บทที่ 9

มู่หรงเสวี่ยเข้าใจแล้ว

นางกลับไม่แสดงสีหน้าใด!

“เรื่องการแต่งงานเป็นคำสั่งบิดามารดา รับการแนะนำจากแม่สื่อ การหมั้นหมายเกิดขึ้นจากสองตระกูล ไม่เคยเปลี่ยนแปลงด้วยปัจจัยที่ไม่อาจต้านทานได้”

“หากไม่มีธุระใด ข้าขอตัวก่อน”

มู่หรงเสวี่ยหันหลังอย่างสง่างาม

หลัวเฟิงมองดูแผ่นหลังของนาง

ภายนอกมู่หรงเสวี่ยปลอบใจเขาว่าไม่ต้องคิดมาก แต่ความจริงนางไม่ได้ตอบเขาเลยว่าตกลงตัวนางเสียใจหรือไม่

......

หลังจากหลัวเมิ่งอวิ๋นออกจากหอไป่ซง นางก็ไปเปิดดูสาแหรกวงศ์ตระกูลของจวนอ๋อง

นางเปิดอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ไม่เชื่อคำพูดของเฉินสิงเจวี๋ย

เพราะนางคิดว่าคำพูดที่อีกฝ่ายพูดออกมา ต้องการให้ทุกคนรู้สึกผิดเท่านั้น

ท่านพ่อจะให้เขาเปลี่ยนแซ่ได้อย่างไร? เป็นไปไม่ได้ แต่นางเปิดดูสาแหรกวงศ์ตระกูลนานขนาดนี้ กลับพบว่าไม่มีจริงๆ

หลัวเมิ่งอวิ๋นนั่งหมดแรงอยู่บนพื้น มือสั่นอย่างไม่อยากจะเชื่อ แล้วโยนสาแหรกไว้บนพื้น

เป็นไปไม่ได้ แค่ม้าเหงื่อโลหิตตัวเดียวเท่านั้น จะเทียบกับมนุษย์ได้อย่างไร? เหตุใดจึงต้องลบชื่อของเฉินสิงเจวี๋ยออกไปจากสาแหรกวงศ์ตระกูล

ทว่าต่อให้ชื่อของเฉินสิงเจวี๋ยถูกลบทิ้ง ทุกคนก็รู้ดีว่าเขาเติบโตขึ้นจากจวนอ๋อง บุญคุณที่จวนอ๋องเลี้ยงดูเขามาสิบกว่าปีไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้

ความผูกพันสิบกว่าปีเทียบกับม้าตัวเดียวไม่ได้หรือ?

มิน่าเล่า หลังจากไม่ได้พบกันเจ็ดปี เมื่อพบกันอีกครั้งท่าทีของเขาจึงเป็นเช่นนี้ มิน่าเขาถึงไม่ยอมเรียกนางว่าพี่สาว มิน่า...

หลัวเมิ่งอวิ๋นใช้มือสั่นเทาปิดใบหน้าสะอื้นไห้ ในที่สุดนางก็เข้าใจสักทีว่าเหตุใดเฉินสิงเจวี๋ยถึงกลายเป็นเช่นนี้?

แต่ในไม่ช้านางก็โกรธทันที!

ต้องโทษพวกที่อยู่ในโรงเลี้ยงม้าหลวง

แต่ที่น่าโมโหยิ่งกว่าคือเฉินสิงเจวี๋ยใจแคบเกินไป แค่ถูกลบชื่อออกจากสาแหรกวงศ์ตระกูลเท่านั้น ใช่ว่าจวนอ๋องจะไม่เคยเลี้ยงดู

เขามาสิบกว่าปี ขนาดเลี้ยงสุนัขตัวหนึ่ง เมื่อเวลานานเข้ายังรู้จักแกว่งหาง

แล้วเฉินสิงเจวี๋ยล่ะ?

ใจแคบขนาดนี้ นี่เป็นความผิดเล็กน้อยเท่านั้น หรือสามารถทำลายความผูกพันสิบกว่าปีได้?

ทุกคนยอมให้เขากลับมาเป็นคุณชายคนหนึ่งในจวนอ๋องแล้ว

ไม่ดีกว่าการที่เขาต้องเป็นทาสเลี้ยงม้าหรือ? ทุกอย่างไม่เปลี่ยนแปลง ความผูกพันก็เช่นกัน!

เหตุใดเขาต้องปฏิบัติต่อนางอย่างเย็นชา?

ทำไมต้องทำเหมือนทุกคนล้วนติดค้างเขา?

เมื่อนึกถึงท่าทางจะตายมิตายแหล่ของเฉินสิงเจวี๋ย หลัวเมิ่งอวิ๋นก็รู้สึกอึดอัด!

ฮึ ในเมื่อเจ้าเป็นเช่นนี้ ข้าจะทำให้เจ้าได้รู้ว่า หากไม่เป็นคุณชายในจวนอ๋องแล้ว เจ้าจะเจ็บปวดขนาดไหน!

หากไม่เจอไม้แข็งเจ้าคงไม่กลับตัว และไม่ตระหนักว่าคนในครอบครัวอย่างพวกเราดีมากเพียงใด

หลัวเมิ่งอวิ๋นเช็ดน้ำตา ในใจมีแผนการอย่างรวดเร็ว

นางให้คนไปตามเฉินสิงเจวี๋ยมา บอกว่าตัวเองต้องการพบเขา

เฉินสิงเจวี๋ยตามบ่าวมาถึงเรือนที่พักของหลัวเมิ่งอวิ๋น ตอนเข้ามาเห็นหลัวเมิ่งอวิ๋นตาแดง ดูท่าทางเหมือนเพิ่งร้องไห้

“ดูเหมือนคุณหนูใหญ่ยังไม่พร้อมรับแขก ไว้ข้ามาเวลาอื่นจะดีกว่า!”

เฉินสิงเจวี๋ยไม่แม้แต่จะมองนาง คิดจะเดินจากไปทันที

หลัวเมิ่งอวิ๋นเห็นเขาแสดงท่าทางเช่นนี้พลันรู้สึกทรมาน จึงตะโกน “อาเจวี๋ย! เจ้าหยุดนะ”

เฉินสิงเจวี๋ยหยุดเดิน แต่ไม่คิดเปลี่ยนใจ จึงเดินออกไปทันที

เขาต้องรีบไปฝึกฝน ส่วนคนเหล่านี้ที่ใกล้จะตัดสัมพันธ์กับเขา เขาไม่อยากเสียเวลาด้วย

หลัวเมิ่งอวิ๋นไม่สนใจสิ่งใด รีบพุ่งตัวออกมาจากด้านหลังฉากกั้นทันที แล้วตะโกนใส่เฉินสิงเจวี๋ย “อาเจวี๋ย!”

เฉินสิงเจวี๋ยจึงได้แต่หันหลัง มองนางด้วยสีหน้าเรียบเฉย

หลัวเมิ่งอวิ่นรีบเดินไปตรงหน้าเฉินสิงเจวี๋ย ขวางอีกฝ่ายไว้แล้วกล่าวขึ้น “อาเจวี๋ย เจ้ายังโกรธเรื่องที่ข้าฟาดแส้ใส่เจ้าอยู่หรือ?”

เฉินสิงเจวี๋ยไม่ตอบ เพียงขมวดคิ้วมองดูหลัวเมิ่งอวิ๋น

หลัวเมิ่งอวิ๋นเห็นเขาทำหน้าเช่นนั้น ในใจก็เจ็บปวด พร้อมอดกลั้นความโกรธ “อาเจวี๋ย แค่อยู่ที่โรงเลี้ยงม้าหลวงเจ็ดปีเท่านั้น

สำคัญขนาดนั้นเชียวหรือ? สำคัญถึงขนาดเจ้าไม่ต้องการคนในครอบครัวอย่างพวกเราแล้วหรือ?”

“เจ้าเห็นพวกเราเป็นอะไร?”

“ในสายตาเจ้ามีเพียงม้าตัวนั้นจริงหรือ?”

“ต่อให้เลี้ยงสุนัขเวลานานเข้ายังรู้จักแกว่งหาง แต่เจ้าล่ะ? ต่อให้เจ้ากลายเป็นคุณชายของจวนอ๋องแล้วอย่างไร? เจ้าไม่ยอมเรียกแม้แต่พี่สาว ในใจเจ้าโกรธแค้นจึงโทษพวกเราทุกคนงั้นหรือ?”

“เจ้าเป็นคนที่ใจแคบขนาดนั้นเชียวหรือ?”

“ทำไมต้องทอดทิ้งความผูกพันของพวกเราโดยไม่สนใจใยดี!”

“เจ้าเกลียดชังพวกเราเพียงนั้นเชียวรึ?”

หลัวเมิ่งอวิ๋นพรั่งพรูสอบถามเฉินสิงเจวี๋ยอย่างต่อเนื่อง

ส่วนเฉินสิงเจวี๋ยยังคงขมวดคิ้วมองดูนาง

ในที่สุดหลัวเมิ่งอวิ๋นอดกลั้นไฟโกรธในใจไม่ไหวอีกต่อไป “ข้าจะบอกเจ้าให้นะ พวกเราไม่มีใครติดค้างเจ้า!”

เฉินสิงเจวี๋ยขมวดคิ้ว พร้อมทำท่าคารวะ “ข้าไม่เคยรู้สึกว่าพวกท่านติดค้างข้า หากคุณหนูใหญ่ทำเพื่อเรื่องจุกจิกพวกนี้ อย่าเรียกข้ามาอีก ข้ายุ่งมาก ขอตัวก่อน!”

เขาไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะห้ามปรามอย่างไร สะบัดแขนเสื้อจากไปทันที

นึกไม่ถึงว่าเมื่อกลับมาถึงประตูทางเข้าเรือน กลับพบหลัวเฟิง!

เมื่อพบหน้ากัน หลัวเฟิงก็ด่าทอเขาทันที

“เฉินสิงเจวี๋ย เจ้ารีบร้อนกลับมาเช่นนี้ แอบไปพบมู่หรงเสวี่ยมาหรือ? เจ้ามันกินบนเรือนขี้รดบนหลังคาจริงๆ! ไม่คิดดูว่าใครเลี้ยงดูเจ้าจนเติบใหญ่ ใครให้ข้าวให้น้ำเจ้ากิน ไม่อย่างนั้นเจ้าคงตายอยู่ข้างถนนนานแล้ว!”

“ตอนนี้เจ้าปีกกล้าขาแข็งแล้ว เรียนรู้ที่จะให้ท่ามู่หรงเสวี่ยให้นางเสียใจงั้นสินะ? ข้าจะบอกเจ้าให้นะ เจ้าอย่าเพ้อฝันเลย เสือตัวเมียนั่นเชื่อฟังคำพูดข้าที่สุด หากข้าบอกให้ไปทิศตะวันออก นางก็ไม่กล้าไปทิศตะวันตก!”

“เฉินสิงเจวี๋ย ข้าขอเตือนเจ้า จำสถานะของตัวเองให้ดี! บ่าวก็คือบ่าว อย่าเพ้อฝันใฝ่สูงขึ้นมาเป็นใหญ่! ต่อให้คุณหนูใหญ่สกุลมู่หรงจะออกเรือนก็ต้องตบแต่งกับคนที่มีฐานะสูงส่งอย่างข้าเท่านั้น เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร?”

หลัวเฟิงยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห ตอนท้ายแทบจะชี้หน้าต่อว่าเฉินสิงเจวี๋ย

เฉินสิงเจวี๋ยมีความเคยชินอย่างหนึ่ง คือเวลาที่อีกฝ่ายด่าตน เขาไม่สนใจ เพียงแต่คอยนับว่าอีกฝ่ายด่าเขาไปกี่คำ มีคำหยาบกี่คำ

ความเคยชินนี้เกิดขึ้นตอนอยู่กับอาจารย์ผู้ลึกลับของเขาคนนั้น

เมื่อเจ็ดปีก่อนเขายังต้องอาศัยคนอื่น ไม่กล้าขัดหลัวเฟิง

ทว่าตอนนี้...

ในที่สุดเมื่อถึงจังหวะที่อีกฝ่ายพักหายใจ เฉินสิงเจวี๋ยเอ่ยถามอย่างใจเย็น “ข้าว่านะคุณชายใหญ่ เจ้ามีฐานะสูงส่งเพียงนี้ ยังกลัวมีสิ่งที่ไม่ได้ครอบครองอีกหรือ?”

“เจ้า...” หลังเฟิงโกรธจนหน้าแดง “พูดจาเหลวไหล! มีสิ่งใดที่ข้าไม่ได้ครอบครอง?”

เฉินสิงเจวี๋ยมองดูด้านหลังเขาอย่างมีนัย “อ้อ? ใช่หรือ? เช่นนั้นหวังว่าเมื่อคุณหนูมู่หรงได้ยินเช่นนี้ ก็จะคิดเหมือนกัน”

เมื่อได้ยินชื่อมู่หรงเสวี่ย สีหน้าหลัวเฟิงเปลี่ยนไปทันที

เขารีบหันไปมองด้านหลัง เมื่อพบว่าไม่มีใคร จึงตระหนักได้ว่าถูกปั่นหัว ทันใดนั้นไฟโกรธยิ่งโหมกระพือ “เฉินสิงเจวี๋ย เจ้ากล้าปั่นหัวข้า!”

“เพื่อม้าเหงื่อโลหิตตัวเดียวเจ้ายังส่งข้าเข้าโรงเลี้ยงม้าหลวงเจ็ดปีให้โดนดูถูกทำร้าย ทำไมข้าจะปั่นหัวเจ้าสักสองสามคำไม่ได้เล่า? หรือว่าคุณชายใหญ่หลัวอย่างเจ้ารังแกคนอื่นได้ แต่ห้ามคนอื่นรังแกเจ้าและห้ามคนอื่นต่อต้านเจ้าหรือ? นี่มันเหตุผลอะไรกัน?”

“ข้ารึ หึ เจ้านึกว่าข้าทำร้ายเจ้าหรือ? เฉินสิงเจวี๋ย เจ้าไร้เดียงสาเกินไปแล้ว”