้อทำเอาร่างสูงกัดฟันแน่นเพราะความเสียวไม่แพ้กันท่าทีของห
“วะ ว่ายังไงนะคะ”“ถ้าอัยย์เรียนจบแล้ว เรามีลูกกันเลยดีไหมครับ” ร่างสูงทวนคำถามอีกครั้ง น้ำเสียงนุ่มนวลแต่จริงจัง ทำเอาพวงแก้มเนียนนุ่มของอัยย์วารินทร์ขึ้นสี ใจเต้นแรงจนเหมือนจะทะลุออกมาจากอก เธอตอบกลับอย่างตะกุกตะกักด้วยความขวยเขิน“ถ้าพี่เชนว่าดี อัยย์ก็ว่าดีค่ะ แต่ว่าเรา…ยังไม่ได้ไปฮันนีมูนกันเลยนะคะ”คเชนทร์กะพริบตาปริบ ๆ หยุดคิดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นเมื่อคิดได้“อ่า..นั่นสิ พี่ลืมไปได้ยังไง ว่าแต่อัยย์อยากไปฮันนีมูนที่ไหน มัลดีฟส์ดีไหม หรือปารีส ฝรั่งเศสดี”“อัยย์ไปที่ไหนก็ได้ค่ะ ขอแค่มีพี่เชนไปด้วยก็พอ” อัยย์วารินทร์ตอบพลางซุกหน้าลงกับอกแกร่งของสามี ซ่อนใบหน้าที่เริ่มแดงจัด ไม่ยอมให้เขาเห็น พอเห็นคนตัวเล็กเขินอาย หัวใจของเชนที่เคยเยือกเย็นดั่งน้ำแข็งก็หลอมละลายลงไปจนหมดสิ้น ความรักที่เธอมีต่อเขานั้นเหมือนสายน้ำที่ชุ่มฉ่ำที่ซึมซาบเข้าไปในหัวใจ ค่อย ๆ ละลายความแข็งกระด้างและความเหินห่างที่เคยมีออกไปจนสิ้น เหลือเพียงความอบอุ่นและอ่อนโยนที่เขามีต่อเธอเพียงคนเดียวเขารู้สึกได้ว่าหญิงสาวตรงหน้าคือคนที่เขารอคอยมาตลอด“พี่ก็เหมือนกัน พี่ไปได้ทุกที่ ขอแค่มีอัยย์ไปด้วยก็พอ” เชนพูดพร้อ
แกร๊ก!เสียงเปิดประตูทำให้อัยย์วารินทร์รีบลุกขึ้นจากตักของคเชนทร์โดยอัตโนมัติ ก่อนจะได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงที่ดังกระทบพื้นด้วยความมั่นใจ ทำให้อัยย์วารินทร์รู้ทันทีว่าเป็นใครที่เข้ามาคเชนทร์เห็นว่าเป็นใคร จึงรีบลุกขึ้น จัดเสื้อเชิ้ตและเนกไทให้เข้าที่ ใบหน้าที่เคยมีรอยยิ้มพลันเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่ง แฝงไปด้วยความเย็นชาอย่างไม่ปิดบัง“ก่อนเข้ามาทำไมไม่เคาะประตู”“ปกติลิลลี่ก็เข้ามาแบบนี้ตลอดนะเชน” หญิงสาวริมฝีปากทรงกระจับแต่งแต้มด้วยลิปสติกสีแดงสดตอบกลับอย่างมั่นใจ แต่สายตาคมของเธอกลับจับจ้องไปที่ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างคนรักเก่าของเธอตาไม่กะพริบ“อือ..ช่างเถอะ นี่อัยย์ เป็นภรรยาของผม” คเชนทร์พูดพร้อมยื่นมือไปกุมมือร่างบาง ดึงเธอเข้ามาใกล้แนบชิด แม้อัยย์จะดูประหม่า แต่มือหนาก็กระชับมือของเธอเอาไว้แน่น เพื่อเน้นย้ำความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอลิลลี่ยิ้มบาง ๆ ก่อนจะแนะนำตัวเองอย่างมาดมั่น “ไหน ๆ ก็แนะนำตัวกันแล้ว ลิลลี่ก็ขอแนะนำบ้าง ฉันชื่อลิลลี่ค่ะ เป็น…แฟนเก่าที่เชนรักมาก” น้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้นเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งมั่นใจเต็มที่“เคยรัก แต่ตอนนี้ไม่ได้รักแล้ว” คเชนทร์ตอบกลับทันที ก่อนจะ
“พะ...พี่เชน พี่เชนพูดว่าอะไรนะคะ” อัยย์วารินทร์เงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง เธอไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม เมื่อกี้นี้พี่เชนพูดว่า 'รัก' ออกมา...คำที่เธอเฝ้ารอมานาน และไม่เคยคิดว่าจะได้ยินมันจากปากของเขาคเชนทร์มองหญิงสาวด้วยสายตาเว้าวอน "อัยย์...พี่รักอัยย์จริง ๆ พี่ขอโทษที่รู้ตัวช้า ขอโทษที่เคยทำไม่ดีกับอัยย์ วันนี้พี่รู้แล้วว่าหัวใจของพี่มีแต่อัยย์ ให้อภัยคนโง่ ๆ อย่างพี่เถอะนะ”คำสารภาพที่เต็มไปด้วยความจริงใจของคเชนทร์ท่ามกลางสักขีพยานทั้งสองครอบครัว ทำให้อัยย์วารินทร์เริ่มมีสีหน้าที่อ่อนลง แววตาของเธอสั่นระริกด้วยความอ่อนไหว คำพูดของเขาทำให้หัวใจที่เคยแข็งกร้าวเริ่มอ่อนลงโดยไม่รู้ตัวเมื่อเคชนทร์เห็นความหวั่นไหวในดวงตาหญิงสาวความหวังเล็ก ๆ ก่อตัวขึ้นในใจ“น้องอัยย์คิดเห็นว่ายังไงลูก” พริมาถามขึ้นอย่างอ่อนโยน เมื่อเห็นลูกสาวนิ่งเงียบไป ก่อนจะพูดต่อ“ไม่ว่าลูกจะตัดสินใจยังไง แม่กับพ่อและพี่คชาก็จะเคารพการตัดสินใจของหนู” ดวงตาเอื้ออาทรของแม่พริมาส่งผ่านความห่วงใย พร้อมคำพูดที่เปรียบดั่งน้ำเย็นชโลมใจ ช่วยให้อัยย์กล้าตัดสินใจตามความรู้สึกของตัวเองตอนนี้อัยย์วารินทร์จ
อัยย์วารินทร์ที่กลับขึ้นไปห้องนอนของตัวเองแล้ว แต่จิตใจยังว้าวุ่น พอได้ยินเสียงพี่ชายกับสามีทะเลาะกันเสียงดังอยู่นานสองนาน จนเธอทนไม่ไหวต้องลงมาห้ามในที่สุดคเชนทร์ที่เห็นหญิงสาวก็รีบปล่อยมือจากคอเสื้อของคชาทันที เขาปรี่เข้าไปหาอัยย์วารินทร์ด้วยสายตาละห้อย อารมณ์โกรธที่มีเมื่อครู่หายไปจนหมดสิ้น“อัยย์….”“หยุดเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” น้ำเสียงเย็นชาจากปากเล็ก ทำให้ร่างรู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอกข้างซ้าย ‘น้ำเสียงแบบนี้สินะ ที่เขาเคยใช้พูดทำร้ายจิตใจของอัยย์ในเมื่อก่อน’“อัยย์จะลงมาทำไมอีก กลับขึ้นไปเถอะ” คชาเดินเข้าไปหาน้องสาว ก่อนจะเอ่ยตำหนิเล็กน้อย“อัยย์ได้ยินว่ากำลังจะมีใครบางคนทำร้ายพี่คชา อัยย์ก็เลยทนไม่ได้ต้องรีบมาห้ามไว้ค่ะ” คำพูดที่ฟังดูห่างเหินจากปากของหญิงสาวยิ่งทำให้คเชนทร์รู้สึกเจ็บช้ำ แต่เขาไม่เคยคิดโกรธเธอเลย เพราะเขาเองที่เคยทำไม่ดีกับเธอก่อนคชาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงยียวน “น้องไม่ต้องเป็นห่วงพี่หรอก ก็แค่คนพาล พี่ไม่กลัวหรอก”“ไอ้คชา!” เชนคำรามด้วยความโกรธ แต่ยังไม่ทันพูดอะไร เสียงแหวก็ดังขึ้นอีกครั้ง“อย่านะคะ” คำพูดเพียงสั้น ๆ ของเธอ แต่กลับมีอำนาจมากพอที่จะระงับอารม
คเชนทร์ตวาดออกมาด้วยความเดือดดาล สายตาเต็มไปด้วยความโกรธ ความหวาดกลัวว่าจะสูญเสียคนรักทำให้เขายิ่งพยายามแสดงความเป็นเจ้าของ คเชนทร์ดึงหญิงสาวเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนแสดงความหวงแหนแต่ใครจะรู้ว่าคนในอ้อมแขนนั้นกลับดิ้นขัดขืนอย่างไม่หยุด ทั้งยังกล่าวคำหักหน้าของเขาออกมาอีกด้วย“พี่เชน! ..ปล่อยนะ เราไม่ได้เป็น….สามีภรรยากันแล้วนะคะ” คำพูดของหญิงสาวทำให้คเชนทร์ที่กำลังเกรี้ยวกราดอยู่แล้ว ยิ่งโกรธจัดจนควบคุมสติตัวเองไม่อยู่“ไม่ได้เป็นอย่างนั้นเหรอ ทะเบียนสมรสก็ยังมี จะไม่ได้เป็นได้ยังไง!” เขาโพล่งออกมาทันควัน น้ำเสียงแข็งกระด้าง ดวงตาวาวโรจน์จ้องที่หญิงสาวอย่างไม่ลดละ ทั้งที่ก่อนมาเขาตั้งใจจะขอโทษเธอกับสิ่งที่เขาทำผิดไป แต่พอเห็นหญิงสาวคุยหัวเราะกับผู้ชายคนอื่นทำให้เกิดหึงหวงออกมาโดยไม่รู้ตัวและเป็นครั้งแรกที่คเชนทร์ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ อัยย์วารินทร์มองหน้าคนที่กำลังอาละวาดด้วย ความไม่เข้าใจ ทั้ง ๆ ที่เธอถอยให้เขาขนาดนี้แล้วเขายังจะตามมารังควานเธออีกทำไม หญิงสาวเม้มปากแน่น ก่อนจะเอ่ยขึ้น..“...แต่อีกไม่นานอัยย์กับพี่เชนก็ต้องหย่ากันแล้ว” อัยย์วารินทร์พูดด้วยน้ำเสียงติดนิ่ง แต่เธอ
“แม่ยอมรับว่าตอนแรกแม่อยากให้ลูกแต่งงานกับพี่เชนมาก เพราะแม่คิดว่าเขาจะดูแลลูกได้ดี แต่พ่อกับแม่ไม่คิดเลยว่าเขาจะทำให้ลูกของแม่เสียใจขนาดนี้ สิ่งที่ตาเชนทำกับหนู..พวกเรารับไม่ได้จริง ๆ” น้ำตาของคนเป็นแม่ไหลลงอย่างกลั้นไม่อยู่“แม่ขอโทษนะลูก แม่ขอโทษที่ไม่ฟังลูก ไม่ถามความรู้สึกของลูกให้ดี เอาแต่จะบีบบังคับลูกอย่างเดียว” น้ำเสียงของแม่สั่นเครือ ขณะที่เธอก้าวเข้ามากอดลูกสาวสุดที่รักไว้แน่น เพราะความเชื่อมั่นในใจตัวเองแท้ ๆ ที่ทำให้ลูก ทุกข์ระทมได้ถึงขนาดนี้ พริมาต่อว่าตัวเองอยู่ในใจเมื่อได้ยินดังนั้น คนเป็นลูกสาวก็ยิ่งหลั่งน้ำตาออกมา สองแม่ลูกพากันร้องไห้ออกมาด้วยความทุกข์ใจไม่ต่างกันอัยย์วารินทร์ไม่ได้พูดอะไรออกมา เพราะคำว่าหย่าที่ได้ยินมันทำให้เธอจุกและเจ็บจนพูดไม่ออกและเมื่อเห็นแม่ของตัวเองร้องไห้ด้วยความทุกข์ใจ น้ำตาของเธอก็ไหลพรั่งพรูออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ร่างเล็กสะอึกสะอื้นไห้จนไหล่เล็กสะท้านอย่างน่าสงสารในตอนนี้ อัยย์วารินทร์รู้สึกสับสนไปหมด ทั้งรัก ทั้งเจ็บ และเห็นใจครอบครัวของตัวเอง ความคิดในหัวของเธอวุ่นวายไม่หยุดความรักที่เธอมีต่อคเชนทร์ ความเจ็บปวดที่ได้รับ และความรู้สึก
ในขณะที่คเชนทร์ประสบความยุ่งยากในใจอยู่นั้น อีกฟากหนึ่งของบ้านภรรยาก็เกิดความวุ่นวายใจไม่แพ้กัน หลังจากกลับจากกินข้าวนอกบ้าน คชาส่งอัยย์วารินทร์เข้าห้องนอนทันที เพราะตอนนี้เธอไม่พร้อมที่จะเจอหน้าพ่อแม่ เมื่อพาน้องสาวไปพักผ่อนเรียบร้อยแล้ว คชาจึงเรียกพ่อกับแม่มารวมตัวกันที่ห้องโถงใหญ่ของบ้าน เพื่อหารือเรื่องปัญหาครอบครัว เมื่อหนึ่งคนมีปัญหา คนอื่นในครอบครัวก็ต้องช่วยกันหาทางออก“พ่อครับ แม่ครับ ผมมีเรื่องต้องขอคำปรึกษามันเป็นเรื่องเกี่ยวกับยัยอัยย์.."“มีเรื่องอะไร..!” ทั้งสองคนถามขึ้นพร้อมกัน เมื่อเห็นใบหน้าเคร่งเครียดและท่าทีจริงจังของลูกชาย หัวใจของพ่อแม่เริ่มรู้สึกกังวล กลัวว่าสิ่งที่กำลังจะได้ยินเป็นเรื่องร้ายแรงคชาอึกอักอยู่ครู่หนึ่ง เรื่องนี้เป็นเรื่องละเอียดอ่อน มันไม่ง่ายเลยที่จะพูดออกไป แต่ด้วยความเป็นพี่ชาย หากเขายังทำไม่รู้ไม่เห็นแล้วปล่อยไป เขาคงเป็นพี่ชายที่แย่มาก ๆ และเรื่องนี้ก็ถือเป็นเรื่องใหญ่ อันที่จริงถ้ามันไม่รักน้องสาวเขา ๆ ก็ไม่ว่าอะไร แต่ในเมื่อคนเราแต่งงานกันแล้วแทนที่มันจะซื่อสัตย์ต่อภรรยาแต่มันกลับนอกใจ แบบนี้ไม่มีวันที่เขาจะยอมให้น้องสาวต้องไปทนทุกข์กับมั
เมื่อได้ยินอย่างนั้นจากพี่ชาย หญิงสาวที่ก้มหน้าอยู่ก็หันขวับไปมองอีกฝ่ายทันที เมื่อกี้พี่ชายเธอถามว่ายังไงนะ"พี่ถามว่าไอ้เชนมันนอกใจอัยย์ใช่มั้ย!" เสียงเข้มตอกย้ำคำถามอีกครั้งตอนแรกไอ้วรินคิดว่าหูเพี้ยน ที่ได้ยินพี่ชายถามเรื่องที่ไม่คาดคิด แต่พอเห็นใบหน้าและท่าทางที่จริงจังของพี่ชายอัยย์วารินทร์ก็ถึงกับไปไม่ “พะ พี่คชา” เธอเริ่มอึกอักตอบไม่ถูก ใบหน้าฉงนด้วยความประหลาดใจ ไม่รู้ว่าพี่ชายรู้เรื่องนี้ได้ยังไง ส่วนคชาก็ไม่ทำให้น้องได้สงสัยอีกต่อไปเขาสบตาน้องสาวก่อนจะตอบเสียงเรียบ“วันนี้พี่ไปหาไอ้เชนที่บริษัท แล้วเจอผู้หญิงคนหนึ่ง ท่าทางสนิทสนมกับมันมาก และถ้าพี่จำไม่ผิด ผู้หญิงคนนั้นก็คือลิลลี่ แฟนเก่าของมัน”“ฟะ... แฟนเก่าเหรอคะ? ” อัยย์วารินทร์ถามเสียงสั่น ความจริงที่ได้ยินทำให้เธอแทบหยุดหายใจ ลำคอตีบตันไปด้วยก้อนสะอื้นที่ไหลมาจุกอยู่ที่คอ‘ผู้หญิงคนนั้นคือแฟนเก่าที่พี่เชนรักมากอย่างนั้นเหรอ... แล้วฉันควรทำยังไง จะเอาอะไรไปสู้กับเขาได้ ตอนนั้นจำได้ว่าคุณลุงกับคุณป้าเคยพูดว่าพี่เชนถูกคนรักบอกเลิกไป โดยที่ไม่รู้สาเหตุที่แท้จริงและตอนนั้นพี่เชนก็เสียศูนย์มากกว่าจะกลับมาตั้งหลักได้อีกครั