All Chapters of หลงเธอ ยัยวิศวะตัวแม่ : Chapter 1 - Chapter 10

พาร์ทดินผมกำลังเดินลงจากตึกอธิการยังไม่ทันจะพ้นชายคาตึกเลยอยู่ๆต้องมาตกใจตอนที่ยัยน้ำมนต์ เดินเข้ามาดักทางและยืนขว้างหน้าผมพอดีเลย แต่ดีนะที่ผมหยุดเดินทันไม่งั้นมีชนและล้มกันอีกและมันมาช๊อตฟิลก็ตรงประโยคนั้นหละแต่...@บทสนทนาก่อนหน้า"ดิน..! แกเอาเกียร์ใครมาให้เรา 👈"รู้แล้วเหรอ .." ชายหนุ่มเลิกคิ้วสูงตามสไตล์เขาก่อนจะเป็นหน้านิ่งๆ"อร๊ายอะไรยังไงรู้แล้ว ..." เธอไม่เข้าใจโว๊ย..!"โตแล้วกลับไปคิดเอง " แล้วก็เดินจากไปให้คนอีกยิ่งงงอยู่ตึกนั้นแระ__________________หึ เรื่องอะไรจะตอบอยากรู้ก็ไปสืบไปคิดเอาเองแต่อย่าหวังที่ได้รู้ความจริงถ้าผมไม่ยอมรับ..."พู่" ชายหนุ่มถอนหายใจแรงหนึ่งหลังจากเดินออกมาห่างมากแล้ว"เกือบไปแล้วปะหล่ะ ผ่านมาตั้งสามปีใครวะปากมอม" "ใครปากมอมอะ พี่ดิน" วายุที่นั่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล้พี่ชายคนที่สามของเขาเลย"เห้ย เชี้ยยุ"เขาไม่รู้จะตกใจอะไรก่อนกันได้น้องชายจอมแสบโผล่หน้าได้ไงนั้นพาร์ทวายุผมนั่งอยู่ดีที่โต๊ะหน้าคณะอยู่ๆก็ได้ยินเสียงบ่นพึมพำของพี่ชายก็เลยถามไถ่.."เรียกน้องดีๆบ้างเฮียนี่น้องเฮียนะคร๊าบ""น้องแล้วไงไม่ใช่ป๊าสักหน่อย..""อ้าว...""แล้วมานั่งหน้าเส

พาร์ทต่อผมก็ไม่เข้าใจผู้ถือหุ้นรายใหญ่แล้วไงถามป๊าก็ไม่ได้คำตอบอะไรแน่ชัดแต่คิดว่าผู้ใหญ่คงมีเหตุและผลหล่ะหนอ ผมผลักประตูเข้าไปเจอแต่ความว่างเปล่า... "ไปไหนของของมันนี้ " วางอาหารแล้วเดินขึ้นไปตามหาแต่ประตูห้องมันแง้มอยู่แล้วไหม กวาดสายตามองหาร่างบาง "เอ้าในห้องก็ไม่อยู่" ผมหันตัวกลับกำลังจะออกไป แก๊ก..เสียงเปิดประตูในห้องน้ำผมหันกลับมาเจอยัยนั้นเดินออกมาด้วยผ้าเช็ดตัวที่สั้นมากแทบจะเห็นด้านร่างล่างเลยข้างบนก็ล้นออกมา เลือดกำเดาผมจะพุ่ง"กรี๊ดไอ้บ้าดินเข้ามาได้ไง ปิดตาเดี๋ยวนี้นะ" น้ำมนต์ทานยาหลังทานข้าวเสร็จก็หลับไปตื่นขึ้นมามันรู้สึกร้อนตัวเลยอาบน้ำก่อนที่ป้านีจะเอาอาหารกลางวันมาให้แต่ทว่าเปิดประตูห้องน้ำออกมาเจอเพื่อนชายยืนมองเธออยู่และพึ่งนึกได้ว่าตัวเองพันแค่ผ้าเช็ดตัว.."หึ..ปิดทำไมไม่มีอะไรให้ดู""ม่ะ ไม่มีแล้วมายืนจ้องทำห่าไร""ก็ดูผีดาดา (โครงกระดูก)ผอมก็ผอมนมก็ไม่มีจะกรี๊ดทำไม (ตรงกันข้ามหมด)ถ้าไม่ติดว่าปวดก้นกบนะจะกระโดดถืบเลยกล้ามากมาว่าเธอเป็นผีดาดาหุ่นเธอใครเห็นยังทึ่้งแต่ไอ้บ้าดินตาต่ำมาก.. "ออกไป๋" "คนเขาอุตส่าห์เอาข้าวมาส่งแต่งตัวซะเดียวพาไปกิน""ไม่ต้องยุ่ง " เ

@บ้านมหาวานิชกุลเช้ารุ่งขึ้นกว่าจะผ่านคืนที่ว้าวุ่นไปทำเธอนอนไม่หลับเลยตื่นขึ้นมามีอาการแบบมึนๆอึ้นๆหนักมากแต่อาการเจ็บ (กล้ามเนื้ออักเสบทุเลาขึ้นเธอเลยต้องไปมหาลัย)" "ม้าขาวันนี้มนต์ไปเรียนแล้วนะคะ" ^_^"ดีขึ้นแล้วหรือคะลูก" เธอจำต้องเงยหน้าขึ้นจากช่องแชทที่คุยอยู่กับแพรว..น้ำมนต์เลยหมุนตัวและเดินให้มารดาดู "คล่องแล้วงับไปนะคะตอนเย็นเจอกัน" ^__^"ไม่ทานข้าวเช้าหรือลูก""ยางม่ายหิวอ่า" "..." "คุณต้องมนต์ตราค่ะรู้ไม่ใช่หรอว่ามื้อเช้าเป็นมื้อที่สำคัญที่สุด" เธอไม่โกรธลูกเลยแต่เป็นห่วงซะมากกว่า.."คุณน้ำมนต์ขารับแซนวิทกับนมไปทานดีไหมค่ะ ป้าเตรียมมาให้" "แซนวิชเหรอค่ะป้านี เอาก็ได้งับ" ^_^ รับก่อนก็ยังดีกว่าโดนดุอีก"งั้นรอแป๊บค่ะ " ร่างท้วมของหญิงสาววัยจะหกสิบแล้วเกินไปหยิบกล่องสีสวยส่งให้ลูกสาวเพื่อนเจ้านาย "ทานให้อร่อยนะคะ ถ้าชอบต่อไปจะทำไว้ให้คะ""หือ..มนต์เกรงใจค่ะ""แต่ป้ายินดีรับใช้ค่ะ" ^_^"งั้นมนต์ไปก่อนนะคะป้านี " ก้มตัวลงไปหอมแก้มแม่เบาๆ "ไปก่อนนะคะคนสวยขาของมนต์" ^__^"ค่ะเด็กดื้อของม้า" ยกมือลูบผมเบาๆ"ว่าหนูอีกแล้ว " ยู่ปากให้กับแม่..ในขณะที่สนทนาอยู่ในบ้านเสีย

ผมและเพื่อนเดินจ้ำเอาๆเพื่อมาดูว่าใช่ร้านเพื่อนไหมจากที่ได้คือร้านแม่เพื่อนแต่อยากดูให้แน่ใจพอมาก็เห็นตอนที่ผู้ชายง้างมือขึ้นพอดีเลย"หยุดเลยครับ มาทำอะไรในสถานศึกษาแบบนี้ไม่ใช่เรื่องที่ดีนะครับ" กล้าก่อนพ่อสอนไว้ไอ้ดิน.."เรื่องของผู้ใหญ่เด็กไม่ต้องเสือก" ชายวัยสามสิบอัพลูกสมุนหันมาตะโกนบอก.."ผมว่าผู้ใหญ่นั้นแระที่ไม่มีความคิดคือสถานศึกษาแถมคนที่ลุงจะรังแกคือแม่ของเพื่อนผม""ใครเป็นลุงมึงไอ้หนุ่ม" หัวร้อนเลยโดนเรียกลุง"ไม่ให้เรียกลุงจะให้ ปู่กับตาหรือไง""ไอ้เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ตบสั่งสอนดีปะวะ" ร่างใหญ่ทะมึนชายสองของสองคนที่มากับคนป้าของข้าวหันมาทางดินกบุ่มของดิน..."ก็ลองแตะลูกชายฮั้วดูซิพื้นที่ๆเจ้านายลื้อดูแลจะหายสาปสูญไปเลยทันที" (เจ้าสัวธานินทร์มาทำธุระที่สน.พอดีเลย)"ใครว่ะ " ชายคนหนึ่งหันไปมองเจอผู้ชายสูงวัยที่หน้าเกรงขามมากคนนั้น.."พวกลื้อไม่รู้จักฮั้วเหรอให้ถามเจ้านายพวกลื้อดูว่ารู้จักนาย ธานินทร์ รุ่งเรืองไพรกิจศาลไหม ..! ""ไอัๆแสง..เจ้าสัวธานินทร์ตัวจริงว่ะ" คนชื่อสอนเคยเห็นและเคยเจอมาก่อนแอบมองและเพ่งมองอยู่นานโพกัสจนรู้.."ใครคือเจ้าสัว..?""ลื้อช่วยบอกเพื่อน

พาร์ทน้ำมนต์ที่ชิ่งออกมาคือเขินเพื่อนนั้นแระไม่รู้ชงเก่งเกินไปไหม ยิ่งยัยข้าวปุ้นโดนไอ้ชินจังซื้อตัวไปแล้วทั้งนั้นอายเพื่อนไม่เท่าไหร่หรอตอนนั้นน้าวิเดินออกมาพอดีด้วยอยากจะเอาตัวแทรกแผ่นดินหนีเลย แถมโมโหมันมากขนาดผลักยังยิ้ม."อะ ไอ้บ้าดิน..!" "...""คิดถึงหรือเรียกหานี้" เดินตามมาเกือบจะชิดตัวแล้วเลยเอียงหน้าถาม"หึ..เรียกมาด่าง่ายกว่า" ยกมือกอดอกขยับตัวออกห่างแล้วเมินหน้าหนี"อ้าว มนต์เรียกชื่อดินเองนะ" ผมยกยิ้มให้กับความน่ารักตรงหน้า"กลับเหอะ" เธอไม่อยากต่อความเหนื่อยจะต่อกรแล้ว... ผมมองหน้าคนสวยที่อยู่ตรงกันข้ามคือรู้เลยว่าอายเพราะหน้าแดงไปทั่วใบหน้าแล้ว ก็เลยกดรีโมตพร้อมเปิดประตูให้.."เชิญครับคุณน้ำมนต์"ขอบใจย่ะ" เธอรีบเอาตัวเองไปนั่งก่อนเลย.. ปังพาร์ทเพทายพอเพื่อนเดินไปมันก็เดินออกมาพร้อมส่ายหัว.... "ช็อตเด็ดเลยเดือนคณะหอมแก้มสาว""เราว่าต่างคนต่างอ่อนเข้าหากันแล้วหล่ะ" ข้าวปุ้น พูดขึ้นมาจากที่เธอรู้จักเพื่อนมานานแถมเรียนด้วยตั้งแต่อนุบาลอะไม่รู้ซิแปลก.."ข้าวคิดว่างั้นหรือ" ลมกับทายหันมาคุยด้วย"อืม ถ้ามนต์ไม่อะไรกับดิน ป่านนี้ดินโดนถืบแล้วหล่ะ" ข้าวปุ้นยกตัวอย่าง