ตอนที่ 2 อกหัก

คำตอบที่อัยย์วารินทร์ได้กลับมาจากคนที่เธอแอบรักทำเอาร่างเล็กชาวาบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ราวกับมีมือที่มองไม่เห็นบีบหัวใจจนแทบจะทรุด ขอบตาของเธอเริ่มร้อนผ่าว น้ำตาเอ่อคลอเตรียมจะไหลออกมา

‘นี่สินะที่เขาเรียกกันว่าอกหัก’  เธอคิดในใจ ความรู้สึกเหมือนถูกดึงจมลงไปในบ่อน้ำลึก ความเศร้าท่วมท้นจนน้ำตาไหลซึมออกมาจากดวงตา การโดนปฏิเสธอย่างชัดเจนเป็นอะไรที่ช่างทรมานเหลือเกิน ตอนนี้เธอรู้สึกเจ็บแน่นหน้าอกแม้แต่หายใจก็ยังลำบาก รู้สึกเหมือนกำลังจะขาดอากาศ แต่เธอพยายามกลั้นน้ำตา ฝืนตัวเองไม่ให้แสดงความอ่อนแอออกมา เธอกดความเจ็บปวดไว้ให้ลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนจะพยายามเอื้อนเอ่ยคำพูดออกมาอย่างยากลำบาก

"อึก...อัยย์เข้าใจแล้วค่ะ ขอแค่ได้บอกความรู้สึกให้พี่เชนรับรู้ก็พอแล้วค่ะ เอ่อ...อัยย์ขอตัวก่อนนะคะ" เธอพูดพลางพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไว้ในลำคอ

“อืม” เสียงตอบรับสั้น ๆ จากคเชนทร์ที่ฟังดูไร้เยื่อใย ยิ่งตอกย้ำความเจ็บปวดในใจของหญิงสาวให้ทวีคูณมากขึ้นไปอีก

อัยย์พยายามฝืนยิ้มให้เขา แต่ทันทีที่เธอหันหลัง น้ำตาที่กลั้นไว้ก็พรั่งพรูออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ สายธารใสร่วงหล่นลงมาอาบสองแก้มในทันที ร่างเล็กรีบเดินออกจากห้อง ทันทีที่ประตูปิดสนิทเธอก็วิ่งเข้าห้องน้ำ ขังตัวเองอยู่ในนั้น ความเสียใจทะลักออกมาเป็นสายน้ำใสในดวงตาที่พรั่งพรูออกมาไม่หยุด

แต่ก่อนเธอเคยคิดว่าการได้บอกความรู้สึกให้คนที่ชอบรับรู้ก็เพียงพอแล้ว แต่เมื่อได้สารภาพออกไปจริง ๆ มันกลับไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นเลย ตรงกันข้าม มันกลับทำให้เธอรู้สึกแย่ยิ่งกว่าเดิมหลายร้อยเท่า

เธอเข้าใจดีว่า ไม่ใช่ทุกการสารภาพจะลงเอยด้วยความสมหวัง และการขอความรักจากคนที่ไม่ได้รักเรานั้นก็เป็นสิ่งที่โง่เขลาสิ้นดี

“ฮึก….อัยย์ก็แค่….ชอบพี่ ชอบพี่เชนอยู่ข้างเดียว ฮือ….” เธอพึมพำกับตัวเองพร้อมกับเสียงสะอื้น ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าเรื่องนี้ไม่มีทางเป็นไปได้ และเธอควรตัดใจตั้งแต่แรก แต่เธอก็ปล่อยให้ความรู้สึกของตัวเองเลยเถิดมาจนถึงจุดนี้ เพราะเธอนั้นไม่อาจห้ามความรู้สึกของตัวเองได้

หลังจากนี้ เธอคงต้องพึ่งพาเวลาให้เป็นยาที่จะช่วยเยียวยาหัวใจที่บอบช้ำของตัวเอง..

เช้าวันต่อมา

อัยย์วารินทร์มาฝึกงานในวันสุดท้ายด้วยสภาพที่อ่อนล้าอย่างเห็นได้ชัด เนื่องจากแทบไม่ได้นอนทั้งคืน เอาแต่ครุ่นคิดถึงเรื่องที่เธอถูกปฏิเสธจากพี่เชนเมื่อวาน ไม่แปลกที่วันนี้เธอดูโทรมกว่าปกติ โชคดีที่การแต่งหน้าเป็นตัวช่วยที่ดี หลังจากใช้เวลานานในการโบกคอนซีลเลอร์เพื่อปกปิดร่องรอยของดวงตาบวมช้ำ ในที่สุดเธอก็สามารถทำให้ดูเป็นปกติได้

“น้องอัยย์ วันนี้หนูฝึกงานวันสุดท้ายแล้ว พี่ ๆ เลยรวมเงินกันซื้อของขวัญชิ้นนี้ให้นะจ๊ะ” หนึ่งในพนักงานพูดขึ้นพร้อมยื่นกล่องของขวัญให้หญิงสาวที่น่ารัก

อัยย์วารินทร์ที่กำลังจิตใจอ่อนไหวอยู่แล้ว พอเห็นความเอาใจใส่จากพี่ ๆ ที่ร่วมงานด้วย ความรู้สึกทั้งหมดก็ทะลักออกมา น้ำตาพรั่งพรูออกมาทันทีจนทุกคนต่างพากันงง ไม่คิดว่าน้องรักจะซาบซึ้งถึงขั้นนี้ แต่ก็มากอดปลอบเธอกันใหญ่ ด้วยความเอ็นดูและหวังให้เธอคลายความเศร้าหมองลง

หลังจากที่ได้ระบายความรู้สึกผ่านน้ำตากับพี่ ๆ พนักงานบ้างแล้ว ทำให้จิตใจที่เศร้าหมองเบาลงไปบ้าง เธอจึงขอตัวไปเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตาที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา แต่ระหว่างทาง เธอก็สวนทางกับคนที่คุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดี นั่นก็คือคนที่เธอเพิ่งสารภาพรัก

แม้ในใจของอัยย์วารินทร์ตอนนี้จะยังไม่พร้อมที่จะสู้หน้าเขา แต่เมื่อบังเอิญเจอกัน เธอก็หวังลึก ๆ ว่าเขาอาจจะทักทายหรือพูดอะไรกับเธอบ้าง แต่ทว่า... ร่างสูงกลับเดินผ่านเธอไปอย่างไร้เยื่อใย เขาไม่แม้แต่จะปรายตามองเธอด้วยซ้ำ ราวกับว่าเธอเป็นเพียงฝุ่นผงในอากาศ ที่ไม่มีความสลักสำคัญอะไร นอกจากจะสร้างความรำคาญ

แต่สำหรับเธอ แค่เพียงเห็นเสี้ยวหน้าของพี่เชน เธอก็รู้สึกเจ็บลึกในอก ความขมขื่นนี้เป็นสิ่งที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อน แต่เธอรู้ตัวดีว่าไม่ควรไปโกรธพี่เชน เพราะเขาไม่ได้ทำผิดอะไรเลย

มันเป็นความรู้สึกที่มาจากเธอฝ่ายเดียว ดังนั้น ความรู้สึกของใคร คนนั้นก็ต้องรับผิดชอบเอง

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป การเรียนรู้ในมหาวิทยาลัยก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง เทอมนี้เป็นเทอมสุดท้ายที่อัยย์วารินทร์จะได้สวมชุดนักศึกษามาเรียน ความตื่นเต้นที่จะจบการศึกษากลับถูกกลบด้วยความรู้สึกท้อแท้ที่ยังไม่จางหาย ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา เธอรู้สึกเหมือนกำลังสูญเสียตัวตนไป

ความสดใสและร่าเริงที่เคยมีลดลงไปอย่างเห็นได้ชัด จนแม้กระทั่งตัวเธอเองยังสัมผัสได้

พริมา ผู้เป็นแม่ที่สนิทกับอัยย์วารินทร์มากที่สุด ก็สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงนี้เช่นเดียวกัน ความอ่อนโยนและความเป็นห่วงของแม่ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะถามลูกสาวว่าเกิดอะไรขึ้น

เมื่อถูกถาม อัยย์วารินทร์จึงเลือกที่จะบอกความจริง เพราะเธอกับแม่มักจะคุยกันทุกเรื่องเสมอ เธอเล่าให้ฟังถึงการที่เธอไปสารภาพรักกับพี่เชน ลูกชายของเพื่อนสนิทแม่ แต่กลับถูกปฏิเสธอย่างเจ็บปวด แม่ของเธอเมื่อได้ยินดังนั้น ก็รีบปลอบใจลูกสาวยกใหญ่

บอกว่าไม่ต้องคิดมากและขอให้ลูกสาวกลับมาสดใสร่าเริงเหมือนเดิมโดยเร็ว อีกทั้งยังบอกอย่างหนักแน่นว่าเรื่องนี้แม่จะจัดการให้เอง

คำพูดนั้นแทนที่จะทำให้หญิงสาวสบายใจ กลับยิ่งทำให้เธอทุกข์ใจหนักขึ้นไปอีก เพราะตอนนี้นอกจากความเสียใจที่เธอพยายามจะลืม เธอยังต้องมากังวลเพิ่มกับสิ่งที่แม่ของเธอพูดอีก

มหาวิทยาลัย

“อัยย์... อัยย์วารินทร์... เฮ้! สติอยู่ไหนเนี่ย!” เสียงเจื้อยแจ้วของแจน เพื่อนสนิทที่สุดของอัยย์วารินทร์ ทั้งสองสนิทกันมาก ปรึกษากันได้ทุกเรื่อง แต่เสียงของแจนที่ดังขึ้นทำเอาอัยย์วารินทร์คิดฟุ้งว่านดึงสติตัวเองกลับมา เธอรีบหันมาหาเพื่อนด้วยท่าทางเหลอหลา 

“วะ ว่าไง เรียกฉันเหรอ”

“ฉันเรียกแกตั้งนานแล้วนะ ยัยอัยย์จอมเปิ่น!” แจนพูดพลางยื่นมือจิ้มหน้าผากของอัยย์วารินทร์ เพื่อเรียกสติของเพื่อนรักกลับมา

“ฉันไม่เห็นจะได้ยินเลย” หญิงสาวเถียงกลับ พร้อมกับทำหน้าบึ้ง ยู่ปากเล็กน้อยอย่างน่ารัก

“แกจะได้ยินได้ไง ก็เล่นเหม่อลอยตั้งแต่มาถึงแล้ว มีอะไรในใจรึเปล่า บอกฉันมาตามตรงนะ! ไปฝึกงานกันคนละที่แค่ไม่กี่เดือน แกลืมเพื่อนอย่างฉันไปแล้วใช่ไหม” แจนยืนเท้าเอวจ้องหน้าอัยย์ ตัดพ้ออย่างน้อยใจ ค้อนใส่เพื่อนรักด้วยท่าทางขี้เล่นแต่ก็แฝงความห่วงใย

ดวงตาคู่สวมมองเพื่อนอย่างระอาก่อนจะพูด “แกนี่ชอบคิดไปเองอยู่เรื่อย ฉันก็แค่เครียด ๆ ยังไม่ได้เล่าให้ฟังเท่านั้นเอง กะว่าจะมาเล่าวันนี้แหละ” อัยย์วารินทร์พูดพลางกุมมือของเพื่อนรักอย่างเอาใจ ดึงมานั่งข้างๆ เธอเป็นคนที่ใส่ใจความรู้สึกของคนอื่นเสมอ และบางครั้งก็เป็นจุดอ่อนของเธอด้วย

สาวเอาแต่ใจอย่างแจนเมื่อถูกง้อก็หายงอนทันที เปลี่ยนเป็นท่าทางกระดี๊กระด๊าเพราะความอยากรู้อยากเห็น ทิ้งก้นลงข้างเพื่อนอย่างไม่อิดออด

 “ถ้าอย่างนั้นก็เล่ามาเลยจ้า”

“...ฉันอกหัก ไปสารภาพรักแล้วโดนปฏิเสธมาน่ะ”