บททั้งหมดของ พันธะแค้น ชะตารัก: บทที่ 1 - บทที่ 10

ในยามนี้ ฝนกระหน่ำเทลงมาดุจฟ้ารั่ว อสนีบาตสาดแสงทั่วนภาฉินเจินนอนหายใจรวยรินอยู่ใต้หุบเขาอันมืดมิดอนธการ กระบี่เล่มหนึ่งปักอยู่ที่อกของนาง เลือดที่ไหลรินถูกฝนชะล้างจนพื้นดินเป็นสีแดงชาด"เพราะเหตุใดกัน เหตุใดจึงต้องทำกับข้าเช่นนี้ด้วย"นางเอ่ยถามด้วยความแค้นเคือง ดวงตาคู่นั้นพยายามมองไปยังหญิงสาวที่ยืนอยู่เบื้องหน้าอย่างยากเย็น หญิงสาวที่ได้ชื่อเป็นว่าเป็นน้องสาวอันเกิดจากอนุภรรยาของผู้เป็นบิดานามฉินหงซวง ที่ในยามปกติแล้วนางจะคอยดูแลเอาใจใส่อีกฝ่ายอยู่เสมอ ทั้งสองคนสนิทสนมกลมเกลียวกันดียิ่ง แต่กลับคิดไม่ถึงว่าผู้เป็นน้องจะหลอกนางมายังหลังผา อาศัยช่วงที่นางไม่ทันระวังแทงกระบี่เข้าที่อกจนทะลุความคับข้องใจ คับแค้นจิตและความผิดหวังประดังประเดเข้ามาที่อกของนาง ดวงตาก็จ้องมองคนตรงหน้าไม่วางตาฉินหงซวงก้าวเท้าออกมา มองดูฉินเจินด้วยท่าทีของผู้ถืออำนาจเหนือกว่า แม้แต่สีหน้าก็เต็มไปด้วยความสะใจ หญิงสาวมองดูพี่สาวของจนที่นอนหายในแผ่วเบาแล้วค่อย ๆ แสยะยิ้มอันเยือกเย็นออกมา แม้แต่แววตาก็จ้องเอาเรื่องราวกับเคลือบไปด้วยพิษ ก่อนจะเอ่ยตอบ "ท่านพี่ หากท่านไม่ตายก็ต้องแต่งงานพี่อวี่ เรื่องเช่นนี้จ

ลี่ว์จู๋เห็นท่าทีของฉินเจินแล้วก็ตกใจยิ่งนัก ยิ่งพอได้เห็นท่าทีในยามนี้ของฉินเจิน น้ำตาก็ยิ่งร่วงเผาะ รู้เพียงว่าคุณหนูของนางสลบไสลจนจำอะไรไม่ได้ ในใจก็พลันเจ็บปวดขึ้นมา ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสะอื้นไห้ "คุณหนู คุณหนูใหญ่ตระกูลฉินผู้นั้นเป็นเพียงอดีตไปแล้วเจ้าค่ะ สามปีก่อน คุณหนูใหญ่ตระกูลฉินนั่นหนีไปกับคนขับรถม้าของจวนก่อนที่จะเข้าพิธีอภิเษกกับองค์ชายหกเพียงไม่กี่วัน ทั้งตระกูลฉินและองค์ชายหกต่างก็กลายเป็นตัวตลกของต้าเซี่ย ทั้งที่คุณหนูใหญ่ตระกูลฉินเป็นถึงต้นแบบแห่งกุลสตรีสูงศักดิ์ในเมืองหลวง แต่กลับทำตัวให้ตระกูลเสื่อมเสียถึงเพียงนั้น ทำให้ตระกูลฉินอับอายขายหน้าจนสิ้น"ฉินเจินได้ยินดังนั้นก็แทบประคองสติไม่อยู่ทันที นางรู้สึกได้เพียงว่าเบื้องหน้านั้นดำมืด มองไม่ชัดไปเสียทุกอย่าง เห็นเพียงปากของลี่ว์จู๋ที่ขยับไปมาเท่านั้น"จะเป็นไปได้อย่างไรกัน"ฉินเจินกัดฟันกรอด ดวงตาแดงก่ำ น้ำตาคลอเบ้า แต่น้ำตากลับมิได้หยดลงมาแม้เพียงหยดเดียวหากแต่ลี่ว์จู๋ที่ได้ยินกลับรีบส่ายหัวทันที "จริง ๆ นะเจ้าคะ คุณหนูใหญ่ตระกูลฉินนั่นเขียนจดหมายทิ้งไว้เอง บอกว่ารู้จักกับคนขับรถม้านั่นมานานจนเกิดเป็นความ

ฉินเจินราวกับตกลงไปในธารน้ำแข็งที่แท้ความเจ็บปวดขีดสุดนั้นคือความด้านชาหญิงสาวยืนอยู่ท่ามกลางแดดอันร้อนแรง คล้ายได้ยินเสียงอื้ออึงอยู่ข้างหู โลหิตหลั่งรินอยู่ภายในใจนางรู้มาตลอดว่าบิดาเป็นเคร่งครัด ปฏิบัติตนตามกฎเกณฑ์อยู่เสมอ ซ้ำยังคาดหวังกับนางยิ่งกว่าอะไร แต่นางรู้ว่าบิดารักนาง ถึงแม้ว่าตอนเด็กนางจะเคยอิจฉาภาพที่เห็นว่าบิดาอุ้มฉินหงซวงหมุนรอบตัวด้วยรอยยิ้มก็ตามแต่หญิงสาวรู้ดีว่าตนเองเป็นบุตรีในภรรยาเอก เป็นผู้ที่ต้องวางตัวเป็นเยี่ยงอย่าง จะมีอิสรเสรีอย่างน้องสาวต่างมารดาได้อย่างไรกันเล่า นางพยายามเรียนอักษรกลอนกวี เรียนดนตรี หมากล้อม ภาพ อักษร ยามหน้าหนาวเดือนสิบสองก็ไม่เคยหยุดหย่อนการร่ำเรียนวิชามารยาทกุลสตรีชั้นสูง ค่อย ๆ ทำให้นางกลายเป็นต้นแบบของเหล่าสตรีสูงศักดิ์ บิดาของนางก็จะตบที่บ่าของนางเบา ๆ แล้วเอ่ยชม 'ไม่เลวเลย'ทรัพย์สินในเรือน งานชุมนุมในสังคมก็เป็นนางที่ไปเข้าร่วมเสียส่วนใหญ่ นางเป็นบุตรีในภรรยาเอกของตระกูลฉิน เป็นหน้าเป็นตาของตระกูลฉิน เป็นความภาคภูมิใจของบิดาแต่บัดนี้ ฉินเจินกลับตกอยู่ในความคลางแคลงใจอย่างลึกซึ้งเหมือนว่าบิดาของนางไม่เคยรักนางเลยมิเช่นน

เมื่อเซี่ยจืออั๋งเห็นว่าเซียวเฟิ่งชีปรากฏตัวขึ้น ก็ร้องไห้โวยวายออกมาทันทีด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจในยามนี้เอง ความแค้นในใจของฉินเจินค่อย ๆ สงบลง หญิงสาวปล่อยมือที่คว้าตัวเซี่ยจืออั๋งเอาไว้ สายตาละออกจากเซียวเฟิ่งชีก่อนจะกวาดตามองทั้งชั้นหนึ่งและชั้นสอง ก็ไม่พบคนสวมชุดฟ้านั่นเซียวหงอวี่มิได้อยู่ที่นี่นางหลุบตาลงต่ำ ไม่เอ่ยซึ่งคำใด แต่กลับเผยให้เห็นได้ว่านางกำลังเหนื่อยล้ายิ่งนักเซี่ยจืออั๋งถูกโยนตัวลงสู่พื้นจนตาของเขากลอกไปมา ชายหนุ่มเจ็บปวดไปทั้งร่างจนพูดอะไรไม่ออก"ออกไป"เสียงอันเย็นชานั้นดังขึ้นเซียวเฟิ่งชีหมุนล้อรถเข็นจากชั้นสองลงมายังชั้นหนึ่งของหอรถเข็นของเสวียนอ๋องค่อย ๆ เคลื่อนมาทางหญิงสาว เกิดเสียงยามล้อทองคำกระทบกับพื้นกระดาน ทุกครั้งที่เกิดเสียงดังนั้นราวกับชนเข้าในใจของนาง ทำให้นางยิ่งวิตกกังวลมากยิ่งขึ้นห้วงความคิดที่เคยเปี่ยมด้วยความโกรธแค้นก็สงบลงขึ้นในทันใด นางไม่ลืมว่าจวินเฟยเซ่อตายด้วยน้ำมือของเสวียนอ๋องเซียวเฟิ่งชีกระทั่งรถเข็นมาหยุดอยู่ตรงหน้านางความกดดันอันน่าหวาดกลัวก็พุ่งตรงเข้ามาเช่นกัน"นี่ฟื้นขึ้นมาได้แล้วหรือ"จู่ ๆ เซียวเฟิ่งชีก็เอ่ยขึ้นด

เสียงของแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่เอ่ยขึ้นอย่างระมัดระวัง เปี่ยมไปด้วยความเสียใจสุดคณานับฉินเจินเม้มริมฝีปาก นางพยายามจะเอ่ยปากแต่ไม่ว่าอย่างไรก็เรียกว่าท่านพ่อไม่ได้เสียทีเมื่อครู่นางเพิ่งถูกขับไล่ออกจากตระกูลฉิน ความรู้สึกในใจนั้นยังมิทันได้ปรับตัวได้ แล้วจะเรียกได้อย่างไรกัน จะไม่เป็นการผิดต่อความรู้สึกหรือจวินเหลยถิงมองดูลูกสาวที่เย็นชาห่างเหินแล้วก็ยิ่งปวดใจจนไม่อาจรับได้อีก แต่ในยามนี้เอง จู่ ๆ เสียงของเซี่ยจืออั๋งก็ดังโวยวายขึ้น "แม่ทัพจวิน ท่านมาพอดีเลย ท่านดูลูกสาวตัวดีที่ท่านเลี้ยงมาสิ นี่เพิ่งฟื้นมาก็จะมาดักรอพี่ชายข้าที่หอฮุ่ยอิงแล้ว นอกจากจะทำร้ายข้าจนสาหัสแล้วยังกล้าหยอกล้อ ลวนลามพี่ชายข้าอีก ท่านว่าเรื่องนี้ควรทำอย่างไรดีเล่า"เซี่ยจืออันตวาดขึ้นมา เขานอนแผ่อยู่บนพื้นอยู่นานสองนาน ความเจ็บปวดทั่วร่างทำให้เขาโกรธยิ่งกว่าอะไร เลยถือโอกาสนี้หาใครสักคนระบายอารมณ์ ร้องโอดโอยขึ้นมาทันทีจวินเหลยถิงที่กำลังปวดใจดุจมีดกรีดแทงอยู่นั้น เมื่อได้ยินเสียงของเซี่ยจืออั๋งก็หันขวับไปมอง จึงได้พบว่าที่แท้ยังมีคนนอนอยู่บนพื้นอีกคน อ้อ... ที่แท้ก็คือเซี่ยซือจื่อที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวงไม่ย