All Chapters of สามีข้าคือองค์ชายจอมเสเพล: Chapter 31 - Chapter 38

"กระหม่อมจะช่วยองค์ชายเองพ่ะย่ะค่ะ"ฉีหมิงอยากจะหัวเราะแต่ต้องกลั้นขำเอาไว้ เขาล่ะนึกสงสัยเสียแล้วว่าตกลงพระชายา หรือองค์ชายของเขากันแน่ที่มีอำนาจมากกว่ากัน ภายนอกพระชายาก็ทรงยอมอ่อนข้อและให้เกียรติองค์ชายของเขา แต่จากที่เขาสังเกตมานั้นองค์ชายของเขากลับเป็นฝ่ายที่ยอมอ่อนข้อให้พระชายาเสียมากกว่า แค่คำพูดเพียงประโยคเดียวของพระชายา องค์ชายก็พร้อมจะยอมทำตามทุกสิ่งทุกอย่างที่พระชายาทรงปรารถนาแล้ว"ขอบใจเจ้ามาก เจ้าไปได้แล้วล่ะ""พ่ะย่ะค่ะ"เจิ้งจื่อห้าวจมกับความคิดของตนเอง ตัวเขาเองก็เริ่มรู้สึกได้ว่าการกระทำของตนนั้นมันแปลกไป เขาที่แทบจะไม่แยแสผู้ใดกลับเริ่มหันมาใส่ใจความรู้สึกของอวี้หลัน กระวนกระวายทุกครั้งที่นางรู้สึกไม่สบอารมณ์ และร้อนใจที่นางรู้สึกไม่สบายใจ หรือว่าเขา...อ่า คงไม่ใช่หรอก คงจะเป็นเพราะเขารู้สึกดีที่ได้หลับนอนกับนางต่างหากเล่า จึงไม่อยากให้นางรู้สึกไม่ดีจนพาลไม่อยากหลับนอนกับเขาด้วยคงเป็นแบบนั้นแหละ! ตัวเขาจะหลงรักใครเป็นด้วยหรือ? ไม่มีทางหรอก ต้องไม่ใช่แน่ ๆ!! เมื่อถึงยามซวี (เวลา 19.00 - 20.59 น.) เจิ้

"พระชายาตั้งใจให้นางเห็นหรือ?"เจิ้งจื่อห้าวเป็นผู้มีวรยุทธ์ซึ่งเรื่องนี้มีน้อยคนนักที่จะรู้ สตรีที่เดินผ่านพวกเขาไปเมื่อครู่นี้ก็คือคุณหนูรองซุนหนิงเหอนั่นเอง เขาได้เห็นทุกการกระทำของพระชายาทุกอย่าง ภายในใจของเจิ้งจื่อห้าวรู้สึกดีเล็กน้อย ราวกับว่าอวี้หลันกำลังแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเขา และนางยังหึงหวงได้น่ากลัวยิ่ง"หม่อมฉันทำให้นางปวดใจไม่ได้หรือเพคะ?"อวี้หลันเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม ปลายน้ำเสียงติดห้วนเล็กน้อยอย่างไม่ใคร่จะพอใจนัก เจิ้งจื่อห้าวรีบเอ่ยแก้ตัวทันที"ไม่ใช่เช่นนั้น คนเดียวที่ข้ากลัวจะปวดใจก็มีแค่พระชายาคนเดียวเท่านั้น ที่ข้าถามเพราะสงสัยว่าพระชายารู้ได้อย่างไรว่านางจะมารอแอบดูพวกเราต่างหากเล่า"เจิ้งจื่อห้าวสงสัยตั้งแต่ที่อวี้หลันสั่งให้คนจอดรถม้าที่หน้าจวนตระกูลอวี้แล้ว แทนที่จะให้คนบังคับรถม้าเข้าไปด้านในเลย"ความรู้สึกของสตรีเพคะ เรารีบเข้าไปด้านในกันเถิดเพคะ"อวี้หลันไม่ได้ไขข้อข้องใจให้แก่เจิ้งจื่อห้าว นางเดินนำเขาเข้าไปในจวนตระกูลอวี้ซึ่งบัดนี้ทุกคนได้มารอพบนางกันหมดแล้ว"ถวายพระพรองค์

เรือนไม้หลังงามที่เพิ่งปรับปรุงใหม่จนงดงามหรูหรา คือเรือนที่พักอาศัยของหลันหนิงเหมย ฮูหยินสามของท่านเสนาบดีอวี้ หญิงสาวบรรจงแช่น้ำมันหอมระเหยนานกว่าปกติเล็กน้อย ทั้งยังบรรจงใช้น้ำมันหอมมาทาบำรุงผิวอีกกว่าสามตำรับ เพราะในค่ำคืนนี้ นางจะต้องใช้เสน่ห์ของตนเพื่อหว่านล้อมสามีให้จงได้"เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะฮูหยินสาม"สาวใช้คนสนิทเดินถอยหลังออกไป เมื่อนางทำหน้าที่ของตนเสร็จแล้ว"ขอบใจเจ้ามาก เจ้ากลับไปพักได้แล้วล่ะ""เจ้าค่ะ"คล้อยหลังที่สาวใช้เดินจากไป หลันหนิงเหมยก็ได้ลุกขึ้นไปเปลี่ยนอาภรณ์ของตนเอง นางจงใจสวมชุดนอนที่บางเบากว่าทุกครั้ง เมื่อตรวจดูความเรียบร้อยจนเป็นที่น่าพอใจแล้ว หลันหนิงเหมยจึงได้สวมผ้าคลุมผืนใหญ่เพื่อปกปิดร่างกายของตนเองเอาไว้ หญิงสาวเดินออกไปพบอวี้เฉินฟู่ที่กำลังนั่งทำงานอยู่ในห้องถัดไป"ท่านพี่เจ้าคะ ข้าขอเข้าไปด้านในได้หรือไม่เจ้าคะ"น้ำเสียงหวานละมุนที่ช่างออดอ้อนดังขึ้นมาจากหน้าห้อง อวี้เฉินฟู่ที่กำลังอ่านรายชื่อที่ได้รับมาเงยหน้าขึ้นมามองด้วยสงสัยปนแปลกใจ เพราะทุกคราหลันหนิงเหมยจะรอเขาอยู่ที่ห้องของนาง

ซุนหลีเหว่ยออกมาเที่ยวที่หอเดือนดับ เขาเป็นคุณชายที่ตำแหน่งไม่ธรรมดา อายุเพียงแค่นี้ก็ได้เป็นถึงขุนนางขั้นห้า มีหน้าที่ดูแลเมืองกวงที่อยู่ไม่ห่างจากเมืองหลวงมากนัก แต่เพราะเขาได้รับคำสั่งให้กลับมาช่วยงานในเมืองหลวง เวลานี้เขาจึงสามารถอยู่ในเมืองหลวงได้อย่างสำราญใจ"คิดว่าใครที่ไหน ที่แท้ก็คุณชายใหญ่นี่เอง"เจิ้งจื่อห้าวเดินเข้ามาทักทายซุนหลีเหว่ยอย่างอารมณ์ดี พัดในมือที่ด้ามทำจากไม้ราคาแพงโบกไปมา สายตาคู่คมกำลังพิจารณาอีกฝ่ายไปด้วย เพราะคำเตือนของอวี้หลันทำให้เขาเริ่มหันเหมาสนใจตระกูลซุน ผู้เป็นแขกประจำของหอเดือนดับ"คารวะองค์ชายสามพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมไม่คิดเลยว่าจะโชคดีได้พบองค์ชายสามด้วยพ่ะย่ะค่ะ"ซุนหลีเหว่ยแสร้งยกยิ้มราวกับยินดีเหลือเกิน ทั้งที่ในใจของเขาอยากจะหลีกหนีเจิ้งจื่อห้าวไปให้ไกล บุรุษเช่นองค์ชายสามไม่ควรจะเสวนาด้วย!"ข้าก็มาเป็นแขกประจำของที่นี่อยู่บ่อยครั้ง แต่เพิ่งเคยพบเจ้าที่นี่เหมือนกัน""กระหม่อมแค่มาพบสหายพ่ะย่ะค่ะ อีกไม่นานก็จะกลับแล้ว""อ้อ...เช่นนั้นข้าไม่รบกวนเจ้าแล้วล่ะ ข้าเองก็กำลังรีบไปเล่น...เอ่