วันดับนางริษยา เล่ม 1 - 5. ฝันซ้อนฝัน 1/2          

“ก็หมายความว่าวันนี้วีร์จะค้างบ้านไอ้ทิตย์น่ะ แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้วีร์จะกลับไปนะครับ รักนะครับ ฝันดีครับ” นัฐธวีร์กล่าวพลางตัดสายของหญิงสาวทิ้งทันที

เมื่อปลายสายวางลงไปญิงสาวถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างกังวล

“ปกติวีร์ไม่ได้เป็นคนแบบนี้” สาวเจ้าบ่นกระปอดกระแปด

มือเรียวของหญิงสาววางโทรศัพท์ลงอย่างรวดเร็วนรีกุล

กรอกตาไปมาอย่างไม่สบอารมณ์กับการกระทำของนัฐธวีร์สามีของเธอ

“แล้วถ้าเมื่อกี้ไม่ใช่วีร์ แล้วใครกดออด” หญิงสาวเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจในเหตุการณ์แปลกประหลาดที่ตนเองพบเจอ

“หรือว่าจะถามวีร์ให้รู้เรื่องดีนะ เพราะว่าวันนี้ทั้งบ้านก็ออกไปงานสังคมกันหมด” นรีกุลกล่าวขึ้นอย่างกังวลใจ

สายลมเย็นหอบพัดความหนาวเย็นกรีดผิวเนื้อของหญิวสาว นรีกุลหันไปมองหน้าต่างบานกว้างที่เปิดรับลมหนาวอยู่

“ทำไมหน้าต่างห้องนี้ยังไม่ปิดนะ” หญิงสาวกล่าวขึ้นแล้วทอดสายตามองไปยังลานสวน

ดอกไม้กว้างใหญ่อย่างประหลาดใจ ทว่าเวลานี้ไม่ใช่เวลาที่หล่อนจะมาชมสวนในคฤหาสน์หลังโตแบบนี้

นรีกุลแหงนมองเมฆก้อนใหญ่ที่เริ่มบดบังแสงจันทร์ที่แต่เดิมก็มีอย่างริบหรี่เต็มที

มือเรียวของนรีกุลงับหน้าต่างบานใหญ่ให้เข้าหากันอย่างไม่สนใจใคร…ไฉนเลยหญิงสาวต้องสนใจพวกเขาเล่าเพราะตั้งแต่เธอก้าวเข้ามาเป็นสะใภ้ในตระกูลนี้ก็ไม่มีใครโผล่มาทักทายเธออย่างที่นรีกุลวาดฝันเอาไว้

ตั้งแต่มารดาของนัฐธวีร์ที่เธอเจอที่งานศพของคุณปู่กรชัย

จวบจนวันที่เธอตบแต่งเข้ามาในเคหาสน์สถานอันโอ่อ่า คฤหาสน์มอนอฟอยด์แห่งนี้ก็ไม่มีใครมาเยี่ยมเธอเลยจนบางทีหญิงสาวอดคิดไม่ได้ว่าเธอและวีร์อาจได้รับมรดกเป็นคฤหาสน์ร้าง

ที่มีแค่คุณอาอัญมณี และคุณย่าที่ต้องนั่งรถเข็นตลอดเวลาเท่านั้น แต่นาน ๆ ท่านทั้งสองจะโผล่มารับประทานอาหารเย็นพร้อมหน้ากัน

สายตาเจ้ากรรมของนรีกุลเหลือบไปเห็นกรอบภาพใหญ่ที่แขวนอยู่ตรงห้องรับแขกมีกรอบภาพคว่ำอยู่ซึ่งนัฐธวีร์เตือนว่าอย่าเปิดออกมาเลยเพราะนั่นเป็นภาพที่คุณปู่เขาหวงแหนมาก

แต่มันจะเป็นอะไรไปล่ะ เมื่อนรีกุลคนนี้อยากรู้เรื่องราวของตระกูลนี้บ้างก็เท่านั้นเอง

นรีกุลคิดได้ดังนั้นจึงสาวเท้าเดินออกจากห้องนี้ไป จุดหมายแรกของหญิงสาวนั้นเป็นห้องรับแขก

หญิงสาวสาวเท้าออกไปจากห้องนอนของเธอและนัฐธวีร์

โดยที่หล่อนไม่ทันรู้ตัวเลยว่ามีบางสิ่งจับจ้องมองเธออยู่

เวลานี้เป็นเวลาเที่ยงคืน นาฬิกาโบราณทรงยุโรปตีบ่งบอกว่าถึงเวลาที่นรีกุลควรเข้านอน

หากแต่นรีกุลยังคงเดินไปตามทางแคบ  ๆ

เส้นทางการเดินไปยังห้องรับแขกเป็นทางแคบ ๆ ยาว ๆ ปลายเท้าสีขาวสัมผัสกับพรมขนผ้าทำให้หญิงสาวสัมผัสได้ถึงความหนาวเย็นบริเวณปลายเท้าของหล่อน

คฤหาสน์มอนอฟอยด์ไม่ได้เปิดเครื่องปรับอากาศทำความเย็นทว่ามันกลับเย็นยะเยือกที่เท้าของนรีกุลหาก

แต่หญิงสาวหาได้สนใจไม่

สองขาพานรีกุลไปหยุดอยู่หน้าประตูบานใหญ่ของห้องรับแขก

นรีกุลสูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่และผ่อนลมหายใจออกอย่างเชื่องช้า ๆ พลางใช้มือดันประตูบานกว้างเข้าไปด้านใน

หญิงสาวสืบปลายเท้าเข้าไปอย่างเชื่องช้า แววตาของนรีกุลเวลานี้มุ่งมั่นหาที่สุดไม่ได้

ดวงตาคนโตคล้ายกับเมล็ดของอัลมอนด์นั้นกวาดสายตาไปยังรอบๆห้องรับแขกแห่งนี้

นรีกุลมองหาภาพวาดที่ถูกคว่ำหน้าลงอย่างจับสังเกต เวลานี้ตรงหน้าของหญิงสาวมีภาพอยู่สามภาพที่เรียงกันไว้อย่างสวยงาม

ภาพแรกเป็นภาพใหญ่เนื้อไม้แข็งแขวนไว้ด้านขวามือสุด ในกรอบภาพนั้นเป็นภาพของบุรุษคนหนึ่ง คนในภาพสวมชุดสไตล์ยุโรป ใบหน้าคมคายยกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

หากนรีกุลคาดคะแนนไม่ผิดไปจากความจริงมากนัก หญิงสาวรู้สึกว่าภาพนี้อาจเป็นคุณปู่ทวดของกรวีก็เป็นได้

สาวเจ้ากวาดสายตามองไปยังภาพถัดไปทางขวามือของเธอกรอบภาพของภาพต่อมานี้เป็นสีทองอร่ามตา

ในกรอบภาพสีทองนี้บรรจุภาพของชายหนุ่มคนหนึ่งมีใบหน้าคล้ายกับนัฐธวีร์สามีของนรีกุลอย่างมาก

หญิงสาวเหลียวมองด้วยความสงสัยเพราะเหตุใดนัฐธวีร์ของหล่อนถึงมีภาพอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้ได้ทั้งๆที่เขาบอกหล่อนว่าเขาเพิ่งได้มาเยือนยังเคหาสน์ของคุณปู่ มรดกพันล้านแห่งนี้เป็นครั้งแรก

นรีกุลเหลือบตามองไปอีกภาพริมสุดก็พบว่าเวลานี้สอง ขาของหล่อนได้พาเธอมาหยุดอยู่ตรงภาพที่คว่ำหน้าอยู่เสียแล้ว

ด้วยความกระหายและสงสัยไม่อาจทำให้ใจของหญิงสาวนั้นสงบลงได้เลย

เวลานี้หล่อนอยากรู้แล้วว่า หากคุณอาอัญมณีรู้ว่าหล่อนอุกอาจเปิดภาพที่ปิดตายคว่ำไว้และเป็นภาพที่หวงแหนของปู่กรชัย คุณอาและสามีของหล่อนจะกล่าวเช่นไร แต่มันจะเป็นอะไรกันก็แค่รูปภาพที่พวกเขาหวงมาก ๆ เท่านั้นเอง

มือเรียวสวยของนรีกุลเอื้อมหมุนภาพที่คว่ำอยู่นั้นให้เปิดหงายออกมา

ทว่าหญิงสาวหวีดร้องสุดเสียงแต่แล้วหล่อนต้องรีบเอามืออุดปากของตนเองเอาไว้

เพื่อไม่ให้เสียงกรีดร้องนั้นดังก้องทั่วคฤหาสน์มอนอฟอยด์หลังนี้

ภาพที่ปรากฏตรงหน้านรีกุลนั้นทำให้เธออดรู้สึกตระหนกตกใจไม่ได้ เพราะในภาพกรอบริมสุดนั้นเป็นภาพวาดของสตรีผู้หนึ่งหากแต่หล่อนไม่มีหัว

สตรีผู้นั้นแต่งกายคล้ายกับคุณอาอัญมณีเป็นอย่างมาก นรีกุลรีบหมุนภาพนั้นกลับทันทีทำให้หล่อนไม่ได้ดูลายเซ็นที่เขียนอยู่ข้างหลังภาพข้างหน้าภาพนั้น

เหงื่อของหญิงสาวเริ่มซึมออกผ่านไรผม หล่อนรับรู้ได้ถึง ความหวาดกลัวที่มีต่อรูปภาพที่คุณปู่หวงแหนเป็นอย่างมาก

“ใครกันนะที่เอาภาพเหล่านี้มาแขวนเอาไว้"

แล้วทำไมปู่ของนัฐธวีร์ถึงหวงแหนภาพเหล่านี้กันล่ะ” นรีกุลได้แต่คิดในใจ