บททั้งหมดของ สามีข้าคือองค์ชายจอมเสเพล: บทที่ 51 - บทที่ 60

วังเจียวจินอวี้หลันอาบน้ำไปพลางฮัมเพลงไปพลาง นางกำลังรู้สึกสาสมใจกับตัวหมากที่นางวางเอาไว้บนกระดานนี้ ทุกอย่างกำลังดำเนินไปในทิศทางที่นางต้องการ ขอเพียงใจเย็นสักนิดนางก็จะได้เห็นตัวหมากของนางถูกกลืนกินไปเอง ไม่ว่าหมากตัวไหนต่างก็ไม่ยอมเสียเปรียบกันได้หรอก ต่อให้รักกันมากมายเพียงใดสุดท้ายความโลภของตนเองก็จะมีชัยเหนือทุกสิ่ง..."พระชายาของข้าอารมณ์ดีเพราะเรื่องใดหรือ?"เจิ้งจื่อห้าวเดินเข้ามาจากทางด้านหลัง เขาถอดอาภรณ์วางทิ้งไว้บนพื้นแล้วจึงเดินลงในถังอาบน้ำด้วย เสียงน้ำกระเพื่อมดังขึ้นพร้อมกับน้ำบางส่วนที่ไหลเอ่อออกไปจากถังอาบน้ำ"เรื่องที่พระสวามีของหม่อมฉันทรงเล่นงิ้วได้อย่างยอดเยี่ยมเพคะ""ฮ่ะฮ่า ถ้าเรื่องนี้คงต้องชมที่พระชายาของข้ารอบคอบมากกว่า แต่มีสิ่งหนึ่งที่ข้ายังประหลาดใจว่าพระชายาของข้าจะเป็นเทพเซียนมาโปรดจริงหรือไม่ เพราะเหตุการณ์ในวันนี้พระชายาของข้าล่วงรู้ล่วงหน้า จนข้าชักจะเริ่มหวาดกลัวพระชายาเสียแล้ว"เจิ้งจื่อห้าวเอ่ยทีเล่นทีจริง ในเรื่องที่อวี้หลันล่วงรู้เรื่องราวล่วงหน้าก็ทำให้เขาประหลาดใจมากพอแล้ว แต่นี่นางยังว

"มิน่าเล่า พระองค์ถึงได้ทำตัวเยี่ยงคนเสเพลเพื่อตบตาฮองเฮาสินะเพคะ""ใช่แล้ว แต่ตอนนี้ข้าคงไม่ต้องอำพรางความสามารถของตนเองอีกต่อไป เพราะอำนาจของฮองเฮาหาได้น่าหวาดกลัวเหมือนครั้งก่อนไม่ คงต้องขอบคุณเจ้าที่ทำให้อำนาจของตระกูลโจวถูกสั่นคลอนลงเช่นนี้ ข้าที่เป็นถึงองค์ชายและเป็นพระสวามีของเจ้าก็ย่อมต้องแสดงความสามารถของตนให้ประจักษ์ ช่วยเหลือปวงประชาและช่วยแบ่งเบาราชกิจให้กับเสด็จพี่องค์รัชทายาท เพราะสำหรับข้าแล้วเสด็จพี่องค์รัชทายาทคือพี่ชายที่ข้ารักยิ่ง เขาไม่เคยทำร้ายข้าเลยทั้งยังแอบช่วยเหลือข้าอย่างลับ ๆ ด้วย""แล้วเรื่องขององค์ชายสี่จะทรงจัดการอย่างไรเพคะ""คนที่เสแสร้งเช่นนั้นย่อมจะต้องแพ้ภัยของตนเอง อีกไม่นานเขาย่อมต้องแสดงธาตุแท้ของตนเองออกมา""เพคะ เขาย่อมต้องทำเช่นนั้นอย่างแน่นอน"อวี้หลันมองออกไปไกลเมื่อนึกถึงเนื้อเรื่องในนิยาย สุดท้ายแล้วเพราะความโลภของเจิ้งลู่เหอชีวิตของเขาก็ต้องดับสิ้นลง..."พระชายายังอยากรู้สิ่งใดอีกหรือไม่นอกจากหอเดือนดับ ตอนนี้ข้าไม่คิดอยากปกปิดเรื่องใดกับพระชายาอีกแล้ว""เหล่าอนุทั้งหลายที่ไม

"นี่! ข้าเคยเห็นคุณชายใหญ่โอบเอวเจ้าเข่อซิงด้วยแหละ""จริงหรือ? ข้าเองก็เคยเห็นสายตาของเจ้าเข่อซิงที่มองคุณชายใหญ่ด้วยแววตาตัดพ้อด้วย คล้ายกับสายตาของญาติผู้น้องของข้าที่ถูกภรรยาอีกคนแย่งสามีไปอย่างไรอย่างนั้นเลย""ฮ่า...นี่เจ้ากำลังจะบอกว่าคุณชายใหญ่กับเจ้าเข่อซิงเป็น...""เป็นอะไรหรือ?"น้ำเสียงทุ้มดุดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของบ่าวรับใช้ที่กำลังยืนจับกลุ่มนินทาเจ้านาย"จะอะไรซะอีกก็ชายตัดแขนเสื้ออย่างไรเล่า อุ๊บ!"กว่าที่พวกบ่าวรับใช้จะรู้สึกตัวว่าได้เอ่ยวาจาที่ไม่น่าฟังต่อหน้าท่านรองเสนาบดีก็สายไปเสียแล้ว คำพูดที่พ่นออกมาอย่างไม่คิดต้องชดใช้ด้วยความตาย หลังจากนั้นจวนตระกูลซุนก็ได้นองเลือดครั้งใหญ่ บ่าวที่นินทาเจ้านายลับหลังถ้าไม่ถูกโบยจนตายก็ต้องถูกตัดลิ้น หนักสุดก็ถูกจับแขวนคอ เพราะการกระทำที่โหดเหี้ยมเพื่อรักษาความลับนี้เอาไว้ ซุนไห่หยุนจึงต้องหลั่งเลือดผู้คนไปเป็นจำนวนมากเพื่อเป็นตัวอย่างของคนที่ปากไม่มีหูรูด พูดโดยไม่คิดก็จะต้องได้รับสิ่งตอบแทนเช่นนี้ บรรยากาศภายในห้องหนังสือของจวนตระกูลซุนเป็นไปด้วยความ

เจิ้งจื่อห้าวนั่งรอไม่นานนักท่านหมอที่ถูกรั่วซีตามตัวมาก็มาปรากฏกายที่นี่ ท่านหมอทำความเคารพเจิ้งจื่อห้าวก่อนจะเร่งตรวจอาการของอวี้หลันเวลาผ่านไปราวน้ำในกาเดือด ท่านหมอก็ได้ก้าวถอยหลังออกมา เขาโค้งศีรษะให้กับเจิ้งจื่อห้าวแล้วคลี่ยิ้มออกมาด้วยความยินดี"พระชายาทรงร่างกายอ่อนแอไปบ้างเนื่องจากเวลานี้พระชายาหาใช่ตัวคนเดียวไม่ ยินดีด้วยพ่ะย่ะค่ะองค์ชายสาม เวลานี้พระชายาได้ทรงตั้งครรภ์หนึ่งเดือนกว่าแล้วพ่ะย่ะค่ะ"เปรี้ยง!ราวกับมีสายฟ้าฟาดลงมาที่ใจกลางศีรษะของเจิ้งจื่อห้าว เขามึนงงไปชั่วครู่ก่อนจะรู้สึกว่าหัวใจของเขากำลังเต้นถี่รัวด้วยความดีใจ"นะ นี่ข้าจะเป็นพ่อคนแล้วเช่นนั้นหรือ?""ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ ยินดีด้วยพ่ะย่ะค่ะ""ยินดีด้วยเพคะ"รั่วซีที่ยืนอยู่ตรงมุมห้องก็รีบคุกเข่าแสดงความยินดีทันที หางตาของนางพลันมีหยดน้ำตาซึมออกมาด้วยความดีใจ"ฮ่ะฮ่า ขอบคุณท่านหมอมาก"เจิ้งจื่อห้าวตบที่ไหล่ของท่านหมอจนท่านหมอรู้สึกเจ็บแปลบเพราะแรงตบนี้ไม่เบาเลย ร่างกายของท่านหมอซวนเซไปเล็กน้อยก่อนจะยิ้มแหยออกมา"

เจิ้งลู่เหอหัวเสียเป็นอย่างมากที่ในวังของเขามีคนฆ่ากันตาย เขาหาได้รู้สึกเสียใจเลยแม้แต่น้อย กลับกันเขารู้สึกดีใจมากกว่าที่ได้หลุดพ้นจากสองพี่น้องที่แสนเอาแต่ใจคู่นี้ หลังจากนี้เขาคงต้องหาพระชายาคนใหม่ที่จะมาช่วยหนุนหลังเขาต่อไป แต่จะเป็นคนจากตระกูลใดดีนะที่เหมาะสมกับองค์ชายเช่นเขา"เสด็จพี่สี่อย่าได้เศร้าเสียใจไปเลยนะเพคะ"เจิ้งไป๋ฮวาเอ่ยปลอบใจผู้เป็นพี่ชายด้วยความเป็นห่วง"ขอบใจเจ้ามากนะฮวาเอ๋อร์ที่มาร่วมงานศพ พี่พอทำใจได้บ้างแล้วล่ะ" เจิ้งลู่เหอหลุดจากภวังค์ความคิดของตน เขามองซ้ายมองขวาเมื่อไม่เห็นคนที่ต้องการพบหน้าจึงเอ่ยถามเจิ้งไป๋ฮวา "พี่ไม่เห็นเสด็จพี่สามกับพี่สะใภ้เลย"หญิงสาวขยับกายเข้ามาใกล้แล้วกระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคน"เสด็จพี่สี่อย่าเพิ่งไปพูดกับใครนะเพคะ ตอนนี้พี่สะใภ้กำลังตั้งครรภ์ เสด็จพี่สามก็คอยดูแลอยู่ไม่ห่าง งานศพที่เอ่อ...ไม่เป็นมงคลเช่นนี้จึงมิอาจมาร่วมงานได้ เสด็จพี่สี่อย่าได้น้อยใจไปเลยนะเพคะ"เจิ้งลู่เหอที่กำลังรู้สึกหัวเสียพลันดีใจที่ได้ยินข่าวที่น่ายินดีนี้ เขาคลี่ยิ้มออกมาแล้วเอ่ยกับเจิ้งไป๋ฮวาด้วยน้ำเ