ตอนที่ 5 เพื่อธุรกิจ

“เอ่อ….พ่อกับแม่ และคุณลุงคุณป้าครับ เรื่องแบบนี้พวกเราควรจะถามไอ้เชนกับยัยอัยย์ก่อนดีไหมครับ ว่าพวกเขาอยากแต่งงานกันหรือเปล่า” เสียงของคชาเหมือนกับสิ่งมหัศจรรย์ที่เกิดขึ้น อัยย์วารินทร์หันไปมองพี่ชายด้วยสายตาขอบคุณ

“อืม...นั่นสิ ตาเชน คิดเห็นอย่างไรถ้าพ่อกับแม่จะให้ลูกแต่งงานกับน้องอัยย์” ธมลวรรณเอ่ยถามลูกชายด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง สายตาของเธอจ้องมองลูกชายอย่างตั้งใจ และรอคอยคำตอบที่เธอเชื่อว่าลูกชายจะไม่ขัดใจคนเป็นแม่อย่างเธอ

คเชนทร์มองหญิงสาวด้วยสายตาเย็นชา ราวกับตั้งใจสื่อบางอย่าง ก่อนจะตอบแม่ด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“แล้วแต่พ่อกับแม่เถอะครับ”

คำตอบนี้ทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายยิ้มออกมาอย่างพอใจไม่น้อย ส่วนอัยย์วารินทร์รู้สึกประหลาดใจอยู่ไม่น้อยที่เขาไม่ปฏิเสธ แต่สำหรับคเชนทร์แล้วเขารู้ดีว่า แม้จะปฏิเสธไป ก็ไม่มีประโยชน์ พ่อแม่ของเขายังไงก็จะบังคับให้เขาแต่งงานอยู่ดี เขาจึงเลือกที่จะยอมแต่งไปก่อน และค่อยทำให้เห็นว่า ชีวิตคู่ที่ถูกคลุมถุงชนนี้ไปกันไม่รอดจริง ๆ

เวลาผ่านไปหลายวัน ตั้งแต่วันนั้นที่อัยย์วารินทร์ตัดสินใจสารภาพรักกับคเชนทร์เธอก็ไม่เคยพบเจอกับความสุขที่แท้จริงอีกเลย ยิ่งสายตาที่คเชนทร์มองเธอในวันที่มากินข้าวที่บ้านของเธอพร้อมครอบครัวของเขานั้นช่างเย็นชาราวกับน้ำแข็ง ทั้งยังสีหน้าเฉยเมยไร้ความรู้สึกนั่นอีกและเหมือนกับว่าเขาจะคาดโทษเธอไว้ผ่านทางสายตาอีกด้วย และที่สำคัญ ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้คเชนทร์ก็ไม่เคยมาให้อัยย์วารินทร์เห็นหน้าอีกเลย เรื่องแต่งงานเธอก็ไม่รู้จะเป็นอย่างไรต่อไป

ใบหน้าอมทุกข์ของอัยย์วารินทร์ที่พยายามฝืนยิ้มเพื่อทำทีว่าตนเองมีความสุขนั้นไม่อาจปกปิดสายตาของผู้เป็นแม่ได้ ขณะที่หญิงสาวกำลังช่วยแม่เตรียมอาหารมื้อเย็นอยู่นั้น พริมาก็สังเกตเห็นว่าลูกสาวเหม่อลอยอยู่บ่อยครั้ง จึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“หนูอัยย์ เป็นอะไรหรือเปล่าลูก? ทำไมช่วงนี้หนูเหม่อลอยบ่อยจัง”

อัยย์วารินทร์ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจตอบความจริงออกมา ความเครียดสะสมทำเอาเธอปวดหัวจนแทบจะระเบิดแล้ว

“แม่คะ... หนูเป็นกังวลเรื่องที่หนูกับพี่เชนต้องแต่งงานกันค่ะ หนูกลัวว่าจะทำให้พี่เชนลำบากใจ เพราะดูท่าทางแล้วเขาไม่ได้เต็มใจที่จะแต่งงานกับหนูเลยค่ะ เรื่องนี้แม่น่าจะปรึกษาหนูก่อนนะคะ” ปกติหญิงสาวไม่เคยต่อว่าแม่ของเธอแบบนี้ แต่เพราะความเครียดที่ก่อตัวในใจทำให้เธอเผลอพูดออกมา

พริมาหันไปมองลูกสาวด้วยแววตาอ่อนโยน ไม่ถือสาที่ลูกสาวต่อว่าแต่อย่างใด

“จะกังวลไปทำไมล่ะลูก มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอจ๊ะ หนูเองก็ชอบพี่เชนอยู่แล้ว ได้แต่งงานกับคนที่หนูชอบก็นับว่าเป็นเรื่องที่วิเศษมาก อีกอย่างครอบครัวของพี่เชนก็จองตัวหนูไว้ตั้งแต่เด็กแล้วนะ เขาตั้งใจให้ลูกแต่งงานกับลูกชายของเขา แม่ไม่ได้ทำอะไรเลยสักนิด เลิกคิดมากได้แล้วนะ หนูอัยย์ของแม่”

อัยย์วารินทร์เม้มปากแน่น น้ำเสียงที่ออกมาเบาแต่เต็มไปด้วยความขมขื่น “แต่พี่เชนเขาไม่ได้ชอบหนูเลย... เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับหนูด้วยซ้ำ”

คำว่าไร้สาระที่เขาพูดใส่หน้าเธอวันนั้น เธอยังจำได้ขึ้นใจ

“อยู่ ๆ กันไป เดี๋ยวก็รักกันเอง เชื่อแม่สิ” พริมาเอ่ยอย่างมั่นใจ แต่คำพูดนี้กลับยิ่งทำให้อัยย์วารินทร์รู้สึกกังวลหนักกว่าเดิม เธอมองไม่เห็นวันที่พี่เชนจะเปลี่ยนใจมารักเธอได้เลย และคงไม่มีวันนั้น

พริมาสังเกตเห็นสีหน้าของลูกสาวที่ยังคงวิตกกังวล จึงตัดสินใจอธิบายเหตุผลเพิ่มเติมถึงความจำเป็นที่ทั้งสองครอบครัวต้องเกี่ยวดองกัน

“ลูกก็รู้ดีว่า ธุรกิจนำเข้าสินค้าหนีภาษีของเราไม่ดีเหมือนเมื่อก่อน เราจำเป็นต้องพึ่งพาครอบครัวของพี่เชน อีกอย่าง ครอบครัวของเรากับครอบครัวของพี่เชนทำธุรกิจนำเข้าสินค้าที่ไม่ควรนำเข้าร่วมกันมานานแล้ว การแต่งงานระหว่างลูกกับพี่เชนจะช่วยเสริมอำนาจให้ครอบครัวของเราทั้งสองฝ่าย จะไม่มีใครกล้ายุ่งกับพวกเราอีก และไม่ว่าจะมีปัญหาอะไร ธุรกิจของเราก็จะอยู่รอดอย่างปลอดภัย”

พริมาเว้นจังหวะเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อ

“เชื่อแม่นะลูก ไม่ว่าจะอย่างไร ลูกก็ต้องแต่งงานกับพี่เชน นี่เป็นผลดีทั้งต่อตัวลูกเอง ต่อครอบครัวและต่อธุรกิจของเรา” พริมาพูดอย่างอ่อนโยน เธอเองก็รักลูกของเธอไม่น้อย และคิดว่ายังไงซะสิ่งที่เธอเลือกก็ต้องดีกับลูกสาวตัวน้อยของเธออยู่แล้ว ส่วนเรื่องธุรกิจนั่นจริงๆ ก็เพียงพูดให้มีน้ำหนักเท่านั้น ยังไงเสียหากเด็ก ๆ ทั้งสองไม่ได้แต่งงานกันจริง ทั้งสองครอบครัวก็ยังทำธุรกิจร่วมกันต่อไปได้

แต่พริมาไม่รู้เลยว่าการวางอนาคตให้ลูกจะเป็นการทำร้ายลูกสาวทางอ้อม

ส่วนอัยย์วารินทร์พอได้ยินแม่พูดก็ยิ่งคิดหนักกว่าเดิม ‘ถ้าทุกอย่างเป็นอย่างที่แม่พูดจริง ๆ ฉันก็คงต้องแต่งงานกับพี่เชนสินะ... แต่พี่เชนคงไม่อยากแต่งกับฉันแน่ ๆ ถ้าเขาต้องแต่งงาน ก็คงฝืนใจเต็มทน แล้วแบบนี้ฉันจะทำอย่างไรต่อไปดี’ อัยย์วารินทร์ครุ่นคิดด้วยใบหน้าเคร่งเครียด

วันต่อมา

แถวชานเมืองใกล้กรุงเทพฯ โกดังขนาดใหญ่ที่ภายนอกดูเหมือนเป็นโรงงานผลิตวัสดุก่อสร้างธรรมดา แต่เบื้องหลังกลับเป็นสถานที่พักสินค้าผิดกฎหมาย ชายหนุ่มร่างสูงใบหน้าเคร่งขรึม ยืนตรวจสินค้าล็อตล่าสุดด้วยความตั้งใจ ดวงตาคู่นั้นยังคงนิ่งสงบ ราวกับสายน้ำที่ไม่แยแสต่อสิ่งรอบข้าง

ลูกน้องคนสนิทเดินเข้ามารายงาน “ทุกอย่างเรียบร้อยดีครับคุณเชน”

คเชนทร์พยักหน้า “อืม...ดี ถ้าทุกอย่างเรียบร้อย เราก็กลับกันได้”

ร่างสูงก้าวเดินตรวจตราสิ่งต่าง ๆ รอบโกดังอย่างละเอียดอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าไม่มีปัญหาอะไร จึงสั่งให้เตรียมตัวกลับ เขาต้องรีบไปประชุมที่บริษัทรับเหมาก่อสร้างใหญ่ในตัวเมืองกรุงเทพฯ งานหลายอย่างรออยู่ และเขาไม่สามารถปล่อยเวลาผ่านไปได้

“ครับนาย”

จากชานเมืองเข้ามาที่ตัวเมืองใช้เวลาเพียงไม่นาน เนื่องจากช่วงที่เดินทางรถไม่ติดมากนัก เมื่อกลับมาถึงที่บริษัท คเชนทร์ก็เดินไปที่ห้องทำงานส่วนตัวของตัวเองเป็นอย่างแรก

ทันทีที่เขาเปิดประตูห้องทำงานเข้าไป ดวงตาคู่คมก็สะดุดเข้ากับหญิงสาวคนหนึ่ง เธอมีผิวขาวผ่องราวกับหิมะ ตัดกับเส้นผมดำขลับที่ดูโดดเด่น เธอนั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่กลางห้องทำงานของเขา

เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู หญิงสาวคนนั้นก็หันมามองเขา สายตาของเธอประสานกับสายตาของเขาพอดี ความเงียบปกคลุมในชั่วขณะ