เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 6 คนใจร้าย
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-08 09:45:59"มาทำไม!" คเชนทร์เอ่ยถาม น้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงความไม่พอใจ
อัยย์วารินทร์ที่นั่งรออยู่ พอเห็นคเชนทร์มาถึงก็คลี่ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ แต่ความอ่อนโยนและใสซื่อในแววตาของเธอไม่สามารถทำลายก้อนน้ำแข็งที่เกาะอยู่ในใจของเขาได้ เมื่อเธอรู้สึกถึงความเฉยชาที่แผ่ออกมาจากร่างสูง หญิงสาวรีบหุบยิ้มลงทันที
“สะ...สวัสดีค่ะพี่เชน” หญิงสาวเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก เพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มบทสนทนาจากตรงไหน คำว่าสวัสดีจึงเป็นประโยคแรกที่หลุดออกมา
แต่คำทักทายนั้นกลับไม่เข้าหูของคเชนทร์แม้แต่น้อย สีหน้าของเขาเย็นชาและปราศจากอารมณ์ ทำให้อัยย์วารินทร์ที่พยายามยิ้มใจแป้ว รู้สึกห่อเหี่ยวไปหมด
แต่ถึงแม้ว่าจะถูกปฏิเสธกลาย ๆ จากท่าทีเย็นชาของเขา แต่อัยย์วารินทร์ยังไม่ยอมแพ้ เธอลุกขึ้นอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ และเดินเข้าไปหาคเชนทร์ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ผู้บริหารตัวใหญ่ของเขา
อัยย์วารินทร์พยายามหาทางทำให้คเชนทร์ยอมพูดกับเธอ จึงตัดสินใจทำท่าทีเหมือนเล่นสนุกแบบที่เคยทำกันเมื่อตอนเด็ก ๆ โดยยื่นหน้าเข้าไปใกล้ฉีกยิ้มหวานออกมา หวังว่ามันจะทำให้คเชนทร์คลายความเย็นชาได้บ้าง และดูเหมือนมันจะได้ผล คเชนทร์ยอมพูดออกมาในที่สุด
แต่สิ่งที่ตอบกลับมา ไม่แคร์ความรู้สึกของผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเธอเลยสักนิด
“คิดจะทำอะไรอีก ต้องการอะไรจากฉันล่ะ? แค่ฉันไม่รับรัก เธอก็เอาเรื่องไปฟ้องพ่อแม่ให้มาบังคับฉันแต่งงาน เหอะ! คงสมใจเธอแล้วสิท่า”
คำพูดนั้นเหมือนคมมีดที่แทงลงกลางอกของหญิงสาวทันทีที่ได้ยิน มันทำร้ายจิตใจของเธออย่างรุนแรง อัยย์วารินทร์รู้สึกเหมือนถูกเหยียบย่ำความรู้สึกอีกครั้ง ร่างเล็กอึกอักไปไม่เป็น คำพูดที่ไม่คิดว่าจะได้ยินกลับเอ่ยออกมาอย่างไม่ถนอมน้ำใจและมันทำร้ายความรู้สึกของคนฟังเป็นอย่างมาก
หญิงสาวลำคอตีบตันด้วยก้อนสะอื้นที่ไหลบ่าเข้ามา น้ำตาเอ่อคลอเต็มขอบตาล่าง เธอพยายามกะพริบตาถี่ ๆ เพื่อขับไล่หยาดน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา
“พะ...พี่เชน…” เสียงของเธอสั่นเครือ เบาแผ่วเกือบจะไม่ได้ยิน เธอมองชายหนุ่มที่เคยใจดีกับเธอ แต่ตอนนี้เขาเปลี่ยนไปแล้ว...คนใจร้าย
ก๊อก! ก๊อก!
"ขออนุญาตค่ะ คุณเชนคะ อะ..อ้าว ขออภัยค่ะ ดิฉันไม่ทราบว่าคุณเชนมีแขก” เลขาของคเชนทร์ที่ตามกลับมาจากชานเมืองเปิดประตูเข้ามาโดยไม่ทันรู้ว่าเจ้านายของเธอกำลังมีแขกอยู่ในห้อง ก็เลยเข้ามาอย่างเสียมารยาทและกำลังรีบจะออกไป แต่กลับถูกคเชนทร์เรียกเอาไว้ก่อน
“ไม่ต้องไป”
เมื่อคนเป็นเจ้านายออกคำสั่ง เลขาก็ทำได้เพียงก้มหน้ารับคำอย่างเงียบ ๆ
“….ค่ะ”
คเชนทร์หันกลับไปมองอัยย์วารินทร์ด้วยสายตาเย็นชาเหมือนเดิม ก่อนจะพ่นคำพูดที่ยิ่งทำร้ายความรู้สึกของเธอออกมา
“อย่าคิดว่ามาทำเป็นบีบน้ำตาแล้วฉันจะสงสาร!” น้ำเสียงของเขาเรียบเย็น แต่เจ็บแสบทำร้ายจิตใจคนฟังจนเกินทานไหว
“เสียดายที่ที่ผ่านมาฉันคิดว่าเธอเป็นคนใสซื่อ ไม่มีพิษภัยอะไร ก็เลยเอ็นดูเหมือนเป็นน้องสาวคนหนึ่ง หึ! ที่ไหนได้...ร้ายเงียบ”
คำพูดของคเชนทร์ดังเสียดแทงเข้าไปในใจของอัยย์วารินทร์ราวกับตัดขาดความสัมพันธ์ทั้งหมดที่เคยมีให้กันมา ร่างบางมองคนตรงหน้าด้วยความขมขื่น น้ำตาที่เธอพยายามกลั้นไว้ไหลลงมาในที่สุด
คำพูดของเขาราวกับฝ่ามือหนาที่ฟาดลงบนแก้มของเธออย่างรุนแรง สร้างรอยแผลลึกไว้ในใจของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ความเจ็บปวดนั้นทุบหัวใจของเธอจนแหลกละเอียดไม่มีชิ้นดี ความเสียใจน้อยใจถาโถมเข้ามาจนเธอแทบทรงตัวไม่อยู่
"เธอมีอะไรก็ว่ามาเลย" คเชนทร์หันไปมองเลขาของตัวเองอย่างไม่ใส่ใจหญิงสาวที่ไม่ได้รับเชิญอีกต่อไป น้ำเสียงที่เขาใช้พูดกับเลขากลับฟังดูปกติ ไม่เย็นชาหรือเหยียดหยามเหมือนตอนที่เขาพูดกับอัยย์วารินทร์ ความแตกต่างนี้ทำให้เธอรู้สึกเจ็บแปล๊บในหัวใจยิ่งกว่าเดิม
“อะ เอ่อ... ห้องประชุมที่คุณเชนให้จัดเตรียมไว้พร้อมแล้วค่ะ” เลขาส่วนตัวก้มหน้าตอบอย่างนอบน้อม แต่ในใจกลับรู้สึกสงสารหญิงสาวตรงหน้าเป็นอย่างมาก เธอจำได้ดีว่าอัยย์วารินทร์เคยเป็นเด็กฝึกงานที่นี่ นิสัยดี น่ารัก และพึ่งฝึกงานจบไปได้ไม่นาน สงสัยว่าทำไมหญิงสาวถึงต้องมายืนฟังคำพูดที่ทำร้ายจิตใจแบบนี้จากเจ้านายของเธอ สายตาที่มองไปยังร่างเล็กจึงเต็มไปด้วยความสงสาร
แต่แล้วเสียงเข้มของเจ้านายดึงเธอกลับสู่ความเป็นจริง ทำให้เธอต้องหยุดความอยากรู้อยากเห็นลง
"อืม...ดี ฉันจะไปตอนนี้ เสียเวลากับเรื่องไร้สาระมาหลายนาทีแล้ว ไม่มีประโยชน์อะไรกับชีวิต..น่าเบื่อ..โคตรน่ารำคาญ!" คำพูดสุดท้ายของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ อัยย์วารินทร์ยืนแข็งทื่อราวกับถูกตรึงไว้ที่เดิม น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ไหลร่วงลงมาไม่ขาดสาย
กันยา เลขาที่ทำงานกับคเชนทร์มานาน ยังช็อกกับคำพูดของเจ้านายที่เธอไม่เคยได้ยินมาก่อน คำพูดที่เต็มไปด้วยความรุนแรงและดูถูก แม้จะทำงานกับเขามานาน แต่คเชนทร์ก็ไม่เคยแสดงด้านนี้ออกมาสักครั้ง ถึงแม้เขาจะไม่ใช่เจ้านายผู้อ่อนโยน แต่ก็ไม่เคยร้ายกาจขนาดนี้
เธอแอบสงสารอัยย์วารินทร์ที่ต้องทนรับคำพูดบาดใจนี้ แต่ในฐานะลูกน้อง เธอก็ทำได้เพียงรับคำสั่งตามหน้าที่
“ค่ะ คุณเชน” หลังจากทั้งสองก็เดินออกจากห้องไป ร่างเล็กทรุดลงกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง เธอไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกต่อไป เสียงสะอื้นดังขึ้นจากความเจ็บปวดที่อัดแน่นอยู่ภายใน เธอร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
‘ทำไมพี่เชนถึงใจร้ายกับอัยย์ขนาดนี้’
...
เช้าวันใหม่ที่สดใสสำหรับใครหลาย ๆ คน แต่ไม่ใช่สำหรับหญิงสาวที่ชื่ออัยย์วารินทร์
“หนูอัยย์ ตื่นได้แล้วลูก” เสียงแม่เรียกดังขึ้นที่หน้าประตูพร้อมเสียงเคาะประตูที่ทำให้อัยย์วารินทร์ที่ยังนอนหลับอยู่ต้องค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา
ก๊อก! ก๊อก!
“หนูอัยย์ ตื่นลูก” เสียงเรียกที่ดังขึ้นพร้อมกับเสียงเคาะประตูหนัก ๆ เป็นนาฬิกาปลุกชั้นดีให้กับร่างบางที่กำลังนอนหลับใหลอยู่บนเตียง ที่ถึงแม้จะง่วงมากแค่ไหนก็ทนต่อเสียงปลุกที่ดังมาจากนอกห้องในตอนนี้ไม่ได้
อัยย์วารินทร์ที่ดวงตาปรือและบวมจากการร้องไห้ พยายามขยับตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียง พลางตอบแม่กลับไปด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
“วันนี้หนูมีเรียนช่วงบ่ายค่ะแม่”
“แม่รู้ ๆ แต่ช่วงเช้าหนูมีนัดสำคัญนะ” คำพูดของแม่ทำให้อัยย์รู้สึกใจคอไม่ดีทันที เธอรีบลุกจากเตียงแล้วเดินไปปลดล็อกประตูอย่างรวดเร็ว
เมื่อประตูถูกเปิดออก อัยย์ก็โพล่งถามทันทีด้วยความสงสัย
“นัดสำคัญอะไรเหรอคะแม่?”
“หนูรีบไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนนะ เดี๋ยวแม่จะบอก” แม่ตอบกลับด้วยท่าทีสงบ ซึ่งเป็นวิธีที่เธอมักจะใช้เสมอ เธอชอบให้ลูกสาวทำตามอย่างว่าง่ายแล้วจะบอกทีหลัง ดวงหน้าหวานทำท่าครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะตอบกลับแม่ด้วยสายตาวิงวอนอยากรู้
“แม่คะ... บอกหนูเลยดีกว่าค่ะ หนูไม่อยากลุ้นเหมือนวันนั้นอีกแล้ว” เธอพูดเสียงอ้อน ๆ
"ก็ได้ ๆ วันนี้พี่เชนจะมารับลูกไปลองชุดและซื้อแหวนแต่งงานจ้ะ"
บทที่เกี่ยวข้อง
เมื่อไม่รักก็อย่าฝืน ตอนที่ 7 ไม่ต้องเลือกมาก
"อะไรนะคะ" อัยย์วารินทร์อุทานด้วยความตกใจ ดวงตาเบิกกว้างราวกับไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยิน ‘เมื่อวานพี่เชนยังพูดเหมือนโกรธเรามาก แล้วทำไมวันนี้ถึงยอมทำแบบนี้กันล่ะ’ ความคิดตีรวนในหัวด้วยความสับสนพี่เชนเป็นคนที่อ่านยากมาแต่ไหนแต่ไร เธอไม่เคยเดาทางเขาได้เลย แต่เรื่องคุ้มดีคุ้มร้าย ปากร้ายใส่เธอ เธอเองก็เพิ่งเห็นหลังจากที่มีเรื่องให้ต้องแต่งงานกันนี่แหละ"แม่คะ แต่ว่า…." หญิงสาวมองหน้าแม่พยายามจะพูด แต่แม่ของเธอก็ไม่เปิดโอกาสให้เธอได้อธิบาย“ไม่มีแต่! เร็ว ๆ เลยลูก ลุกไปอาบน้ำเร็ว” พริมาไม่รอช้า จับไหล่ลูกสาวทั้งสองข้างแล้วดันเบา ๆ ให้เดินไปที่ห้องน้ำ ทำให้เธอจำต้องยอมทำตามแม่โดยดี แม้ในหัวของเธอจะเต็มไปด้วยคำถามที่ยังไม่ได้คำตอบก็ตามในขณะที่เดินไปยังห้องน้ำ หัวใจของอัยย์เต้นไม่เป็นจังหวะ เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคเชนทร์ถึงยอมทำตามแผนการแต่งงานในวันนี้ ทั้งที่เมื่อวานเขาแสดงท่าทีปั้นปึ่งเย็นชา ปากร้ายอีกต่างหากเมื่ออัยย์วารินทร์อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เธอก็ลงมากินข้าวชั้นล่าง แต่กินไปได้สักพักเธอก็วางช้อนลงหลังจากกินไปได้ไม่กี่คำ ความกังวลทำให้เธอกลืนอาหารไม่ลง“อิ่มแล้วเหรอลูก” ปรินถามลูกสาวด้ว
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-08เมื่อไม่รักก็อย่าฝืน ตอนที่ 8 ถูกทิ้ง
พนักงานสังเกตเห็นใบหน้างดงามของว่าที่เจ้าสาวใบซีดลงทันทีที่ฝ่ายชายพูดจบ เธอก็เอะใจไม่น้อย และเพิ่งสังเกตท่าทางห่างเหินของฝ่ายชายแม้เธอจะไม่รู้เหตุผลที่ทั้งสองกำลังจะแต่งงานกัน แต่ก็ชัดเจนว่ามันไม่ใช่เพราะความรักแบบคู่แต่งงานทั่วไปแน่นอน เพราะตั้งแต่เข้าร้านมาว่าที่เจ้าบ่าวยังไม่มีรอยยิ้มสักครั้ง นอกจากคำพูดที่จำเป็นเท่านั้นและดูเหมือนว่าเจ้าบ่าวจะขยันทำร้ายจิตใจว่าที่เจ้าสาวเสียเหลือเกิน แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็พยายามรักษาบรรยากาศและรีบแนะนำต่ออย่างเป็นมืออาชีพ“มี After Party ไหมคะ เอ่อ... ถ้ามีด้วย ดิฉันแนะนำชุดเจ้าสาวแบบ Tea-Length ค่ะ ชุดนี้เป็นเดรสสั้นที่มีช่วงกระโปรงพลิ้วไหว มีเสน่ห์แบบวินเทจ ช่วยเพิ่มความน่าดึงดูดได้อย่างดีค่ะ”ร่างสูงพยักหน้าโดยไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ “มีด้วย พาเธอไปลองชุดได้เลย”“ได้ค่ะ” พนักงานพยายามยิ้มตอบด้วยความสุภาพ พร้อมกับพาว่าที่เจ้าสาวไปลองชุดอีกครั้งหลังจากที่เลือกชุดเจ้าสาวเสร็จ พนักงานก็หันมาแนะนำชุดเจ้าบ่าวต่อ ยังคงน้ำเสียงสุภาพเช่นเดิมแม้จะรู้สึกอึดอัดกับว่าที่เจ้าบ่าวผู้หล่อเหลาแต่ใบหน้าสงบนิ่งจนเดาอารมณ์ไม่ออก“ส่วนคุณผู้ชาย อยากได้ชุดเจ้าบ่าวแบบไหนด
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-08เมื่อไม่รักก็อย่าฝืน ตอนที่ 9 งานแต่งที่ขื่นขม
"ไม่แล้วล่ะ แต่ว่าเธอคงต้องไปเอง พอดีฉันมีธุระต่อ คงไม่ได้ไปส่ง”เมื่อได้ฟังคำตอบจากร่างสูง ความเย็นยะเยือกแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของอัยย์วารินทร์ เธอรู้สึกจุก จนแทบพูดไม่ออก สายตาของเขาเย็นชาราวกับน้ำแข็ง หัวใจดวงน้อยของหญิงสาวเริ่มจมดิ่งลงเรื่อย ๆ เธอฝืนยิ้มและตอบกลับด้วยเสียงสั่น ๆ"อ๋อ...ไม่เป็นไรค่ะ อัยย์ไปเองได้ พี่เชนก็ขับรถดี ๆ นะคะ" พูดจบเธอก็รีบเปิดประตูลงจากรถทันที พลางคิดในใจว่าเขาคงอยากให้เธอไปให้พ้นหน้าเสียทีกระมัง ทันทีที่ร่างเล็กลงจากรถ รถหรูก็เคลื่อนออกไปโดยเร็ว ไม่แยแสว่าเธอจะไปต่ออย่างไร ใบหน้าสวยของอัยย์วารินทน์ตอนนี้เต็มไปด้วยความขมขื่น จิตใจบอบช้ำเกินกว่าที่จะทนไหว หญิงสาวมองท้ายรถที่ขับออกไปไกล ด้วยความรู้สึกเจ็บหน่วงหัวใจ เป็นที่สุดในที่สุด วันที่หลายคนคาดหวังว่าจะเป็นวันที่มีความสุขก็มาถึงแขกเหรื่อเริ่มทยอยเดินเข้างาน ทุกคนต่างยิ้มแย้มมีความสุข เว้นแต่เจ้าบ่าวกับเจ้าสาวเท่านั้นที่ดูเหมือนกล้ำกลืนฝืนทนเต็มที ทั้งคู่ออกมายืนต้อนรับแขกที่มาร่วมงานแต่งงาน โดยมีครอบครัวของทั้งสองฝ่ายยืนอยู่ด้วยอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาอัยย์วารินทร์มองใบหน้าคมเข้มของเจ้าบ่าวด้วยสายตาห
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-08เมื่อไม่รักก็อย่าฝืน ตอนที่ 10 เข้าหอ
ในขณะที่อัยย์วารินทร์พยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้น เปลือกตาของคนเมาที่ปิดลงคล้ายคนจะหลับกลับค่อย ๆ เปิดขึ้น เผยให้เห็นดวงตาฉ่ำวาวมองมาที่เธออย่างไม่กะพริบ สายตานั้นทำให้อัยย์วารินทร์รู้สึกถึงความร้อนรุ่มในอกที่เพิ่มขึ้น เธอพยายามดันตัวเองลุกขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับถูกมือหนาของชายหนุ่มกดแผ่นหลังเอาไว้ ราวกับเขาจะไม่ยอมให้เธอหนีไปไหน“พี่เชน... ปล่อยอัยย์เถอะค่ะ” อัยย์วารินทร์เอ่ยออกมาด้วยเสียงติดสั่น หัวใจเต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะ เธอดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดแต่ร่างแกร่งกลับยิ่งกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น ดวงตาปรือปรอยคู่นั้นจ้องริมฝีปากบางแต่ดูอวบอิ่มอย่างหลงใหลแบบไม่เคยรู้สึกมาก่อน ก่อนที่ใบหน้าคมไร้หนวดเคราจะค่อย ๆ เคลื่อนเข้ามาใกล้จนเกือบสัมผัสใบหน้าสวย รู้ตัวอีกทีหญิงสาวก็หลับตาลงโดยอัตโนมัติและสัมผัสถึงรสจูบนุ่มลึกแต่พอนึกถึงคำพูดในช่วงพิธีงานแต่งของฝ่ายชายได้ 'ผมแพ้ลิปสติก' ก็ทำให้ดวงตากลมโตเบิกโพลงในทันทีแม้ว่าเขาจะยังจูบอยู่ก็ตาม ลิ้นเรียวที่เกี่ยวพันจนฉ่ำแฉะเริ่มรุกเร้าไล่ต้อนและดูดดุนอย่างรุนแรง ทำเอาเธอได้สติ มือบางทุบอกไปแกร่งไปหลายทีก่อนที่เขาจะผละออก ดวงตาขุ่นเคืองของคนใต้ร่างจ้องม
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-08เมื่อไม่รักก็อย่าฝืน ตอนที่ 11 ครั้งแรก
ร่างเล็กพยายามร้องขอเพราะความเจ็บจี๊ดที่ซอกคอขาวเธอพยายามดิ้นรนเอาตัวรอดอย่างสุดชีวิต มือบางยันอกแกร่งที่ตอนนี้กระดุมหลุดออกไปหลายเม็ด ฝ่ามือบางจึงสัมผัสกับแผ่นอกกว้างโดยตรง และเป็นครั้งแรกที่เธอสัมผัสเนื้อต่อเนื้อกับผู้ชายครั้งแรก ใบหน้าสวยของเธอจึงมีแต่ริ้วแดงที่ปรากฏออกมาจากใบหน้าที่ร้อนผ่าวในขณะที่ริมฝีปากเปียกชื้นของชายหนุ่มแนบลงบนลำคอซุกไซ้ไม่หยุดเธอ จากความเจ็บกลายเป็นความซ่านหวิวอย่างที่เธอไม่เคยพาลพบมาก่อนหญิงสาวพยายามเบี่ยงคอหนี แต่กลับกลายเป็นว่าเพียงแค่เธอเอียงคอหนีก็ทำให้เขากดจูบลงมาอย่างถนัดก่อนที่เขาจะตรึงใบหน้าของเธอเอาไว้ด้วยมืออุ่นข้างเดียวทำเธอไม่มีโอกาสหนีได้อีกริมฝีปากอุ่นร้อนหว่านพรมความร้อนไปตั้งแต่ซอกคอและกกหู คลอเคลียที่แก้มเนียนนุ่ม ก่อนจะเคลื่อนปลายจมูกกลับมาซุกไซ้ที่ซอกคออีกครั้ง พร้อมกับลมหายใจถี่กระชั้น ก่อนที่ฟันคมจะงับต้นคอเพรียวระหงไล่เรื่อยไปยังแอ่งชีพจร พ่นลมหายใจร้อนผ่าวคล้ายจะยั่วให้ทนไม่ไหว จากนั้นฝ่ามือใหญ่ก็ลูบไล้ไปทั่วผิวเนื้อนวลเนียนทั่วร่างกายของคนตัวเล็ก เสียงครางกระหึ่มอยู่ในลำคอบ่งบอกถึงความพอใจร่างนุ่มนิ่มทำให้ความต้องการที่มากขึ้นไปอีก
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-08เมื่อไม่รักก็อย่าฝืน ตอนที่ 12 เย็นชา
ร่างสูงลืมความตั้งใจที่จะทำให้อีกฝ่ายเจ็บปวดไปจนหมดสิ้น พลางคิดว่าถ้าได้เอ็นอุ่นเข้าไปซุกอยู่ด้านใน คงจะดีไม่น้อยแต่ความคับแน่นที่ตอดรัดนิ้วเรียวไม่หยุดทำให้เขาต้องเพิ่มความเสียวซ่านให้เธอมากขึ้น เพราะเอ็นอุ่นขนาดใหญ่ถ้าเข้าไปตอนนี้มีหวังเธอได้ร้องเป็นแน่"อื้อ..พี่เชน อัยย์เจ็บ" เสียงหวานร้องออกมาก่อนจะดันร่างแกร่งออกห่าง แต่เพราะแรงที่ไม่มีเหลือทำให้เธอได้แค่เพียงวางฝ่ามือตรงอกแกร่งของขาเท่านั้นสองมือของคเชนทร์เริ่มเล้าโลมอีกครั้งพร้อมกับริมฝีปากผ่าวร้อนที่ก้มลงจูบใกล้เนินสาว ก่อนจะไล่งับไปที่เรียวขาขาวที่ถูกจับพาดบ่ากว้าง"อืออ..อ๊ะ พี่เชน" อัยย์วารินทร์ครางเสียงหวานความคับแน่นของนิ้วที่รุกคืบเข้ามาครบทั้งสามทำเอาร่างเล็กแอ่นสะโพกส่ายร่อนอย่างเร่าร้อน ใบหน้าสวยส่ายไปมาหลุดลอยไปในห้วงสวาทอันซาบซ่าน นิ้วแกร่งเร่งระรัวสร้างความเสียวกระสันให้กับหญิงสาวจนเธอครวญครางฟังไม่ได้ศัพท์เขาเคลื่อนไหวเรียวนิ้วราวกับจะคลำหาจุดไวสัมผัสที่อยู่ข้างใน ปลายนิ้วขยับเป็นวงกลมจากนั้นจึงเพิ่มจำนวนเสียดสีตรงจุดเดิมย้ำ ๆ นิ้วที่สอดเข้ามายังส่วนที่หดเกร็งขยี้ซ้ำ ๆ ตรงจุดที่ไวต่อการกลั่นแกล้ง ทำให้ร่างเล็กส
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-08เมื่อไม่รักก็อย่าฝืน ตอนที่ 13 ป่วย
ป่านนี้เขาก็คงออกไปทำงานอย่างที่เคย จะมาสนใจอะไรกับคนที่ไม่ต้องการ เรื่องเมื่อคืนเขาก็คงทำตามหน้าที่เท่านั้นหญิงสาวคิดอย่างเศร้าหมอง แต่ทว่าเสียงเปิดประตูห้องน้ำทำให้เธอหันไปมองด้วยความตกใจ เมื่อสิ่งที่เธอคิดไว้ไม่เป็นอย่างที่คิด ร่างเล็กพลิกกายหลับตาลงทันทีเพราะไม่กล้าสู้หน้าอีกฝ่ายแต่ก็เหมือนกับสวรรค์แกล้งเธอส่งเสียงจามออกมาอย่างห้ามไม่ได้“ฮัดชิ้ว! ฮัดชิ้ว!” อัยย์จามออกมาติด ๆ กัน ทำให้เจ้าตัวไม่มีทางเลือก ต้องแกล้งทำเป็นเพิ่งตื่นนอน หญิงสาวขยับตัวไปมานิดหน่อยให้ดูเหมือนคนที่เพิ่งตื่น ก่อนจะพยายามดันตัวเองลุกขึ้นจากเตียงนอนแต่แล้วจู่ ๆ ความเจ็บแปลบตรงท้องน้อยก็แล่นริ้วขึ้นมาอย่างรวดเร็ว"อ๊ะ!" เสียงร้องหลุดออกมาพร้อมกับใบหน้าที่นิ่วด้วยความเจ็บปวด ร่างเล็กสั่นสะท้าน หัวไหล่กระตุกด้วยความเจ็บแปลบตรงส่วนนั้น“ลุกไม่ไหวก็นอนต่อ”เสียงทุ้มต่ำของเขาดังขึ้นก่อนจะหายไปพร้อมเสียงเดินไปอีกด้านหนึ่งซึ่งเป็นห้องแต่งตัว ท่าทางเย็นชาเหมือนอย่างเคยหญิงสาวเลือกที่จะไม่พูดอะไรกลับเพราะเขาก็ไม่ได้รอฟัง เธอค่อย ๆ ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้ง ความเจ็บปวดที่ท้องน้อยยังคงทวีขึ้นทุกวินาที แต่เธอไม่กล
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-08เมื่อไม่รักก็อย่าฝืน ตอนที่ 14 ยอมจนหมดสิ้น
อัยย์วารินทร์ที่นั่งทำปริญญานิพนธ์มาหลายชั่วโมงเริ่มรู้สึกเพลีย มือบางกดปิดหน้าจอเพื่อหยุดพักสักครู่ แต่พอโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูก็พบว่าเวลาล่วงเลยมาจนใกล้จะเย็นแล้ว ก่อนที่จะเห็นป้าแม่บ้านเดินเข้ามาหา พร้อมกับถือกระเป๋าไว้ในมือเหมือนกำลังเตรียมตัวจะออกไปข้างนอก“คุณอัยย์คะ ป้าขอกลับก่อนนะคะ”“อ้าว….คุณป้าไม่ได้อยู่ที่นี่เลยเหรอคะ” อัยย์ถามด้วยความแปลกใจ“เปล่าค่ะ ช่วงนี้ป้าขอมาเช้าเย็นกลับก่อนนะคะ เย็นนี้ป้าต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้ทำอาหารเย็นไว้ให้ทัน แต่ป้าได้ซื้อของสดมาใส่ในตู้เย็นให้เรียบร้อยแล้วค่ะ" ชื่นตอบพร้อมกับยิ้มออกมาน้อย ๆ เพราะเธอรู้จากเจ้านายแล้วว่าคุณอัยย์ทำอาหารเป็นแถมยังรสชาติดี ยังงี้ก็ต้องปล่อยเป็นหน้าที่ของภรรยาที่ต้องเอาใจสามี ตามที่ได้รับคำสั่งมาจากคุณผู้หญิง"ไม่เป็นไรค่ะคุณป้า ขอบคุณมาก ๆ นะคะที่ช่วยดูแล”“ยินดีค่ะคุณอัยย์ ถ้ามีอะไรรีบโทรหาป้าได้เลยนะคะ” ป้าแม่บ้านยิ้มอ่อนโยนก่อนจะขอตัวกลับไปอัยย์เปิดตู้เย็นแล้วพิจารณาวัตถุดิบที่ป้าแม่บ้านจัดเตรียมไว้ให้ ซึ่งมีครบทุกอย่าง เธอตัดสินใจว่าจะทำอาหารเย็นไว้รอพี่เชนเพื่อเป็นการตอบแทนที่เขาอย่างน้อยก็ได้บอกให้คนมาดูแลเธ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-08
บทล่าสุด
เมื่อไม่รักก็อย่าฝืน ตอนที่ 27 เข้าใจกัน
“พะ...พี่เชน พี่เชนพูดว่าอะไรนะคะ” อัยย์วารินทร์เงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง เธอไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม เมื่อกี้นี้พี่เชนพูดว่า 'รัก' ออกมา...คำที่เธอเฝ้ารอมานาน และไม่เคยคิดว่าจะได้ยินมันจากปากของเขาคเชนทร์มองหญิงสาวด้วยสายตาเว้าวอน "อัยย์...พี่รักอัยย์จริง ๆ พี่ขอโทษที่รู้ตัวช้า ขอโทษที่เคยทำไม่ดีกับอัยย์ วันนี้พี่รู้แล้วว่าหัวใจของพี่มีแต่อัยย์ ให้อภัยคนโง่ ๆ อย่างพี่เถอะนะ”คำสารภาพที่เต็มไปด้วยความจริงใจของคเชนทร์ท่ามกลางสักขีพยานทั้งสองครอบครัว ทำให้อัยย์วารินทร์เริ่มมีสีหน้าที่อ่อนลง แววตาของเธอสั่นระริกด้วยความอ่อนไหว คำพูดของเขาทำให้หัวใจที่เคยแข็งกร้าวเริ่มอ่อนลงโดยไม่รู้ตัวเมื่อเคชนทร์เห็นความหวั่นไหวในดวงตาหญิงสาวความหวังเล็ก ๆ ก่อตัวขึ้นในใจ“น้องอัยย์คิดเห็นว่ายังไงลูก” พริมาถามขึ้นอย่างอ่อนโยน เมื่อเห็นลูกสาวนิ่งเงียบไป ก่อนจะพูดต่อ“ไม่ว่าลูกจะตัดสินใจยังไง แม่กับพ่อและพี่คชาก็จะเคารพการตัดสินใจของหนู” ดวงตาเอื้ออาทรของแม่พริมาส่งผ่านความห่วงใย พร้อมคำพูดที่เปรียบดั่งน้ำเย็นชโลมใจ ช่วยให้อัยย์กล้าตัดสินใจตามความรู้สึกของตัวเองตอนนี้อัยย์วารินทร์จ
เมื่อไม่รักก็อย่าฝืน ตอนที่ 26 ผมรักอัยย์
อัยย์วารินทร์ที่กลับขึ้นไปห้องนอนของตัวเองแล้ว แต่จิตใจยังว้าวุ่น พอได้ยินเสียงพี่ชายกับสามีทะเลาะกันเสียงดังอยู่นานสองนาน จนเธอทนไม่ไหวต้องลงมาห้ามในที่สุดคเชนทร์ที่เห็นหญิงสาวก็รีบปล่อยมือจากคอเสื้อของคชาทันที เขาปรี่เข้าไปหาอัยย์วารินทร์ด้วยสายตาละห้อย อารมณ์โกรธที่มีเมื่อครู่หายไปจนหมดสิ้น“อัยย์….”“หยุดเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” น้ำเสียงเย็นชาจากปากเล็ก ทำให้ร่างรู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอกข้างซ้าย ‘น้ำเสียงแบบนี้สินะ ที่เขาเคยใช้พูดทำร้ายจิตใจของอัยย์ในเมื่อก่อน’“อัยย์จะลงมาทำไมอีก กลับขึ้นไปเถอะ” คชาเดินเข้าไปหาน้องสาว ก่อนจะเอ่ยตำหนิเล็กน้อย“อัยย์ได้ยินว่ากำลังจะมีใครบางคนทำร้ายพี่คชา อัยย์ก็เลยทนไม่ได้ต้องรีบมาห้ามไว้ค่ะ” คำพูดที่ฟังดูห่างเหินจากปากของหญิงสาวยิ่งทำให้คเชนทร์รู้สึกเจ็บช้ำ แต่เขาไม่เคยคิดโกรธเธอเลย เพราะเขาเองที่เคยทำไม่ดีกับเธอก่อนคชาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงยียวน “น้องไม่ต้องเป็นห่วงพี่หรอก ก็แค่คนพาล พี่ไม่กลัวหรอก”“ไอ้คชา!” เชนคำรามด้วยความโกรธ แต่ยังไม่ทันพูดอะไร เสียงแหวก็ดังขึ้นอีกครั้ง“อย่านะคะ” คำพูดเพียงสั้น ๆ ของเธอ แต่กลับมีอำนาจมากพอที่จะระงับอารม
เมื่อไม่รักก็อย่าฝืน ตอนที่ 25 หึงหวง
คเชนทร์ตวาดออกมาด้วยความเดือดดาล สายตาเต็มไปด้วยความโกรธ ความหวาดกลัวว่าจะสูญเสียคนรักทำให้เขายิ่งพยายามแสดงความเป็นเจ้าของ คเชนทร์ดึงหญิงสาวเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนแสดงความหวงแหนแต่ใครจะรู้ว่าคนในอ้อมแขนนั้นกลับดิ้นขัดขืนอย่างไม่หยุด ทั้งยังกล่าวคำหักหน้าของเขาออกมาอีกด้วย“พี่เชน! ..ปล่อยนะ เราไม่ได้เป็น….สามีภรรยากันแล้วนะคะ” คำพูดของหญิงสาวทำให้คเชนทร์ที่กำลังเกรี้ยวกราดอยู่แล้ว ยิ่งโกรธจัดจนควบคุมสติตัวเองไม่อยู่“ไม่ได้เป็นอย่างนั้นเหรอ ทะเบียนสมรสก็ยังมี จะไม่ได้เป็นได้ยังไง!” เขาโพล่งออกมาทันควัน น้ำเสียงแข็งกระด้าง ดวงตาวาวโรจน์จ้องที่หญิงสาวอย่างไม่ลดละ ทั้งที่ก่อนมาเขาตั้งใจจะขอโทษเธอกับสิ่งที่เขาทำผิดไป แต่พอเห็นหญิงสาวคุยหัวเราะกับผู้ชายคนอื่นทำให้เกิดหึงหวงออกมาโดยไม่รู้ตัวและเป็นครั้งแรกที่คเชนทร์ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ อัยย์วารินทร์มองหน้าคนที่กำลังอาละวาดด้วย ความไม่เข้าใจ ทั้ง ๆ ที่เธอถอยให้เขาขนาดนี้แล้วเขายังจะตามมารังควานเธออีกทำไม หญิงสาวเม้มปากแน่น ก่อนจะเอ่ยขึ้น..“...แต่อีกไม่นานอัยย์กับพี่เชนก็ต้องหย่ากันแล้ว” อัยย์วารินทร์พูดด้วยน้ำเสียงติดนิ่ง แต่เธอ
เมื่อไม่รักก็อย่าฝืน ตอนที่ 24 ผมไม่หย่า
“แม่ยอมรับว่าตอนแรกแม่อยากให้ลูกแต่งงานกับพี่เชนมาก เพราะแม่คิดว่าเขาจะดูแลลูกได้ดี แต่พ่อกับแม่ไม่คิดเลยว่าเขาจะทำให้ลูกของแม่เสียใจขนาดนี้ สิ่งที่ตาเชนทำกับหนู..พวกเรารับไม่ได้จริง ๆ” น้ำตาของคนเป็นแม่ไหลลงอย่างกลั้นไม่อยู่“แม่ขอโทษนะลูก แม่ขอโทษที่ไม่ฟังลูก ไม่ถามความรู้สึกของลูกให้ดี เอาแต่จะบีบบังคับลูกอย่างเดียว” น้ำเสียงของแม่สั่นเครือ ขณะที่เธอก้าวเข้ามากอดลูกสาวสุดที่รักไว้แน่น เพราะความเชื่อมั่นในใจตัวเองแท้ ๆ ที่ทำให้ลูก ทุกข์ระทมได้ถึงขนาดนี้ พริมาต่อว่าตัวเองอยู่ในใจเมื่อได้ยินดังนั้น คนเป็นลูกสาวก็ยิ่งหลั่งน้ำตาออกมา สองแม่ลูกพากันร้องไห้ออกมาด้วยความทุกข์ใจไม่ต่างกันอัยย์วารินทร์ไม่ได้พูดอะไรออกมา เพราะคำว่าหย่าที่ได้ยินมันทำให้เธอจุกและเจ็บจนพูดไม่ออกและเมื่อเห็นแม่ของตัวเองร้องไห้ด้วยความทุกข์ใจ น้ำตาของเธอก็ไหลพรั่งพรูออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ร่างเล็กสะอึกสะอื้นไห้จนไหล่เล็กสะท้านอย่างน่าสงสารในตอนนี้ อัยย์วารินทร์รู้สึกสับสนไปหมด ทั้งรัก ทั้งเจ็บ และเห็นใจครอบครัวของตัวเอง ความคิดในหัวของเธอวุ่นวายไม่หยุดความรักที่เธอมีต่อคเชนทร์ ความเจ็บปวดที่ได้รับ และความรู้สึก
เมื่อไม่รักก็อย่าฝืน ตอนที่ 23 หย่าดีไหม
ในขณะที่คเชนทร์ประสบความยุ่งยากในใจอยู่นั้น อีกฟากหนึ่งของบ้านภรรยาก็เกิดความวุ่นวายใจไม่แพ้กัน หลังจากกลับจากกินข้าวนอกบ้าน คชาส่งอัยย์วารินทร์เข้าห้องนอนทันที เพราะตอนนี้เธอไม่พร้อมที่จะเจอหน้าพ่อแม่ เมื่อพาน้องสาวไปพักผ่อนเรียบร้อยแล้ว คชาจึงเรียกพ่อกับแม่มารวมตัวกันที่ห้องโถงใหญ่ของบ้าน เพื่อหารือเรื่องปัญหาครอบครัว เมื่อหนึ่งคนมีปัญหา คนอื่นในครอบครัวก็ต้องช่วยกันหาทางออก“พ่อครับ แม่ครับ ผมมีเรื่องต้องขอคำปรึกษามันเป็นเรื่องเกี่ยวกับยัยอัยย์.."“มีเรื่องอะไร..!” ทั้งสองคนถามขึ้นพร้อมกัน เมื่อเห็นใบหน้าเคร่งเครียดและท่าทีจริงจังของลูกชาย หัวใจของพ่อแม่เริ่มรู้สึกกังวล กลัวว่าสิ่งที่กำลังจะได้ยินเป็นเรื่องร้ายแรงคชาอึกอักอยู่ครู่หนึ่ง เรื่องนี้เป็นเรื่องละเอียดอ่อน มันไม่ง่ายเลยที่จะพูดออกไป แต่ด้วยความเป็นพี่ชาย หากเขายังทำไม่รู้ไม่เห็นแล้วปล่อยไป เขาคงเป็นพี่ชายที่แย่มาก ๆ และเรื่องนี้ก็ถือเป็นเรื่องใหญ่ อันที่จริงถ้ามันไม่รักน้องสาวเขา ๆ ก็ไม่ว่าอะไร แต่ในเมื่อคนเราแต่งงานกันแล้วแทนที่มันจะซื่อสัตย์ต่อภรรยาแต่มันกลับนอกใจ แบบนี้ไม่มีวันที่เขาจะยอมให้น้องสาวต้องไปทนทุกข์กับมั
เมื่อไม่รักก็อย่าฝืน ตอนที่ 22 ลาออกไป
เมื่อได้ยินอย่างนั้นจากพี่ชาย หญิงสาวที่ก้มหน้าอยู่ก็หันขวับไปมองอีกฝ่ายทันที เมื่อกี้พี่ชายเธอถามว่ายังไงนะ"พี่ถามว่าไอ้เชนมันนอกใจอัยย์ใช่มั้ย!" เสียงเข้มตอกย้ำคำถามอีกครั้งตอนแรกไอ้วรินคิดว่าหูเพี้ยน ที่ได้ยินพี่ชายถามเรื่องที่ไม่คาดคิด แต่พอเห็นใบหน้าและท่าทางที่จริงจังของพี่ชายอัยย์วารินทร์ก็ถึงกับไปไม่ “พะ พี่คชา” เธอเริ่มอึกอักตอบไม่ถูก ใบหน้าฉงนด้วยความประหลาดใจ ไม่รู้ว่าพี่ชายรู้เรื่องนี้ได้ยังไง ส่วนคชาก็ไม่ทำให้น้องได้สงสัยอีกต่อไปเขาสบตาน้องสาวก่อนจะตอบเสียงเรียบ“วันนี้พี่ไปหาไอ้เชนที่บริษัท แล้วเจอผู้หญิงคนหนึ่ง ท่าทางสนิทสนมกับมันมาก และถ้าพี่จำไม่ผิด ผู้หญิงคนนั้นก็คือลิลลี่ แฟนเก่าของมัน”“ฟะ... แฟนเก่าเหรอคะ? ” อัยย์วารินทร์ถามเสียงสั่น ความจริงที่ได้ยินทำให้เธอแทบหยุดหายใจ ลำคอตีบตันไปด้วยก้อนสะอื้นที่ไหลมาจุกอยู่ที่คอ‘ผู้หญิงคนนั้นคือแฟนเก่าที่พี่เชนรักมากอย่างนั้นเหรอ... แล้วฉันควรทำยังไง จะเอาอะไรไปสู้กับเขาได้ ตอนนั้นจำได้ว่าคุณลุงกับคุณป้าเคยพูดว่าพี่เชนถูกคนรักบอกเลิกไป โดยที่ไม่รู้สาเหตุที่แท้จริงและตอนนั้นพี่เชนก็เสียศูนย์มากกว่าจะกลับมาตั้งหลักได้อีกครั
เมื่อไม่รักก็อย่าฝืน ตอนที่ 21 นอกใจ
คำถามตรง ๆ ทำให้คเชนทร์ตอบไม่ถูก ราวกับคนที่มีความผิดติดตัว แม้พยายามแสร้งทำเป็นปกติ แต่ภายในใจกลับรู้สึกถึงความร้อนรนแต่ก็ต้องแสร้งปั้นหน้าทำเหมือนว่าทุกอย่างปกติดี ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าตัวเองนั้นมีความลับซ่อนอยู่“ก็ดี”คชามองหน้าเพื่อนด้วยความสงสัย ก่อนจะถามซ้ำ “แน่ใจเหรอวะ”คเชนทร์รู้สึกว่าคำถามนี้เหมือนคมมีดที่จ่ออยู่ที่คอหอย สายตาแน่วแน่ของคชาดูเหมือนจะต้องการคำตอบที่ชัดเจน ไม่ใช่การหลีกเลี่ยงหรือคำตอบเลี่ยง ๆ ร่างสูงรู้สึกคอแห้งผากขึ้นมาทันที เขารีบหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม สายตาเหลือบมองไปทางพ่อของอัยย์วารินทร์ที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ แม้ท่าทางของพ่อภรรยาจะดูนิ่งเหมือนไม่ใส่ใจในบทสนทนาของลูกชาย แต่คเชนทร์รู้สึกได้ว่าบรรยากาศรอบตัวดูเปลี่ยนไปอย่างบอกไม่ถูกเมื่อวางแก้วน้ำลง คเชนทร์กระแอมออกมาหนึ่งครั้งเพื่อกลบเกลื่อนความไม่สบายใจ“แน่ใจสิ มีอะไรเหรอ ทำไมถึงถามแบบนี้?”“ไม่ได้มีอะไร ก็แค่อยากรู้ความสัมพันธ์ของน้องสาวกับเพื่อนรักเฉย ๆ ว่าราบรื่นดีไหมกับชีวิตหลังแต่งงาน”“พะ…พี่เชน” เสียงใสของอัยย์วารินทร์ทำให้บทสนทนาระหว่างคเชนทร์และคชาหยุดลงทันที ทั้งสองชายหนุ่มหันมองไปที่ต้นเสียงพร้อม ๆ กั
เมื่อไม่รักก็อย่าฝืน ตอนที่ 20 ความจริง
อัยย์วารินทร์ที่เห็นท่าทีเช่นนั้นจึงตัดสินใจพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน“พี่กันยาบอกความจริงอัยย์มาเถอะค่ะ ถือว่าสงสารอัยย์นะคะ”หลังจากคำพูดของภรรยาเจ้านาย กันยาก็พูดออกมาจนหมด ด้วยความเป็นผู้หญิงด้วยกันเธออดสงสารอัยย์วารินทร์ไม่ได้จริง ๆ ทั้งเรื่องที่คเชนทร์พา ลิลลี่ไปอยู่ที่คอนโดเดียวกันและเรื่องที่รับมาเป็นเลขาชั่วคราวทั้งที่งานที่นี่ก็ไม่ได้ล้นมืออะไร และยังเรื่องที่ลิลลี่ชอบไปป่าวประกาศว่าตนเองเป็นคนรักเก่าของเจ้านาย และสิ่งที่พูดมาเหล่านี้จะเป็นเพราะลิลลี่เป็นคนตามประกาศออกมาทั้งหมด หลังจากได้รับรู้ความจริงทั้งหมดจากปากของเลขาส่วนตัวของคเชนทร์ อัยย์วารินทร์รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบพังทลายลงมาต่อหน้า ร่างเล็กของเธอทรุดลงตรงหน้าพี่กันยาอย่างหมดเรี่ยวแรงกันยาเองก็ตกใจเธอรีบพาร่างเล็กของภรรยาเจ้านายมานั่งนั่งบนเก้าอี้พร้อมกับยาดมที่จ่อปลายจมูก หากถามว่าทำไมกันยาที่เป็นเลขาได้เงินเดือนจากคเชนทร์ทำไมถึงยอมเล่า ก็เพราะความเป็นผู้หญิง และโดยเนื้อแท้กันยานั้นเกลียดการนอกใจเป็นที่สุด เธอโตมากับแม่เพราะพ่อเจ้าชู้นอกใจแม่ เธอเห็นแม่ร้องไห้ทุกคืน กว่าจะเลิกรากันได้ก็เจ็บช้ำน้ำใจมาเยอะแล้วดู
เมื่อไม่รักก็อย่าฝืน ตอนที่ 19 หาคำตอบ
“นั่นมัน….”“เราไปร้านอื่นกันเถอะ” อัยย์วารินทร์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเบา ๆ ก่อนจะดึงแขนของแจนไว้แน่น แจนมองหน้าตัวเองอย่างไม่เข้าใจ พยายามคาดเดาว่าเพื่อนรักกำลังคิดอะไรอยู่ แต่เมื่อเห็นว่าอัยย์วารินทร์ไม่ต้องการอธิบายอะไรมากในตอนนี้เธอก็พยักหน้าแล้วเดินตามออกไปนอกร้านเมื่อเดินออกมาไกลจากร้านอาหารร้านนั้นแล้ว แจนก็อดไม่ไหว รีบคว้ามือเพื่อนให้หยุดเดิน“หยุดก่อนสิ” อัยย์วารินทร์หยุดเดินและหันกลับมามองหน้าเพื่อน พยายามฝืนยิ้มออกมาให้เพื่อนสบายใจ แต่ในใจทุกตรมขมขื่น“มีอะไรเหรอ” “ทำไมแกไม่เข้าไปหาพี่เชนล่ะ เขานั่งอยู่กับผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้ ท่าทางดูสนิทสนมกันเกินไป” ดูไม่เหมือนเพื่อนไม่เหมือนคนรู้จักแต่มันเหมือนคนรักกันมากกว่า แต่นั่นแจนไม่ได้พูดออกไป เพียงแค่นี้เพื่อนของเธอก็เหมือนจะร้องไห้ออกมาแล้ว ถึงใบหน้าจะมีรอยยิ้ม แต่เธอรู้ว่าเพื่อนพยายามทำให้เธอสบายใจ และดูสิ ยังจะมาพูดแก้ตัวให้อีก“ฉันกลัวว่าเขาจะกำลังคุยงานหรือธุระสำคัญอยู่ ก็เลยไม่อยากเข้าไปทัก มันจะเป็นการเสียมารยาทเอาได้”“ตามใจแกก็แล้วค่ะ สามีของแก ไม่ใช่สามีของฉัน” แจนพูดพร้อมกับทำแก้มพอง หงุดหงิดที่เพื่อน อ่อนแอยอมไปเสียทุ
