หน้าหลัก / รักโบราณ / สามีข้าคือองค์ชายจอมเสเพล / บทที่ 27 คำสารภาพจากบุรุษจอมเสเพล 1/2

แชร์

บทที่ 27 คำสารภาพจากบุรุษจอมเสเพล 1/2

ผู้เขียน: กะปอมพ่นไฟ
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2025-01-12 19:10:00

บทที่ 27

คำสารภาพจากบุรุษจอมเสเพล

อวี้หลันปรือตาขึ้นมามองเจิ้งจื่อห้าวพลันคลี่ยิ้มหวานออกมา เขาและนางต่างเริ่มต้นกันเพราะผลประโยชน์ที่ทำร่วมกัน แต่ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่นางได้เริ่มรับเขาเข้ามาในหัวใจเสียแล้ว...

"องค์ชายสามเพคะ พระองค์เคยได้ยินนิทานเรื่องนี้หรือไม่เพคะ"

"..."

เจิ้งจื่อห้าวเงยใบหน้าขึ้นมามองอวี้หลันด้วยความสงสัย เขากำลังตั้งใจฟังในสิ่งที่นางต้องการจะเอ่ยอย่างใจจดใจจ่อ

"มีสุนัขจิ้งจอกตัวหนึ่งที่ต้องการจะจับแกะน้อยกินเป็นอาหาร แต่แล้วมันก็เกิดเปลี่ยนใจขึ้นมาเพราะได้หลงรักแกะน้อยขึ้นมาเสียอย่างนั้น และเพราะมันได้ปล่อยแกะน้อยที่เป็นอาหารให้หลุดลอยไป มันจึงต้องนอนหิวโซอดตายอยู่ตรงนั้น พระองค์คิดเห็นอย่างไรเพคะ"

"ข้าคิดว่าเจ้าสุนัขจิ้งจอกมันโง่เขลามากที่ปล่อยเหยื่อของตนเองไป"

"นั่นสิเพคะ หม่อมฉันก็คิดเช่นนั้น แต่ในทางกลับกันเจ้าแกะน้อยก็เจ้าเล่ห์นัก มันใช้ความอ่อนแอของตนทำให้สุนัขจิ้งจอกเห็น
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อที่ GoodNovel
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป

บทที่เกี่ยวข้อง

  • สามีข้าคือองค์ชายจอมเสเพล   บทที่ 27 คำสารภาพจากบุรุษจอมเสเพล 2/2

    "มิน่าเล่า พระองค์ถึงได้ทำตัวเยี่ยงคนเสเพลเพื่อตบตาฮองเฮาสินะเพคะ""ใช่แล้ว แต่ตอนนี้ข้าคงไม่ต้องอำพรางความสามารถของตนเองอีกต่อไป เพราะอำนาจของฮองเฮาหาได้น่าหวาดกลัวเหมือนครั้งก่อนไม่ คงต้องขอบคุณเจ้าที่ทำให้อำนาจของตระกูลโจวถูกสั่นคลอนลงเช่นนี้ ข้าที่เป็นถึงองค์ชายและเป็นพระสวามีของเจ้าก็ย่อมต้องแสดงความสามารถของตนให้ประจักษ์ ช่วยเหลือปวงประชาและช่วยแบ่งเบาราชกิจให้กับเสด็จพี่องค์รัชทายาท เพราะสำหรับข้าแล้วเสด็จพี่องค์รัชทายาทคือพี่ชายที่ข้ารักยิ่ง เขาไม่เคยทำร้ายข้าเลยทั้งยังแอบช่วยเหลือข้าอย่างลับ ๆ ด้วย""แล้วเรื่องขององค์ชายสี่จะทรงจัดการอย่างไรเพคะ""คนที่เสแสร้งเช่นนั้นย่อมจะต้องแพ้ภัยของตนเอง อีกไม่นานเขาย่อมต้องแสดงธาตุแท้ของตนเองออกมา""เพคะ เขาย่อมต้องทำเช่นนั้นอย่างแน่นอน"อวี้หลันมองออกไปไกลเมื่อนึกถึงเนื้อเรื่องในนิยาย สุดท้ายแล้วเพราะความโลภของเจิ้งลู่เหอชีวิตของเขาก็ต้องดับสิ้นลง..."พระชายายังอยากรู้สิ่งใดอีกหรือไม่นอกจากหอเดือนดับ ตอนนี้ข้าไม่คิดอยากปกปิดเรื่องใดกับพระชายาอีกแล้ว""เหล่าอนุทั้งหลายที่ไม

    ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-12
  • สามีข้าคือองค์ชายจอมเสเพล   บทที่ 28 ชีวิตหลังแต่งงานที่วาดฝันไว้ 1/2

    บทที่ 28ชีวิตหลังแต่งงานที่วาดฝันไว้ ซุนหลีเหว่ยข่มใจอยู่เป็นนานจึงได้เข้ามายังเรือนหอ ทันทีที่เขาเปิดประตูเข้าไปก็ต้องชะงักเพราะกลิ่นหอมที่โชยออกมาแตะจมูก เขาไม่ชมชอบเลยสักนิด"ฮูหยินข้ามาแล้ว"ไม่มีเสียงตอบรับจากอวี้ซูเยว่ ซุนหลีเหว่ยจึงเดินเข้าไปยังด้านในจนกระทั่งถึงเตียงนอนหลังใหญ่ เขาจึงเห็นว่านางนั้นกำลังนอนหลับอยู่ด้วยสีหน้าที่อ่อนเพลียเมื่อเห็นเช่นนั้นก็อยากจะปล่อยให้นางนอนหลับไปทั้งอย่างนั้น แต่จนใจที่เขามิอาจทำเช่นนั้นได้เพราะเขายังมีหน้าที่ที่ค้ำคออยู่ นั่นคือการมีทายาทและต้องเป็นบุตรชายด้วย"ฮูหยิน ฮูหยิน""อื้อ...คุณ เอ่อท่านพี่ ขออภัยเจ้าค่ะข้าเสียมารยาทเสียแล้ว"อวี้ซูเยว่หยัดกายขึ้นมาลุกนั่งด้วยท่าทางงัวเงีย ตอนอยู่ในพิธีนางมิได้เห็นหน้าของเขาชัด ๆ ตอนที่เป็นสหายกับซุนหนิงเหอก็ไม่เคยพบหน้าของเขาเลย เวลานี้เมื่ออยู่ภายในห้องหอได้เห็นใบหน้าของเขาเต็มตาก็อดจะใจเต้นแรงไม่ได้ คุณชายใหญ่ซุนห

    ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-13
  • สามีข้าคือองค์ชายจอมเสเพล   บทที่ 28 ชีวิตหลังแต่งงานที่วาดฝันไว้ 2/2

    "นี่! ข้าเคยเห็นคุณชายใหญ่โอบเอวเจ้าเข่อซิงด้วยแหละ""จริงหรือ? ข้าเองก็เคยเห็นสายตาของเจ้าเข่อซิงที่มองคุณชายใหญ่ด้วยแววตาตัดพ้อด้วย คล้ายกับสายตาของญาติผู้น้องของข้าที่ถูกภรรยาอีกคนแย่งสามีไปอย่างไรอย่างนั้นเลย""ฮ่า...นี่เจ้ากำลังจะบอกว่าคุณชายใหญ่กับเจ้าเข่อซิงเป็น...""เป็นอะไรหรือ?"น้ำเสียงทุ้มดุดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของบ่าวรับใช้ที่กำลังยืนจับกลุ่มนินทาเจ้านาย"จะอะไรซะอีกก็ชายตัดแขนเสื้ออย่างไรเล่า อุ๊บ!"กว่าที่พวกบ่าวรับใช้จะรู้สึกตัวว่าได้เอ่ยวาจาที่ไม่น่าฟังต่อหน้าท่านรองเสนาบดีก็สายไปเสียแล้ว คำพูดที่พ่นออกมาอย่างไม่คิดต้องชดใช้ด้วยความตาย หลังจากนั้นจวนตระกูลซุนก็ได้นองเลือดครั้งใหญ่ บ่าวที่นินทาเจ้านายลับหลังถ้าไม่ถูกโบยจนตายก็ต้องถูกตัดลิ้น หนักสุดก็ถูกจับแขวนคอ เพราะการกระทำที่โหดเหี้ยมเพื่อรักษาความลับนี้เอาไว้ ซุนไห่หยุนจึงต้องหลั่งเลือดผู้คนไปเป็นจำนวนมากเพื่อเป็นตัวอย่างของคนที่ปากไม่มีหูรูด พูดโดยไม่คิดก็จะต้องได้รับสิ่งตอบแทนเช่นนี้ บรรยากาศภายในห้องหนังสือของจวนตระกูลซุนเป็นไปด้วยความ

    ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-13
  • สามีข้าคือองค์ชายจอมเสเพล   บทที่ 29 เรื่องที่น่ายินดี 1/2

    บทที่ 29เรื่องที่น่ายินดี ข่าวการตายยกทั้งตระกูลซุนนั้นได้สร้างความตื่นตระหนกให้กับชาวเมืองหลวงเป็นอย่างมาก ทุกคนต่างพากันสงสัยว่าเกิดสิ่งใดขึ้นภายในห้องหนังสือกันแน่ แต่ทุกอย่างกลับยังคงปริศนาไม่มีผู้ใดทราบต้นสายปลายเหตุ ยกเว้นเสียเพียงคนเดียวเท่านั้นที่คาดการณ์ไว้แล้วว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้นจวนตระกูลอวี้มีเรื่องให้ต้องเศร้าเสียใจเพราะการจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับของอวี้ซูเยว่ คุณหนูรองผู้ซึ่งเกิดจากฮูหยินรอง ทันทีที่โจวลี่เฟยรู้ข่าวว่าบุตรสาวที่เพิ่งออกเรือนไปยังไม่ถึงเจ็ดวันดีต้องตกตายลง นางก็แทบจะเสียสติไม่เป็นผู้เป็นคนเสียแล้ว ในวันที่อวี้ซูเยว่กลับมาเยี่ยมบ้านเมื่อสามวันก่อนยังเป็นวันที่นางนั้นโอบกอดบุตรสาวและให้คำแนะนำนางอยู่เลย ไม่คิดเลยจริง ๆ ว่าเป็นเพราะการชี้แนะของนางหรือไม่ที่เป็นชนวนเหตุให้เกิดเรื่องน่าเศร้านี้'หากจะโทษว่าเป็นความผิดผู้ใดก็คงต้องเป็นสามีของนาง หากเขาไม่บีบบังคับให้เยว่เอ๋อร์ต้องแต่งกับชายที่ผิดเพศผู้นั้น เยว่เอ๋อร์ที่น่าสงสารคงไม่ต้องมาด่วนจากไปเช่นนี

    ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-13
  • สามีข้าคือองค์ชายจอมเสเพล   บทที่ 29 เรื่องที่น่ายินดี 2/2

    เจิ้งจื่อห้าวนั่งรอไม่นานนักท่านหมอที่ถูกรั่วซีตามตัวมาก็มาปรากฏกายที่นี่ ท่านหมอทำความเคารพเจิ้งจื่อห้าวก่อนจะเร่งตรวจอาการของอวี้หลันเวลาผ่านไปราวน้ำในกาเดือด ท่านหมอก็ได้ก้าวถอยหลังออกมา เขาโค้งศีรษะให้กับเจิ้งจื่อห้าวแล้วคลี่ยิ้มออกมาด้วยความยินดี"พระชายาทรงร่างกายอ่อนแอไปบ้างเนื่องจากเวลานี้พระชายาหาใช่ตัวคนเดียวไม่ ยินดีด้วยพ่ะย่ะค่ะองค์ชายสาม เวลานี้พระชายาได้ทรงตั้งครรภ์หนึ่งเดือนกว่าแล้วพ่ะย่ะค่ะ"เปรี้ยง!ราวกับมีสายฟ้าฟาดลงมาที่ใจกลางศีรษะของเจิ้งจื่อห้าว เขามึนงงไปชั่วครู่ก่อนจะรู้สึกว่าหัวใจของเขากำลังเต้นถี่รัวด้วยความดีใจ"นะ นี่ข้าจะเป็นพ่อคนแล้วเช่นนั้นหรือ?""ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ ยินดีด้วยพ่ะย่ะค่ะ""ยินดีด้วยเพคะ"รั่วซีที่ยืนอยู่ตรงมุมห้องก็รีบคุกเข่าแสดงความยินดีทันที หางตาของนางพลันมีหยดน้ำตาซึมออกมาด้วยความดีใจ"ฮ่ะฮ่า ขอบคุณท่านหมอมาก"เจิ้งจื่อห้าวตบที่ไหล่ของท่านหมอจนท่านหมอรู้สึกเจ็บแปลบเพราะแรงตบนี้ไม่เบาเลย ร่างกายของท่านหมอซวนเซไปเล็กน้อยก่อนจะยิ้มแหยออกมา"

    ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-13
  • สามีข้าคือองค์ชายจอมเสเพล   บทที่ 30 มิอาจอยู่ร่วมกัน 1/2

    บทที่ 30มิอาจอยู่ร่วมกัน วังองค์ชายสี่บัดนี้กำลังลุกเป็นไฟจนยากจะระงับเอาไว้ได้ พระชายาเอกและพระชายารองได้กลายเป็นศัตรูคู่อาฆาตไปเสียแล้ว ชนวนเหตุล้วนมาจากการกระทำของซุนเย่ผิงที่หวาดระแวงในตัวน้องสาวของตนซุนหนิงเหอที่ไม่ได้เข้าหอในคืนแต่งงานกับเจิ้งลู่เหอนั้นโกรธเคืองเป็นอย่างมาก ยิ่งได้รู้จากบ่าวรับใช้ว่าเป็นเพราะพี่สาวของนางรั้งตัวเจิ้งลู่เหอเอาไว้ ทำให้นางมิอาจจะข่มกลั้นโทสะของตัวเองได้อีกต่อไปคราแรกที่แผนการผิดพลาดจนนางต้องแต่งเข้ามาเป็นพระชายารองนั้น นางตั้งมั่นว่าจะอยู่อย่างสงบไม่ยุ่งเกี่ยวกับพี่เขยอีก ในคืนแต่งงานนางก็ตั้งใจจะพูดคุยกับเขาให้ชัดเจนว่านางมิอาจใช้สามีร่วมกันกับพี่สาวของตนเองได้ แม้นางจะรู้สึกดีกับบทรักอันเร่าร้อนของเขาก็ตามที แต่เพราะในคืนวันนั้นพี่สาวได้กระทำการหยามหมิ่นเกียรติของนางอย่างถึงที่สุด เช่นนั้นแล้วก็อย่าได้หาว่านางใจคอโหดเหี้ยมเลยการฟาดฟันเพื่อชิงความโปรดปรานจากเจิ้งลู่เหอของสองพี่น้องตระกูลซุนจึงได้เกิดขึ้น!!

    ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-14
  • สามีข้าคือองค์ชายจอมเสเพล   บทที่ 30 มิอาจอยู่ร่วมกัน 2/2

    เจิ้งลู่เหอหัวเสียเป็นอย่างมากที่ในวังของเขามีคนฆ่ากันตาย เขาหาได้รู้สึกเสียใจเลยแม้แต่น้อย กลับกันเขารู้สึกดีใจมากกว่าที่ได้หลุดพ้นจากสองพี่น้องที่แสนเอาแต่ใจคู่นี้ หลังจากนี้เขาคงต้องหาพระชายาคนใหม่ที่จะมาช่วยหนุนหลังเขาต่อไป แต่จะเป็นคนจากตระกูลใดดีนะที่เหมาะสมกับองค์ชายเช่นเขา"เสด็จพี่สี่อย่าได้เศร้าเสียใจไปเลยนะเพคะ"เจิ้งไป๋ฮวาเอ่ยปลอบใจผู้เป็นพี่ชายด้วยความเป็นห่วง"ขอบใจเจ้ามากนะฮวาเอ๋อร์ที่มาร่วมงานศพ พี่พอทำใจได้บ้างแล้วล่ะ" เจิ้งลู่เหอหลุดจากภวังค์ความคิดของตน เขามองซ้ายมองขวาเมื่อไม่เห็นคนที่ต้องการพบหน้าจึงเอ่ยถามเจิ้งไป๋ฮวา "พี่ไม่เห็นเสด็จพี่สามกับพี่สะใภ้เลย"หญิงสาวขยับกายเข้ามาใกล้แล้วกระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคน"เสด็จพี่สี่อย่าเพิ่งไปพูดกับใครนะเพคะ ตอนนี้พี่สะใภ้กำลังตั้งครรภ์ เสด็จพี่สามก็คอยดูแลอยู่ไม่ห่าง งานศพที่เอ่อ...ไม่เป็นมงคลเช่นนี้จึงมิอาจมาร่วมงานได้ เสด็จพี่สี่อย่าได้น้อยใจไปเลยนะเพคะ"เจิ้งลู่เหอที่กำลังรู้สึกหัวเสียพลันดีใจที่ได้ยินข่าวที่น่ายินดีนี้ เขาคลี่ยิ้มออกมาแล้วเอ่ยกับเจิ้งไป๋ฮวาด้วยน้ำเ

    ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-14
  • สามีข้าคือองค์ชายจอมเสเพล   บทที่ 31 หมากตาสุดท้าย 1/2

    บทที่ 31หมากตาสุดท้าย หลังจากที่เจิ้งไป๋ฮวากลับไป อวี้หลันก็หันมาเอ่ยถามรั่วซี"มีอะไร""จดหมายจากอารามเป่าซานเพคะ"อวี้หลันรับจดหมายฉบับนั้นขึ้นมาเปิดอ่าน นางอ่านทวนอีกรอบก่อนจะยกยิ้มด้วยความพอใจแล้วทำลายจดหมายฉบับนั้นทิ้งเสีย"ท่านเจ้าอาวาสไม่ได้ทำให้ข้าผิดหวังเลย เขาทำงานได้ดีสมกับที่ข้าคาดหวังจริง ๆ""เอ่อ...บ่าวขอถามได้หรือไม่เพคะว่าเพราะเหตุใดท่านเจ้าอาวาสถึงยอมช่วยเหลือพระชายาถึงเพียงนี้ บ่าวคิดอย่างไรก็คิดไม่ตก"อวี้หลันอมยิ้มกับสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัยของสาวใช้ตัวน้อย"ท่านเจ้าอาวาสผู้นี้เคยเป็นโจรป่ามาก่อน เขาสังหารผู้คนราวกับผักปลาที่ไร้ค่า หลังจากที่ถูกทางการไล่ล่าจนแทบเอาชีวิตไม่รอดก็ได้หนีไปบวช นานวันเข้าก็เกิดเลื่อมใสในรสพระธรรมขึ้นมาจึงได้เปลี่ยนตัวตนขึ้นมาใหม่ คราแรกก็เป็นเพียงนักบวชธรรมดาแต่เพราะมีความรอบรู้ในการคาดเดาธรรมชาติจึงทำให้ชาวบ้านเกิดความเลื่อมใสศรัทธ

    ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-14

บทล่าสุด

  • สามีข้าคือองค์ชายจอมเสเพล   ตอนพิเศษ 2 ชุดนอนตัวใหม่

    ตอนพิเศษ 2ชุดนอนตัวใหม่ อวี้หลันเดินเข้าไปยังห้องนอนบุตรสาวเพื่อสั่งความแม่นมกับรั่วซี หลีกงกงที่อยู่ด้วยก็รู้ความนัก เขายังเอ่ยกับอวี้หลันด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อีกด้วย"พระชายาไม่ต้องเป็นห่วงท่านหญิงน้อยเลยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมกับรั่วซีจะช่วยดูแลท่านหญิงน้อยให้เอง พระชายาโปรดทรงวางใจได้เลยพ่ะย่ะค่ะ" หลีกงกงขยับเข้ามาใกล้อีกนิดเพื่อให้ได้ยินกันสองคน "ท่านหญิงน้อยคงจะเหงาน่าดูเลยนะพ่ะย่ะค่ะ ทางที่ดีพระชายาน่าจะประทานน้องให้กับท่านหญิงน้อยสักหลาย ๆ คนก็ดีนะพ่ะย่ะค่ะ""หลีกงกง! เจ้านี่นะ"อวี้หลันทั้งขำทั้งฉุน หลีกงกงผู้นี้ช่างเจ้ากี้เจ้าการยิ่งนัก"โปรดเห็นใจคนแก่ขี้เหงาเช่นกระหม่อมด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะพระชายา""เฮ้อ...เรื่องนี้หลีกงกงคงต้องไปกราบทูลองค์ชายสามแล้วล่ะว่าเขาจะมีความสามารถหรือไม่ ข้ามิอาจตอบได้หรอกนะ"อวี้หลันแสร้งถอนหายใจ ทั้งที่ใจจริงนางนั้นกำลังวางแผนเช่นกันว่าอยากจะมีบุตรอีกสัก 2 คนเพื่อให้เป็นเพื่อนเล่นกัน"เช่นนั้นข้าคงต้องออกแรงมากหน่อยเสียแล้วใช่หรือไม่"น้ำเสียงห้วนดุที่

  • สามีข้าคือองค์ชายจอมเสเพล   ตอนพิเศษ 1 เจิ้งลี่จิน

    ตอนพิเศษ 1เจิ้งลี่จิน เวลาล่วงเลยผ่านไปไวยิ่งนักในความรู้สึกของอวี้หลัน นับตั้งแต่นางเข้ามาอยู่ในร่างนี้ก็ร่วม 1 ปีกว่าแล้ว ตอนนี้ชีวิตของนางเปลี่ยนแปลงไปจนนางไม่นึกฝันเลย บัดนี้นางได้สร้างครอบครัวที่สมบูรณ์ขึ้นมาแล้ว บุตรสาวตัวน้อยผู้เป็นความสุขทั้งมวลให้กับนางกับเจิ้งจื่อห้าว เด็กน้อยที่น่าเอ็นดูนักในสายตาของผู้เป็นพ่อเป็นแม่'เจิ้งลี่จิน' บุตรสาวตัวน้อยที่ถือกำเนิดขึ้นมาจากความรักของคนทั้งสอง เจ้าก้อนแป้งน้อยตัวขาวอวบอ้วน นางมีดวงตากลมโตสุกสกาวดั่งเช่นมารดา แต่จมูกโด่งรั้นกับริมฝีปากนั้นถอดแบบบิดามิมีผิดเพี้ยน ไม่ว่าผู้ใดต่างเอ่ยเป็นเสียงเดียวกันว่าเจิ้งลี่จินช่างมีใบหน้าเหมือนกับบิดายิ่งนักคำพูดนี้เองที่ทำให้เจิ้งจื่อห้าวถึงกับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ด้วยความภาคภูมิใจ ตัวเขาเองก็รู้สึกดียิ่งนักที่บุตรสาวมีใบหน้าเหมือนกันกับเขา และยิ่งนางมีดวงตาเหมือนกับอวี้หลันเขายิ่งรู้สึกดีเพิ่มขึ้นไปอีกอวี้หลันจดจำความยากลำบากของการคลอดเจิ้งลี่จินได้ดี วันเวลากว่าจะผ่านมาได้ช่างแสนสาหัสยิ่งนัก แต่เมื่อคิดว่านี่คือการเสียสละของมารดาเพื่อให้เจ

  • สามีข้าคือองค์ชายจอมเสเพล   บทส่งท้าย 1/2

    บทส่งท้าย วังเจียวจินอวี้หลันนอนอยู่บนเตียงด้วยความเบื่อหน่าย นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้วหลังจากที่นางถูกลอบสังหาร ตอนนี้นางได้หาเป็นอะไรมากที่บอกว่าตกใจก็เสแสร้งทั้งนั้น แต่กลายเป็นว่าเจิ้งจื่อห้าวนั้นตื่นตระหนกเกินไป เขาเป็นกังวลมากจนนางนึกเสียใจที่ใช้แผนการนี้ขึ้นมา สุดท้ายแล้วนางก็ต้องนอนอยู่นิ่ง ๆ บนเตียง โดยที่ไม่สามารถย่างกรายออกไปจากห้องได้เลย"ฮ่ะฮ่าเป็นอย่างไรบ้างเล่า ข้าล่ะนึกชอบใจนักที่องค์ชายสามทรงสั่งห้ามเจ้าลุกออกจากเตียงเช่นนี้ สมแล้วที่เจ้าใช้แผนการนี้หลอกล่อให้ฮองเฮาติดกับ ทั้งยังหลอกใช้ข้าอีกด้วย"กู้เฟยหนี่ว์ที่มาเยี่ยมอวี้หลันเอ่ยบ่นอีกฝ่าย นางยังคงรู้สึกไม่พอใจกับแผนการของอวี้หลันนัก แม้ผลลัพธ์จะดีที่สามารถกำจัดอำนาจของฮองเฮาไปได้ ทำให้องค์รัชทายาทรู้จักตัวตนอีกด้านหนึ่งของพระมารดาแต่มันก็เสี่ยงเกินไป"เจ้าไม่ต้องมาหัวเราะข้าเลย เจ้าเองก็ชอบไม่ใช่หรือที่ได้สังหารคน หึ!""ข้าชอบที่ได้ออกแรงก็จริง ข้อนี้ข้าไม่ปฏิเสธแต่ข้าไม่

  • สามีข้าคือองค์ชายจอมเสเพล   บทที่ 32 ล้มทั้งกระดาน 2/2

    "เสด็จพี่คงได้ยินทั้งหมดแล้ว ข้าคิดว่าท่านคงรู้แล้วว่าเป็นฝีมือของผู้ใดกันแน่ ฮองเฮาอาจจะทรงรักและหวังดีต่อเสด็จพี่ด้วยใจจริง แต่กลับผู้อื่นนั้นหาเป็นเช่นนั้นไม่ ผู้ใดก็ตามที่มาขวางทางอำนาจหรือหมดประโยชน์แล้ว ฮองเฮาก็สามารถกำจัดได้ทุกคนโดยไม่สนวิธีการ แม้มันจะโหดเหี้ยมเพียงใดก็ตาม ข้าหวังว่าเสด็จพี่จะไม่ช่วยคนผิดนะพ่ะย่ะค่ะ"เจิ้งจื่อห้าวเอ่ยทิ้งท้ายแล้วจึงได้เดินจากไป... หลักฐานทุกอย่างล้วนชี้ไปที่เสนาบดีโจว ปิ่นทองคำที่อยู่ในมือหัวหน้ามือสังหารก็คือของขวัญที่ฮองเฮาทรงได้รับพระราชทานจากฮ่องเต้ เพราะเหตุนี้เองโจวซูหลิ่งจึงไม่อาจหลีกหนีเอาตัวรอดไปได้ ไม่ว่าอย่างไรนางก็มีความผิด"หม่อมฉันถูกคนใส่ความเพคะฝ่าบาท นี่ต้อง...ต้องเป็นฝีมือของบ่าวทรยศเป็นแน่ มันผู้นั้นต้องแอบขโมยปิ่นของหม่อมฉันไปเพื่อเป็นหลักฐานมามัดตัวหม่อมฉันเพคะ นี่คือการใส่ความเพคะฝ่าบาท"โจวซูหลิ่งร่ำร้องขอความเป็นธรรมให้แก่ตนเอง หากนางไม่ยอมรับจะทำอะไรนางได้ หลักฐานเพียงแค่นี้มิอาจจะเอาผิดนางได้หรอก"เจ้ายอมรับความผิดซะเถิดฮองเฮา เห็นแก่องค์รัชทายาทอย่าให้ชื่อเสีย

  • สามีข้าคือองค์ชายจอมเสเพล   บทที่ 32 ล้มทั้งกระดาน 1/2

    บทที่ 32ล้มทั้งกระดาน "พระชายา พระชายาทรงเป็นอย่างไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ"ฉีหมิงที่เพิ่งจัดการมือสังหารเสร็จรีบตรงเข้ามาถามไถ่อวี้หลันด้วยความเป็นห่วงทันที เขายังคงตกใจไม่หายที่ได้เห็นท่วงท่าการสังหารคนของคุณหนูกู้ เขาคาดไม่ถึงจริง ๆ ว่าคุณหนูกู้จะมีวรยุทธ์ที่ล้ำเลิศเช่นนี้ เพลงกระบี่ที่ใช้เมื่อครู่ก็งดงามอ่อนช้อยแต่เต็มไปด้วยความดุดัน คุณหนูกู้วาดกระบี่ไปทิศทางใดล้วนต้องได้อาบโลหิตทุกครั้งไป นอกจากองค์ชายสามผู้เป็นนายแล้วก็มีคุณหนูกู้นี่แหละที่เขานับถือเรื่องวรยุทธ์ด้วยใจจริง"ข้าไม่เป็นอะไร แค่รู้สึกตกใจเล็กน้อยเท่านั้นเอง"น้ำเสียงอ่อนแรงที่ดังออกมาจากรถม้ายิ่งทำให้ฉีหมิงรู้สึกผิด กู้เฟยหนี่ว์ชำเลืองตามองมารยาของสหายแล้วเบะปากด้วยความหมั่นไส้'นางหรือที่ตกใจ ต้องเป็นข้าเสียมากกว่าที่ควรตกใจกับแผนการนี้ของนาง'"พระชายาทรงรู้สึกเจ็บท้องหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ ให้ท่านหมอมาดูอาการก่อนดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ" ในขบวนรถม้านี้ได้มีท่านหมอมาด้วย

  • สามีข้าคือองค์ชายจอมเสเพล   บทส่งท้าย 2/2 จบ!!

    "อาอันน้องพี่" สองพี่น้องต่างเดินเข้าไปสวมกอดกันด้วยความคิดถึง สายใยระหว่างพี่น้องเรียงร้อยถักทอเข้าด้วยกัน "ข้าคิดถึงท่านพี่มากเลยขอรับ แล้วนี่..." อวี้เวยอันหันไปมองบุรุษข้างกายของพี่สาว หรือว่าคนผู้นี้จะเป็นสามีของพี่สาวของเขากัน "นี่คือองค์ชายสามเจิ้งจื่อห้าว พระสวามีของพี่เอง" "คารวะองค์ชายสามพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเสียมารยาทแล้ว ขอองค์ชายสามได้โปรดอย่าได้ถือสาเลยพ่ะย่ะค่ะ" อวี้เวยอันรีบทำความเคารพเจิ้งจื่อห้าวทันที เพราะเขาดีใจที่ได้เจออวี้หลันมากเกินไปจึงได้เสียมารยาทกับองค์ชายสาม "ไม่ต้องมากพิธีรีตองหรอก เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว" เขาเอ่ยอย่างใจดี เรียกรอยยิ้มหวานจากคนข้างกายที่กำลังนึกหวั่นว่าเขาอาจจะเข้ากับน้องชายของนางไม่ได้ แต่เมื่อได้เห็นเช่นนี้ก็หมดห่วง "ขอบคุณองค์ชายสามที่เมตตาพ่ะย่ะค่ะ" อวี้เวยอันรู้สึกถูกชะตาพี่เขยผู้นี้ยิ่งนัก สายตาของเขาพลันมองไปเห็นหน้าท้องที่นูนเด่นของพี่สาว "ท่านพี่อ้วนขึ้นหรือขอรับ" แม้จะพยายามพูดเส

  • สามีข้าคือองค์ชายจอมเสเพล   บทที่ 31 หมากตาสุดท้าย 2/2

    สองบุรุษยืนส่งสตรีอันเป็นที่รักด้วยหัวใจที่วูบโหวงแปลกประหลาด พวกเขารู้สึกว่าการจากลาเพียงชั่วระยะเวลาสั้น ๆ นี้ช่างยาวนานเสียเหลือก่อนเจิ้งจื่อห้าวสะบัดศีรษะไล่ความคิดออกไป ก่อนจะรีบกลับไปสะสางงานให้เสร็จ เขาอยากจะดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ภายใต้แสงจันทร์ที่บ่อน้ำพุร้อน ณ ตำหนักฤดูร้อนเสียแล้ว ที่นั่นขึ้นชื่อเรื่องความงดงามของธรรมชาติที่ถูกช่างฝีมือดีรังสรรค์เอาไว้ ยิ่งถ้าได้อยู่กับสตรีอันเป็นที่รัก ใช้ร่างกายอันแข็งแรงของตนโอบกอดนางตลอดทั้งคืนคงเป็นเรื่องที่ดีมาก"ข้าขอตัวก่อนนะพ่ะย่ะค่ะเสด็จพี่""อืม ข้าเองก็จะไปหาเสด็จแม่ที่ตำหนักเสียหน่อย ช่วงนี้เสด็จแม่ทรงฝันร้ายอยู่บ่อยครั้งนัก""ข้าขอฝากแสดงความห่วงใยต่อฮองเฮาด้วยนะพ่ะย่ะค่ะ หากเสร็จงานเมื่อใดข้าจะไปเยี่ยมฮองเฮาด้วยตนเอง แล้วจึงจะไปตำหนักฤดูร้อนต่อไป""เข้าใจแล้ว เจ้ารีบไปเถิด"สองพี่น้องส่งยิ้มให้แก่กัน แล้วจึงได้เดินแยกทางกันไปทำหน้าที่ของตน... รถม้าเคลื่อนออกมาจากนอกเมืองหลวงราวหนึ่งชั่วยามแล้ว หนทางข้างหน้าสะดวกสบายไม่ได้ลำบากอะไรนัก เนื่องจากเส้นทางนี้

  • สามีข้าคือองค์ชายจอมเสเพล   บทที่ 31 หมากตาสุดท้าย 1/2

    บทที่ 31หมากตาสุดท้าย หลังจากที่เจิ้งไป๋ฮวากลับไป อวี้หลันก็หันมาเอ่ยถามรั่วซี"มีอะไร""จดหมายจากอารามเป่าซานเพคะ"อวี้หลันรับจดหมายฉบับนั้นขึ้นมาเปิดอ่าน นางอ่านทวนอีกรอบก่อนจะยกยิ้มด้วยความพอใจแล้วทำลายจดหมายฉบับนั้นทิ้งเสีย"ท่านเจ้าอาวาสไม่ได้ทำให้ข้าผิดหวังเลย เขาทำงานได้ดีสมกับที่ข้าคาดหวังจริง ๆ""เอ่อ...บ่าวขอถามได้หรือไม่เพคะว่าเพราะเหตุใดท่านเจ้าอาวาสถึงยอมช่วยเหลือพระชายาถึงเพียงนี้ บ่าวคิดอย่างไรก็คิดไม่ตก"อวี้หลันอมยิ้มกับสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัยของสาวใช้ตัวน้อย"ท่านเจ้าอาวาสผู้นี้เคยเป็นโจรป่ามาก่อน เขาสังหารผู้คนราวกับผักปลาที่ไร้ค่า หลังจากที่ถูกทางการไล่ล่าจนแทบเอาชีวิตไม่รอดก็ได้หนีไปบวช นานวันเข้าก็เกิดเลื่อมใสในรสพระธรรมขึ้นมาจึงได้เปลี่ยนตัวตนขึ้นมาใหม่ คราแรกก็เป็นเพียงนักบวชธรรมดาแต่เพราะมีความรอบรู้ในการคาดเดาธรรมชาติจึงทำให้ชาวบ้านเกิดความเลื่อมใสศรัทธ

  • สามีข้าคือองค์ชายจอมเสเพล   บทที่ 30 มิอาจอยู่ร่วมกัน 2/2

    เจิ้งลู่เหอหัวเสียเป็นอย่างมากที่ในวังของเขามีคนฆ่ากันตาย เขาหาได้รู้สึกเสียใจเลยแม้แต่น้อย กลับกันเขารู้สึกดีใจมากกว่าที่ได้หลุดพ้นจากสองพี่น้องที่แสนเอาแต่ใจคู่นี้ หลังจากนี้เขาคงต้องหาพระชายาคนใหม่ที่จะมาช่วยหนุนหลังเขาต่อไป แต่จะเป็นคนจากตระกูลใดดีนะที่เหมาะสมกับองค์ชายเช่นเขา"เสด็จพี่สี่อย่าได้เศร้าเสียใจไปเลยนะเพคะ"เจิ้งไป๋ฮวาเอ่ยปลอบใจผู้เป็นพี่ชายด้วยความเป็นห่วง"ขอบใจเจ้ามากนะฮวาเอ๋อร์ที่มาร่วมงานศพ พี่พอทำใจได้บ้างแล้วล่ะ" เจิ้งลู่เหอหลุดจากภวังค์ความคิดของตน เขามองซ้ายมองขวาเมื่อไม่เห็นคนที่ต้องการพบหน้าจึงเอ่ยถามเจิ้งไป๋ฮวา "พี่ไม่เห็นเสด็จพี่สามกับพี่สะใภ้เลย"หญิงสาวขยับกายเข้ามาใกล้แล้วกระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคน"เสด็จพี่สี่อย่าเพิ่งไปพูดกับใครนะเพคะ ตอนนี้พี่สะใภ้กำลังตั้งครรภ์ เสด็จพี่สามก็คอยดูแลอยู่ไม่ห่าง งานศพที่เอ่อ...ไม่เป็นมงคลเช่นนี้จึงมิอาจมาร่วมงานได้ เสด็จพี่สี่อย่าได้น้อยใจไปเลยนะเพคะ"เจิ้งลู่เหอที่กำลังรู้สึกหัวเสียพลันดีใจที่ได้ยินข่าวที่น่ายินดีนี้ เขาคลี่ยิ้มออกมาแล้วเอ่ยกับเจิ้งไป๋ฮวาด้วยน้ำเ

สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status