All Chapters of สามีข้าคือองค์ชายจอมเสเพล: Chapter 11 - Chapter 20

การสมรสระหว่างองค์ชายสามเจิ้งจื่อห้าวและคุณหนูใหญ่อวี้หลันถูกประกาศออกมาในสามวันให้หลัง ทุกคนที่ได้ทราบข่าวนี้ต่างพากันสงสารคุณหนูใหญ่ผู้นี้เป็นอย่างมาก แม้ว่าหลายคนจะไม่เคยเห็นหน้าอวี้หลัน แต่ต่างพากันเทใจว่านางช่างโชคร้ายนัก เป็นถึงคุณหนูตระกูลใหญ่แต่กลับต้องมาแต่งงานกับองค์ชายจอมเสเพลเสียได้ ช่างน่าสงสารนัก!นอกจากจะมีคนสงสารก็ยังมีคนที่รู้สึกสาสมใจด้วย อย่างเช่นอวี้ซูเยว่ และโจวลี่เฟยที่ต่างหัวเราะขบขันด้วยความสะใจ หลังจากที่ขันทีข้างกายของฮ่องเต้มาประกาศราชโองการที่จวนเมื่อวันก่อน โดยนับจากนี้อีกสองเดือนอวี้หลันจะต้องแต่งงานกับองค์ชายสาม ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทั้งสองวาดฝันไว้ล้วนเป็นไปอย่างราบรื่น"ท่านแม่กับท่านตาเก่งที่สุดเลยเจ้าค่ะ ในที่สุดนังอวี้หลันก็จะได้ออกไปจากจวนนี้เสียที ฮ่าฮ่าฮ่า""เยว่เอ๋อร์ รักษากิริยาด้วยสิลูก ถึงเจ้าจะดีใจแค่ไหนแต่ก็อย่าได้หัวเราะจนเห็นไรฟันเช่นนี้"อวี้ซูเยว่ฉีกยิ้มกว้าง พลางยกมือขึ้นมาปิดปากอย่างสงวนท่าที"ก็ลูกดีใจนี่เจ้าคะท่านแม่""เด็กคนนี้นี่"โจวลี่เฟยคลี่ยิ้มหวาน พลางยก

"เชิญเสด็จทางด้านนี้เพคะ"อวี้หลันผายมือไปทิศทางที่ตั้งของสวนด้านหลัง ที่นั่นมีศาลาไม้ตั้งอยู่ตรงกลางสวน โดยรอบมีดอกไม้นานาพันธุ์ที่กำลังออกดอกบานสะพรั่งเต็มไปหมด ชวนให้รู้สึกสดชื่น"คุณหนูใหญ่อวี้ยินดีหรือไม่ที่จะต้องแต่งงานกับข้า"ระหว่างที่เดินไปยังศาลา เจิ้งจื่อห้าวเอ่ยปากขึ้นมาทันที เขาอยากจะรู้ความคิดของอวี้หลันว่าคิดเห็นอย่างไรกับการแต่งงานของพวกเขา"ยินดีหรือไม่นี่ก็เป็นสมรสพระราชทาน หม่อมฉันมิอาจจะขัดราชโองการได้หรอกเพคะ"อวี้หลันหยุดเดินแล้วหันไปมองเจิ้งจื่อห้าว บุรุษผู้นี้กำลังหยั่งเชิงนางสินะ"หากเจ้าไม่ต้องการ ข้าสามารถทูลขอเสด็จพ่อได้นะ อย่างไรเสด็จพ่อก็คงไม่บังคับฝืนใจผู้ใดหรอก"อวี้หลันคลี่ยิ้มหวาน แค่ประโยคเดียวนางก็สามารถอ่านความคิดของเขาได้แล้ว"ไม่ต้องลำบากองค์ชายสามหรอกเพคะ หม่อมฉันไม่ได้รู้สึกว่าการแต่งงานครั้งนี้จะลำบากอะไร หม่อมฉันก็แค่ย้ายจากจวนตระกูลอวี้ไปวังเจียวจินเท่านั้นเอง"ท่าทีที่ไม่แยแสของอวี้หลัน ทำให้เจิ้งจื่อห้าวถึงกับพูดไม่ออกอะไรคือไม่ลำบาก? อะ

ในบ่ายวันนี้สองแม่ลูกจึงได้ตัดสินใจมาพบอวี้หลันที่เรือนด้วยตนเอง"แม่รองมาพบข้าถึงเรือนมีสิ่งใดหรือเจ้าคะ หรือว่าอยากมาช่วยข้าจัดงานแต่งงานให้ท่านพ่อด้วย"อวี้หลันเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มหวาน นางรู้สึกสะใจยิ่งนักที่ได้เห็นสีหน้าที่ร้อนรนของอีกฝ่าย"เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่ คิดว่าทำเช่นนี้แล้วจะทำอะไรข้าได้หรือ"โจวลี่เฟยเอ่ยปากเป็นคนแรก นางจ้องมองอวี้หลันเขม็ง"ข้ารู้เจ้าค่ะ เรื่องแค่นี้ไม่สามารถทำอะไรแม่รองผู้เก่งกาจไปได้หรอกเจ้าค่ะ""รู้ตัวก็ดีแล้ว เจ้ารีบไปอ้อนวอนบิดาของเจ้าซะ ว่าเจ้าไม่ต้องการให้เขารับฮูหยินรอง เจ้าไม่อยากให้สตรีอื่นเข้ามาอยู่ในจวนของเรา"อวี้หลันลุกขึ้นยืนเผชิญหน้าทั้งสอง โดยมีรั่วซียืนอยู่ทางด้านหลังของนางไม่ห่าง"เหตุใดข้าต้องทำเช่นนั้นด้วย ในเมื่อข้าไม่ได้เดือดร้อนที่ท่านพ่อจะรับฮูหยินอีกคนเข้ามา แต่เป็นแม่รองต่างหากเล่าที่จะต้องร้อนใจ อันสตรีเมื่อเวลาล่วงเลยไปความงามก็ร่วงโรยไปด้วย ความโปรดปรานที่ท่านครอบครองมานานหลายสิบปีจะยังคงอยู่ตลอดกาลหรือไม่นะ ข้าล่ะสงสัยจริง ๆ""เจ้ามั

"ข้าเพิ่งจะเข้าหอกับท่านพี่แค่คืนเดียว เจ้าจะรีบให้ข้ามีเจ้าก้อนแป้งแล้วหรือ" หลันหนิงเหมยหัวเราะขำพลางส่ายหน้าไปมาช้า ๆ "ส่วนเรื่องของฮูหยินรองเจ้าอย่าได้เป็นกังวล ข้าย่อมต้องทำให้นางอยู่ที่จวนแห่งนี้อย่างไม่เป็นสุขแน่"ดวงตาของหลันหนิงเหมยสว่างวาบ ความแค้นนี้แม้สิบปีก็ยังแก้แค้นไม่สาย นางรู้ดีว่าตัวเองก็เป็นแค่หมากตัวหนึ่งของอวี้หลัน แต่แล้วอย่างไร? ในเมื่อนางเองก็ได้ผลประโยชน์เช่นเดียวกัน! วังเจียวจินเจิ้งจื่อห้าวกำลังนั่งฟังการขับร้องของนักดนตรีสาวจากหอคณิกา นางทั้งขับร้องและเล่นดนตรีได้อย่างไพเราะ จนเขารู้สึกประทับใจมาก แต่เมื่อฉีหมิงเดินเข้ามา เขาก็โบกมือไล่นักดนตรีสาวผู้นั้นให้ออกไปก่อน"ว่าอย่างไรบ้าง?""ทูลองค์ชาย ข้าน้อยไปสืบมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ"ฉีหมิงยื่นแผ่นกระดาษที่เขาเขียนรายงาน มอบให้กับองค์ชายสามได้ทอดพระเนตร พร้อมกับเอ่ยรายงานเพิ่มเติมไปด้วย"จากแหล่งข่าวที่กระหม่อมให้คนไปสืบมา ทราบว่าฮูหยินสามผู้นี้อาศัยอยู่กับน้องชายเพียงลำพัง ทั้งสองเคยอาศัยอยู่ที่หมู่บ้านแห่งหนึ่ง ซึ่งไม่ไกลจากอารา

ผลัก!อวี้หลันผลักร่างของอวี้ซูเยว่ให้คุกเข่าลงกับพื้น ดวงหน้าของนางแสดงออกถึงความไม่พอใจ แววตาคู่สวยเย็นเยียบราวกับบ่อน้ำที่มองไม่เห็นก้น"ข้าจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ขอโทษคุณหนูกู้ที่เจ้าแสดงกิริยาอย่างคนไม่มีผู้ใดอบรมสั่งสอนซะ ถ้ายังดื้อดึงไม่เลิก อย่าหาว่าข้าไม่เตือน!!""ฮึก ขะ ขอโทษ"อวี้ซูเยว่ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวเป็นครั้งแรก นางไม่เคยเห็นอวี้หลันน่ากลัวเช่นนี้มาก่อนเลย โดยไม่ทันคิดนางก็เผลอเอ่ยคำขอโทษออกไป"ขอโทษดี ๆ""ขะ ข้าขอโทษเจ้าค่ะคุณหนูกู้""ช่างเถอะหลันเอ๋อร์ ข้าไม่เป็นไร"กู้เฟยหนี่ว์ค่อนข้างจะตกใจเล็กน้อยกับความสัมพันธ์ของสองพี่น้อง และนางก็รู้ได้ทันทีว่าทั้งสองหาใช่พี่น้องที่รักใคร่กลมเกลียวกันไม่"พาคุณหนูรองกลับเรือน แล้วรายงานเรื่องนี้ให้ท่านพ่อทราบด้วย"อวี้หลันหันมาสั่งรั่วซีน้ำเสียงราบเรียบ"เจ้าค่ะคุณหนูใหญ่"รั่วซีรีบเข้ามาประคองอวี้ซูเยว่ให้กลับไปที่เรือน โดยมีสาวใช้อีกหนึ่งคนเข้ามาช่วยด้วย คราแรกอวี้ซูเยว่พยายามจะขัดขืน แต่เพราะมิอาจสู้แรง