บทที่ 6

เฉินสิงเจวี๋ยพูดจบ ก็ไม่อาลัยอาวรณ์แม้แต่น้อย หันหลังจากไป

ร่างที่ซูบผอมนั่น ราวกับเพียงลมหนาวพัดก็ทำให้ล้มได้ทันที

ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นมองดูด้วยจิตใจสับสน

แม้แต่หัวใจของมู่หรงเสวี่ยก็ยังมีความประหลาดรายล้อม

หลัวเมิ่งอวิ๋นเห็นภาพนี้พอดี จึงระแวงขึ้นมาบ้าง

นางเดินเข้าไป แล้วโบกมือต่อหน้ามู่หรงเสวี่ย “ยังดูอีก? ลูกตาเจ้าแทบจะติดไปบนนั้นแล้ว ใช่สิ ทำไมวันนี้เจ้าถึงมาได้?”

“ฝ่าบาทเป็นห่วงสุขภาพของท่านอ๋องผู้เฒ่ากับเหล่าไท่จวิน จึงให้ข้ามาดูสักหน่อย ข้าได้ต้นโสมพันปีจากข้างนอกต้นหนึ่ง นำมาให้ท่านอ๋องผู้เฒ่าใช้ได้พอดี!”

มู่หรงเสวี่ยละสายตากลับมา คล้ายไม่ได้ยินความไม่พอใจของหลัวเมิ่งอวิ๋น

แต่หลัวเมิ่งอวิ๋นกลับไม่พอใจการหลบเลี่ยงไม่ตอบของนาง ดวงตาจ้องเขม็งไปที่อีกฝ่าย สักครู่จึงเอ่ยถาม “ฮึ มีแต่ข้ออ้างเต็มปาก คงไม่ใช่เพราะได้ยินว่าเขากลับมาจากโรงเลี้ยงม้าหลวง จึงไปดักรอกลางทางแล้วหาข้ออ้างมาดูที่บ้านอีกหรอกนะ?”

มู่หรงเสวี่ยนึกถึงภาพเมื่อครู่ที่เจอเฉินสิงเจวี๋ยข้างทาง จึงไม่ตอบนาง

หลัวเมิ่งอวิ๋นกลัวนางเปลี่ยนใจ จึงรีบซักไซ้ “เจ้าพูดสิ ตกลงเจ้าตั้งใจมารอรับเขาออกจากโรงเลี้ยงม้าหลวงใช่หรือไม่?”

มู่หรงเสวี่ยหลบเลี่ยงไม่ยอมตอบ

เฮ้อ หลัวเมิ่งอวิ๋นกับนางเป็นดั่งพี่สาวน้องสาว อีกทั้งสองตระกูลยังไปมาหาสู่กัน ทั้งสองจึงผูกพันธ์ลึกซึ้ง นางจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าคนอย่างมู่หรงเสวี่ย หากหลบเลี่ยงไม่ตอบแสดงว่าเป็นความจริงไปแปดถึงเก้าส่วนแล้ว

ดังนั้นนางจึงทำหน้าเข้ม “มู่หรงเสวี่ย เจ้าต้องเข้าใจให้ชัดแจ้งนะ เมื่อก่อนเฉินสิงเจวี๋ยตามหลังเจ้าอย่างกับสุนัขตัวหนึ่ง แต่เจ้าเห็นเขาเป็นสัตว์ร้าย ตอนนี้การหมั้นหมายของเจ้าเปลี่ยนเป็นเฟิงเอ๋อร์แล้ว เจ้ายังแสร้งทำท่าผูกพันธ์เช่นนี้ทำไม? ข้าขอเตือนเจ้าไว้ก่อนนะ เฟิงเอ๋อร์เป็นน้องชายที่ข้ารักมากที่สุด สิงเจวี๋ยเองก็เหมือนกัน เจ้าอย่าเลือกเก็บสิ่งเล็กแล้วทิ้งสิ่งใหญ่ ทำอะไรกลับไปกลับมา ไม่เช่นนั้นอย่าโทษที่ข้าแตกหักกับเจ้า!”

“รักมากที่สุด? ฮ่าๆ เมิ่งอวิ๋น ทำไมเจ้าไม่ลองฟังคำพูดที่เจ้าเอ่ยออกมาดูเล่า? จะเหมือนกันได้อย่างไร? ตกลงเจ้าเคยใส่ใจเฉินสิงเจวี๋ยหรือไม่ คาดว่ามีเพียงเจ้าเท่านั้นที่รู้!”

หลัวเมิ่งอวิ๋นสะอึก นึกถึงคำพูดเมื่อครู่ที่เอ่ยกับเฉินสิงเจวี๋ย

สีหน้าขาวซีดลงทันใด

นางอายจนโกรธ จ้องมู่หรงเสวี่ยเขม็ง ผ่านไปสักครู่จึงโต้แย้งอย่างโมโห “อย่าตำหนิข้าอย่างคนสูงส่ง เจ้ากล้ารับประกันว่า

ตอนนี้เขาไม่เกลียดเจ้าหรือ? เมื่อเจ็ดปีก่อน เจ้าเองก็เห็นว่าเขาเข้าโรงเลี้ยงม้าหลวงได้อย่างไร!”

มู่หรงเสวี่ยหลับตาลง

“เจ้าพูดถูก ข้ารู้ตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้กลับมาพบกันอีกครั้ง เสื้อคลุมหรูหราบนรถม้า อีกทั้งสิ่งของแต่ละอย่างที่ข้าเตรียมไว้ เขาไม่เคยแตะต้อง”

หากไม่ใช่เพราะต้องการกลับมาพบท่านอ๋องผู้เฒ่า เกรงว่าเฉินสิงเจวี๋ยคงไม่ยอมพบนาง ยิ่งไม่ยอมพูดกับนาง

บ่าวคารวะแม่ทัพมู่หรงขอรับ!

ในหัวนางกลับมีเสียงนี้ดังขึ้น เมื่อก่อนไม่ง่ายหลังจากเขาได้พบนาง มักจะเรียกขานนาง ‘มู่หรงเสวี่ย เจ้าดูข้าสิ ข้าเอาอะไรมาให้เจ้า? สิ่งที่เจ้าชอบที่สุดอย่างไรเล่า’

ความทรงจำกับความจริงแตกต่างกันมาก ในลำคอมู่หรงเสวี่ยราวกับมีฝ้ายอุดเอาไว้ ทำให้ลมหายใจในฤดูหนาวไม่สะดวก

ทว่าหลัวเมิ่งอวิ๋นเองก็เบิกตาโต

“ไม่แตะต้องจริงหรือ?”

มู่หรงเสวี่ยพยักหน้า

หลัวเมิ่งอวิ๋นรู้ว่าเฉินสิงเจวี๋ยโกรธเคืองพวกนาง แต่ว่าเฉินสิงเจวี๋ยไม่ควรแสดงท่าทีเช่นนี้กับมู่หรงเสวี่ย

เมื่อก่อน เฉินสิงเจวี๋ยตามมู่หรงเสวี่ยไม่ต่างจากสุนัขตัวหนึ่ง หากมู่หรงเสวี่ยสั่งให้เขาไปตาย คาดว่าเขาคงยอมสละชีพ

ทว่ายามนี้มู่หรงเสวี่ยรับเขาขึ้นรถม้าด้วยตัวเอง ซ้ำยังเตรียมสิ่งของให้เขา เขากลับไม่แตะต้องสักนิด

เมื่อนึกถึงเฉินสิงเจวี๋ยถูกเดรัจฉานพวกนั้นรังแกถึงเพียงนั้น นางก็โกรธสุดขีด

ฮึ พวกเขากล้าทำอย่างนั้นกับสิงเจวี๋ย ต่อให้เป็นความต้องการขององค์รัชทายาทแล้วอย่างไร? เขาเป็นคนของจวนอ๋อง คนพวกนี้ไม่เห็นจวนอ๋องอยู่ในสายตาสักนิด!

“ยาจินชวง[1]ชั้นดี ข้ารู้ว่าเจ้ามี เอามาให้ข้า!”

หลัวเมิ่งอวิ๋นยื่นมือไปขอสิ่งของ มู่หรงเสวี่ยทำหน้าเย็นชาแล้วส่ายหน้า “ของอย่างนั้นไม่มีประโยชน์ สิ่งที่ข้านำมาดีกว่า เป็นของพระราชทาน เจ้าเอาไปให้เขาใช้!”

“เจ้าเอามาเถอะน่า!”

หลัวเมิ่งอวิ๋นแย่งของมาแล้วรีบวิ่งตามไป

แต่นางก็ยังหันหลังวิ่งกลับไปหามู่หรงเสวี่ย “ต่อให้เจ้าเปลี่ยนใจก็ไม่ทันแล้ว คู่หมั้นของเจ้ามีเพียงเฟิงเอ๋อร์คนเดียวเท่านั้น เข้าใจหรือไม่?”

มู่หรงเสวี่ยไม่หวั่นไหวต่อการเตือนของนาง ไม่ได้รับปากและไม่ได้ปฏิเสธ

ท่าทางเช่นนั้นกำลังบ่งบอกว่าข้าอยากทำอะไรก็ทำ เจ้าไม่ต้องพูดมาก

หลัวเมิ่งอวิ๋นอยากฟาดนางสักฝ่ามือ แต่อีกฝ่ายเป็นแม่ทัพ นางสู้ไม่ได้

หลังนางจากไป มู่หรงเสวี่ยก็เดินออกจากประตูใหญ่จวนอ๋อง

คนสนิทรออยู่ที่ประตู นางเห็นดังนั้นจึงกล่าวขึ้น “นำยาทาสมุนไพรไปให้เขา”

“ท่านแม่ทัพ เหตุใดจึงอ้อมค้อมเช่นนี้ เมื่อครู่ท่านก็มอบให้ได้!”

“หือ?”

ผู้ใต้บัญชาไม่กล้าพูดสิ่งใดอีก รีบเข้าไปมอบยานวดให้ทันที

......

ภายในห้อง

เมื่อซงม่อได้รับยา คิดจะช่วยเฉินสิงเจวี๋ยใส่ยา

“คุณชาย ให้ข้าช่วยท่านใส่ยาเถอะนะขอรับ? บาดแผลพวกนี้ พวกชั่วนั่นกล้าทำได้อย่างไร?”

เฉินสิงเจวี๋ยมองซงม่อที่น้ำตาไหลพรากทำหน้าเจ็บปวด ในใจไม่ได้ตื้นตัน กลับรู้สึกว่าเกินจริงไปมาก

เขามีอะไรให้เสียใจ ทำราวกับมีความผูกพันกับตัวเขามากอย่างนั้นละ

ซงม่อเอ่ยขึ้นเอง “ทำไมคุณหนูใหญ่ถึงได้ใจร้ายเช่นนี้ ทั้งที่ผู้ที่อยู่ในโรงเลี้ยงม้าหลวงเจ็ดปีคือท่านคุณชายเจวี๋ย แต่นางกลับเอาแต่ปกป้องคุณชายเฟิง คุณชาย ท่านลำบากแล้ว คนในจวนไม่มีใครรู้ความลำบากของท่านเลย”

“เป็นชายชาตรี ร้องไห้ทำไมกัน?” เฉินสิงเจวี๋ยแย่งยามาจากเขา “เอาละ เจ้าไปเอาน้ำร้อนมาให้ข้า ข้าใส่ยาเองได้”

“เช่นนั้นคุณชายรอสักครู่นะขอรับ บ่าวจะไปเอามาเดี๋ยวนี้” ซงม่อใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตา แล้วรีบออกไป

เฉินสิงเจวี๋ยไม่สนว่าซงม่อจะจริงใจหรือเพื่อให้ตัวเองเชื่อถือจึงได้ตำหนิหลัวเมิ่งอวิ๋น เขาล้วนไม่เชื่อใจคนที่หลัวเมิ่งอวิ๋นส่งมาทั้งนั้น

คนอย่างเขา เมื่อถึงคราวเปลี่ยนสถานะ แม้แต่ครอบครัวที่ใกล้ชิดที่สุดยังทิ้งเขาเหมือนรองเท้าเก่า แล้วบ่าวคนหนึ่งจะจริงใจกับเขาได้อย่างไร?

หนำซ้ำพวกเขายังไม่เคยอยู่ด้วยกันจนผูกพัน

บนโลกนี้นอกจากท่านปู่ เฉินสิงเจวี๋ยคาดว่าคงไม่มีใครจริงใจกับเขาแล้ว

ความเจ็บปวดที่สุดในเจ็ดปีที่ผ่านมา การที่เขาสามารถรอดมาได้ เพราะเคยช่วยตาแก่บ้าคนหนึ่งภายในโรงเลี้ยงม้าหลวง อีกฝ่ายมักพูดจาแปลกประหลาด คำพูดที่พรั่งพรูออกมาคนทั่วไปฟังไม่เข้าใจ

มีเพียงเฉินสิงเจวี๋ยที่ให้ความสนใจเขาตลอด เมื่อนานวันเข้า จึงสามารถเข้าใจพวกวิทยาศาสตร์ อนาคต ปืนอะไรพวกนั้นที่เขาพูดออกมา

สิ่งเหล่านี้เขาไม่เคยเห็นและไม่เคยเข้าใจมาก่อน ในไม่ช้าเขาจึงถูกตาแก่นั่นดึงดูดความสนใจ

ทาสในโรงเลี้ยงม้าหลวงมักจะรังแกเขา วันหนึ่งทำร้ายเขาจนหายใจรวยริน เฉินสิงเจวี๋ยเป็นคนช่วยเขาเอาไว้

บางครั้งยังแบ่งอาหารของตัวเองให้เขา ดูแลอีกฝ่ายเป็นระยะ เพียงไม่นาน ตาแก่บ้าได้ถ่ายทอดวิชาความรู้ทั้งหมดให้เขา

ตาแก่ยังมักพูดกับเฉินสิงเจวี๋ยว่าคนที่ฟ้าได้เลือกแล้ว ผู้เป็นบุตรแห่งสวรรค์ สอนเขาให้รู้หนังสือ นำความรู้ทั้งหมดที่มีถ่ายทอดให้เขา

ซ้ำยังบอกว่าในอนาคตวิทยาศาสตร์จะทำให้โลกกลับตาลปัตร บอกว่าวันหนึ่งเขาต้องได้ใช้แน่นอน แม้เฉินสิงเจวี๋ยจะรู้สึกว่าเหลวไหล แต่ยังคงเรียนรู้เหมือนเดิม

ตาแก่ยังบอกว่าเขาคือสุดยอดอัจฉริยะอันดับหนึ่งในใต้หล้า และเป็นผู้ที่น่าสงสารที่สุดด้วย

ภายหน้าจะเกิดหายนะใหญ่หลวงที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ต้องอาศัยมือของเขาจึงคลี่คลายได้

เฉินสิงเจวี๋ยได้แต่คิดว่าเขาพูดจาเลอะเลือน แม้จะเคารพเขา แต่ไม่เคยเก็บคำพูดเขามาใส่ใจ

ใครจะไปคิดหลังจากเรียนจบ ตาแก่กลับหัวเราะอย่างบ้าคลั่งไม่หยุด “วิชาความรู้ทั้งชีวิตของข้ามีผู้สืบทอดแล้ว คนในโลกล้วนโง่เขลา มีเพียงข้าที่สุดยอด! ในเมื่อโลกยอมรับไม่ได้ เช่นนั้นก็พลิกฟ้าพลิกแผ่นดินเลยดีกว่า!”

ต่อมาก็หายไปจากโรงเลี้ยงม้าหลวงอย่างลึกลับ!

จนถึงตอนนี้ เฉินสิงเจวี๋ยได้ฝึกฝนคัมภีร์ลับ ‘คัมภีร์ร่างศักดิ์สิทธิ์ฟ้าประทาน’ ขั้นที่หนึ่ง ขอเพียงให้เวลาเขาเจ็ดวัน เขาจะสามารถทะลวงขั้นที่หนึ่งเข้าสู่ขั้นที่สอง สามารถหลุดพ้นจากจวนอ๋องได้สำเร็จ

ยามนี้จากไปไม่ได้ ประการแรกเพื่อท่านปู่ ประการที่สองเขาต้องการให้คนที่เคยทำร้ายเขาพวกนี้ได้ชดใช้ และตัดสัมพันธ์กับจวนอ๋องอย่างเป็นทางการ!

เพราะเขาเห็นทุกคนในจวนอ๋อง ยังคงอยากปกปิดความผิดเพื่อความสงบสุข แต่น่าเสียดาย ผู้คนเมามายมีเพียงข้าที่รู้ตื่น!

------------------------------------------------------

[1] ยาจินชวง ยาผงโบราณ มีสรรพคุณห้ามเลือด แก้อักเสบ สมานแผล