All Chapters of พันธะแค้น ชะตารัก: Chapter 21 - Chapter 30

ดวงตาทั้งสองข้างของผู้อาวุโสเฝิงแดงก่ำ จ้องมองฉินเจินด้วยความตื่นเต้นฉินเจินถูกผู้อาวุโสเฝิงจ้องจนเริ่มรู้สึกวางตัวไม่ถูก จึงพยักหน้าเบา ๆ ให้กับอีกฝ่าย "ขอบคุณเข็มเงินจากผู้อาวุโสเฝิง ล่วงเกินท่านแล้ว"กิริยาท่าทางดูงดงามเรียบร้อย"แม่นางใช้เข็มเงินของข้าได้ก็นับเป็นเกียรติของข้าแล้ว ไม่ทราบว่าที่แม่นางใช้เมื่อครู่นั้น ใช่วิชาเสวียนหลิงสิบสามเข็มที่สาบสูญไปนานใช่หรือไม่"ผู้อาวุโสเฝิงรีบเอ่ยถาม น้ำเสียงและคำพูดที่ใช้นั้นเปลี่ยนไปถนัดตาฉินเจินเม้มปากพลางคิดอยู่ครู่หนึ่ง วิชาเสวียนหลิงสิบสามเข็มนั้นเป็นวิธีการฝังเข็มช่วยชีวิตที่ง่ายที่สุดใน "คัมภีร์เวชมนตรา" ไม่ใช่แค่สิบสามเข็มเท่านั้น ต่อให้เป็นสิบสี่เข็ม สิบหกเข็ม สิบเก้าเข็ม ร้อยแปดเข็ม นางก็ใช้เป็นทั้งสิ้น การใช้สิบสามเข็มนั้นเป็นวิธีช่วยชีวิตที่ง่ายที่สุดแต่สิ่งที่ฉินเจินนึกไม่ถึงคือวิชาการฝังเข็มเหล่านี้ได้หายสาบสูญไปนานแล้วหรือ"อืม"ฉินเจินเองก็มิได้ปิดบัง อีกทั้งยังพยักหน้ารับผู้อาวุโสเฝิงเห็นเช่นนั้นก็ตื่นเต้นมากขึ้น หนวดเคราของเขาสั่นไปหมด แม้แต่มือขาก็สั่นเทา แววตาทั้งสองเปี่ยมไปด้วยความเร่าร้อนราวกับมองเห็นฉิน

"ข้าน้อยปรนนิบัติซื่อจื่อถึงยามเซิน แต่เพราะข้าน้อยถูกโบยจนเดินขากะเผลก ซื่อจื่อเห็นแล้วรำคาญใจ จึงให้ข้าน้อยออกไปแล้วให้เสี่ยวเต๋อจื่อมาปรนนิบัติแทน ก่อนนี้ได้ยินเสี่ยวเต๋อจื่อบอกว่าซื่อจื่อถือไม้เท้าออกจากเรือนไป""ไปเรียกเสี่ยวเต๋อจื่อมา"ยามนี้สีหน้าของพระชายาคังชินอ๋องถึงกับเคร่งเครียดไปทันทีเพราะนางรู้แล้วว่า ครั้งนี้ที่ลูกชายเกือบตายนั้นอาจมีคนร้ายอยู่อีกคนหนึ่งไม่นานนักเสี่ยวเต๋อจื่อก็ถูกพาตัวมา เสี่ยวเต๋อจื่อเป็นบ่าวที่ซื่อตรง พอได้ยินว่าท่านอ๋องเอ่ยถาม ก็รีบตอบทุกอย่างตามความเป็นจริง "เรียนท่านอ๋อง พระชายา ข้าน้อยกับซื่อจื่อได้ออกจากจวนไปครั้งหนึ่งจริงขอรับ ซื่อจื่อจะกินเกาลัดคั่วของร้านทางตอนเหนือในเมืองให้ได้ ข้าน้อยจะไปซื้อ ซื่อจื่อก็ไม่ยอม บอกว่าจะกินแบบเพิ่งทำเสร็จให้ได้...""พูดประเด็นสำคัญสิ !"เซียวเจิ้งอดตวาดขึ้นไม่ได้ฝ่ายบ่าวรับใช้นั้นถูกตวาดจนลนลาน จึงรีบตอบด้วยความไวกว่าเดิม "เรียนท่านอ๋อง ประเด็นสำคัญก็คือซื่อจื่อออกจากจวนไปเองขอรับ ระหว่างทางไปเจอกับคุณชายรองตระกูลฉินเข้า คุณชายรองตระกูลฉินกับซื่อจื่อไม่ถูกกันเป็นทุนเดิม ก็เลยลงไม้ลงมือกันขึ้นมา เดิมซื

"น่าจะใช่"จวินเหลยถิงพยักหน้าพลางเอ่ยตอบครั้นพอเอ่ยจบ ทุกสายตาก็พากันจับจ้องไปที่ฉินเจิน"นางหนู ตอนที่อาจารย์ของเจ้าจากไปได้บอกอะไรกับเจ้าไว้บ้างหรือไม่"ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยถามขึ้นตอนนี้ในหัวของฉินเจินนั้นเต็มไปด้วยความสับสนงุนงง เพราะเท่าที่นางฟังคำบอกเล่าของจวินเหลยถิงแล้ว นางมั่นใจได้ว่าผู้มีฝีมือคนนั้นกับอาจารย์ของนางเป็นคนคนเดียวกัน นั่นก็แปลว่าเมื่อสิบกว่าปีก่อน อาจารย์ได้เคยเจอกับจวินเหลยถิงมาแล้ว กระทั่งทำนายดวงชะตาของจวินเฟยเซ่อออกมา เช่นนั้นการที่นางเจออาจารย์ที่วัดเชียนอวิ๋นจะเป็นสิ่งที่อาจารย์ตั้งใจทำให้เกิดขึ้นแต่แรกหรือไม่ หรือพูดได้อีกนัยหนึ่งว่า อาจารย์อาจจะรู้ชะตาชีวิตของนางตั้งแต่แรกแล้วก็เป็นได้มิน่าเล่า อาจารย์จึงชอบบอกว่านางเป็นเด็กโง่เง่า ใช้สายตาเวทนามองมาที่นางบ่อยครั้งตอนนั้นที่อาจารย์ให้นางเลือกว่าจะเรียนวิชาหมอหรือเรียนวิชาพิษ ครั้นพอนางเลือกเรียนวิชาหมอ อาจารย์ก็เหมือนว่าจะถอนหายใจบัดนี้พอมาคิดดูแล้ว ทุกคำพูดละทุกการกระทำของอาจารย์ล้วนแต่มีความหมายลึกซึ้งซ่อนอยู่โชคชะตาของจวินเฟยเซ่อและการกลับมาเกิดใหม่ของนาง ล้วนแล้วแต่อยู่ในแผนการของอาจารย์ต

ชื่อหนึ่งที่หายสาบสูญไปนานถึงสามปีพลันปรากฏขึ้นมาในหัวของนาง ฉินเจิน !"พระชายารองเพคะ""หงซวง"ข้ารับใช้และเซี่ยรั่วถงต่างพากันตกใจ รู้สึกเพียงว่าฉินหงซวงหน้าเปลี่ยนสีกะทันหัน คล้ายเจอเข้ากับเรื่องน่าตกอกตกใจบางอย่าง จึงรีบเอ่ยเรียกนาง"เจ้า เจ้าพูดอะไร ข้ามิเข้าใจ"เนิ่นนานกว่าฉินหงซวงจะกลับมามีเสียงอีกครั้ง นางกดความตกใจไว้ภายในใจ พยายามควบคุมความรู้สึกของนางไว้ให้มากที่สุด แล้วเอ่ยขึ้นครั้นเห็นฉินหงซวงมีปฏิกิริยาเช่นนี้ ในใจของฉินเจินก็พลันรู้สึกผิดหวังฉินหงซวง เจ้าก็ร้อนตัวเป็นด้วยอย่างนั้นหรือยามที่เจ้าเอากระบี่เสียบทะลุอกข้า ยามที่เจ้าเอายาสลายร่างเทลงบนตัวข้าทั้งที่ข้ายังมิได้สิ้นลมหายใจ เจ้าเคยรู้สึกหวาดกลัวสักนิดหรือไม่นัยน์ตาของฉินเจินภายใต้ผ้าคลุมนั้นเย็นชาถึงที่สุด เป็นความเย็นชาที่เปี่ยมล้นไปด้วยความแค้นบุคคลตรงหน้าของนางนี้ น้องสาวที่นางเคยดูแลประคบประหงมด้วยความจริงใจของนางผู้นี้ทำลายชีวิตนาง ทำลายทุกสิ่งทุกอย่างของนาง ทำให้นางตายไปอย่างไม่อยากยอมรับ ทำให้นางแค้นเสียจนเกิดใหม่ ทำให้นางมีชีวิตคล้ายกับเป็นตัวตลก !"มิเข้าใจงั้นหรือ"ฉินเจินหัวเราะด้วยเสีย

ฉินเจินเอ่ยถามด้วยเสียงกัดฟันกรอดพอพูดจบ ใบหน้าที่แท้จริงของฉินหงซวงก็ปรากฏออกมา ดวงตาของนางพลันเบิกโพลง รู้สึกได้แต่เพียงความเย็นที่ไหลวาบลงมาจากศีรษะถึงปลายเท้าลมหายใจเองก็พลันหยุดชะงักอยู่ในลำคอความลับนี้ของฉินหงซวงหายไปได้สามปีแล้ว นางคิดไม่ถึงว่าจู่ ๆ วันหนึ่งจะมีคนพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา คล้ายกับเป็นสัญชาตญาณ ฉินหงซวงพลันยื่นมือไปคว้าหมวกคลุมหน้าของฉินเจินเอาไว้ ความดุร้ายในดวงตาก็ทะลักออกมาอย่างปิดไม่มิด นางจะดูสิว่า ผู้ที่รู้ความลับของนางคนนี้คือใครกันแน่ทว่าฉินเจินนั้นเตรียมตัวไว้นานแล้วในตอนที่ฉินหงซวงยื่นมือออกมานั้นเอง ฉินเจินก็พลันเบี่ยงตัวหลบทันที พร้อมทั้งฟาดฝ่ามือออกไปทางฉินหงซวงด้วยฝ่ามือนี้แฝงไปด้วยความแค้นและความไม่ยินยอมของนางทั้งหมดในใจ มันฟาดลงบนแขนของฉินหงซวงจัง ๆ ฉับพลันก็ทำให้ฉินหงซวงกระเด็นออกไปไกลได้ยินเพียงเสียงปึกเสียงหนึ่ง เป็นเสียงที่ฉินหงซวงกระเด็นเข้ากับกำแพง แล้วก็ตกลงพื้นอย่างแรง จากนั้นนางก็พ้นเลือดออกมาพลังงานบางอย่างในร่างกายที่ไม่อาจควบคุมได้คล้ายกับวิ่งพล่านขึ้นอีกครั้ง แต่ก็ถูกฉินเจินกดลงไปได้ครั้งก่อนที่หอฮุ่ยอิง ตอนที่นางตบเซี่