ตอนที่ 1 ว้าวุ่นสุดๆ...

พาร์ทดิน

ผมกำลังเดินลงจากตึกอธิการยังไม่ทันจะพ้นชายคาตึกเลยอยู่ๆต้องมาตกใจตอนที่ยัยน้ำมนต์ เดินเข้ามาดักทางและยืนขว้างหน้าผมพอดีเลย แต่ดีนะที่ผมหยุดเดินทันไม่งั้นมีชนและล้มกันอีกและมันมาช๊อตฟิลก็ตรงประโยคนั้นหละแต่...

@บทสนทนาก่อนหน้า

"ดิน..! แกเอาเกียร์ใครมาให้เรา 👈

"รู้แล้วเหรอ .." ชายหนุ่มเลิกคิ้วสูงตามสไตล์เขาก่อนจะเป็นหน้านิ่งๆ

"อร๊ายอะไรยังไงรู้แล้ว ..." เธอไม่เข้าใจโว๊ย..!

"โตแล้วกลับไปคิดเอง " แล้วก็เดินจากไปให้คนอีกยิ่งงงอยู่ตึกนั้นแระ

__________________

หึ เรื่องอะไรจะตอบอยากรู้ก็ไปสืบไปคิดเอาเองแต่อย่าหวังที่ได้รู้ความจริงถ้าผมไม่ยอมรับ...

"พู่" ชายหนุ่มถอนหายใจแรงหนึ่งหลังจากเดินออกมาห่างมากแล้ว

"เกือบไปแล้วปะหล่ะ ผ่านมาตั้งสามปีใครวะปากมอม"  

"ใครปากมอมอะ พี่ดิน" วายุที่นั่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล้พี่ชายคนที่สามของเขาเลย

"เห้ย เชี้ยยุ"

เขาไม่รู้จะตกใจอะไรก่อนกันได้น้องชายจอมแสบโผล่หน้าได้ไงนั้น

พาร์ทวายุ

ผมนั่งอยู่ดีที่โต๊ะหน้าคณะอยู่ๆก็ได้ยินเสียงบ่นพึมพำของพี่ชายก็เลยถามไถ่..

"เรียกน้องดีๆบ้างเฮียนี่น้องเฮียนะคร๊าบ"

"น้องแล้วไงไม่ใช่ป๊าสักหน่อย.."

"อ้าว..."

"แล้วมานั่งหน้าเสล่ออะไรตรงนี้เนี่ย"

"เลิกคลาสแล้วคร๊าบลวกเพ่.."

"เลิกคลาสแล้วทำไมไม่กลับบ้านหล่ะ"

"เอ้า มีรวมตัวที่หอประชุมตอนบ่ายสามนะเฮียเผื่อลืม" 

ผมลืมไปเลยว่าไอ้ยุ (วายุ) น้องชายของผมมันเรียนวิศวะและมันก็อยู่ปีหนึ่งด้วยเช่นกัน..

"อ๋อ..ลืม แล้วเพื่อนๆไปไหนหมด"

"ไปตามหลีสาวที่คณะนิเทศกันเกือบหมดแล้ว"

"แล้ว...ไม่ไปอะ" คณะของผมยิ่งเป็นพวกที่เรียนเกี่ยวกับเทคนิคทุกอย่างจะไม่ค่อยมีผู้หญิงร่วมคณะเลยไอ้เพื่อนไอ้รุ่นน้องส่วนมากชอบไปส่องสาวคณะบริหารหรือไม่ก็คณะนิเทศศาสตร์ที่ตึกไม่ห่างจากคณะพวกผมสักเท่าไหร่

"ไม่อ่ะเสียเวลาเล่นเกมส์" ผมแลหางตามองดูไอ้ยุ ที่ตามันใจจดใจจ่ออยู่กับเกมส์ play

"ติดเกมส์หรือติดคนในเกมส์" 

"หือ..เอาไรมาพูดคร๊าบ" ชายหนุ่มแลตามองพี่ชายก่อนจะหันไปจดจ่อกับจอเช่นเดิม

"แค่ถามไหม ตื่นตัวทำไม" 

"ผมว่าเฮียกวนแล้วหล่ะ" ตอบโดนไม่มองหน้าแล้วหนึ่ง

"แล้วอย่าลืมเข้ากิจกรรมด้วยล่ะไปช้าก็โดนต่อให้เป็นน้องเฮียก็ตาม"

"ขู่เก่ง ขู่ได้แค่น้องหล่ะนะกะพี่น้ำมนต์นี้อย่าให้พูด"..

"เ-สื -อ-ก ครับไอ้น้อง" ผมก็ไม่รู้อะไรเหมือนกันว่าทำไมกับน้ำมนต์ผมต้องรู้สึกขนาดนั้น รู้สึกเกินเพื่อนมานานแต่กลัวเสียเพื่อนไปถ้าเปิดใจ เห็นมันกรี๊ดพี่ครามผมว่าตัวผมเองก็หล่อนะ 

"เฮ้ย..ไอ้ดินทำไรนั้น" ไอ้ทายกับไอ้ลมเพื่อนสนิทของผมอีกเช่นกันแล้วเป็นบ้าอะไนตะโกนแบบนั้น

"ตาไม่ดีหามีแววไม่" หันไปตอบพวกมันก็นั่งอยู่เฉยๆไม่ได้ทำอะไรยังจะถามมาได้นะ

"กวนตีน" พร้อมพากันนั่งลงข้างเพื่อน

"เอ่อตะกี้ น้ำมนถามหาเองเจอกันป่ะ" เพทายเปิดประเด็น

"แปลว่า พวกมึงบอกว่ากูอยู่ไหนว่างั้น" หันมามองเพื่อนสนิทเพื่อให้ได้คำตอบ..

@ย้อนกลับไปก่อน หน้านั้นหนึ่งชั่วโมง

หน้าตึกคณะเทคนิคยานยนต์ ในขณะที่สองหนุ่มนั่งรอเพื่อนเพราะเห็นพี่ชายเพื่อนวานมันเอาเอกสารไปที่ตึกอธิการ

" ทายเห็นไอ้ชิน เอ่ยดินไหม" น้ำมนต์เดินตรงมาที่เพื่อนสนิทของเพื่อนสนิทเธอ 

"น้ำมนต์คนสวยถามหา เพื่อนดินมีอะไรไหมเอ่ย"

"ตอบเรามา เรามีเวลานิดเดียวต้องเข้าเรียนอีก"

"มันไปตึกอธิการอะ เฮียคิววานมันไปนะ" 

พอได้คำตอบเธอเดินออกมาอย่างเร็วแต่นึกขึ้นได้เลยหันกลับไปขอบคุณ "ใจนะทาย ลมด้วย" พร้อมกับก้าวขายาวไปยังตึกอธิการ..

พาร์ทเพทาย & ปราณนต์

"อืม เห็นหน้าตื่นเดินมาหาเราแล้วคะยั้นคะยอให้เราบอก"  

"พวกแกทะเลาะอะไรกันวะ" เพทายถามเพื่อนสนิท

"ใครจะกล้าทะเลาะกับหมาบ้าอย่างมันน่ะ"

"ว่าน้ำมนต์ซะเสียน้ำมนต์ออกจากนิสัยดีน่ารักจะตายไป" ลมพูดในสิ่งเขาสัมผัสได้จากการพูดคุยกับน้ำมนต?

"เอาความน่ารักมาจากไหนพูดมากูเป็นเพื่อนมันมาจะยี่สิบเอ็ด (รู้จักกันมาแตั้งแต่เกิด)ละกูยังไม่เห็นความน่ารักของมันเลย" เขาแค่ปากเสียเพื่อกลบเกลื่อนความใจแระเนอะ

พาร์ทน้ำมนต์

หลังจากที่ข้าวปุ้นเดินมาส่งเธอที่ห้องพยาบาลเธอก็ขยั้นขยอให้เพื่อนสาวเข้าเรียนให้ได้เราจดเลคเชอร์มาให้เธอด้วยส่วนตัวนั้นถูกอาจารย์ประจำห้องพยาบาลให้นั่งพัก..

"วันนี้มันยังไม่เจ็บแต่พรุ่งนี้เดินลำบากเลยล่ะ"

"แล้วหนูต้องทานยาอะไรบ้างคะ"

"เดี๋ยวอาจารย์จะให้ยาแก้อักเสบไปแต่ว่าไปถึงบ้านตอนเย็นทานเลยนะคะข้างหลังอาหารทันทีถ้าดูอาการพรุ่งนี้แล้วเดินแบบไม่ปกติอาจารย์แนะนำให้หยุดเรียนหนึ่งวัน" 

"ใกล้สอบแล้วค่ะอาจารย์" "...."

"แค่พูดเผื่อไว้ค่ะถ้าเดินไม่ไหวจริงๆไม่อยากให้มาเดี๋ยวจะเป็นหนักกว่าเดิม"

"เห้อ..." 

"อาจารย์เข้าใจแต่ว่าห่วงสุขภาพก่อนนะ ต้องมนตรา"

"หนูก็แค่ คิดว่าจะทำยังให้ไม่ต้องเจ็บตัวไปกว่านี้"

"เรื่องของอุบัติเหตุเราห้ามไม่ได้หรอกไม่มีใครรู้อนาคตได้แค่ถ้าระวังตัวเองก็จะดีค่ะ"

" เกือบสาธุแล้วอ่า"

"เดี่ยวเหอะยัยต้องมนตรานี้" 

พาร์ทคิว (เหนือเมฆ)

ชายหนุ่มเดินเกือบจะถึงห้องที่ต้องทำการสอนเพียงไม่กี่ก้าวเองแต่อยู่ก็มีคนวิ่งมาชนเขาเข้าอย่างจังตัวชายหนุ่มมีหรือจะสะเทือนแต่ร่างบางที่วิ่งชนเขานั้นแระหงายเงิบจะช่วยก็ช่วยไม่ทันในมือมีเอกสารที่หอบมาบางส่วนทำให้คู่กรณี ล้มลงไปจับกบไม่รู้จะดุยังไงดีไม่ใช่เด็กน้อยแล้วนะนั้นอาคารเรียนไม่ใช่สนามวิ่งเล่น พอเห็นหน้าปุ๊ปดุไม่ลงอีกเพื่อนสนิทเมียตัวเองซะงั้น 

เขาเลยให้ข้าวปุ้นพาไปพักที่ห้องพยาบาลทันทีเพื่อจะกระดงกนะดูกจะหักยิ่งบอบบางเสียยิ่งกระไรอยู่นั้น

 พอจบคลาสผมเลยเอ่ยทักนักศึกษาทันที "ข้าวปุ้นเพื่อนเราเป็นไงบ้าง"

"บ่นตามภาษานางหล่ะค่ะพี่คิว" (หลังจากเลิกเรียนผมจะบอกให้น้องๆที่เป็นเพื่อนสนิทของภรรยาเรียกผมเหมือนปกติ)

"งั้นเราไปรับน้ำมนต์กันเถอะ"

"โทษทีพี่ข้าวต้องกลับไปข่วยม้าที่โรงอาหารค่าฝากสมุดเลคเชอร์ให้ยัยมนต์จอมเคี่ยวหน่อยคะ"

ผมรู้ปัญหาของข้าวปุ้นดีข้าวปุ้นเป็นเด็กดีมากแต่เรียนอ่อนมากเช่นกันคนที่ผลักดันข้าวปุ้นมาถึงปีสาม ได้ก็คือน้ำมนต์กับภรรยาของผมเช่นกัน..

"เพื่อนเขาหวังดีกับข้าวนะครับเชื่อพี่ทนอีกปีหนึ่งแต่ปีหน้าฝึกงานไปฝึกงานที่บริษัทป๊าพี่ละกัน"

"หนูยังไม่ได้กรอกเลยอ่ะ แต่ว่าคุณลุงดุไหมคะพี่คิว"

"ถ้ากับพนักงานต้องทำตัวให้เป็นที่เกรงขามเราจะตีสนิทกับพนักงานจริงๆไม่ได้เข้าใจป๊าพี่นะ" 

ตัวเธอดูเวลา "หนูฝากน้ำมนต์ด้วยนะคะ"

"น้ำมนต์เป็นน้องพี่เดี่ยวดูแลเองครับ"

"ฝากบอกไอด้าด้วยนะคะว่าคิดถึง"

"อันนี้ก็รับฝากครับแต่ถ้าว่างแวะไปไอด้าได้เลยนะ"

"หนูจะหาเวลาไปเที่ยวหานะคะแล้วหลานหนูจะคลอดเมื่อไหร่ล่ะคะ"

"ปิดเทอมนี้ครับอีกสามเดือนดูเทอมหน้าไตรเทพจะกลับมาสอนแล้วนะครับ"

"แปลว่าเทอมหน้าพวกหนูก็ไม่เจออาจารย์สุดหล่อแล้วสิคะ"

"เจอที่บริษัทครับเดี๋ยวพี่เข้าไปช่วยงานป๊าแล้ว"

"หูย.. เจอท่านประธานสุดหล่อว่างั้น"

"ไหนว่าจะรีบไปช่วยแม่ไงไปได้แล้ว"

"ไหว้ย่อค่ะอาจารย์ขา" สาวน้อยร่างท้วมไม่น้อยแล้วแหละยกมือลาผมแล้วก็วิ่งออกไปทันทีผมได้แต่ส่ายหน้าในความแสบสันต์ของแก๊งภรรยาของผมไอด้าก็ไม่ได้ธรรมดาโคตรดื้อเลย

@ห้องพยาบาล

ร่างสูงของชายหนุ่มในวัยยี่สิบหกปีเดินตรงมายังห้องพยาบาลเพื่อมารับน้องสาวเพื่อนสนิทของภรรยาที่บอกไปว่าเลิกเรียนแล้วจะมารับกลับบ้าน.. ก๊อกๆๆ

'ขออนุญาตครับสวัสดีครับอาจารย์แม่"

"สวัสดีค่ะอาจารย์คิว" 

"อาจารย์เรียกผมคิวเหมือนเดิมก็ได้ครับ" (อาจารย์นฤมลเป็นอาจารย์วิชาพื้นฐานของคณะวิศวะและพ่วงตำแหน่งเป็นฝ่ายดูแลห้องพยาบาลประจำคณะด้วย

"เป็นไงมาไงครับรับตัวแสบเหรอ"

เจ็บตัวแต่เริ่มเลยคนสวยขา📌