All Chapters of พลิกชะตาคุณชายตัวปลอม: Chapter 21 - Chapter 30

“ใครก็ได้ พวกเราให้คุณชายฝูดูหน่อยเถอะ ธูปนี้ใกล้ดับแล้ว หากธูปดับเจ้ากลับไม่สามารถแต่งกวีออกมาได้ นั่นก็คือพวกเจ้าแคว้นเป่ยแพ้แล้ว นี่คือกฎที่พวกเจ้าตั้ง”“กระหม่อม พระองค์ นี่...”ฝูเวิ่นเฟิงได้รับสายตาของทุกคน ทั้งตัวคนสั่นสะท้านขึ้นมาแล้ว ชนิดที่ว่าคล้ายถูกสัตว์ตัวโตทับกระดูกสันหลัง ทำให้แผ่นหลังของเขาค้อมลงไม่ว่าใครก็แต่งบทกวีได้ แต่ต้องการเหนือกว่าเฉินสิงเจวี๋ย นั่นยากเกินไปอย่างแท้จริงยิ่งไปกว่านั้นเวลายังสั้นถึงเพียงนี้เฉินสิงเจวี๋ยย่อมรู้ว่าเวลาสั้นมาก เป้าหมายที่เขาทำเช่นนี้ก็เพื่อให้อีกฝ่ายเกิดความคิดตกอยู่ในจุดวิกฤต ยามเขาร้อนใจ ยิ่งร้อนใจก็ยิ่งแต่งกวีไม่ออกดังนั้นเขาจึงกดดันมากขึ้น “ผู้มีพรสวรรค์อันดับหนึ่งของแคว้นเป่ยก็เพียงแค่นี้ หากเจ้าแต่งออกมาไม่ได้ก็อย่าทำให้ตนเองลำบากเลย?”ต่อให้อีกฝ่ายแต่งออกมาได้ ตนเองก็มีหนทางทำให้เหนือกว่ากวีของเขา ย่อมไม่พ่ายแพ้ให้อีกฝ่ายฝูเวิ่นเฟิงเห็นท่าทางกระหยิ่มใจของเขา ทันใดนั้นจากอายกลายเป็นพาลโกรธ“ฮึ เจ้าตัวไร้ประโยชน์ไม่ร่ำเรียนไร้ความสามารถคนหนึ่ง ข้าไม่มีวันแพ้เจ้า เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร? ฮึ ทาสมิอาจเชิดหน้าชูตาได้คนหนึ

“แต่ชื่อเสียงภายนอกเลวร้าย คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีความสามารถเช่นนี้...”“นี่ยังมิได้หมายความว่าจวนจิ้งหนานอ๋องสั่งสอนได้ดีอีกหรือ? สมเป็นหลานชายสายตรงเพียงหนึ่งเดียวของท่านอ๋องผู้เฒ่าหลัว ยังรัศมีของท่านอ๋องผู้เฒ่าจริงๆ!”“ยังมิใช่อีกหรือ ข้าคิดว่า เขาเทียบกับหลัวเฟิงซื่อจื่อคนนี้แล้วคล้ายคนจวนจิ้งหนานอ๋อง คล้ายท่านอ๋องผู้เฒ่ามากกว่า!”เสียงซุบซิบดังเจื้อยแจ้ว แต่ส่วนใหญ่เอนเอียงไปทางเฉินสิงเจวี๋ยประการแรก กวีสองบทนั้นยอดเยี่ยมอย่างแท้จริงประการที่สอง เฉินสิงเจวี๋ยปกป้องแคว้นอย่างสง่างาม ทำให้พวกเขาภาคภูมิใจในเกียรติยศนี้อย่างไรเสีย ไม่ใช่ทุกคนล้วนสามารถเมินข้ามความเป็นความตายและความรุ่งโรจน์อดสู ขันอาสาออกมาในช่วงเวลาสำคัญสีหน้าอิ๋งหย่าเกอเศร้าหมองนางเองก็ถูกรัศมีบนตัวของเฉินสิงเจวี๋ยยับยั้งไว้แล้ว“เฉินซื่อจื่อ ท่านทำเช่นนี้คือกำลังหยามเกียรติบัณฑิตอย่างแท้จริง ระหว่างพวกเราสองแคว้น ทูตมาเยือน ไม่สมควรถูกหยามเกียรติ หากท่านยังฝืนทำเช่นนี้ รอพวกเรากลับไปทูลกษัตริย์ของแคว้นเป่ย ท่านไม่กลัวจะก่อให้เกิดความขัดแย้งของสองแคว้นหรือ?”“จิ๊ๆ ๆ องค์หญิงช่างน่าขันโดยแท้ คนต้องการเดิม

ทว่าตอนนี้กลับถูกคนใช้เงินมาตีราคา นี่จะให้พวกเขายอมรับได้อย่างไร?ขณะบรรยากาศกำลังตึงเครียด เฉินสิงเจวี๋ยมองทางฮ่องเต้ต้าเฉียน พบว่าอีกฝ่ายเผยสายตาละโมบอยู่รางๆเฉินสิงเจวี๋ยเข้าใจในทันใด ห้าล้านตำลึงทอง สำหรับต้าเฉียนแล้วเป็นจำนวนไม่น้อย คาดว่าต้าเฉียนต้องการเงินเหล่านี้มาเติมเต็มคลังหลวงทว่าเขากลับอยากเห็นคนของแคว้นเป่ยขายหน้า นี่ถึงสามารถคลายโทสะได้ เงินนับเป็นอะไรกัน?เดิมทีเฉินสิงเจวี๋ยอยากปฏิเสธ แต่ฮ่องเต้ต้าเฉียนที่ไม่พูดอะไรมาโดยตลอดกลับกระแอมเบาๆ เฉินสิงเจวี๋ยได้ยินจึงหันไปมอง พบว่าฮ่องเต้ต้าเฉียนพยักหน้าเบาๆดังนั้น เขาจึงยักไหล่ พูดอย่างไม่ยี่หระ “ก็ได้ ห้าล้านตำลึงก็ห้าล้านตำลึง!”ได้ยินเฉินสิงเจวี๋ยพูดเช่นนี้ เหล่าขุนนางต้าเฉียนล้วนพูดไม่ออกยังห้าล้านตำลึงก็ห้าล้านตำลึงอีกหรือ?เจ้าเด็กนี่ เขารู้ว่าห้าล้านตำลึงทองมากน้อยเพียงใดหรือไม่?แม้ว่าสำหรับแคว้นเป่ยที่ร่ำรวยจะคล้ายหนึ่งเมล็ดข้าวในมหาสมุทรแต่สำหรับต้าเฉียนก็คือสมบัติล้ำค่าตลอดทั้งปีคลังหลวงได้รับของมาก็แค่เล็กน้อยฮ่องเต้ต้าเฉียนกลับเข้าใจ แม้ว่าต้าเฉียนเองก็เป็นหนึ่งในเจ็ดแคว้นแต่ระดับความร่ำรวยก

นางเชิญปรมาจารย์นักวาดมาได้จริงหรือ?สีหน้าเหล่าขุนนางแคว้นต้าเฉียนล้วนเขียวแล้วใต้เท้าหัวหน้าสำนักศึกษารีบเอ่ยว่า “ฝ่าบาท จะเดิมพันไม่ได้เป็นอันขาด!”“ใช่แล้ว ฝ่าบาท กระหม่อมคิดว่าหากเผชิญหน้ากับหูจื่อเว่ย นั่นคือไม่มีโอกาสชนะพ่ะย่ะค่ะ!”เสนาบดีกงลิ่งอี๋เองก็เผยสีหน้าไม่เห็นด้วย “ปรมาจารย์นักวาดฝีมือยอดเยี่ยมดุจเซียน ไม่ใช่คนธรรมดาจะสามารถเทียบได้ พวกเราต้องแพ้แน่!”“กระหม่อมโชคดีเคยรับชมภาพวาดมาก่อน สามารถยืนยันได้ว่านี่เป็นเรื่องจริง! ต้าเฉียนไม่มีคนสามารถเทียบได้ อาจารย์สวินเองก็ไม่ได้!”ทุกคนล้วนไม่เห็นด้วยให้แข่งขันแต่เฉินสิงเจวี๋ยกลับรู้ปรมาจารย์นักวาดหูจื่อเว่ยนี้ มีชื่อเสียงโด่งดังทั่วหล้าเมื่อสามสิบปีก่อนตอนนั้น ฝีมือการวาดภาพของเขาเหนือชั้นอย่างยิ่ง ไร้คู่ต่อสู้ โดยเฉพาะภาพวาดหงส์มังกร มีชีวิตราวกับเป็นจริง คล้ายสามารถบินออกมาได้ทุกเมื่อ ภาพวาด ‘ภูเขานทีหมื่นลี้’ ชวนให้ตกตะลึงพรึงเพริด!แต่ในช่วงเวลารุ่งโรจน์ที่สุด เขากลับหายตัวไปอย่างกะทันหัน สามสิบปีมานี้ ในแวดวงจิตรกรรมมีอาจารย์มากมายปรากฏขึ้น กลับไม่มีใครสามารถเทียบหูจื่อเว่ยได้หากองค์หญิงแคว้นเป่ยเชิญเขา

“ท่านหมายความว่ากระไร?”ดูท่าแล้วอิ๋งหย่าเกอองค์หญิงท่านนี้เป็นเด็กอ่อนหัดคนหนึ่ง ไม่เข้าใจอันใดทว่าเหล่าบุรุษที่นี่ต่างหัวเราะขึ้นมาในที่สุดนางก็เข้าใจแล้วว่าตกลงสายตากรุ้มกริ่มเหล่านั้นหมายความว่ากระไร? ทั้งตัวคนจากอายพาลเป็นโกรธท่าทางอรชรแบบบางนั้นช่างชวนให้คนเห็นแล้วรู้สึกว่าน่ารักจริงๆหลังนางตอบสนองกลับมาแล้ว ทำเพียงหัวเราะเยาะเฉินสิงเจวี๋ย “เฉินซื่อจื่อถึงขั้นไม่ใช่คนมีความรักลึกซึ้งเหมือนในข่าวลือ ข้าได้ยินข่าวลือผิดไปแล้วจริงๆ ข้ายังคิดว่าท่านปักใจอยู่กับแม่ทัพมู่หรงเสวี่ยเสียอีกนะ! หากไม่ใช่นางไม่วันแต่ง!”“ฮ่าๆ ท่านไปฟังข่าวลือมาจากที่ใดกัน แม่ทัพมู่หรงและนายน้อยหลัวแต่งงานกันตั้งนานแล้ว ถ้อยคำนี้ของท่านไม่กลัวคนเห็นเป็นตัวตลกให้หมิ่นแคลนหรือ!”เฉินสิงเจวี๋ยถึงขั้นพูดเรื่องนี้อย่างเปิดเผยต่อหน้าคนนอก ทำให้คนของจวนจิ้งหนานอ๋องสีหน้าดำทึบทึม!บนใบหน้ามู่หรงเสวี่ยกลับสะท้อนความรำคาญใจอยู่รางๆ!นี่เขาหมายความว่าอะไรกัน?อิ๋งหย่าเกอมองเขาอย่างท้าทายแวบหนึ่ง “โอ้? เช่นนั้นหรือ? ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็วางใจแล้ว! หากคุณชายเฉินมีความสามารถ เช่นนั้นข้าก็ไม่คิดบ่ายเบี่ยง