ตอนที่ 3 แขกสำคัญ

อัยย์วารินทร์พูดออกมาด้วยแววตาเศร้าหมอง แพขนตางอนสวยหลุบลงราวกับไม่อยากให้ใครเห็นความทุกข์ในใจ แจนที่ได้ยินถึงกับเลิกคิ้วด้วยความตกใจ

“อะไรนะ? แกเนี่ยนะโดนปฏิเสธ?”

“อื้ม...” อัยย์วารินทร์พยักหน้ายืนยันด้วยน้ำเสียงติดเศร้า ประโยคปฏิเสธจากพี่เชนยังคงก้องในหัวใจ ราวกับเพิ่งผ่านไปไม่นาน

แจนถึงกับถอนหายใจอย่างหนักก่อนจะกระแทกเสียงด้วยความขุ่นมัว

“ผู้ชายคนนั้นต้องโง่แน่ ๆ เขารู้ไหมว่าแกมีคนรุมจีบเยอะแค่ไหน แต่แกก็ไม่เคยสนใจใคร ส่วนคนที่แกชอบกลับไม่สนใจแกซะอย่างนั้น เฮ้อ... สวรรค์กลั่นแกล้งแกจริง ๆ”

อัยย์วารินทร์เงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะตอบเพื่อนเสียงเบา “เขาคือลูกชายเจ้าของบริษัทที่ฉันไปฝึกงานนั่นแหละ”

แจนทำหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย ก่อนจะร้องอ๋อเสียงดัง “อ๋อ...คนที่แกเคยเล่าให้ฟังว่าแอบปลื้มตั้งแต่เด็กน่ะเหรอ?”

อัยย์วารินทร์พยักหน้า “อืม...”

แจนจ้องหน้าเพื่อนสนิทอย่างไม่อยากเชื่อสายตา

“โอ้โห แกกล้าสารภาพรักพี่เขาด้วยเหรอเนี่ย! ทำไมกล้าล่ะ?” แจนจ้องใบหน้าเพื่อนสนิทพร้อมเขย่าแขนเบา ๆ ราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน เพราะโดยปกติแล้วอัยย์วารินทร์เป็นคนเงียบ ๆ ขี้อายจะตาย แม้จะหน้าตาสวยแต่ก็ขาดความมั่นใจมาตลอด เพราะตั้งแต่เด็กจนโต พ่อแม่และพี่ชายของเธอคอยปกป้องเหมือนเธอเป็นไข่ในหิน คอยจัดการทุกปัญหาแทนเสมอ

แต่นี่ เพื่อนเธอสารภาพรักเลยนะ!!

“ก็ตอนที่ฝึกงาน ฉันได้เห็นพี่เขาทุกวัน ยิ่งได้มองหน้าเขา ความรู้สึกมันก็ชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ แล้วพอรู้ว่าพี่เขาโสด ฉันเลยตัดสินใจบอกความในใจให้พี่เขารู้... แต่ก็อย่างที่บอก พี่เขาปฏิเสธ เขามองฉันเป็นแค่น้องสาว” อัยย์วารินทร์อธิบายด้วยเสียงแผ่วเบา พยายามกลั้นน้ำตาและกดความเจ็บปวดเอาไว้ให้ลึกที่สุด เหมือนกับที่เธอเคยพยายามทำมาตลอด

ฮึก! แต่มันก็ไม่เคยได้ผลเลยสักครั้ง อัยย์วารินทร์ก้มหน้าลงซบใบหน้าบนแขนตัวเองเพื่อซ่อนน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาอย่างเงียบ ๆ ไม่อยากให้เพื่อนเห็นถึงความอ่อนแอที่เธอพยายามซ่อนอยู่

แจนที่เห็นเพื่อนรักกำลังเศร้า ก็ยิ้มปลอบพลางบีบมือเพื่อนเบา ๆ ราวกับจะบอกว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียว แม้ว่าอัยย์วารินทนั่นแหละจะพยายามซ่อนน้ำตาไว้ แต่แจนก็รู้ดีว่าเพื่อนของเธอกำลังเจ็บปวดแค่ไหน

“ไม่เป็นไรนะแก แกทั้งสวย น่ารัก สดใส แล้วก็รวยอีกต่างหาก อีกไม่นานต้องมีผู้ชายดี ๆ เข้ามาในชีวิตแกแน่นอน อย่าเศร้าไปเลยนะ” แจนพูดด้วยความมั่นใจ พยายามทำให้เพื่อนรู้สึกดีขึ้น

คำปลอบจากเพื่อนรักทำให้หญิงสาวตระหนักว่า สิ่งที่เธอต้องกลัวที่สุดไม่ใช่การโดนปฏิเสธ แต่เป็นการที่เธอจะกลับมาเป็นตัวเองได้อีกครั้งหรือเปล่านั่นแหละ

“อืม... ขอบใจแกมากนะ” อัยย์วารินทร์พยักหน้าเบา ๆ ทั้งที่ยังนอนหนุนแขนตัวเองอยู่ น้ำตายังคงซึมออกมา แต่ความรู้สึกอุ่นใจจากการมีเพื่อนรักคอยปลอบก็ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง

“ไม่เป็นไรหรอก ก็เราเป็นเพื่อนรักกันนี่นา” แจนพูดพลางยิ้มปลอบใจ บีบไหล่บางของเพื่อนรักเบา ๆ เพื่อส่งผ่านกำลังใจ

อัยย์วารินทร์ที่ไม่อยากให้แจนต้องรู้สึกหดหู่ไปด้วย รีบสลัดความเศร้าออกจากใจดวงหน้างามเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนฉีกยิ้มกว้างเต็มใบหน้า ก่อนจะเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

“อืม...มาคุยเรื่องของแกบ้างดีกว่า ไปฝึกงานมาเป็นยังไงบ้าง?”

“ได้เลย แต่เรื่องนี้ยาวแน่ ๆ” แจนหัวเราะ “เราไปหาที่นั่งคุยที่อื่นกันเถอะ”

“อืม...ไปสิ”

การพูดคุยเป็นสิ่งที่ทั้งคู่ถนัด การสนทนาจึงไหลลื่นไปอย่างสนุกสนาน เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและเรื่องราวต่าง ๆ ที่แจนเล่า ทำให้อัยย์วารินทร์ได้ลืมความเศร้าชั่วขณะ เธอหัวเราะไปกับเพื่อนรักจนรู้สึกดีขึ้นมาก

หลังเลิกเรียน อัยย์วารินทร์กลับบ้านทันทีโดยไม่แวะไปไหน เมื่อเธอก้าวเข้ามาในบ้าน สิ่งแรกที่สังเกตเห็นคือแม่ของเธอที่ดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ แถมยังดูแปลกไปจากปกติ 

“แม่คะ...” อัยย์วารินทร์ถามขึ้นอย่างสงสัย แต่ยังไม่ทันจะถามอะไร แม่ก็พูดขัดขึ้นเสียก่อน

“อ้าว... กลับมาแล้วเหรอลูก ดีเลย ๆ รีบขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดนะ เลือกชุดที่สวยที่สุดมาใส่เลยลูก เดี๋ยวจะมีแขกมาบ้าน”

เสียงแม่ดูตื่นเต้นและกระตือรือร้นมากจนเธออดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าใครมากันร่างบางจึงพยักหน้าเล็กน้อย แต่ก็อดไม่ได้ที่จะถาม

“จะพาหนูไปไหนเหรอคะ” อัยย์วารินทร์ถามด้วยความสงสัย

“ไม่ไปไหนหรอกจ้ะ อยู่บ้านนี่แหละ แต่ว่าจะมีแขกคนสำคัญมาทานอาหารเย็นกับเรา” พริมาพูดด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น

“แขกคนสำคัญเหรอคะ” หญิงสาวขมวดคิ้วนิด ๆ อย่างงง ๆ ใครกันที่ทำให้แม่ตื่นเต้นขนาดนี้

“ใช่แล้ว! ไปเร็ว ๆ อย่ามัวแต่สงสัยอยู่เลย เดี๋ยวแขกก็มาก่อนหรอก” แม่พูดพร้อมกับดันหลังลูกสาวคนสวยขึ้นบันไดไปอย่างอ่อนโยน อัยย์วารินทร์จึงเก็บความสงสัยไว้ในใจและทำตามที่แม่บอกอย่างว่าง่าย

“ค่ะแม่”

เวลาผ่านไปราวหนึ่งชั่วโมง หญิงสาวในชุดเดรสกระโปรงแขนพัฟลายดอกไม้ที่เข้ากับวัยของเธออย่างเหมาะเจาะเดินลงบันไดจากชั้นสองลงมา ผิวพรรณผุดผาดและการแต่งตัวที่เรียบง่ายแต่สวยงามทำให้หญิงสาวดูน่ารักสดใส เมื่อเธอเดินลงมาก็เห็นแม่บ้านกำลังยกจานอาหารหลากหลายเมนูไปวางบนโต๊ะอาหาร ขณะที่แม่ของเธอกำลังจัดแจงจัดโต๊ะอย่างขะมักเขม้นทั้งยังฮัมเพลงอย่างมีความสุข

อัยย์วารินทร์ไม่รอช้า ร่างบางเดินเข้าไปหาแม่เพื่อถามความคิดเห็นเรื่องชุดที่เธอเลือกมาใส่

“แม่คะ ชุดนี้เป็นยังไงบ้างคะ?” เธอถามพร้อมหมุนตัวเล็กน้อยให้แม่ดู

พริมายิ้มอย่างภูมิใจในตัวลูกสาว “สวยมากจ้ะลูกรัก ดูน่ารักสมวัย แขกที่มาวันนี้ต้องชอบแน่ ๆ” พริมาพูดพร้อมกับหยิกแก้มนิ่มลูกสาวอย่างอยอกๆ 

คำตอบของแม่ทำให้หญิงสาวยิ่งสงสัยว่าแขกคนสำคัญที่แม่พูดถึงนั้นเป็นใคร 

เพราะความสงสัยยังคงก่อตัวอยู่ในใจ อัยย์วารินทร์จึงลองถามแม่อีกครั้ง

“เอ่อ...แม่คะ แขกคนสำคัญที่แม่พูดถึงคือใครเหรอคะ”

“แขกคนสำคัญก็เพื่อนของพ่อกับแม่ไงละจ๊ะ”

“เพื่อนของพ่อกับแม่?” อัยย์ทวนคำด้วยความไม่แน่ใจ เธอเริ่มรู้สึกตงิดใจ เพราะเพื่อนของพ่อแม่ที่เธอรู้จักมีไม่กี่คน แล้วสิ่งที่เธอคลางแคลงใจก็ถูกเปิดเผยจากปากของแม่อย่างชัดเจน

“ก็ลุงพงษ์กับป้าวรรณ พ่อกับแม่ของพี่เชนยังไงล่ะลูก”