บทที่ 5

นางตำหนิลูกสาวเสร็จ ก็เอ่ยกับเฉินสิงเจวี๋ยอย่างอ่อนโยน “สิงเจวี๋ย พี่สาวเจ้าไม่ได้ตั้งใจ สิ่งที่นางกล่าวมามีเหตุผล ท่านปู่กับท่านย่าจะสะเทือนใจไม่ได้ หากเห็นเจ้าในสภาพนี้ เกิดพวกท่านร้อนใจขึ้นมา ไม่แน่อาจทำให้ร่างกายมีปัญหา เสื้อตัวนี้...”

เฉินสิงเจวี๋ยหันมองหลัวเฟิงที่อยู่ข้างกายนาง แล้วพูดขัดขึ้น “เสื้อพวกนี้ตัวเล็กเกินไป ใส่ไม่ได้ บังไม่หมดขอรับ”

พระชายาชะงักไปครู่หนึ่ง ถึงได้พบว่าเฉินสิงเจวี๋ยสูงกว่าหลัวเฟิงไปครึ่งหัว เสื้อผ้าที่นางตระเตรียมล้วนอิงจากหลัวเฟิง

ทว่าต่อให้เฉินสิงเจวี๋ยผ่ายผอม แต่เมื่อเขาสวมแล้วดูสั้นอย่างเห็นได้ชัด

“แม่ละเลยเอง เจ้าตัวสูงกว่าน้องชายเจ้าแล้ว จู๋เซียง รีบไปนำเสื้อผ้าชุดใหม่ในเรือนข้าที่เตรียมไว้ให้ท่านอ๋องมาเร็ว”

หลัวเมิ่งอวิ๋นรำคาญ “ท่านแม่ เขาเป็นทาสมาตั้งเจ็ดปี ทำไมถึงได้สำออยเช่นนี้? เสื้อผ้าเล็กก็ใส่ ๆ ไปก่อนเถิด เนื้อไม่ได้ขาดหายไปเสียหน่อย!”

“ท่านแม่ พวกเรารีบไปพบท่านปู่กันเถอะ หากไม่ไป อีกเดี๋ยวท่านจะพักผ่อนแล้ว”

ระหว่างที่พูด นางเตรียมจะดึงเฉินสิงเจวี๋ยเข้าไป

เฉินสิงเจวี๋ยกลับไม่ขยับ

หลัวเมิ่งอวิ๋นโมโห “เจ้าทาสคนนี้...”

“อาอวิ๋น!”

พระชายาตำหนิ นางร้ายกาจเอาแต่ใจเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใด?

นางกล่าวอย่างอ้อมค้อม “สิงเจวี๋ย พี่สาวเจ้าปากร้ายใจดี เจ้าอย่าคิดมาก พวกเราไปเปลี่ยนชุดกันก่อน แล้วค่อยเข้าไปพบท่านปู่ดีหรือไม่?”

เฉินสิงเจวี๋ยยังคงไม่ขยับ

“ท่านแม่ ท่านจะเสียเวลากับเขาทำไม? เขาแค่เสแสร้งไปอย่างนั้น ไม่สู้...”

หลัวเมิ่งอวิ๋นเหมือนระเบิด พอจุดก็ติด ยื่นมือไปกระชากเฉินสิงเจวี๋ยทันที

นางอยากดูว่าเจ้าเฮงซวยนี่บนตัวมีสามหัวหกกรหรือเปล่า ถึงได้สำออยเพียงนี้

“ซงม่อ เจ้ายืนบื้ออยู่ทำไม? รีบช่วยถอดเสื้อให้คุณชายของพวกเจ้าสิ!”

ซงม่อไม่กล้าลงมือ

หลัวเมิ่งอวิ๋นโมโหมากจึงยื่นมือไปกระชากเสื้อของเฉินสิงเจวี๋ยทันที

ชายหนุ่มซูบผอม

เมื่อนางออกแรงกระชากอย่างแรง ทำให้เสื้อเปิดออกมากกว่าครึ่ง

บนผิวขาวเต็มไปด้วยรอยแผลลักษณะต่าง ๆ มากมายเปิดเผยให้เห็นตรงหน้าทุกคน

มีทั้งแผลใหม่ มีทั้งแผลเก่า อีกทั้งยังมีรอยแผลที่ตกสะเก็ดแล้วปริแตกอีกครั้ง ช่างน่าอกสั่นขวัญแขวน ดูแล้วน่ากลัวไม่น้อย

กระทั่งยังมีบาดแผลมากมายที่ตกสะเก็ดแล้วมีหนองไหลซึ่งเกิดจากอากาศหนาวเย็น ทำให้รอยดำม่วงติดอยู่ทั่วตัว

“นี่...นี่มันอะไรกัน?” หลัวเมิ่งอวิ๋นอุทาน แล้วรีบหดมือกลับมา

เฉินสิงเจวี๋ยดึงเสื้อขึ้นอย่างเย็นชา มองนางด้วยสายตาเย็นเยียบ ทำให้นางถอยหลังไปหนึ่งก้าว เมื่อสบเข้ากับดวงตาเฉินสิงเจวี๋ยอีกครั้งจึงแสร้งแข็งใจเอ่ยถาม “อย่า อย่ามองข้า นี่มันเรื่องอะไรกัน? เจ้าไปก่อเรื่องอะไรข้างนอก? พวกเราไม่ได้ตีเจ้านะ!”

ทว่าทุกคนกลับใจสั่นโดยไม่มีสาเหตุ

ถึงได้เข้าใจ มิน่าเขาไม่ยอมใส่เสื้อผ้าที่เตรียมไว้ให้

คงกังวลว่าเมื่อไปพบท่านอ๋องผู้เฒ่าอาจเผยให้เห็น

หากผู้อาวุโสเห็นหลานชายเป็นเช่นนี้คงทรมาน ถึงตอนนั้นสะเทือนใจคงไม่ดีเท่าไหร่

ยิ่งพระชายายิ่งน้ำตาร่วงเผาะเป็นเม็ดใหญ่

นางกอดเฉินสิงเจวี๋ยไว้ทันที “แม่ผิดต่อเจ้า เดิมนึกว่าเจ้าโกรธเคืองแม่ ดังนั้นจงไม่อยากใกล้ชิดพวกเรา ที่แท้เจ้าได้รับบาดเจ็บสาหัสถึงเพียงนี้!”

เฉินสิงเจวี๋ยไม่พูด

ดวงตาซงม่อยิ่งสงสารจับใจ “มิน่าคุณชายถึงไม่ยอมให้ข้ารับใช้ตอนอาบน้ำ!”

นี่เป็นเพียงบาดแผลตรงหน้าอก หากมีบาดแผลทั้งตัว คงจะ...

“เร็ว รีบเข้าวังไปขอพระราชทานหมอหลวงจากฝ่าบาท”

บ่าวลนลานออกไป

หลัวเมิ่งอวิ๋นน้ำเสียงระแวง “จงใจทำเช่นนี้ใช่หรือไม่? เพื่อให้พวกเราสงสารเจ้า?”

ทั้งที่ตอนนั้นหลัวเฟิงจงใจทำให้ม้าเหงื่อโลหิตขององค์รัชทายาทตาย แล้วโยนความผิดให้เฉินสิงเจวี๋ย

หลังจากเขาถูกองค์รัชทายาทสั่งโบยสามสิบครั้ง ทุกคนในโรงเลี้ยงม้าหลวงเห็นเขาเป็นที่ระบายอารมณ์ เพราะหากเหยียดหยาม

เขาอย่างที่สุด ก็เอาใจองค์รัชทายาทได้ พวกทาสแรงงานเหล่านั้นรังแกเหยียดหยามเขาจนเคยชิน

“ทำไมจึงเป็นเช่นนี้? เจ้าพวกเดรัจฉานในโรงเลี้ยงม้าหลวงทำไมถึงทำกับเจ้าเช่นนี้! ลูกของข้า!”

พระชายาร้องไห้อย่างเจ็บปวด

หลัวเฟิงกล่าวอีกครั้ง “ต้อง ต้องโทษข้า ทุกอย่างเป็นเพราะข้า หากข้าไม่กลับมา พวกท่านคงไม่ต้องเข้าวังไปเข้าเฝ้าต่อหน้าพระพักตร์ และคงไม่เกิดเรื่องเช่นนี้”

ช่างเป็นผู้บริสุทธิ์ที่จอมปลอม คำพูดง่าย ๆ เพียงไม่กี่คำ ก็แยกตัวเองออกอย่างหมดจด ซ้ำยังทำให้ความรู้สึกผิดในใจพวกเขาหายไปเกือบครึ่ง

เฉินสิงเจวี๋ยแค่นเสียงเย็น “พวกเขาได้รับคำสั่งจากองค์รัชทายาท ใครก็เหยียบย่ำข้าได้ทั้งนั้น ยิ่งร้ายกาจก็ยิ่งทำให้องค์รัชทายาทชอบใจ ใครใช้ให้ข้าฆ่ายอดอาชาของพระองค์เล่า?”

หลัวเฟิงยิ่งรู้สึกผิด หางตาแดงก่ำ ท่าทางเช่นนั้นเหมือนอยากจะเข้าไปรับโทษแทน กลับทำให้ดูเหมือนเขาต่างหากที่เป็นทาสม้ามาเจ็ดปี

บ่าวที่อยู่ด้านหลังเขากลับคุกเข่าลงพื้นเสียดื้อ ๆ ชาตินี้เฉินสิงเจวี๋ยไม่มีทางลืมใบหน้านี้เด็ดขาด

ดังนั้น พวกพระชายาต้องรู้เรื่องนี้แน่นอน แต่กลับแสดงออกว่ารักและละอายใจมาก ช่างเป็นพวกคนจอมปลอม

เมื่อเห็นหลัวเฟิงแทบจะน้ำตาร่วงเพราะคำพูดเย็นชาของเฉินสิงเจวี๋ย ความสงสารเมื่อครู่ของหลัวเมิ่งอวิ๋นก็มลายหายไปจนสิ้น

สุดท้ายจึงตำหนิเขา “เจ้าจงใจเปิดเผยบาดแผลให้ทุกคนเห็นเช่นนี้ จงใจทำให้ทุกคนลำบากใจหรือ? ความจริงเจ้าบอกเร็วกว่านี้ก็ได้ เสื้อผ้าเล็กก็แค่พูดออกมา เจ้าเป็นคุณชายในครอบครัวนี้ เจ้าไม่ยอมบอกก็เพราะอยากให้พวกเรารับรู้ จากนั้นทำให้เฟิงเอ๋อร์ลำบากใจไม่ใช่หรือ?”

เฉินสิงเจวี๋ยรู้อยู่แก่ใจ จึงขี้เกียจโต้แย้ง

หลัวเมิ่งอวิ๋นรู้สึกว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูก

“อีกอย่าง เจ้ากลับมาอย่างปลอดภัยแล้ว ยังจงใจเปิดเผยรอยแผลพวกนี้ให้ทุกคนทรมาน จงใจทำให้พวกเรารู้สึกผิด เจ้า...เจ้าทำไมถึงใจคอโหดเหี้ยมเพียงนี้!”

หากบอกแต่แรก พวกนางจะปฏิบัติกับเขาอย่างดี เชิญหมอมาให้เขา พร้อมทายาให้

“ข้าเองก็อยากบอก แต่คุณหนูใหญ่ไม่เปิดโอกาสให้ข้าได้พูดเลยนะสิ” เฉินสิงเจวี๋ยสีหน้าเรียบเฉย

ซ้ำยังผละออกจากพระชายา แล้วยืนห่างออกไปเล็กน้อย

หลัวเมิ่งอวิ๋นนึกไม่ถึงว่าเขาจะดื้อด้านขนาดนี้ แม้แต่คำว่าพี่สาวก็ไม่ยอมเรียกหรือ?

นางแค่นหัวเราะเสียงเย็น “อาจารย์เจ้าคือจอหงวนบู๊ ต่อให้ก่อนนี้เจ้าไม่เอาไหนเพียงใดก็ยังมีวิชาอยู่กับตัว จะถูกพวกทาสทำร้ายจนตกอยู่ในสภาพนี้ได้อย่างไร?”

ขณะนี้ เสียงกังวานราวนกกระจาบฝนเสียงหนึ่งดังขึ้น

“พระชายา แม่ทัพหญิงมาแล้วเจ้าค่ะ”

มู่หรงเสวี่ยเดินเข้ามา

รูปโฉมของนางดวงตาสุกใสฟันขาวสวย งามจนล่มเมือง ได้เห็นพลันลืมทุกสิ่ง อีกทั้งอยู่ในค่ายทหารเป็นระยะยาว จึงมีรัศมีองอาจ เห็นแล้วเป็นต้องชมชอบ

หลัวเมิ่งอวิ๋นรีบเตือนเฉินสิงเจวี๋ย “ข้าขอบอกเจ้าไว้นะ แม่ทัพมู่หรงกับอาเฟิงหมั้นหมายกันแล้ว เจ้าอย่าคิดไม่ซื่อเชียว!”

เฉินสิงเจวี๋ยทำท่าคารวะแล้วกล่าวเย็นชา “คุณหนูใหญ่โปรดวางใจ แม่ทัพมู่หรงคือดวงจันทราบนฟากฟ้า ส่วนข้าคือโคลนตมบนดิน ต่างกันราวฟ้ากับเหว ไม่กล้าคิดเป็นอื่นเด็ดขาดขอรับ”

ฝีเท้ามู่หรงเสวี่ยชะงักทันใด เมื่อได้ยินดังนั้น ทั้งที่นางไม่ชอบให้เฉินสิงเจวี๋ยตามติดนางมากที่สุด แต่ตอนนี้เมื่อพ้นจากเจ้าหมอนี่

แล้วได้ยินคำที่เขาด้อยค่าตัวเอง กลับรู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก นางหันมองเฉินสิงเจวี๋ย ขมวดคิ้วจนเป็นปม