LOGINShare
บทนำ...
Last Updated:
2025-01-07 21:10:06@มหาวิทยาลัยJK
ณ..ม้าหินอ่อนด้านหน้าตึกวิศวะเอกวิทย์คอมกับสองเพือนซี้ที่ไม่รู้ว่าไปผูกรักผูกชะตากันมาแค่ชาติปางไหน.
"งานเยอะมากอะ เป็นท้ออะ"
"..." ข้าวปุ้นสาวร่างท้วมแค่ท้วมแระไม่อ้วนเลยซักนิด.. ^__^
บ่นขึ้นมาแบบว่าก็เธอเรียนไม่เก่งเลยถ้าเทียบกับเพื่อนรักของเธอจริงๆอยากจะซิ่วทุกปีแต่อีนางเพื่อนคนดีย์ของเธอนี้ก็เข็นเธอกลับมาได้ทุกครั้งไป..
"ข้าวจะบ่นทุกรอบที่งานเยอะเลยหรือไงนี้ " น้ำมนต์สาวสวยหุ่นดีมากเกือบได้เป็นดาวคณะแต่เธอปฎิเสธเพราอะไรนั้นเธอไม่บอกไว้ถึงสาเหตุใดๆเลย...
ได้แต่ส่ายหน้าระอาให้เพื่อนตัวดีย์ของเธอเช่นกัน
"หึก็มนต์เรียนเก่งอ่า" ( >< __ >< ) " ตัดมาที่เราดิถ้ามนต์ไม่เข็นเราไม่มาถึงปีสามหรอกนะนี้"
"ยัยบ๊อง..!! มันเป็นความฝันของข้าวไม่ใช่เหรอ" ก็ตอนมัธยมแม่นางนี่แหละที่อยากจะเรียนวิศวะคอม พูดกรอกหูทุกวันตอนเรียนมอปลายจนเอาไปฝันเลย...
"ก็ช่ายแระ อย่าดุจิ..! เสียใจแล้วนะนี้" ตอบเสียงยานมากและเงยหน้ามองเพื่อนสาวคนสวยที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามเหมือนจะตัดพ้อ แต่ทว่าสังเกตเห็นอะไรที่รู้สึกแปลกตา...
"เอ๊ะ..น้ำมนต์แกเอาเกียร์ใครมาแขวนอะ" 0_0
"หึจะบ้าหรือไงกันมันก็เกียร์ของเราดิเราจะเอาของใครแขวนล่ะ ข้าว" เธอเถียงสุดใจเธอไม่ได้เอาของใครมาตั้งได้มาก็เอาสร้อยที่ซื้อคู่กับเพื่อนสาวนั้นมาแขวนใส่ไว้ตลอดแค่ถอดตอนอาบน้ำ...
"แต่มันไม่เหมือนของเราเลยดูดิ" ข้าวปุ้นโชว์เกียร์ของคณะวิทย์คอมให้เพื่ิอนดู
"แล้วมันต่างกันตรงไหน " เธอไม่เคยสนใจเลยว่าเกียร์แต่ละคณะมันต่างกันไหมพอได้มาเธอก็ใส่แขวนคอมากจนถึงทุกวันนี้
"ต่างดี้ เกียร์ทุกอันจะมีรหัสของเจ้าตัวและคณะที่เรียนแต่นี่ของมนต์ไม่ใช่ของคณะด้วยสารภาพมานะเอาของใครมาแขวน"
"จะบ้าหรือยัยบ้อง เรียนหนังสือมาด้วยกันจะยี่สิบเอ็ดปี (รู้จักกันมาแตั้งแต่เกิด) เคยเห็นฉันมีแฟนตอนไหนก่อนคะๆๆ" แต่ตอนมัธยมปลายเธอแอบชอบพี่ชายของเพื่อนสนิทชื่อพี่ครามแต่ทำได้แค่มอง...
"แกก็หลงแต่เบ้าหน้าพี่หมอครามอยู่นั้นหล่ะนะ" เธอรู้เธอเห็นทุกอย่างเพราะว่าช่วงหนึ่งแม่นางคลั่งรักถึงขั้นหั่นผมสั้นเพียงเพราะได้ยินว่า ( พี่ชอบผู้หญิงผมสั้นมันน่ารักดี )....
"จุ้น..!!" โดนเพื่อนพูดแทงใจไปไม่เป็นเลย..
"ไม่พูดก็ได้ แทงจายก็งี้หล่ะ"
"พูดอีกจะเลิกคบทันที" แอบมองค้อนให้หนึ่งกรุป
"แต่เรายืนยันนะว่าที่เกียร์ที่แกสวมอะไม่ใช่ของคณะเราเอาไปเทียบเพื่อนในคณะได้เลยมนต์" ยืนยันนอนยันแบบมุ่งมั่นมาก..
ตัวเธอเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อเริ่มประมวลผลว่าเกียร์ของเธออยู่ที่ไหนเพราะตอนนี้คือสวมของใครอยู่..
พาร์ทดิน
กำลังจบคลาสนักศึกษาวิศวะยานยนต์ทุกคนทยอยกันออกจากห้องรามทั้งเขากลับเพื่อนเช่นกันแต่ทว่า....
"นายพสุธาอาจารย์วานทีเอาเอกสารไปตึกอธิการให้หน่อยนะ " อาจารย์หนุ่มรุ่นพี่...( พี่ชายเขานี้แระไอ้พี่คิว )
"ได้ขอรับอาจารย์..." ถ้ามันไม่กุมความลับบอกเลยอย่างได้ใช้เขา
"เจอกันที่บ้านนะไอ้น้องชาย"
"กลับหล่ะ"
"อืม..ลูกเมียรออยู่ แต่ติดสอนอีกคลาส วานทีนะ"
"ขิงตลอด เห็นเป็นพี่หรอกนะถึงช่วย" ผมเดินออกจากห้องเรียนคณะตรงไปที่ตึกอธิการทันที...
"ผมชื่อดิน นายพสุธา รุ่งเรีองไพรกิจศาลอายุ 21 ปี นศคณะวิศวะฯสาขาเทคนิคยานยนต์ ปี3 หล่อพ่อรวยมากและ...เป็นลูกชายคนที่3 ของเจ้าสัวธานินท์ รุ่งเรีองไพรกิจศาลกับคุณนายแพรวพรรณ รุ่งเรีองไพรกิจศาล"
@หน้าตึกอธิการ
"เราแค่อยากรู้ มึงทำแบบนี้ทำได้ไงว่ะไอ้ชิน"
"ทำไร. ! " ชายหนุ่มที่กำลังเดินลงมาจากตึกอธิการพอดีดันเจอน้ำมนต์ (ยัยน้ำเน่า) เดินเข้ามาหาแถมพ่นวาจาไม่น่ารักให้ฟัง..
"สัสชิน ให้พูดจบก่อนเด้..!"
"จะพูดอะไรก็พูดมายัยน้ำเน่า"
"กูชื่อน้ำมนต์"
"กูก็ชื่อดิน .."
ต่างคนต่างมองหน้าสายตาประสานกันจ้องแบบว่า... น้ำมนต์เธอแค่ต้องการรู้ความจริงแต่อีกคนก็กวนบาทาชิบ... 😮💨
"ดิน..! แกเอาเกียร์ใครมาให้เรา 👈
"รู้แล้วเหรอ .." ชายหนุ่มเลิกคิ้วสูงตามสไตล์เขาก่อนจะเป็นหน้านิ่งๆ
"อร๊ายอะไรยังไงรู้แล้ว ..." เธอไม่เข้าใจโว๊ย..!
"โตแล้วกลับไปคิดเอง " แล้วก็เดินจากไปให้คนอีกคนยืนงงและไม่ได้คำตอบอะไรเลย...
พาร์ทน้ำมนต์
ไม่ได้คำตอบแถมยังโดนกวนโอ๊ยตามประสานิสัยของมันคือรู้สึกหงุดหงิดเอามากๆไม่รู้จะงัดปากคนอย่างมันได้ไงแต่...
"ชื่อน้ำมนต์ค่ะ นางสาวต้องมนตรา มหาวานิชกุล.. อายุ21 ปี นศคณะวิศวะฯ สาขาวิศวะคอม ปี3 ลูกสาวคนสวยของคุณเนตรรตี มหาวานิชกุลเศรษฐีนีคนดัง..."
ตอนนี้มันใกล้เข้าเรียนวิชาของพี่คิวแล้วเธอต้องรีบเลยถึงจะเป็นพี่ชายคนสนิทแถมยังเป็นสามีไอด้าเพื่อนรักของเธอ เธอจะทำให้ดูแย่ไม่ได้...
"ไว้ค่อยมาซักมันใหม่หล่ะกันไอ้บ้าดิน..." ( ตะโกนตามหลังแต่มันเดินไปไกลแล้วนั้น )
เธอหันหลังและก้าวเท้ายาวราวกับวิ่งไปยังตึกเรียนเพื่อให้ทันวิ่งไม่สนใจใครในระหว่างทางก่อนจะถึงประตูห้องเรียนชนคนเข้าอย่างจังจะชนใครหล่ะ...
ก็พี่คิวนั้นแระ.. ( อาจารย์เหนือเมฆ รับสอนพิเศษแทนเพื่อนสนิทที่อุบัติเหตุกะทันหัน )
ถึงตัวเธอจะออกทรงเหมือนสาวห้าวก็ตามผู้หญิงก็ต้องบอบบางกว่าเพศผู้เสมอน้ำมนต์ถึงกับหงายหลังทันทีและดูเหมือนว่ามือหนาของคนต้องข้ามกำลังจะคว้าแต่คว้าไม่ทันเลย.. "โอ๊ย...เจ็บอะขอโทษนะคะหนูไม่ได้มองทางเลย" ยกมือขอไหว้ขอโทษพร้อม..
"...."
"แล้วเราจะรีบอะไรนักหนาครับน้ำมนต์" ไม่รู้จะตกใจอะไรก่อนคนที่วิ่งชนดันเป็นอาจารย์พี่คิว 0__0
"อ่า...อาจารย์พี่คิว " ปวดก้นกบจังเพราะกระแทกพื้นซีเมนต์นี้..
"...."
"ลุกเดินได้ไหมนั้น มาครับพี่ช่วย" ชายหนุ่มรุ่นพี่ ( อาจารย์ )หันรีหันขว้างเพื่อจะเอาเอกสารวาง ( ใช่เขาหอบเอกสารอยู่เลยช่วยเหลือน้องที่เป็นเพื่อนกับสนิทภรรยาเขาไม่ทัน )
"หึย..มนต์ เป็นไรอ่ะ" ข้าวปุ้นเดินออกมาตามเพื่อนเพราะดูนาฬิกาแล้วมันใกล้เวลาอาจารย์เข้าสอนแต่เพื่อนสาวไม่รู้ว่าหายไปไหนอยู่ๆก็ลุกพรวดออกไปไม่พูดไม่จาอะไรเลยเดินออกมาเห็นเพื่อนนั่งตีกบอยู่ตรงหน้าอาจารย์พอดี..
"รีบมาเข้าคลาสดิ ไม่ดูทางชนพี่คิวจังๆเลยอะ"
"มาเราช่วย" ข้าวปุ้นเดินผ่านอาจารย์หนุ่มมาพยุงเพื่อน
"วนิศรา อาจารย์ว่าพาเพื่อนไปห้องพยาบาลดีกว่า"
"มะ..ไม่เป็นไรค่ะ"
"ล้มลงแรงซะขนาดนั้นไปให้อาจารย์นฤมลเขาตรวจหน่อยก็ดี"
"เง้อ..พี่คิวอ่า"
"เชื่อพี่ครับเป็นเยอะเดี่ยวหนูด้าบ่นพี่อีก"
" ชอบเอาด้าขู่หนูอ่ะ" "..." ( ไอด้าเป็นเพื่อนสนิทของเธอกับข้าวปุ้นจริงๆคุยกันว่าจะเรียนต่อที่นี้แต่เผอิญว่ามีเหตุการณ์หนึ่งที่ ไอด้าต้องตัดสินใจบินไปเรียนต่อที่ต่างประเทศฉับพลัน..
"เราว่าชื่ออาจารย์พี่คิวเถอะ" ข้าวปุ้นบอกเพื่อนสนิทของเธอ
"แต่..."
"ไม่มีแต่" เหมือนว่าเพื่อนและอาจารย์หนุ่มพร้อมเพียงประสานเสียงกัน
"ก็ได้.." ทำหน้าจ๋อยก่อนเลย
"รอพี่ที่ห้องพยาบาลนะเดี๋ยวพี่เลิกคลาสนี้แล้วกลับพร้อมพี่เลยละกัน
"ค่ะ..."
@ในระหว่างเดินทางไปห้องพยาบาล
ข้าวปุ้นที่มีความสูงเพียงแค่ร้อยห้าสิบนิดๆ แต่เพื่อนสาวเธอสูงตั้งร้อยเจ็ดสิบอัพทำเอาเธอพยุงแสนลำบาญ
"ไหวไหมนั่นน่ะ"
"ไหวดิตัวเองแค่สูงไม่หนักเลย" ^_^
"เอาที่สบายใจเลยส่งเราแล้วก็ไปเรียนเถอะ"
"แล้วมนต์ไปไหนมา"
"ไปตามหาสาเหตุดิแต่ไม่เจอว่ะเดี๋ยวขอไปคิดก่อน
"เรื่องเกียร์น่ะเหรอ "
"อืม..."
มาดูกันว่าน้ำมนต์จะง้างปากไอ้เพื่อนดินได้ยังไง....
Related chapters
หลงเธอ ยัยวิศวะตัวแม่ ตอนที่ 1 ว้าวุ่นสุดๆ...
พาร์ทดินผมกำลังเดินลงจากตึกอธิการยังไม่ทันจะพ้นชายคาตึกเลยอยู่ๆต้องมาตกใจตอนที่ยัยน้ำมนต์ เดินเข้ามาดักทางและยืนขว้างหน้าผมพอดีเลย แต่ดีนะที่ผมหยุดเดินทันไม่งั้นมีชนและล้มกันอีกและมันมาช๊อตฟิลก็ตรงประโยคนั้นหละแต่...@บทสนทนาก่อนหน้า"ดิน..! แกเอาเกียร์ใครมาให้เรา 👈"รู้แล้วเหรอ .." ชายหนุ่มเลิกคิ้วสูงตามสไตล์เขาก่อนจะเป็นหน้านิ่งๆ"อร๊ายอะไรยังไงรู้แล้ว ..." เธอไม่เข้าใจโว๊ย..!"โตแล้วกลับไปคิดเอง " แล้วก็เดินจากไปให้คนอีกยิ่งงงอยู่ตึกนั้นแระ__________________หึ เรื่องอะไรจะตอบอยากรู้ก็ไปสืบไปคิดเอาเองแต่อย่าหวังที่ได้รู้ความจริงถ้าผมไม่ยอมรับ..."พู่" ชายหนุ่มถอนหายใจแรงหนึ่งหลังจากเดินออกมาห่างมากแล้ว"เกือบไปแล้วปะหล่ะ ผ่านมาตั้งสามปีใครวะปากมอม" "ใครปากมอมอะ พี่ดิน" วายุที่นั่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล้พี่ชายคนที่สามของเขาเลย"เห้ย เชี้ยยุ"เขาไม่รู้จะตกใจอะไรก่อนกันได้น้องชายจอมแสบโผล่หน้าได้ไงนั้นพาร์ทวายุผมนั่งอยู่ดีที่โต๊ะหน้าคณะอยู่ๆก็ได้ยินเสียงบ่นพึมพำของพี่ชายก็เลยถามไถ่.."เรียกน้องดีๆบ้างเฮียนี่น้องเฮียนะคร๊าบ""น้องแล้วไงไม่ใช่ป๊าสักหน่อย..""อ้าว...""แล้วมานั่งหน้าเส
Last Updated : 2025-01-07หลงเธอ ยัยวิศวะตัวแม่ ตอนที่ 2 ว้าวุ่นสุดๆ...1.1
พาร์ทอาจาร์ยนฤมล...ตอนนี้เธออายุย่างห้าสิบห้าปีหน้ากะว่าจะ Erie ตัวเองออกไปอยู่บ้านอยากพักผ่อนแล้วอายุราชการของเธอจะสามสิบปีได้แล้วมั้งเธออยู่กับขนาดนี้มาตั้งแต่เป็นคุณครูที่พึ่งบรรจุใหม่ไม่ว่ารุ่นไหนก็ผ่านการสอนจากเธอมาหมดแล้ว เหนือเมฆเป็นลูกศิษย์ทีี่เธอภูมิมากเป็นเก่งคนเรียนดี ตอนเรียนเป็นถึงเดือนคณะและเดินมหาลัยแถมยังเป็นประธานรุ่นที่น้องๆต่างเกรงขามพอสมควร... วิศวะขึ้นชื่อ โหด เลว ดี แต่สำหรับศิษย์รักของเธอได้ฉายา หล่อ ดี และดีมาก...(แต่หน้าไม่ได้บ่งบอกว่าสุภาพชนหน้าตาออกไปทางผู้ชายสายแพรวพราวซะมากกว่า)"ว่าไงมารับเด็กแสบเหรอคิว""เง้อ..จารย์ว่ามนต์แสบได้ไง มนต์ออกจะเรียบร้อยจะตายไปคะ" "...""เรียบร้อยมากครับวิ่งบนอาคารเรียนครับอาจารย์ผมต้องทำยังไงดี " พร้อมอมยิ้ม..."หือ...พี่คิวอ่า" "....""คุณต้องมนตราคะ ใครสั่งใครสอนให้วิ่งบนอาคารเรียน รู้ไหมว่าอาคารเรียนไม่ใช่สนามเด็กเล่นแล้วหนูตอนนี้อายุยี่สิบเอ็ดปีแล้วนะคะ" เธอขอดุลูกศิษย์ที่ยังทำตัวเป็นเด็กนิดหนึ่ง.."เง้อ..หนูขอโทษค่ะพอดีหนูติดธุระนิดนึงแล้วเวลามันจวนเจียนก็เลยต้องสปีดนิดนึงค่ะ" ^_^ จ๋อยเลยครัชงานนี้ "นิดนึงแล้วน
Last Updated : 2025-01-07หลงเธอ ยัยวิศวะตัวแม่ ตอนที่.. 4 ป่วย.1.1
พาร์ทต่อผมก็ไม่เข้าใจผู้ถือหุ้นรายใหญ่แล้วไงถามป๊าก็ไม่ได้คำตอบอะไรแน่ชัดแต่คิดว่าผู้ใหญ่คงมีเหตุและผลหล่ะหนอ ผมผลักประตูเข้าไปเจอแต่ความว่างเปล่า... "ไปไหนของของมันนี้ " วางอาหารแล้วเดินขึ้นไปตามหาแต่ประตูห้องมันแง้มอยู่แล้วไหม กวาดสายตามองหาร่างบาง "เอ้าในห้องก็ไม่อยู่" ผมหันตัวกลับกำลังจะออกไป แก๊ก..เสียงเปิดประตูในห้องน้ำผมหันกลับมาเจอยัยนั้นเดินออกมาด้วยผ้าเช็ดตัวที่สั้นมากแทบจะเห็นด้านร่างล่างเลยข้างบนก็ล้นออกมา เลือดกำเดาผมจะพุ่ง"กรี๊ดไอ้บ้าดินเข้ามาได้ไง ปิดตาเดี๋ยวนี้นะ" น้ำมนต์ทานยาหลังทานข้าวเสร็จก็หลับไปตื่นขึ้นมามันรู้สึกร้อนตัวเลยอาบน้ำก่อนที่ป้านีจะเอาอาหารกลางวันมาให้แต่ทว่าเปิดประตูห้องน้ำออกมาเจอเพื่อนชายยืนมองเธออยู่และพึ่งนึกได้ว่าตัวเองพันแค่ผ้าเช็ดตัว.."หึ..ปิดทำไมไม่มีอะไรให้ดู""ม่ะ ไม่มีแล้วมายืนจ้องทำห่าไร""ก็ดูผีดาดา (โครงกระดูก)ผอมก็ผอมนมก็ไม่มีจะกรี๊ดทำไม (ตรงกันข้ามหมด)ถ้าไม่ติดว่าปวดก้นกบนะจะกระโดดถืบเลยกล้ามากมาว่าเธอเป็นผีดาดาหุ่นเธอใครเห็นยังทึ่้งแต่ไอ้บ้าดินตาต่ำมาก.. "ออกไป๋" "คนเขาอุตส่าห์เอาข้าวมาส่งแต่งตัวซะเดียวพาไปกิน""ไม่ต้องยุ่ง " เ
Last Updated : 2025-01-09หลงเธอ ยัยวิศวะตัวแม่ ตอนที่ 5 จะ...จูบแรก..
หลังจากปิดแชทที่คุยกับพวกกวนประสาทผมเลยเดินมาดูว่าน้ำมนต์หลับไปหรือยัง (ก็ต้องหลับดิให้ยาแก้แพ้ แก้อักเสบแก้ปวด สรรพคุณคือทำให้ง่วงทุกตัว)ชายหนุ่มเดินเปิดประตูเข้ามาได้เสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของเพื่อนสาวเดินเข้าไปยืนมองอยู่นาน..."ขนาดหลับยังน่ารักเลยเมื่อไหร่จะคุยกับดินดีๆบางครับน้ำมนต์" ผมไม่รู้ว่านานหรือยังที่เราทั้งคู่ฟาดฟันกันด้วยวาจาผมพูดเพราะปิดบังความรู้สึกที่มีให้เพื่อนแต่กับน้ำมนต์พูดเพราะอะไรกันแน่.. ย่อตัวลงนั่งข้างเตียงมือหนาลูบใบหน้าหวานของคนที่เขารักสุดหัวใจ ก้มลงไปจูบปากเรียวบางเบาๆประทับตีตราจอง... ^_^ (ลักจุ๊บเขา)ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปทันทีดูเหมือนว่าเสียงรถของป๊าแล่นมาจอดหน้าบ้านพอดีเลยพาร์ท รตีตั้งแต่วันที่สามีเสียไปเธอก็ไม่เคยเข้าบริษัทอีกเลยพอเข้ามารับรู้ปัญหามันเยอะมากแทบจะรุมเร้าพอสมควรแต่ยังดีมีแพรวพรรณ (แพรว เพื่อนสนิทของเธอนั่นแหละภรรยาพี่ธานินทร์) นั่งให้กำลังใจอยู่ข้างๆ"รตี อย่าเคลียดเรารู้ว่าตัวเองเป็นอะไรแต่วันนี้ที่ให้มาเพราะผู้ถือหุ้นอยากเห็นรตีแค่นั้นเอง""แพรวเรา..." ."..."ตั้งแต่สามีเสียไปเธอแทบจะอยากสิ้นลมตามไปด้วยเลยแต่..ตอนนั้นน้ำมนต์
Last Updated : 2025-01-09หลงเธอ ยัยวิศวะตัวแม่ ตอนที่ 6 แค่เริ่ม
@บ้านมหาวานิชกุลเช้ารุ่งขึ้นกว่าจะผ่านคืนที่ว้าวุ่นไปทำเธอนอนไม่หลับเลยตื่นขึ้นมามีอาการแบบมึนๆอึ้นๆหนักมากแต่อาการเจ็บ (กล้ามเนื้ออักเสบทุเลาขึ้นเธอเลยต้องไปมหาลัย)" "ม้าขาวันนี้มนต์ไปเรียนแล้วนะคะ" ^_^"ดีขึ้นแล้วหรือคะลูก" เธอจำต้องเงยหน้าขึ้นจากช่องแชทที่คุยอยู่กับแพรว..น้ำมนต์เลยหมุนตัวและเดินให้มารดาดู "คล่องแล้วงับไปนะคะตอนเย็นเจอกัน" ^__^"ไม่ทานข้าวเช้าหรือลูก""ยางม่ายหิวอ่า" "..." "คุณต้องมนต์ตราค่ะรู้ไม่ใช่หรอว่ามื้อเช้าเป็นมื้อที่สำคัญที่สุด" เธอไม่โกรธลูกเลยแต่เป็นห่วงซะมากกว่า.."คุณน้ำมนต์ขารับแซนวิทกับนมไปทานดีไหมค่ะ ป้าเตรียมมาให้" "แซนวิชเหรอค่ะป้านี เอาก็ได้งับ" ^_^ รับก่อนก็ยังดีกว่าโดนดุอีก"งั้นรอแป๊บค่ะ " ร่างท้วมของหญิงสาววัยจะหกสิบแล้วเกินไปหยิบกล่องสีสวยส่งให้ลูกสาวเพื่อนเจ้านาย "ทานให้อร่อยนะคะ ถ้าชอบต่อไปจะทำไว้ให้คะ""หือ..มนต์เกรงใจค่ะ""แต่ป้ายินดีรับใช้ค่ะ" ^_^"งั้นมนต์ไปก่อนนะคะป้านี " ก้มตัวลงไปหอมแก้มแม่เบาๆ "ไปก่อนนะคะคนสวยขาของมนต์" ^__^"ค่ะเด็กดื้อของม้า" ยกมือลูบผมเบาๆ"ว่าหนูอีกแล้ว " ยู่ปากให้กับแม่..ในขณะที่สนทนาอยู่ในบ้านเสีย
Last Updated : 2025-01-10หลงเธอ ยัยวิศวะตัวแม่ ตอนที่ 7 รู้สึกดี
พาร์ทน้ำมนต์เธอคบกับดินไม่ใช่ซิรู้จักกันมาตั้งแต่เกิดตอนอนุบาลกับประถมก็เรียนด้วยกันแต่ม.ต้นเธอเรียนโรงเรียนหญิงล้วน เลยเจอกับไอด้าและข้าวปุ้นซี้แค่ไหนพากันมาต่อมัธยมที่เดียวจนเข้าม.ปลายก็ย้ายมาเรียนที่สหแถมได้เพื่อนใหม่ที่เป็นลูกพี่ลูกน้องกับไอด้าคือจันทร์เจ้า ความชอบอะไรคล้ายๆเลยกลายเป็นเพื่อนรักกันเลย สัญญาว่าจะต่อมหาลัยก็เดียวแต่ทว่า... "งั้นเราไปก่อนนะ" ตกผลึกหลายรอบพอรู้สึกตัวชิ่งก่อนเลย.."เลิกแล้วรอด้วยหล่ะวันนี้เฮียไม่มาสอน พาด้าไปตรวจครรภ์นะ" "อืม..เราจบคลาสจะมารอที่ตึกนะ""เดินดีๆหล่ะเดี๋ยวจะสะดุดรักเรา" เขายิ้มให้กับความแพรวพราวเหมือนทีให้เฮียครามสอนมา"ไอ้บ้าดินหยุดพูดเลี่ยนเถอะ หยองวะ" จริงอะเขินแต่ด่ากลบเกลื่อนเดินลงจากรถแบบขนแขนลุกซู่เลย ส่ายหน้าให้กับความมึนของมัน "น้ำมนต์ทางนี้" เธอลงจากรถเพื่อนจะเดินไปตึกของตัวเองแต่เพื่อนสาวเรียกซะก่อนหันไปมองนางนั่งอยู่กับเพทายและปราณนต์" มาแรดไกลสาขานะเรานี้" เดินมาถึงก็แซวเพื่อนปกตไม่เคยเจอที่นี้"โห้ หยุดวันเดียวแรงอ่ะ ดีขึ้นยัง""อืม เดินได้คล่องแล้ว ไปเหอะใกล้เข้าเรียนแล้ว""เอ่อลืมเข้าวิชาจารย์แม่ด้วย" แล้วหันไปทา
Last Updated : 2025-01-11หลงเธอ ยัยวิศวะตัวแม่ ตอนที่ 8 แค่ช่วย
ผมและเพื่อนเดินจ้ำเอาๆเพื่อมาดูว่าใช่ร้านเพื่อนไหมจากที่ได้คือร้านแม่เพื่อนแต่อยากดูให้แน่ใจพอมาก็เห็นตอนที่ผู้ชายง้างมือขึ้นพอดีเลย"หยุดเลยครับ มาทำอะไรในสถานศึกษาแบบนี้ไม่ใช่เรื่องที่ดีนะครับ" กล้าก่อนพ่อสอนไว้ไอ้ดิน.."เรื่องของผู้ใหญ่เด็กไม่ต้องเสือก" ชายวัยสามสิบอัพลูกสมุนหันมาตะโกนบอก.."ผมว่าผู้ใหญ่นั้นแระที่ไม่มีความคิดคือสถานศึกษาแถมคนที่ลุงจะรังแกคือแม่ของเพื่อนผม""ใครเป็นลุงมึงไอ้หนุ่ม" หัวร้อนเลยโดนเรียกลุง"ไม่ให้เรียกลุงจะให้ ปู่กับตาหรือไง""ไอ้เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ตบสั่งสอนดีปะวะ" ร่างใหญ่ทะมึนชายสองของสองคนที่มากับคนป้าของข้าวหันมาทางดินกบุ่มของดิน..."ก็ลองแตะลูกชายฮั้วดูซิพื้นที่ๆเจ้านายลื้อดูแลจะหายสาปสูญไปเลยทันที" (เจ้าสัวธานินทร์มาทำธุระที่สน.พอดีเลย)"ใครว่ะ " ชายคนหนึ่งหันไปมองเจอผู้ชายสูงวัยที่หน้าเกรงขามมากคนนั้น.."พวกลื้อไม่รู้จักฮั้วเหรอให้ถามเจ้านายพวกลื้อดูว่ารู้จักนาย ธานินทร์ รุ่งเรืองไพรกิจศาลไหม ..! ""ไอัๆแสง..เจ้าสัวธานินทร์ตัวจริงว่ะ" คนชื่อสอนเคยเห็นและเคยเจอมาก่อนแอบมองและเพ่งมองอยู่นานโพกัสจนรู้.."ใครคือเจ้าสัว..?""ลื้อช่วยบอกเพื่อน
Last Updated : 2025-01-14หลงเธอ ยัยวิศวะตัวแม่ ตอนที่ 9 เผยไต๋
@บ้านมหาวานิชกุลรถหรูของเพื่อนชายแล่นมาจอดเทียบหน้าบ้านเธอ "ขอบพระทัยเพคะท่านชาย" อย่างที่พูดหล่ะทุกครั้งที่ลงจากรถเธอก็จะพูดแบบนี้.. "เข้าบ้านเถอะ" เขาชอบนะที่เพื่อนสาวพูดแบบนี้แต่ทำเสียงแข็งไปงั้นไหมล่ะ "อืม..บายนะ" ยกมือขึ้นโบกสอง-สามทีน้ำมนต์หันหน้าเข้าบ้านทันที..เสียงรถหรูของเพื่อนชายแล่นออกไปฝั่งตรงกันข้ามและไกลพอสมควรเธอหันกลับมามองท้ายรถแล้วถอนหายใจ "เห้ย" (มีในใจเป็นหมื่นแสนล้านคำ) เธอได้ยินประโยชน์นั้นแต่เธอจะพูดได้ไงหล่ะ 👉 #สเป็คเราก็นายไงไรงี้หรือ#👈แต่เมื่อก่อนตัวเธอแอบปลื้มพี่ครามมากปลื้มเพราะพี่เขาเรียนหมอเถอะเธอชอบมองคนหล่อในชุดเสื้อกราวแต่ก็แค่ปลื้มอะนะ..แต่ว่าตอนที่เห็นพี่เขาควงใครหลายๆคนเธอไม่ได้รู้เฟลเลยจริงๆ.."น้ำมนต์หนูลูกยืนเป็นนางแบบอะไรตรงนั้นคะลูก"รตีเดินออกมาเห็นลูกสาวทียืนนิ่งและมองไปทางบ้านโน้น.."ม้าสวัสดีค่ะ หนูคิดว่าจะซื้ออะไรรับขวัญหลานดีค่ะ" ^__^ ถ้าบอกว่ากำลังคิดถึงคำพูดของดินม้าจะถามอีกยิ่งชงให้ชอบดินอยู่ (จะบอกหนูลูกม้านะคะ ^_^)"ใช่ๆม้าลืมเลยค่ะ" แอบถอนหายใจเบาๆพาร์ทข้าวปุ้นหลังจากเหตุการณ์วันนั้นเธอเริ่มสนิทกับลม ปราณนต์ขึ้นมาอีกระด
Last Updated : 2025-01-16
Latest chapter
หลงเธอ ยัยวิศวะตัวแม่ ตอนที่ 20 ความจริง
พาร์ทดินในขณะที่กำลังรบเร้าให้เฮียเปลี่ยนแต่เฮียก็ไม่เปลี่ยนกำลังคิดและหาวิธีต่างๆนานามีสายเรียกเข้าจากคุณแฟน"ครับบี๋ คิดถึงเหรอถึงโทรมา""ตลกแระ ที่โทรมาเนี่ยจะถามว่าเอาบัตรพนักงานของมนต์ไปทำไม..""ก็ถ้าเวลาคิดถึงที่รักไงจะได้หยิบรูปมาดูครับ""แว๊ะ " มันเลี่ยนมากเลยไม่ไหวไม่เคยเห็นไอ้ดินในเวอร์ชั่นนี้รับไม่ทันรับไม่ได้บอกเลย.."เฮียแพ้ท้องหรือไงไอด้าเพิ่งคลอดลูกเองอีกแล้วหรอ" รู้ทันแหละจะแกล้งเฉยๆ"มีก็ดีสิจะได้ปิดอู่ไปเลย""อ่าดินอยู่กับท่านรองเหรองั้นก็ตามสบายเลยแต่ถ้าลงมาแล้วเอาบัตรมาคืนด้วย" เธอหยุดฟังการสนทนาของสองพี่น้องสักครู่ถึงบอกในสิ่งที่ต้องการไป"เดี๋ยวทำให้ใหม่" พูดขึ้นมาเพราะบัตรพนักงานแผนกกราฟฟิกดีไซน์เป็นคนออกแบบ.."ไม่เอาจะอันเดิม" ไม่มีอะไรหรอกที่บัตรพนักงานมันจะเป็นป้ายแขวนคอน้ำมนต์คือซ่อนอะไรบางอย่างไว้ในซองนั้น"งั้นรอแป๊บเดี๋ยวลงไปให้ไม่ต้องคิดถึงนะ""หยุดมันเลี่ยนมาก" เธอก็วางสายทันทีไม่ไหวจะเคลียร์กับคำพูดตรงนี้"สรุปเฮียไม่ให้ผมย้ายจริงๆหรอ""มันเต็มเข้าใจไหมถ้าดินไปอยู่จะไปอยู่ตรงไหนคิดดู" ชายหนุ่มเลยนั่งนึกถึงบรรยากาศในห้องนั้น "เออว่ะมันมีแค่ ห้าโต๊ะของ
หลงเธอ ยัยวิศวะตัวแม่ ตอนที่ 19 แก้ข่าว
พาร์ทบัญชาเขาเหมือนเสือติดจั่นจะทำไงได้ล่ะในเมื่อทำตัวเองก็ต้องรับกรรมในสิ่งที่ทำนั่งทานข้าวด้วยความรู้สึกที่ค่อนข้างแย่พอสมควรหลังจากที่ท่านรองเดินมาเจออีพวกลูกหาบก็ตัวรีบแบนตัวเองออกไปทันที...ผมให้จังหวะสองคนนั้นเดินออกไปก่อนแล้วถึงจะเดินตามมาแต่สุดท้ายแล้วก็มาเจอตรงหน้าห้องท่านรองอยู่ดี.. "กำลังจะโทรตามอยู่พอดี" ดิเรกหันไปมองหาคนที่มาทีหลัง.."ครับโทษทีให้รอ" ก้มคำนับคนที่อยู่ตำแหน่งสูงกว่าผมได้แต่มองไม่ตอบอะไรแต่ต้องยกหูเพื่อแจ้งเรื่องพอได้รับอนุญาตก็จัดการบอกกล่าว ..."เข้าไปเลยท่านรองรออยู่""ครับ ครับ ครับ" เป็นคำกล่าวที่พูดขึ้นมาพร้อมกันณ เวลานี้ผมกับลมเดินเข้าไปก่อนรุ่นพี่เพราะอยู่ใกล้ประตู ก่อนเข้าก็ตามมารยาทในสังคมทั่วๆไปก็คือการเคาะประตู..ก๊อกๆขออนุญาตครับ" แล้วทำการเปิดประตูเข้าไปทันที"ยืนทำอะไรอยู่หล่ะตามเข้าไปดิ" ผมเงยหน้าขึ้นหลังจากได้ยินเสียงประตูปิดลงแต่คนที่ก่อเรื่องยังยืนอยู่ตรงหน้าผม"ครับ" ผมเดินจำต้องเข้าไปและเคาะประตูเหมือนสองคนที่ผ่านมา แล้วก็เปิดเข้าไปเช่นกัน@ในห้องพาร์ทเหนือเมฆหลังจากที่คุณดิเรกโทรเข้ามาผมอนุญาตให้คนที่ผมสั่งให้พบเข้าพบเลยเสียงประต
หลงเธอ ยัยวิศวะตัวแม่ ตอนที่ 18 ข่าวลือ 1.1
@แผนกไอที ก่อนหน้า10นาทีผมก้มดูนาฬิกาข้อมือดูเวลามันใกล้จะเที่ยงแล้วก็เลยชวนทุกคนไปทานข้าวในห้องอาหารของบริษัท"ตอนนี้ใกล้เที่ยงแล้วไปกันเถอะครับเดี๋ยวห้องอาหารเต็มเดี๋ยวจะนั่งกันไม่ครบ""ใช่เราก็ว่าทำไมถึงหิว" ข้าวปุ้นพูดขึ้น"เตงอะหิวบ่อยเผื่อลืม.."มนต์ค่ะนี้เพื่อนนะคะ""ก็เพื่อนไงคะถึงได้แซวหยุดกินบ้างก็ได้ไหนบอกว่าจะ if ไงเรายังไม่เห็นข้าวหยุดกินเลย""งอนวุ้ยว่าเราอ้วนเราไม่ทานข้าวก็ได้""อย่าเลยเดี๋ยวจะมาบ่นว่าหิวข้าว..!หิวข้าว..!หิวข้าว..! เราเหนื่อยกับประโยคนี้สุดๆ"" สองคนนี้สนิทกันชนิดที่ว่าเวลาทะเลาะกันเหมือนคุยกันเล่นยังไงยังงั้นเลย""มนต์ชอบแกล้งข้าวค่ะพี่นัทเห็นข้าวสวยน้อยกว่าแกล้งตลอดเลย""ที่จริงข้าวเป็นคนสวยนะถ้าลดความอ้วนสะนิดกรอบหน้าจะสวยขึ้น""...."" มันยากมากเลย" 👉👈"ตัวเองไม่พยายามมากกว่าเรารู้""มนต์อ่า "...." " โดนจี้จุดเข้าจังๆ"ไปกันเถอะจะได้มีเวลาได้นั่งคุยกันถ้าขืนยังคุยกันอยู่ตรงนี้ก็ได้นั่งทานข้าวแบบรีบแน่ๆเดี๋ยวจุกกันอีก" นัทหัวหน้าแผนกเห็นมายังไม่ขยับกันเลยเวลาก็เคลื่อนไปเรื่อยๆ"คร้า..คร้า.ครับ"@ แคนทีน (พาร์ทปัจจุบัน)พวกผมแผนกไอทีเดินเข้ามาหลัง
หลงเธอ ยัยวิศวะตัวแม่ ตอนที่ 17 ข่าวลือ
สิ่งแรกที่ทุกคนอยากให้คนอื่นปฏิบัติเหมือนคนทั่วๆไปก็คือไม่บอกว่าเป็นใครมาจากไหนเป็นเพียงนักศึกษาฝึกงานที่ยื่นเอกสารมาจากมหาวิทยาลัยโดยตรง... ในวันแรกของการฝึกงานน้ำมนต์และข้าวปุ้นถูกกส่งมีแผนกไอทีเหมือนโชคจะเข้าข้างเธอเสมอเมื่อหันหน้าไอทีคือพี่รหัสของเธอเอง"พี่นัท (ณิชารีย์) สวัสดีค่ะ"เอ้า น้ำมนต์ นึกว่าใครมาฝึกที่นี้ที่แท้ก็น้องรหัสคนสวยของเจ้เอง" "พี่มาอยู่ CADYนานยังนี้" "ก็มาฝึกงานที่นี่แหละพอดีท่านประธานเขาจะเปิดแผนกนี้พอดีก็เลยอาสาที่จะลงที่นี่เลย""ท่านประธานเจ้าสัวธานินทร์หรือค่ะ""ใช่จ้ะพวกน้ำมนต์กับข้าวปุ้นโชคดีมากเลยนะที่มาเจอท่านรองๆยังถือว่าเป็นคนใจเย็นและใจดีมาก""แปลว่าท่านประธานต้องเนียบมากใช่ไหมพี่นัท""ท่านจะสนับสนุนแค่คนทำงานที่ตั้งใจทำงานแต่คนที่ทำงานเช้าชามเย็นชามท่านให้โอกาสหน่อยนะแต่ถ้าไม่ปรับตัวก็สามเดือนเช็คบิล." สองสาวเจอคนที่รู้จักทำให้ไม่มีปัญหาในเนื้องานเลยแต่กลับสองหนุ่มดันไปเจอคู่อริเก่าซะงั้น@แผนกประกอบรถทายกับลมเดินตามคุณดิเรกมาที่แผนกประกอบรถเพื่อจะมาแนะนำตัวให้กับหัวหน้างานแต่หัวหน้างานกันเป็นคู่อริซะงั้น"คุณบัญชา""ครับคุณเลขา มีอะไรให้รับ
หลงเธอ ยัยวิศวะตัวแม่ ตอนที่ 16 นักศึกษาฝึกงาน 1.1
ที่บริษัท CADY ทุกคนถูกเรียกตัวเข้าพบท่านประธานคนใหม่ทันทีที่มาถึง...@ฝ่ายบุคคล"สวัสดีค่ะน้องๆนักศึกษาที่น่ารักทุกท่าน วันนี้แค่มารายงานตัวใช่ไหมคะ" หัวหน้าฝ่ายบุคคลอายุสี่สิบอัพเดินออกมารับเด็กๆที่จุดประชาสัมพันธ์"ค่ะ,ครับ" ตอบรับแบบพร้อมเพียง.."พี่ชื่อพี่รดานะคะเป็นหัวหน้าฝ่ายบุคคลที่นี้้และรับผิดชอบดูแลพวกหนูในช่วงฝึกงาน" ส่งยิ้มให้เด็กรุ่นนี้คืออะไรกันครบกันที่หน้าตาไหมนั้น.."ยินดีที่รู้จักค่ะพี่รดา หนูชื่อน้ำมนต์นะคะ หนูชื่อข้าวปุ้นค่ะ ผมชื่อทายครับ ผมชื่อลม " ผู้ใหญ่ทักเราก็ต้องตอบรับ"ส่วนอีกคนไม่ต้องแนะนำนะคะพี่รู้จักดี" ยิ้มให้ลูกชายคนที่สามของเจ้านาย"พี่รดาก็ให้ผมแนะนำเหมือนเพื่อนๆหน่อยก็ดีนะครับ" กำลังจะพูดโดยคุมกำเนิดเฉยเลย"คุณดินพี่รู้จักคุณดินมาตั้งแต่สมัยยังเป็นละอ่อนแล้วอ่ะค่ะจะแนะนำอีกหรอคะ" มันเป็นความจริงมาก"พี่รดาอยู่ที่นี่นานพอสมควรเลยนะคะ" ข้าวปั้นหันมาสอบถาม"เจ้าสัวถึงจะดุแต่สวัสดิการของที่นี่ทำให้พี่มีบ้านมีรถมีครอบครัวที่อบอุ่นค่ะน้องๆ" ยิ้มให้แบบมิตร"คุณลุงใจดีเสมอค่ะ" น้ำมนต์เอ่ยถึงลุงของเธอ."ในพาร์ทข้างนอกพี่ไม่รู้หรอกว่าท่านเจ้าสัวเป็นยัง
หลงเธอ ยัยวิศวะตัวแม่ ตอนที่ 15 นักศึกษาฝึกงาน
ผมกลับน้ำมนต์ออกจากบ้านราวเก้าโมงเช้า วันนี้วันหยุดช่วงปิดเทอมวันแรกเลยบางมหาลัยก็ยังไม่ปิดเลยเลือกเดินทางหลังช่วงเวลาเร่งด่วน..@โรงพยาบาลชื่อดังก๊อกๆ"มีใครอยู่ไหมครับ " จริงแล้วก็คนมีมารยาทแระเนอะผมรู้อยู่แล้วว่าเฮียกับซ้อพักห้องไหน.. "เข้าไปอย่าลีลาชินจัง" เป็นเสียงเฮียครามที่ออกเวรแล้วแต่แวะมาลาม้าก่อนกลับบ้าน"อ้าวเฮียไม่หล่อแล้วปากดีแท้""ขี้เหร่ได้แกมาไงไอ้ชินจังคิ้วปลิง" สองพี่น้องคือจะยืนคุยกันอีกนานไหมนั้น "ดินกับพี่ครามทำไรอะหลีกเลยมนต์จะไปหาหลาน" เจอแม่ฟาดเข้าหนึ่งกรุป น้ำมนต์ผลักประตูเข้าไปเห็นสองม้ากำลังเล่นกับสองต้าวแฝดเลยเดินเข้าหา "หูยน่ารักน่าชังหลานน้ามนต์" ก้มมองสองเด็กน้อยก่อนเงยหน้าสวัสดีผู้ใหญ่ "ม้าสวัสดีค่ะน้าแพรวสวัสดีค่ะ เดี๋ยวมนต์มานะคะไปหาไอด้าแป๊บนึง" ^__^"ไอด้าอยู่ด้านในเลยค่ะพึ่งให้นมสองแฝดตะกี้นี้เลย" แม่สามีของด้าเอ่ย"ค่ะเดี่ยวมานะม้า" "ม้าหวัดครับ น้ารตีหวัดดีครับ" ชายหนุ่มเดินตามแฟนเข้ามาเห็นหลังแฟนไวๆ แต่ก็สวัสดีผู้ใหญ่ก่อน "มาได้ซักที่นะเรานี้" แพรวพรรณหันไปมองลูกชายที่กำลังอินเลิฟ"ม้าอ่าก็เมื่อวานน้ารตีบอกบี๋ให้มาวันนี้ไงครับ""แว๊ะ
หลงเธอ ยัยวิศวะตัวแม่ ตอนที่ 14 ติดสกินชิบ...📌
พาร์ทสองคุณย่าคนสวยเดินเข้ามาเห็นคุณพ่อคุณแม่มือใหม่คุยกันมันน่ารักดีแท้ "เอาพี่ธามมาให้แม่ค่ะพี่คิว" เธอหันไปมองไอวาที่คิดว่าอิ่มแล้วเลยสะกิดเพื่อนสาว "รตีไปเอาไอวาเถอะแล้วเราพาไปหลานคุยข้างนอกกันคะให้ สามีภรรยาเขาคุยกันดีกว่า""ม้าอย่าแซวดิ""พี่คิวเขินม้าหรือลูก" ลูกชายคนโตวัยยี่สิบหกอีกสามเดือนจะขึ้นตำแหน่งรองประธานของ CADY กรุ๊ปแล้ว เพราะสามีของเธอคุณธานินทร์จะปลดระวางตัวเองมาดูหลานแทนจะดันทายาทรุ่นสองดูแลกิจการ แถมเทอมหน้าเจ้าดินลูกชายคนที่สามกับ (ว่าที่ลูกสะใภ้ มัดมือชกแล้ว) น้ำมนต์ ข้าวปุ้น เพทาย และปราณนต์ก็จะฝึกงานที่บริษัทของสามีเธอเช่นกัน เฮียคิวเตรียมปวดเศียรได้เลย..."ม้าอ่า..." เขาเขินจริงไม่เคยรู้สึกเขินอะไรแบบนี้มาก่อนจีบเมียยังไม่รู้สึกเขินเหมือนเขินบุพการีตอนนี้เลย"พี่คิวหน้าแดง" ไอด้ายกมือปิดปากหัวเราะสามีเบาๆ"หนูด้าครับหยุดหัวเราะเลย" "ม้าไม่อยู่ให้ลูกชายเขินไปกันเถอะรตี วัยรุ่นเขาเขินคนแก่ค่ะ""แต่ว่าชื่อจริงตั้งยังค่ะหรือรอพี่ธา กับท่านทูตมาตั้งหล่ะลูก" รตีเอ่ยถามหลานทั้งสองคน"คุณป๋าบอกให้ป๊าหรือม้าตั้งเลยค่ะ" ไอ้ด้าเคยทักถามพ่อกับแม่แล้วท่านแจ้งมาแบบนี้
หลงเธอ ยัยวิศวะตัวแม่ ตอนที่ 13 เปิดตัว สกินชิบ❤️🔥
พาร์ทน้ำมนต์ในจังหวะที่จัดอาหารรอ ก็แค่อุ่นไมโครเวฟง่ายสุดสำหรับเธอเสียงแจ้งเตือนข้อเข้ามาแบบว่า..จนเธอต้องเดินไปหยิบมาดู "ดินแท๊กไรอ่ะ.." งงอยู่แป๊บหนึ่งกดเข้ามาดู.. 0_0 ไล่อ่านจนครบ โพสต์ig.. ใส่แคปชั่น #ในที่สุดก็เปิดใจ# ไม่พอแท๊กต้องมนตราอีก👈 123k❤️เฮียคิว: นายมันร้ายเฮียคราม: ตกข่าา..📌วายุ: ทิ้งน้อง โป้งเพทาย: พ่อเงาะป่าถอดรูปปราณนต์: Wow ข้าวปุ้น: เพื่อนเราอะไรกันนี้‼️Din👈: @All อาราย..ตาลุกวาวแบบว่าไม่รู้จะโกรธหีือจะอายดี "..." ตั้งสติการสตาร์ทแป๊บ สูดลมหายใจเข้าปอดแล้วเดินไปเคาะประตูน้ำในห้องรับแขก พาร์ทดินมีความสุขอ่ะครับ ฮัมเพลงเบาๆแต่เพืยงไม่นานเสียงใสของแฟนผมก็มาเคาะประตูดังลั่นเลย."ดินออกมาเลย ออกมาเดี่ยวนี้เลย" ผมรอยู่แล้วต้องมีโมเม้นนี้ จริงๆผมใส่กางเกงไปแล้ว หยิบผ้าขนหนูมาพันใหม่แล้วเปิดออกมา "คิดถึงหรือมาเคาะเรียกครับบี๋" เปิดประตูออกมาคนสวยยืนหน้างอรออยู่แต่ก็ตกใจที่ผมยังไม่ได้เปลี่ยนชุด"ออกมาทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าให้ครบหล่ะ""ก็บี๋เรียกให้ดินให้ออกมาเดี๋ยวนี้นะ"พาร์ทน้ำมนต์แทบช๊อค ช๊อคแรกคือโมโหตรงที่ว่าขอไว้ก่อนแต่นี่อะไรโพสต์เลยไม่ปรึกษาเธ
หลงเธอ ยัยวิศวะตัวแม่ ตอนที่ 12 เปิดใจ ...สกินชิบ❤️🔥
พาร์ทน้ำมนต์นาทีนี้บอกไม่ถูกแต่บอกเลยใจเต้นแรงมาก ดินกลับไปเป็นดินตอนประถมเพื่อนที่ค่อยช่วยเธอทุกอย่าง ที่คุยกันไปช่วงเย็นทำเธอรู้สึกผิดเอามาก"เราขอโทษนะที่ตามใจข้าวอะ""หือ ..เรื่องอะไรครับบี๋"เธอเกือบจะลุกพรวดออกจากตักของไอ้คุณแฟนบ้าณ ตอนเวลานี้เลยเปลี่ยนสรรพนามพร้อม.."ดินเรียกมนต์ว่าอะไรนะคะ...!" บี๋ครับ...." "หือ...มนต์ไม่ชินเลยคายชินจังของเรามานะ" ^__^ผมละเกลียดสุดชื่อนี้เฮียนั้นแระเรียกกันจนติดปากเลยจน มือใหญ่จับที่ข้อมือของคนบนตัก "ลองเรียกชินจังอีกทีครับ" ยิ้มก่อนเฉือดนิ่มๆ"ชินจัง.!." เธอโดนรวบมือทั้งสองแล้วดึงเข้ามาเขาก้มจูบทันทีไม่ใช่เหมือนเคยที่แตะแล้วผละออกแต่เธอโดนล็อคท้ายทอยพร้อม กลีบปากหยักบดทาบพร้อมสอดลิ้นเข้าไปคว้านหาความหวานในปากคว้านหาลิ้นบางเกี่ยวก้อยจูบที่เบาบางแต่ละมุนถ่ายทอดเข้าหากัน..ผมใช้ลิ้นไล่ต้อนนานพอสมควรถึงจะละลิ้นร้อนออกจากปากคนสวย "ต่อไปเรียกชินจังอีกดินจะลงโทษด้วยการจูบนะครับบี๋" ^__^"จะจูบเราทำไม่นี้" จะเอามือปิดปากก็ไม่ได้โดนรวบอยู่.. 😱"ก็ทำโทษแฟนครับ แฟนดื้อ" 😤"เอ้า ก็ดินบอกให้เรียกไง. !" เถียงสุดใจเลยตอนนี้"ดินเคยบอกบี๋แล้วว่าดินไม่ช
