All Chapters of พลิกชะตาคุณชายตัวปลอม: Chapter 1 - Chapter 10

พระราชทานหรือ?เฉินสิงเจวี๋ยแค่นหัวเราะในใจหลัวเมิ่งอวิ๋นเห็นเขาไม่ขยับ จึงก้าวไปข้างหน้าพร้อมโน้มตัวลงเล็กน้อย“น้องเล็ก กลับไปกับพี่เถอะ”ขนตาเฉินสิงเจวี๋ยสั่นไหว กลับไปหรือ?หลายปีมานี้ เขารอมานานมาก เคยหวังว่าพี่สาวจะปรากฏตัวในโรงเลี้ยงม้าหลวงแล้วพาเขาออกไปทว่าเขารอคอยด้วยใจที่ร้อนรน จนกระทั่งยามได้ยินว่านางรักและเอ็นดูคุณชายจวนอ๋องตัวจริงอย่างไร จึงได้สิ้นหวังท้อแท้แล้วดังนั้นเฉินสิงเจวี๋ยจึงมองนางอย่างเย็นชา พร้อมก้มหน้าถอยหลัง “บ่าวเป็นคนต่ำต้อย ไม่กล้าแปดเปื้อนร่างกายล้ำค่าของคุณหนู อีกทั้งยังขอบพระทัยในความใจกว้างของฝ่าบาท”แม้คนตรงหน้ายังเป็นคนเดิม วาจาที่กล่าวออกมาก็จริงใจเหลือเกินแต่เมื่อหลัวเมิ่งอวิ๋นได้ยินกลับรู้สึกจุกอยู่ในอกหลัวเมิ่งอวิ๋นเริ่มรำคาญ แต่กลับต้องอดกลั้นไฟโกรธเอาไว้ “เจ้าทำความผิด ทุกคนก็ลงโทษเล็กน้อยเพื่อตักเตือนเท่านั้น เจ้าแค่เลี้ยงม้าอยู่ที่นี่เจ็ดปีเท่านั้นเอง ไม่มีใครบอกว่าเจ้าไม่ใช่คุณชายจวนอ๋องอีกต่อไป เหตุใดเจ้าจึงแทนตัวเองว่าบ่าว!”นี่เป็นน้องชายที่นางประคบประหงมมาสิบกว่าปี จะกลายเป็นบ่าวเลี้ยงม้าได้อย่างไร?แต่เฉินสิงเจวี๋ยรู้ส

เพียงประโยคเดียวดั่งมีดกรีดหัวใจพระชายาจิ้งหนานอ๋องนางจับมือเฉินสิงเจวี๋ยเอาไว้ เมื่อเห็นทหารสกุลมู่หรงด้านหลังเขา นึกถึงก่อนหน้านี้ตอนเมิ่งอวิ๋นไปหาสิงเจวี๋ยที่โรงเลี้ยงม้าหลวง ตอนกลับมาสีหน้าไม่สู้ดี จึงหันไปทำหน้าตึงใส่บุตรสาวที่อยู่ด้านข้าง“สิงเจวี๋ย พี่สาวเจ้าไม่ได้ตั้งใจ นางก็นิสัยไม่ดีเช่นนี้ เจ้าเองก็น่าจะรู้ แม่ได้ว่ากล่าวตักเตือนนางไปแล้ว ครั้งนี้เจ้ากลับมาแม่จะดีกับเจ้าแน่นอน จะไม่ปล่อยให้เจ้าเสียใจอีก เจ้ายังคงเป็นคุณชายสูงศักดิ์แห่งจวนอ๋อง”ท่าทางคำพูดของนางล้วนจริงใจ ดูแล้วเหมือนคิดถึงลูกชายคนนี้จริง ๆ แต่เฉินสิงเจวี๋ยกลับรู้สึกอึดอัด จึงเก็บมือกลับมาหลัวเมิ่งอวิ๋นที่อยู่ข้างกันทนดูต่อไปไม่ได้ จึงกล่าวอย่างโมโห “หลัวสิงเจวี๋ย เจ้าหมายความว่าอย่างไร? หลายปีมานี้ท่านแม่เป็นห่วงเจ้ามาตลอด เจ้าไม่รับน้ำใจยังไม่พอ นี่มันท่าทีอะไรของเจ้า?”“ให้เกียรติเจ้าแล้วยังไม่สำนึก! ใครอยากจะยอมรับน้องชายอย่างเจ้า? จวนจิ้งหนานอ๋องไม่มีคนอกตัญญูไม่สำนึกบุญคุณอย่างเจ้า ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี!”เฉินสิงเจวี๋ยมองนางอย่างเฉยเมย จากนั้นก้มหน้าแต่เมื่อพระชายาจิ้งหนานอ๋องได้ยิน กลับกรีดห

เฉินสิงเจวี๋ยพูดจบ ก็ไม่อาลัยอาวรณ์แม้แต่น้อย หันหลังจากไปร่างที่ซูบผอมนั่น ราวกับเพียงลมหนาวพัดก็ทำให้ล้มได้ทันทีทุกคนที่อยู่ตรงนั้นมองดูด้วยจิตใจสับสนแม้แต่หัวใจของมู่หรงเสวี่ยก็ยังมีความประหลาดรายล้อมหลัวเมิ่งอวิ๋นเห็นภาพนี้พอดี จึงระแวงขึ้นมาบ้างนางเดินเข้าไป แล้วโบกมือต่อหน้ามู่หรงเสวี่ย “ยังดูอีก? ลูกตาเจ้าแทบจะติดไปบนนั้นแล้ว ใช่สิ ทำไมวันนี้เจ้าถึงมาได้?”“ฝ่าบาทเป็นห่วงสุขภาพของท่านอ๋องผู้เฒ่ากับเหล่าไท่จวิน จึงให้ข้ามาดูสักหน่อย ข้าได้ต้นโสมพันปีจากข้างนอกต้นหนึ่ง นำมาให้ท่านอ๋องผู้เฒ่าใช้ได้พอดี!”มู่หรงเสวี่ยละสายตากลับมา คล้ายไม่ได้ยินความไม่พอใจของหลัวเมิ่งอวิ๋นแต่หลัวเมิ่งอวิ๋นกลับไม่พอใจการหลบเลี่ยงไม่ตอบของนาง ดวงตาจ้องเขม็งไปที่อีกฝ่าย สักครู่จึงเอ่ยถาม “ฮึ มีแต่ข้ออ้างเต็มปาก คงไม่ใช่เพราะได้ยินว่าเขากลับมาจากโรงเลี้ยงม้าหลวง จึงไปดักรอกลางทางแล้วหาข้ออ้างมาดูที่บ้านอีกหรอกนะ?”มู่หรงเสวี่ยนึกถึงภาพเมื่อครู่ที่เจอเฉินสิงเจวี๋ยข้างทาง จึงไม่ตอบนางหลัวเมิ่งอวิ๋นกลัวนางเปลี่ยนใจ จึงรีบซักไซ้ “เจ้าพูดสิ ตกลงเจ้าตั้งใจมารอรับเขาออกจากโรงเลี้ยงม้าหลวงใช่หร

เฉินสิงเจวี๋ยหันมองหลัวเฟิงที่อยู่หลังพระชายาแวบหนึ่ง แล้วยิ้มเยาะตัวเองหลัวเฟิงทำหน้าตาน่าสงสารกลับยังต้องแสร้งทำใจกว้าง ช่างน่าขันยิ่งนักเป็นไปตามคาดพระชายาบังหลัวเฟิงเอาไว้ กังวลราวกับเฉินสิงเจวี๋ยจะเล่นงานเขาเฉินสิงเจวี๋ยถอนหายใจในอดีต นางเป็นมารดาของเขา อีกทั้งยังทำเช่นนี้ โดยการบังอยู่หน้าเขาเพื่อปกป้องเขาสีหน้าเฉินสิงเจวี๋ยเยือกเย็นกว่าเดิมมีเพียงท่านปู่ที่รู้ว่าเมื่อก่อนเขาชอบมู่หรงเสวี่ยมากเพียงใด หากครั้งนี้เขาบอกว่าต้องการแต่งงานกับมู่หรงเสวี่ย เช่นนั้นท่านปู่ต้องทำให้เขาสมหวังแน่นอน ดังนั้นเห็นได้ชัดว่าพระชายาและหลัวเฟิงคงกลัวเขาจะยืมมือท่านอ๋องผู้เฒ่าทำลายการแต่งงานของพวกเขาเฉินสิงเจวี๋ยส่ายหน้า “ท่านปู่อย่าพูดอีกเลย ตอนนี้ข้าไม่ชอบมู่หรงเสวี่ยแล้ว ใต้หล้ายิ่งใหญ่ แผ่นดินไม่ไร้เท่าใบพุทรา ไฉนจึงต้องตายอยู่บนต้นไม้เพียงต้นเดียว?”คำพูดเหล่านี้ ทำให้มู่หรงเสวี่ยที่เตรียมมาคารวะท่านอ๋องผู้เฒ่าตะลึงอยู่นอกประตูเห็นได้ชัดว่าท่านอ๋องผู้เฒ่าเองก็ตะลึงไม่น้อย“เจ้าคิดเช่นนี้หรือ? แต่เมื่อก่อนเจ้าบอกว่าจะแต่งกับนางให้ได้ ทว่ายามนี้...”“เรื่องราวผันเปลี่ยนตามกาลเ

เฉินสิงเจวี๋ยขมวดคิ้วแน่น ขณะนี้เขายังไม่เข้าใจความหมายประโยคนี้ของหลัวเฟิง“ไม่ใช่เจ้า แล้วเป็นคนอื่นงั้นหรือ? ยามนี้ข้าต้องทนเห็นเจ้าพาตัวต้นเหตุที่ออกมาชี้ความผิดข้าลอยหน้าลอยตาไปทั่ว แล้วยังไม่คิดบัญชีกับเจ้าถือว่าให้เกียรติเจ้า ถือว่าเห็นแก่หน้าท่านปู่ ไม่อย่างนั้นเจ้าคิดว่าเหตุใดข้าจึงไม่ลงมือกับเจ้า?”หลัวเฟิงหัวเราะเสียงดัง “เจ็ดปีแล้ว เจ้าเรียนรู้แค่หลงตัวเองหรอกหรือ? ยังคิดจะลงมือกับข้า? ตอนนี้เจ้ากลับมาต้องอยู่อย่างสำรวมไม่ใช่หรือ? เป็นแค่ลูกนอกคอกของบ่าวคนหนึ่งยังเพ้อฝันอยากใช้ชีวิตสุขสบายในจวนอ๋อง หากไม่ได้ครอบครัวข้าเลี้ยงเจ้าจนเติบใหญ่ ยังไม่รู้ว่าตอนนี้เจ้าจะไปขอทานอยู่หัวมุมไหนเลย!”“อีกอย่าง หากตาแก่นั่นตายไป จวนอ๋องก็เป็นของข้า เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร? ฮึ!”เดิมทีเฉินสิงเจวี๋ยไม่คิดถือสาคนจอมปลอมเช่นนี้ แต่เมื่อท่านปู่ที่เขารักถูกคนชั่วอย่างเจ้านี่ต่อว่าด่าทอ เขาจึงทนไม่ไหวอีกต่อไป“เจ้าพูดจาลามปามท่านปู่ สมควรได้รับการสั่งสอน” เฉินสิงเจวี๋ยมองอีกฝ่ายอย่างเย็นชาหลัวเฟิงยิ่งแค่นหัวเราะ “สั่งสอน? งั้นก็ต้องมาดูว่าใครจะสั่งสอนใคร! เจ้าขวางหูขวางตาข้ามานานแล้ว!”