All Chapters of รวมหนังสือ ชุด จักรวาลวันดับ: Chapter 1 - Chapter 10

บนเตียงนอนขนาดคิงไซส์ปรากฎร่างของชายหนุ่ม และ หญิงสาวนอนกอดรัดกันอยู่บนเตียงนอนหนานุ่มขนาดกว้างประมาณ หก ฟุตได้…แขนข้างซ้ายของชายหนุ่มเหยียดยาวออกมาข้างหนึ่ง บนแขนข้างซ้ายของชายหนุ่มวัยยี่สิบเก้าปีมีศีรษะแข็งได้รูปสวยของหญิงสาวนอนหนุนอยู่คล้ายคู่รักข้าวใหม่ปลามันเรือนไหมนุ่มสลวยสีดำขลับของสาวเจ้าทิ้งตัวลงอย่างมีน้ำหนัก จมูกโด่งรั้นของชายหนุ่มจรดชิดหน้าผากกว้างของหญิงสาววัยยี่สิบห้าปีเศษ ๆดวงตาคู่กลมโตของหญิงสาวเปล่งประกายวาวระยับ ยามเมื่อเวลานี้นรีกุลได้ลอบสังเกตสีหน้าของคนรักหนุ่มด้วยเเววตา เปี่ยมสุข“นุ่นผมรักคุณนะ” เสียงเข้มของชายหนุ่มคนนั้นเอ่ยออกมาจากริมฝีปากสีชมพูระเรื่อพลางหันมามองหน้าอีกฝ่ายอย่างหลงใหลดวงตาคู่อ่อนโยนชวนฝันของนัฐธวีร์สะกดให้นรีกุลนอนนิ่ง อยู่กับที่หญิงสาวสบสายตาอันลุ่มลึกของนัฐธวีร์ราวกับหล่อนต้องอยู่ในมนต์สะกดของชายหนุ่มก็ไม่ปาน “วีร์คะ” เสียงหวานของนรีกุลเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา เรียวปากบางของหญิงสาวไร้ซึ่งการแต่งแต้มสีแดงสดขยับขึ้น“ครับ” นัฐธวีร์เอ่ยรับคำของหญิงสาวด้วยเสียงทุ้มสุภาพอ่อนโยน“ผมรักนุ่นนะ” นัฐธวีร์กล่าวกับหญิงสาวอย่างหวงแหนพลางใช้นิ้วสากของตน

“…” นัฐธวีร์ได้แต่นิ่งเงียบไร้การโต้เถียงกับปลายสายเรียกเข้าของเขาอยู่สักพักใหญ่ชายหนุ่มปล่อยให้ปลายสายอาละวาดใส่เขาอย่างไม่มีข้อ โต้เถียงใดใดออกมาจนสาแก่ใจนัฐธวีร์จึงอ้าปากหมายจะกล่าวประโยคต่อไปเพื่อตัด บทสนทนาระหว่างพ่อลูกทิ้งเสียดื้อ ๆ“แกรู้ไหมคุณปู่ของแก ท่านเสียแล้ว” แต่แล้วกรพจน์ ปลายสายที่โทรมาหาเขา ก็เปลี่ยนน้ำเสียงลงจนนัฐธวีร์สัมผัสได้นัฐธวีร์รู้สึกราวกับว่าเวลานี้พายุไต้ฝุ่นลูกใหญ่กำลังโถม กระหน่ำซัดเขาเข้าสู่ใจกลางพายุอย่างรุนแรงทุกอย่างรวดเร็วเสียจน เขาไม่สามารถทำใจยอมรับเหตุการณ์ได้เพียงประโยคแรกของบิดาเขาไม่อาจทำให้จิตใจของนัฐธวีร์ สงบนิ่งลงได้แม้แต่น้อยตรงกันข้ามเวลานี้หัวใจของชายหนุ่มกลับรู้สึกแน่นหน้าอกราวกับมีใครบางคนพยายามเคล้นมันออกมา และกระทืบให้มันแหลกเป็นเสี่ยง ๆ“อะไรนะครับ คุณพ่อ” นัฐธวีร์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตระหนกจนนรีกุลที่ได้ยินบทสนทนาทั้งหมดอดเป็นห่วงในความสัมพันธ์พ่อลูกของชายคนรักไม่ได้มือสากหนาที่ถือสมาร์ทโฟนของชายหนุ่มหมดเรี่ยวแรงลง ทว่าหยาดน้ำใสไหลคลอออกมาจากหน่วยตาทั้งสองข้างของเขาอย่างอ่อนล้า“ครับผม…ผมจะรีบไปครับ” นัฐธวีร์กรอกเสียงลงไปตามปลาย

หนุ่มสาวสองคนพากันเดินเข้าไปในงานสวดอภิธรรมศพของคุณปู่ของนัฐธวีร์ อย่างไม่สนใจสายตาที่จับจ้องมองมายังทั้งคู่ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อของบิดาของนัฐธวีร์ เขาคือ กรพจน์ผ้าสีขาวผูกสลับไขว้กับผ้าสีดำไปมาตลอดทางยาวในงาน สวดอภิธรรมศพของ ‘คุณปู่กรชัย’ ของนัฐธวีร์นรีกุลสัมผัสได้ถึงความโศกเศร้าของชายคนรักและผู้มา ร่วมงานพิธีเคารพศพของปู่ของนัฐธวีร์แขกเหรื่อที่มาร่วมอาลัยในงานอวมงคลของนายกรชัย จิระชาญ ล้วนแล้วแต่แต่งกายสวมชุดสีขาวและสีดำ เพื่อเป็นเกียรติแก่งานศพของกรชัย จิระชาญ บุคคลที่ล่วงลับไปแล้วอย่างปู่ของนัฐธวีร์เวลานี้นัฐธวีร์และนรีกุลนั่งอยู่เบื้องหน้าของรูปภาพสีขาวดำของปู่ของนัฐธวีร์ ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าของนัฐธวีร์ในเวลานี้เป็นใบหน้าคม เข้มของบุรุษคนหนึ่งแต่นัฐธวีร์ไม่คาดคิดมากก่อนว่าปู่ของเขาจะมีวันนี้ในสายตาของนัฐธวีร์ปู่กรชัยของเขาคือคนที่เขารักมากที่สุด และยังเป็นคนเดียวที่เขาไว้ใจเล่าความลับเรื่องราวต่าง ๆ ให้ฟังรวมทั้งเรื่องของหญิงคนรักอีกด้วยนัฐธวีร์ก้มกราบศพของปู่เขาเพียงครั้งเดียวพลางคุกเข่าคลาน ไปปักธูปที่กระถางหน้าโลงศพของปู่ตนเองกลุ่มควันสีขาวโขมงโชยออกมาจากธ

ผ่านไป 6 เดือน นรีกุลจึงได้เข้าพิธีวิวาห์กับนัฐธวีร์ งานแต่งงานของทั้งสองจัดอยู่ในโบสถ์ราบรื่นจนแทบไม่มีที่ติ แขกเหรื่อในงานต่างพากันมาแสดงความยินดีกับบ่าวสาวทั้งสองรถสปอร์ตคันหรูแล่นเข้ามายังบริเวณลานจอดรถของคฤหาสน์หลังใหญ่ภาพที่ปรากฏชัดในสายตาของหญิงสาวนั้นคือเคหาสน์สถานหลังใหญ่โตโอ่อ่าราวกับปราสาทราชวังของดยุคในนิทานแวมไพร์ที่นรีกุลชอบอ่านตั้งแต่ตอนเด็กปลายเท้าของหญิงสาวก้าวลงจากรถยนต์คันหรูราวกับละเมอ นรีกุลเดินเข้าไปใกล้รั้วสูงตั้งตระหง่านระฟ้าอย่างหลงใหลมือเรียวของหญิงสาวเอื้อมมือไปคว้าเหล็กสนิมเขรอะราวกับหล่อนได้ต้องมนต์ของคฤหาสน์มอนอฟอยด์เข้าเสียแล้วดวงตาคู่กลมโตราวกับอัลมอนด์สีน้ำตาลกรักของนรีกุลเบิกกว้างขึ้นยามเมื่อเวลานี้ร่างอรชรของหล่อนถูกเขย่าด้วยมือหนาของชายคนรัก“นุ่น” นัฐธวีร์เรียกภรรยาของเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนละมุน“คะ” นรีกุลกล่าวทว่าหญิงสาวต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อประตูรั้วที่หญิงสาวยืนจับอยู่ค่อย ๆ เคลื่อนออกจากกัน“วีร์คะ บ้านหลังนี้สวยมากเลย นุ่นอยากได้เป็นเรือนหอของเราค่ะ” นรีกุลกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานสายลมหอบพัดพาความหนาวเย็นจนไหล่กำยำของเขาสั่นสะท้าน นัฐธวีร์

แสงตะวันยามเช้าสาดแสงอาบรัศมีเล็ดลอดเข้ามายังหน้าต่างบานกว้างที่เปิดรับลมโชยอยู่ตลอดเวลานรีกุลกระพือขนตางอนยาวหนาอย่างเชื่องช้า มือเรียวของหญิงสาวควานหาสามีทว่าเธอกลับพบแค่เพียงความว่างเปล่าหัวใจของนรีกุลหล่นวูบไปถึงตาตุ่ม ความเย็นวาบแทรกไปทั่วทุกอณูของร่างกายราวกับว่าชายหนุ่มกำลังจะทอดทิ้งหล่อนแล้วจากไปนรีกุลผุดลุกขี้นเป็นเวลาเดียวกันกับเสียงของโทรศัทพ์สมาร์ทโฟนของเธอดังขึ้นปลายสายเป็นเบอร์โทรศัพท์ที่คุ้นเคยของผู้เป็นสามี นรีกุลถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างโล่งอกโล่งใจ“ค่ะวีร์” นรีกุลกล่าวเป็นคำแรกทันทีที่รับโทรศัพท์เขา“โทษทีนุ่นพอดีผมลืมไปว่าผมมีนัดคุยงานกับลูกค้าวันนี้ ผมออกมาแล้ว นุ่นอยู่ที่บ้านไปก่อนนะ” นัฐธวีร์กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนเบาคล้ายกับคนกำลังทำผิด“วีร์คะ ไม่เป็นไรค่ะ นุ่นเข้าใจ” หญิงสาวเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน“คุณจะกลับมาเย็นนี้ใช่ไหมคะ” นรีกุลกล่าวด้วยน้ำเสียงหวานใสพลางรอฟังคำตอบของสามีอย่างตื่นเต้น“ไม่น่าจะทันวันนี้นะนุ่น”นัฐธวีร์กล่าวพลางเหลือบมองตารางแผนงานในคอมพิวเตอร์ของเขาดวงตาของนรีกุลจับจ้องมองไปยังนาฬิกาเรือนโบราณ ขนาดใหญ่ คราบไรฝุ่นเกาะนาฬิกาเรือนโบราณที่