All Chapters of พลิกชะตาคุณชายตัวปลอม: Chapter 11 - Chapter 20

“ในเมื่อไม่เกี่ยวข้องกับข้า ข้าก็ไปละ คุณหนูใหญ่เชิญตามสบาย!”การแสดงออกของเฉิงสิงเจวี๋ยเรียบเฉย หมุนกายกลับอย่างไม่ลังเลแล้ว“นี่ เจ้า เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้นะ ข้าสั่งให้เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้ เจ้าไม่ได้ยินหรือ?”แต่เฉินสิงเจวี๋ยไม่ได้สนใจนางเลย ร่างเงาหายไปต่อหน้านางอย่างรวดเร็วหลัวเมิ่งอวิ๋นก็หมดหนทาง ทำได้เพียงพาหลัวเฟิงกลับไปรักษาอย่างกระวนกระวาย“แค่กๆ ๆ”หลัวเฟิงที่ตกน้ำและถูกความหนาวเย็นกัดกินนอนอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าซีดเผือด หมอเคยมาดูแล้ว หลัวเมิ่งอวิ๋นมองดูเขาอย่างปวดใจ“พี่หญิง ท่านพี่ยังโทษข้าอยู่ใช่หรือไม่? เขาถึงขั้นผลักข้าลงน้ำ ท่านดูสิ หน้าผากข้าเป็นแผลแล้ว!”เวลานี้เอง พระชายาพุ่งพรวดเข้ามาอย่างเร่งรีบพร้อมกับบ่าวรับใช้ “ลูกแม่ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”“ตายแล้ว นี่...มันเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร? อากาศหนาวเช่นนี้ ร่างกายจะทนไหวได้อย่างไร?”ในแววตานางเต็มไปด้วยความปวดใจ!“ท่านแม่ เพราะท่านพี่ไม่ชอบข้า โทษที่ข้ากลับมา แย่งความรักของเขาไป ดังนั้นเขาจึงอยากให้ข้าตายใช่หรือไม่?”หลัวเฟิงกล่าวอย่างระมัดระวังด้วยท่าทีน้อยเนื้อต่ำใจ ทำให้หลัวเมิ่งอวิ๋นกับพระชายาทรมานจนแทบอยากควักห

“แล้วไม่ใช่หรือ ฝ่าบาททรงติดประกาศแล้ว ขอแค่มีคนสามารถชนะคนแคว้นเป่ยในการประลองบุ๋น ก็ตบรางวัลทองคำพันตำลึก อีกทั้งยังสามารถเข้าไปเป็นขุนนางในราชสำนักได้ด้วย”“และพวกเขายังได้วางกับดักไว้ ถ้าหากพวกเราต่อกลอนไม่ได้ เช่นนั้นก็ต้องชดเชยด้วยเมืองหนึ่งเมือง วัวม้า และธัญพืชต่างๆ ให้พวกเขา อีกทั้งยังต้องยอมรับว่าสู้พวกเขาไม่ได้”“ยังมีเรื่องเช่นนี้ด้วย? นี่กำลังทำให้พวกเราลำบากใจไม่ใช่หรือ?”“แล้วไม่ใช่หรือ? หลายปีมานี้นักปราชญ์ของพวกเราถูกพวกเขาข่มจนเงยหน้าไม่ขึ้น ไม่กล้าพูดอะไรเลย กลัวว่าตัวเองจะเสียหน้า ครั้งนี้พวกเขาเห็นท่านอ๋องผู้เฒ่าพาเฉินสิงเจวี๋ยมาด้วย คิดว่าพวกเราไม่มีคนแล้ว ถึงกับต้องฝากความหวังไว้ที่ทาสเลี้ยงม้าคนหนึ่ง”“ฮ่าๆ คราวนี้มีเรื่องสนุกให้ดูแล้ว ข้าได้ยินมาว่าแม้เฉินสิงเจวี๋ยใช้ชีวิตอยู่ในจวนอ๋องสิบกว่าปี แต่กลับไร้ความรู้ไร้ความสามารถ เกรงว่าครั้งนี้คนแคว้นเป่ยคงไม่ละเว้นเขาง่ายๆ แน่นอน”ทุกคนพากันเห็นด้วย ล้วนรอดูเรื่องสนุกหลัวเมิ่งอวิ๋นโมโหจนหน้าซีด กัดฟันแน่นราวกับจะกัดให้หัก“เฉินสิงเจวี๋ย! เจ้าดูเรื่องดีๆ ที่เจ้าทำสิ! ตอนนี้คนทั้งเมืองหลวงล้วนกำลังหัวเราะเยา

ฝูเวิ่นเฟิงที่อยู่ข้างกายนางเป็นอัจฉริยะ และยิ่งเป็นนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ที่ชาวแคว้นเป่ยเคารพนับถือ เขาก็มองคนต้าเฉียนที่อยู่ตรงหน้าอย่างเย้ยหยันเช่นกันฮ่องเต้ต้าเฉียนใจสลายแล้วเขานั่งอยู่บนบัลลังก์ มองดูคนของตัวเองล้วนเป็นทหารอ่อนแอไร้ขุนศึก ภายใต้ความปวดใจของเขา คนของสำนักศึกษาเหล่านี้แต่ละคนก้มหน้าต่ำเหมือนนกกระทา ไม่กล้าเงยหน้าเลย พวกเขากล้าเผชิญหน้ากับความคาดหวังของฮ่องเต้เสียที่ไหน“เอาล่ะ ใกล้หมดเวลาแล้ว แพ้ชนะชัดเจนแล้ว เชิญฮ่องเต้ต้าเฉียนออกคำสั่ง ส่งวัวม้า ธัญพืช และเครื่องบรรณาการนับแสนให้พวกเรานำกลับไปแคว้นเป่ยเถอะ!”ฮ่องเต้ต้าเฉียนเสียใจนักทำสงครามทุกปี บังคับให้ราษฎรจ่ายภาษีสูงขึ้นเรื่อยๆ จนไม่พอเลี้ยงปากท้องแล้ว!ธัญพืชมากมายเช่นนี้ ทั้งแคว้นต้าเฉียนก็มีผลผลิตเพียงเท่านี้ และยังต้องส่งวัวม้าให้แคว้นเป่ยทั้งหมด เช่นนั้นก็เท่ากับตัดรากฐานของแคว้นเขาโดยตรง แต่ถ้าหากตนปฏิเสธ คนของแคว้นเป่ยต้องรุกรานอีกครั้งแน่นอน ถึงเวลาทัพใหญ่นับล้านของพวกเขามาถึง แคว้นต้าเฉียนก็ต้านทานไม่ไหว เขาคิดอยู่นานในที่สุดฮ่องเต้ต้าเฉียนก็ไม่สามารถยืนหยัดต่อไปอีกแล้ว เขาหยิบตราหยกแผ่นดิน

สีหน้าองค์หญิงแคว้นเป่ยเปลี่ยนเล็กน้อย ดูเหมือนตนประมาทแล้ว คิดว่าแคว้นต้าเฉียนยังเหมือนปีที่ผ่านๆ มา ไม่มีการเตรียมตัวใดๆ ดูเหมือนพวกเขาจะเตรียมตัวมาพร้อมนางพ่นลมออกจากจมูกอย่าง “หึ เจ้าก็แค่โชคดีเท่านั้น อย่าเพิ่งได้ใจไป”“นี่ยังไม่ใช่ผลลัพธ์สุดท้าย ข้ายังมีโคลงกลอนคู่ เจ้ากล้ารับคำท้าหรือไม่?”เฉินสิงเจวี๋ยยิ้มแล้วยิ้มอีก “มีอะไรไม่กล้า? องค์หญิงเชิญออกหัวข้อ ท่านออก ข้าต่อ! เอาเป็นว่าต่อจนท่านหมดแรง!”องค์หญิงแคว้นเป่ยมองโดยรอบ หลังจากนั้นชี้เตาทองแดงที่อยู่ใจกลางตำหนักใหญ่แล้วกล่าว “เช่นนั้นก็เอามันเป็นหัวข้อ กลอนช่วงแรกคือ ‘เตาทองแดงแผดเผา ปราณหมุนรอบจักรวาลสุริยันจันทราหมุนเวียน’”กลอนช่วงแรกนี้ยากมาก ไม่เพียงต้องบรรยายภาพทิวทัศน์ของเตาทองแดง ยังต้องรวมภาพของปราณหมุนรอบจักรวาล สุริยันจันทราหมุนเวียน นี่มันก็เหมือนกับภารกิจที่ไม่มีทางทำสำเร็จทว่าเฉินสิงเจวี๋ยกลับกล่าวโดยไม่ต้องคิด “ตวัดพู่กันเหล็ก หมึกโปรยปรายวสันตฤดูกำหนดพรมแดน!”เมื่อคำพูดนี้ออกมา ทุกคนตะลึง!ทุกคนพากันลุกขึ้นยืนมองไปทางเฉินสิงเจวี๋ย ในแววตาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ‘ตวัดพู่กันเหล็ก’ คู่กับ ‘เตาทองแดง

เขาไม่ชอบนักปราชญ์เช่นนี้ที่สุด โดยเฉพาะอีกฝ่ายกับหลัวเฟิงล้วนเป็นคนประเภทเดียวกัน พยัคฆ์หน้ายิ้ม เฉินสิงเจวี๋ยรังเกียจคนเช่นนี้ที่สุดภายนอกดูเป็นคนดี แต่ลับหลังเป็นคนใจแคบฝูเวิ่นเฟิงก็ไม่ได้ใส่ใจคำพูดของเขา แต่กล่าวอย่างมั่นใจ “ในเมื่อต้าเฉียนภูมิใจในดินแดนอันกว้างใหญ่ และข้าก็ได้ยินมาว่าทางใต้ทิวทัศน์งดงาม ไม่สู้ใช้เจียงหนานเป็นหัวข้อก็แล้วกัน”กล่าวจบเขาก็เริ่มท่องกลอนเสียงดัง “เจียงหนานดี ทิวทัศน์นั้นคุ้นเคย ดอกไม้เบ่งบานริมแม่น้ำแดงยิ่งกว่าเปลวไฟ แม่น้ำฤดูใบไม้ผลิเขียวขจีดั่งสีฟ้า ลืมเลือนเจียงหนานได้หรือ?”หลังจากฟังกลอนบทนี้จบ ทุกคนล้วนปรบมือทูตแคว้นเป่ยพากันตะโกนเสียงดัง“ดี!”“ทำให้ผู้คนหลงใหลในความงามของเจียงหนานจริงๆ พวกเราดูทิวทัศน์แค่รู้จักตะโกนว่าดี แต่เขากลับสามารถแต่งกลอนเช่นนี้!”“เฉินสิงเจวี๋ย เจ้ามาสิ ถ้าเจ้าแต่งไม่ได้ เช่นนั้นก็ต้องถอดเสื้อรับการโบย ฮ่าๆ ๆ”“ถึงตาพวกเจ้าแล้ว” ฝูเวิ่นเฟิงกอดอก มองไปทางเฉินสิงเจวี๋ยเฉินสิงเจวี๋ยยิ้มอย่างเย็นชาทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ยิ่งอกสั่นขวัญแขวนคนของแคว้นต้าเฉียนไม่เชื่อเฉินสิงเจวี๋ย ก่อนหน้านี้สามารถคัดสามารถลอ