All Chapters of พันธะแค้น ชะตารัก: Chapter 11 - Chapter 20

เซียวเฟิ่งชีกำลังพูดถึงฉินเจินเขาเป็นผู้ที่มีความสามารถในการสังเกตได้อย่างน่าทึ่ง ตอนท้ายที่จวินเหลยถิงให้จวินเฟยเซ่อขอโทษเขา เห็นได้ชัดว่าจวินเฟยเซ่อปฏิเสธที่จะทำ แต่เพราะฐานันดรจึงจำเป็นต้องทำ ทว่ายังไม่ทันได้เอ่ยปากก็เป็นลมไปเสียแล้ว ช่างเป็นเรื่องที่บังเอิญเกินไป ตอนนั้นเขาสังเกตได้ว่า มือของจวินเฟยเซ่อวางอยู่ตรงตำแหน่งนี้โดยตลอดพอคิดถึงก่อนหน้าที่หญิงสาวคนนี้เพียงจับชีพจรก็รู้ว่าเขาจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน เขาเลยลอบสังเกตนางอยู่ตลอดวันนี้ตอนที่ได้พบกันเขาก็รู้สึกว่าแปลก ที่แปลกก็คือจวินเฟยเซ่อ ไม่ว่าจะเป็นท่าที คำพูด กริยาท่าทางก็ต่างกับก่อนหน้านี้ลิบลับ ทำให้เขานึกสงสัยขึ้นมา"อะไรนะ"เฝิงเฉินฟังแล้วก็ฉงนนักจนพลั้งปากเอ่ยถามกลับแต่กลับพบว่าแววตาของเซียวเฟิ่งชีดูเคร่งขรึมลง ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ เมื่อผ่านไปครู่หนึ่งเขาจึงถามขึ้น "อาเฉิน มีคนที่เพียงจับชีพจรของข้าก็รู้ว่าข้ามีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน นางบอกว่า นางช่วยข้าได้""อะไรนะ !"ครั้งนี้เฝิงเฉินตกตะลึงขึ้นจริง ๆ เขาลุกขึ้นพรวดจนไล่ความง่วงออกไปได้หมด เพราะชายหนุ่มรู้ดีว่าจิ่งสิงไม่ใช่คนที่พูดจาซี้ซั้ว"ใครกัน เป็นใครก

หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงระมัดระวัง ขณะที่จวินเหลยถิงฟังแล้วรู้สึกเหมือนใจสลาย น้ำตาของบุรุษอกสามศอกเอ่อล้นขอบตา "ดูเจ้าสินางหนู ไม่ว่าเจ้าเปลี่ยนไปอย่างไร เจ้าก็เป็นลูกของพ่ออยู่ดี แล้วพ่อจะไม่รักเจ้าได้อย่างไรเล่า"จวินเหลยถิงเอามือลูบหน้า ทอดถอนใจพลางเอ่ยขึ้น "นางหนู ที่จริงพ่อรู้มาตลอดว่าเจ้าเกลียดพ่อ"ครั้นพ่อแม่ทัพใหญ่พูดจบ ฉินเจินก็ถึงกับตกตะลึงไป ด้วยคิดไม่ถึงว่าจวินเหลยถิงจะเอ่ยเช่นนี้ จึงรีบส่ายหัวแล้วเอ่ยขึ้น "จะเป็นไปได้อย่างไรเล่า..."แต่ยังไม่ทันพูดจบ นางก็เห็นว่าจวินเหลยถิงส่ายหัว ใบหน้าของเขาปรากฏสีหน้าที่ยากจะเอื้อนเอ่ย "นางหนู ในใจพ่อรู้ดีทุกอย่างว่า ลึก ๆ ในใจเจ้าแล้วแค้นพ่อขนาดไหน เจ้าไม่มีแม่มาตั้งแต่เด็ก พ่อเองก็อยู่ในสนามรบตลอด ทิ้งเจ้าไว้ในจวนแม่ทัพแห่งเมืองหลวงตัวคนเดียว ใช้ชีวิตอยู่กับท่านย่า พ่อได้รับจดหมายจากย่าเจ้าเสมอ บอกว่าเจ้าไปสร้างเรื่องอะไรมาบ้าง วันนี้ไปเตะต่อยกับใคร วันก่อนด่ากับใครมา แล้วยังไปทำอะไรกับใครบ้านไหนอีก ทำให้ทั่วทั้งเมืองหลวงวุ่นวายไปหมด...พอเห็นจดหมายพวกนี้ พ่อก็นึกถึงภาพที่ย่าเจ้าโมโหจนตัวสั่นได้เลย แต่พ่อกังวลเจ้ามากกว่า กังวลว่าเ

"น้องหญิง นี่ข้าเอง" เสียงทุ้มต่ำของชายผู้หนึ่งดังขึ้น พลางคว้ามือของฉินเจินที่ยื่นออกมากุมไว้จนแน่น ฉินเจินกะพริบตาขณะยังคงหอบหายใจอยู่ สายตาที่พร่าเลือนอยู่ชั่วครู่ทำให้ไม่ทันนึกว่าตนเองอยู่ที่ใด ท้องฟ้าด้านนอกมืดมิด สายฝนโปรยปราย ราวกับได้ย้อนกลับไปในคืนนั้น ฉินเจินค่อย ๆ รวบรวมสติขึ้นมา สายตาจึงค่อยกลับมามองได้ชัดเจนขึ้น แล้วจึงหันไปมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างเตียง เขาสวมชุดทหารรักษาพระองค์ปักลายนกอินทรี เรียวคิ้วคมกริบดั่งกระบี่ ใบหน้าคมชัด ดวงตาลึกซึ้ง ริมฝีปากเม้มเข้าหากันราวกับกำลังกังวลใจ นี่คือจวินเสวียนเย่ พี่ชายคนโตของจวินเฟยเซ่อ "น้องหญิง เจ้าฝันร้ายหรือ"ในแววตาของจวินเสวียนเย่ฉายแววกังวลอย่างชัดเจนเขามาถึงนานแล้ว กลับเห็นว่าน้องสาวของตนดูเหมือนจะอยู่ในห้วงฝันร้าย เฝ้าตะโกนถามว่า ‘ทำไม... ทำไม...’ อยู่ตลอดเวลา แม้แต่ในขณะหลับฝันก็ยังรู้สึกได้ถึงความหวาดกลัวของนางในใจจวินเสวียนเย่รู้สึกเป็นทุกข์ยิ่งนัก เพราะรู้ว่าครานี้น้องสาวเจอเรื่องร้ายแรงมาจนทำให้ตกใจกลัว ฉินเจินค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจ แล้วค่อยตระหนักถึงสถานการณ์ตรงหน้าได้ จวินเหลยถิงมีบุตรชายสามคน พี่ชายใ

"ไม่...ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ" ลี่ว์จู๋ส่ายหัวด้วยใบหน้าขาวซีด แต่เสียงอึกทึกข้างนอกกลับดังขึ้นเรื่อย ๆ ฉินเจินขมวดคิ้วมุ่น "เกิดอะไรขึ้นกันแน่" ลี่ว์จู๋ไม่พูดอะไร ฉินเจินจึงลุกขึ้นและเดินตรงไปด้านนอก "คุณหนู ออกไปไม่ได้นะเจ้าคะ... ฮูหยินผู้เฒ่าและท่านแม่ทัพสั่งไว้ว่า ท่านจะโผล่หน้าออกไปไม่ได้เด็ดขาดเลยนะเจ้าคะ" เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หัวใจของฉินเจินพลันกระตุก และเข้าใจในทันทีว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้านนอกนั้นต้องเกี่ยวข้องกับนางแน่ "ออกไปดูหน่อย" ฉินเจินพูดกับจวินหลิงเอ๋อร์ เมื่อทั้งสองคนเตรียมจะเดินออกไป ทันใดนั้นลี่ว์จู๋กลับวิ่งไปที่ประตู กางแขนทั้งสองข้างขวางไว้ "ไม่ได้นะเจ้าคะ คุณหนูใหญ่ คุณหนูรอง พวกท่านจะออกไปไม่ได้" ท่าทีของนางนั้นเด็ดขาดมาก "หลีกไป" เมื่อเห็นว่าสถานการณ์เป็นเช่นนี้ ข้างนอกต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแน่ ฉินเจินตะคอกเสียงเย็นด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ลี่ว์จู๋สะดุ้งเล็กน้อย ดวงตาแดงก่ำ แต่ยังคงยืนขวางประตูไว้ "นังบ่าว เจ้ากำลังทำอะไร เจ้าไม่เห็นหรือว่าท่านพี่โกรธแล้ว หากพวกข้าจะออกไป เจ้าก็ขวางไม่ได้หรอก ดังนั้นรีบบอกมา ว่าข้างนอกเกิดอะไรขึ้นกันแน่" จว

ในตอนนี้เอง เสียงดุดันและเกรี้ยวกราดของเจ้าตระกูลเฝิงก็ดังขึ้น เขาอายุมากแล้ว อีกทั้งยังพยายามช่วยชีวิตเซี่ยซื่อจื่อมาเกือบทั้งคืน เหนื่อยล้าจนตาแทบปิด จึงทำให้ปฏิกิริยาตอบโต้ของเขาค่อยข้างช้าและเพิ่งได้สติกลับมา เมื่อฟังสิ่งที่ฉินเจินพูดจนเข้าใจแล้ว เขาก็ตะคอกออกมาทันที ฉินเจินเงยหน้าขึ้นมองเจ้าตระกูลเฝิงแวบหนึ่ง "เซี่ยจืออั๋งยังมีทางรอด" ตระกูลเฝิงเป็นตระกูลแพทย์มานับร้อยปี บรรพบุรุษเป็นแพทย์หลวงมาหลายยุค แม้เมื่อมาถึงรุ่นของเฝิงเหวินเฟิง เพราะลูกหลานไม่มีพรสวรรค์ที่โดดเด่นในด้านการแพทย์ อิทธิพลไม่เหมือนแต่ก่อน แต่สำหรับในเมืองหลวงนั้น ตระกูลเฝิงยังคงมีบทบาทสำคัญในวงการแพทย์ หากบรรดาขุนนางผู้สูงศักดิ์เกิดเจ็บป่วยขึ้นมา ล้วนเรียกใช้ตระกูลเฝิง แล้วก็เพราะเหตุนี้เฝิงเหวินเฟิงที่เป็นเจ้าของตระกูลเฝิงจึงได้รับยกย่องเทิดทูนจากผู้อื่น ไม่ว่าจะไปที่ใดเขาล้วนได้รับการต้อนรับเฉกเช่นแขกผู้มีเกียรติเสมอ แต่สิ่งที่เขาได้ยินเมื่อครู่คืออะไรกัน เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมตรงหน้าผู้นี้ ถึงขั้นโอ้อวดว่าจะช่วยชีวิตซื่อจื่อของตระกูลเซี่ยอย่างนั้นหรือ หึ ช่างน่าขันเสียจริง เฝิงเหวินเฟิงโกรธจนห