“อ้าย” เสียงหวีดร้องดังขึ้นท่ามกลางความสะใจของสตรีผู้หนึ่งที่มองมายังหญิงสาวเคราะห์ร้ายด้วยความโกรธเกลียดมีดเล่มคมปักลงบนหน้าอกของหญิงสาวอย่างที่อันนาเตรียมตัวเตรียมใจไว้แล้ว โลหิตสีแดงฉานไหลเปอะชุดคลุมของหญิงสาว พรหมจรรย์อย่างอันนาท่ามกลางเสียงหัวเราะของเเราหญิงสาวที่อยู่ในลัทธิบูชาเงาเจ้านรกเวลานี้เป็นเวลาที่หญิงสาวควรนอนหลับได้แล้วหากแต่สอง ขาของหญิงสาวกับไม่ขยับออกจากบริเวณเสาต้นใหญ่ที่หล่อนหลบซ่อนอยู่ได้เลยภาพที่ปรากฏตรงหน้าของนรีกุลนั้นคือสตรีที่ถูกมีดเล่มคม-ขนาดเล็กแทงเข้าที่หัวใจ เลือดของผู้หญิงคนนั้นไหลออกมาเป็นทางยาวอันนาที่เตรียมตัวเตรียมใจไว้แล้วว่าวันนี้จะต้องบูชายันต์เงาเทพเจ้านรกได้แต่นอนนิ่งให้อัญมณีกรีดเลือดของเธอออกมาในปริมาณมากหากหญิงสาวคาดคะเนไม่ผิดเลือดของอันนาหญิงสาวที่ได้ทะเลาะกันที่นรีกุลเห็นตรงหน้าทางเข้าประตูห้องลับนั้นคงหลายร้อยซีซีเป็นแน่หญิงสาวยกมืออุดปากแทบไม่ทันเมื่อเห็นอัญมณีใช้มีดแหลมคมปาดเข้าที่คอของคนรับใช้สาวอันนามือเรียวของอันนาายกมือไหว้แล้วมองจ้องไปยังแท่นพิธีบูชาเงาเทพนรกดังกล่าวแล้วขยับริมฝีปากที่โชกไปด้วยเลือดว่า“ข้าแต่เทพนรก อั
และเวลานี้เธอไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้ก็เพราะว่าคนในคฤหาสน์โหดร้ายเกินกว่าที่จะเป็นมนุษย์นั่นเองหญิงสาวนั้นล้มตัวลงนอนข้างๆสามีของของตนเองทั้งกอดเขาแล้วซุกตัวใต้อ้อมกอดภายใต้รัตติกาลที่เงียบงันและวังเวงหญิงสาวโน้มตัวลงนอนอย่างยากที่จะข่มตาหลับลงได้แต่ภาพที่เห็นนั้นทำให้เธอลุกขึ้นมาสำรอกเศษอาหารทั้งหมดที่ได้กินไปจากตลาดทันทีหญิงสาวอาเจียนออกมาจนหมดเสียงอาเจียนของเธอดังลั่นจนทำให้สามีของเธอต้องลุกขึ้นมาอย่างตกใจ“เกิดอะไรขึ้นเหรอนุ่น” ชายหนุ่มถามภรรยาของเขาอย่างรวดเร็ว“ไม่ค่ะ นุ่นแคร์รู้สึกพะอืดพะอมเท่านั้น” หญิงสาวกล่าวอย่างรวดเร็วพลางหลุบตาต่ำลงมือหนาของชายหนุ่มเอื้อมมาลูบหลังของหญิงสาวยังแผ่วเบาแต่ยิ่งเขาลูบมากเท่าไหร่เศษอาหารของนรีกุลก็ออกมากเท่านั้น“ไม่เป็นไรนะเดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้” สามีของหล่อนกล่าวแล้วเดินไปหาน้ำมาให้หญิงสาว“ไม่เป็นไรค่ะวีนุ่นเอาน้ำมาพอดีวีช่วยไปหยิบน้ำตรงนั้นให้หน่อยได้ไหมคะ” หญิงสาวกล่าวพลางชี้นิ้วไปยังขวดน้ำตนเองที่วางตั้งไว้“โอเคก็ได้” สามีของหล่อนกล่าวหญิงสาวสำรอกออกมาจนหมด ทั้งหมดนี่เป็นเพราะอัญมณีแท้ๆทีเดียวที่ทำให้หญิงสาวต้องอาเจียนอย่างไม่คาดคิดม
คฤหาสน์มอนอฟอยด์“กรี๊ด” เสียงหวีดร้องแหลมสูงของใครบางคนหวีดเสียงลั่นห้องหับโอ่โถง“นังนุ่นนังผู้หญิงแพศยา” อัญมณีกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งมือหยาบกร้านภายใต้ถุงมือสีดำแสนสวยฉวยหยิบมีดด้ามคมกรีดไปยังรูปถ่ายงานแต่งงานสายฟ้าฟาดของหลานชายเป็นทางยาวทว่านั่นยังไม่สาแก่ใจของอัญมณี คุณอาสาวหยิบกรรไกรขึ้นมาตัดภาพระหว่างนรีกุลและนัฐธวีร์จนขาดวิ่นไปทันทีแต่ไหนแต่ไรมาอัญมณีไม่เคยเกลียดและชิงชังผู้หญิงคนไหนเท่านังนรีกุลนี่มาก่อน เพราะนังหญิงแพศยานั้นคนเทียวที่ทำให้นัฐธวีร์หลานชายที่เธอรักยิ่งกว่าชีวิตเปลี่ยนไปเป็นคนละคนอัญมณีแอบรักหลานชายนอกไส้อย่างนัฐธวีร์มาตลอดเวลา จนกระทั่งเขาเลือกที่จะเดินออกมาจากอ้อมอกของผู้เป็นมารดา และกรพจน์ พี่ชายของอัญมณีไปนอนกกผู้หญิงเชื้อสายจีนอย่างนรีกุลทำให้อัญมณียิ่งทวีความเกลียดชังในตัวของหญิงสาวมากกว่าเดิมเพราะหล่อนเชื่ออย่างสุดใจว่าผู้หญิงอย่างนรีกุลจะหาดีอะไรได้ นอกเสียจากจะมีเงินมีทองให้หลานนอกไส้ผลาญเล่นก็เท่านั้นเอง“แอนหล่อนจับตามองนังนุ่นไว้ให้ดี ฉันเชื่อว่านังนุ่นมันจะต้องกลับมาอีกแน่ อีมารหัวใจของฉัน…อีนรีกุล” อัญมณีคำรามเล็ดลอดไรฟัน“เจ้าค่ะคุณอา” แอนรับค
หล่อนจำต้อง ‘กลืน’ ความรู้สึกที่อยากบอกเรื่องราวมากมายในคฤหาสน์กับเขาลงไปก่อนที่นัฐธวีร์จะมองว่าเธออาจจะป่วยเป็นโรคทางระบบประสาทเสีย“วีร์ค่ะ” นรีกุลเอ่ยขึ้นแล้วมองมาทางใบหน้าของนัฐธวีร์ด้วยนัยน์ตาจริงจัง“ครับนุ่น” นัฐธวีร์กล่าวพลางทอดมองใบหน้าสวยของหญิงสาวที่เวลานี้มีหยดน้ำเกาะพราวบริเวณริมฝีปากอวบอิ่ม“นุ่นว่า…”“ปากเลอะครับนุ่น” นัฐธวีร์เอ่ยขึ้นพลางเอื้อมมือหนาของเขาเขี่ยบริเวณริมฝีปากของหญิงสาวอย่างอ่อนโยนเจ้าหล่อนรู้สึกร้อนที่ใบหน้าผะผ่าวขึ้นมาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ดวงหน้าของนรีกุลแดงระเรื่อ ริมฝีปากสวยขยับเอ่ยบางสิ่งบางอย่างออกมา“นุ่นว่าที่นี่มีอะไรแปลก ๆ ค่ะ” ในที่สุดนรีกุลก็กล่าวออกมาด้วยความรู้สึกหวาดกลัวคิ้วเข้มของชายหนุ่มขมวดมุ่นเข้าหากันเป็นปมใหญ่ เรียวปากหยักเอ่ยถาม“แปลกยังไงเหรอครับ” ชายคนรักถามเสียงเข้มขณะจ้องมองใบหน้าหญิงสาวอย่างเริ่มมีโทสะ“วีร์คะนุ่นยอมรับนะคะว่านุ่นรู้สึกแปลก ๆ กับกับคฤหาสน์มอนอฟอยด์ ที่นี่ทำให้นุ่นรู้สึกว่ามันเป็นเหมือนคฤหาสน์ผีสิงอย่างไรก็ไม่รู้ค่ะ” พูดจบเจ้าหล่อนเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น“นุ่น” นัฐธวีร์เอ่ยเรียกชื่อของหล่อนด้วยน้ำเสียงดัง เ
หญิงสาวรู้สึกไม่พอใจ หากแต่หล่อนทำอะไรไม่ได้ นรีกุลผุดลุกขึ้นมานั่งบนเตียงด้วยความรู้สึกที่รวดร้าวเหมือนหล่อนกำลังถูกแก้วบาดนรีกุลหยิบผ้าเช็ดหน้าลายหมีสีน้ำตาลขึ้นมาแล้วปาดน้ำตาออกอย่างแผ่วเบา เจ้าหล่อนเชิดหน้าขึ้นสายตาเจ้ากรรมเหลือบไปเห็นสมุดบันทึกของจารีย์ไม่ว่าจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น หล่อนจะต้องหาความลับของคฤหาสน์บ้านผีสิงแห่งนี้ให้จงได้ เพราะเธอเชื่อมั่นว่าที่นี่มีความลับบางอย่างซ่อนอยู่เป็นแน่นอกจากกฎในเคหาสน์สถานยังดูวิปลาสแล้ว คนใช้ในบ้านก็แต่งตัวเหมือนกับหลุดมาจากยุคมืดอย่างไรอย่างนั้นเจ้าหล่อนจรดปากกาลงแล้วเขียนบางสิ่งลงในกระดาษด้วยลายมือขยุกขยิกทุกอย่างอยู่ในสายตาของแอน คนรับใช้สาวของอัญมณีเภครากึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังปีกซ้ายของคฤหาสน์อันเป็นห้องนอนของอัญมณีมือเรียวเภคราของเคาะประตูเรียกอัญมณีอย่างรวดเร็ว“คุณอาเจ้าคะ” เสียงของแอนดังปลุกอัญมณีที่จมอยู่ในภวังค์ให้ตื่นขึ้น“เข้ามา” น้ำเสียงเฉียบขาดของอัญมณีทำเอาแอนขนลุกซู่แอนผลักบานประตูนั้นเข้าไปปลายเท้าสองข้างของหล่อนหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของอัญมณี“มีอะไรหรือแอน สิ่งที่อาใช้ให้ไปทำเป็นอย่างไรบ้าง” อัญมณีเอ่ยถามสาวใช้ยังรวดเร็ว
เช้าวันต่อมานรีกุลลงมารับประทานอาหารตามปกติกับนัฐธวีร์ บนโต๊ะอาหารยาวถูกคลุมด้วยผ้าปูโต๊ะสีแดงสด ผ้ากำมะหยี่ที่รองโต๊ะอาหารตัวยาวดุนิ่มนิ่มน่าสัมผัสอย่างมาก“อ๊ะนุ่น กินนี่เยอะๆนะครับ” นัฐธวีร์กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน“แหม…วีร์คะมันกินยาก วีร์ป้อนนุ่นหน่อยซิคะ” นรีกุลกล่าวด้วยแววตาเปล่งประกายวาวระยับมือเรียวของอัญมณีกำส้อมแน่น แม้ว่าใบหน้าของหญิงสาวจะฉีกยิ้มหวานจ๋าส่งให้นรีกุลก็ตามทีหากแต่ในใจของอัญมณีเวลานี้ราวกับถูกกรีดเป็นชิ้น ๆ หญิงสาวอดรู้สึกไม่ได้ว่า เวลานี้หล่อนกำลังริษยานรีกุลออกนอกหน้านอกตาเสียแล้วหรือนังนุ่นจะรู้เท่าทันแผนร้ายของเธอ อัญมณีอดไตร่ตรองในใจไม่ได้“แหม…หลานชายแต่งงานกันมาหนึ่งปีแล้ว ทำไมอาไม่เห็นจะได้หลานเลยล่ะจ้ะ” อัญมณีแขวะนรีกุลจนสาวใช้หลายคนต้องพยายามปรามผู้ดูแลคฤหาสน์ของพวกเขานัฐธวีร์หุบยิ้มทันทีที่ได้ยินคำทักของอาสาวที่ตนเคารพรักมาตลอดทั้งชีวิตของเขา“โธ่คุณอาคะ เรื่องแบบนี้ขึ้นอยู่กับวาสนาของนุ่นแล้วล่ะค่ะ แต่เอ๋เมื่อวานนุ่นรู้สึกเวียนหัวชะมัดเลยค่ะวีร์” นรีกุลกล่าวกับชายคนรัก หล่อนมองอัญมณีอย่างจับผิด“ก็จริงของหนูนุ่นล่ะจ้ะ” อัญมณีกล่าวพลาง
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่นรีกุลเข้ามานอนบนเตียงของห้องใต้ดินแพขนตางอนยาวของเจ้าหล่อนเปิดออกกว้าง เวลานี้นรีกุลพบว่าหล่อนนอนราบบนเตียงที่ไม่คุ้นเคยนรีกุลมองไปทางขวา และซ้ายอย่างงุนงง หากเจ้าหล่อนสังเกตว่าที่ห้องนี้มืดและค่อนข้างอับ‘ที่นี่ที่ไหนเนี่ย ทำไมเรามาอยู่ในห้องนี้’ หญิงสาวตรึกคิดในใจในขณะที่หญิงสาวกำลังจะลุกเดินสำรวจอยู่นั้นเอง เสียงอันคุ้นเคยก็ดังขัดจังหวะขึ้นมาเสียก่อน“กำลังหาคนมาช่วยอยู่เหรอจ้ะหนูนุ่น” ท้ายประโยคเสียงนั้นะเอ่ยขึ้นอย่างเยาะหยันนรีกุลหันขวับไปตามต้นเสียง ภาพที่ปรากฎเบื้องหน้าหล่อนคือ คุณอาอัญมณีที่กำลังยืนถือขวดยาบางอย่างไว้ในมือนรีกุลสีหน้าซีดยิ่งกว่ากระดาษเอสี่ เธอมองเห็นอัญมณีที่จ้องเขม็งมาทางเธอด้วยนัยน์ตาดุดัน“คุณอาอัญมณีคะ ช่วยนุ่นด้วยค่ะ” นรีกุลเอ่ยร้องขอความช่วยเหลือจากผู้ดูแลคฤหาสน์มอนอฟอยด์อัญมณีเดินเข้าไปประชิดตัวของนรีกุลอย่างรวดเร็ว หญิงสาวเอื้อมมือหยาบไปจับคางมนเชยขึ้นมาให้มองสบสายตาดุคมของหล่อน“จะให้ฉันช่วยให้หล่อนตายเร็วขึ้นดีไหมล่ะ” อัญมณีแผดเสียงแหลมดังลั่น ขณะมองนรีกุลที่เริ่มตัวสั่นเทาน้อย ๆ“คุณอาหมายความว่าอย่างไรคะ” นรีกุลเอ่ยถา
“คุณอาจะทำอะไรนุ่นคะ” นรีกุลกล่าว หล่อนรีบถอยออกมาจากผนังพลางผลักอัญมณีเต็มแรงขวดใสในมือของอัญมณีกระเด็นออกไปอีกทางนรีกุลรีบวิ่งออกไปทางประตูด้านหน้าให้เร็วที่สุด หญิงสาวเอื้อมเขย่าประตูที่ล็อกไว้อย่างตระหนก“แกหนีฉันไม่พ้นหรอกอีนรีกุล” อัญมณีกล่าวแล้วกระชากเจ้าหล่อนที่เอื้อมคว้าลูกบิดประตูไว้ได้อย่างรวดเร็ว“ไม่นะคะ วีร์คะ วีร์ช่วยนุ่นด้วย” นรีกุลหวีดร้องเสียงดังลั่นอย่างเสียขวัญ“ไม่ว่าใครก็ช่วยแกไม่ได้ทั้งนั้น อีหน้าด้าน ฉันจะจัดการกับแกในวันนี้” ไม่พูดเปล่า อัญมณียกขวดแก้วสีม่วงใสมาพลางทำท่าจะเปิดขวดออกแต่นรีกุลไวกว่า หล่อนคว้าหมอนฟาดเข้าที่ใบหน้าของอัญมณีอย่างแรงจนดวงหน้าของคุณอาสะบัดไปอีกทาง“กรี๊ดดดดด” อัญมณีหวีดเสียงร้องดังจนสุดเป็นจังหวะเดียวกันกับที่นรีกุลพยายามสะบัดตนเองให้พ้นจากการเกาะกุมของอัญมณี“แกจะไปไหน วันนี้ฉันจะพาแกไปทัวร์นรก กรี๊ดดดดด” อัญมณีกรีดเสียงร้องออกมากอย่างคับแค้นใจ นอกคฤหาสน์ “โอ๊ะ ลืมของเสียได้นัฐธวีร์” ร่างสูงโปร่งเดินเข้ามายังทางด้านหลังคฤหาสน์มรดกตกทอดของคุณปู่ กรชัยนัฐธวีร์เดินเข้าไปในห้องนอนของเขาอย่างอ้อยอิ่ง สอดส่ายสายตากวาดมองห
ชายหนุ่มดันร่างอรชรให้นอนราบไปกับพื้นเตียง เวลานี้นรีกุลรู้สึกปั่นป่วนอย่างบอกไม่ถูกมือเรียวของนัฐธวีร์ซอนไซ้ไปยังร่องสวรรค์ของหญิงสาว ลมหายใจของนรีกุลกระตุกขึ้นในทันทีเจ้าบ่าวสอดนื้วเข้าไปเพื่อสำรวจห้องแห่งความลับสวรรค์อย่างที่เขาต้องการมานานแสนนานไม่ว่าจะผ่านไปเนิ่นานเพียงใด นรีกุลก็เป็นสตรีที่เขาชอบอยู่เสมอไม่ว่าจะส่วนเว้าส่วนโค้งที่เห็นได้จนเด่นชัดหรือจะเป็นความเด็ดขาดจริงใจก็ตามเขาจุมพิตหล่อนอย่างดูดดื่ม จนนรีกุลรู้สึกราวกับว่าหล่อนกำลังฝันไปหญิงสาวอดรู้สึกไม่ได้ว่าอุณหภูมิในเรือนกายร้อนผะผ่าวกับเวลานี้อยู่ในห้องอบซาวน่าก็ไม่ปานดวงหน้าคมเข้มของนัฐธวีร์ก้มลงตักตวงความหอมหวานจากน้ำตกสวรรค์ของหล่อนอย่างรวดเร็วนรีกุลครวญเสียงหวานยามเมื่อเวลานี้ชายหนุ่มก้มลงสำรวจซอนไซ้ซุกซนอยู่ตรงปากทางเข้าหว่างขาของหล่อน“ซี้ดดด” นรีกุลร้องสุดเสียงยามเมื่อเวลานี้ชายหนุ่มลากลิ้นสากขึ้นลงราวกับจะมุดร่องสวรรค์ของหล่อนลิ้นเหนียวลากไล้ไปมาจนเจ้าหล่อนอดรู้สึกกำซาบซ่านไปทั่วกายาไม่ได้นรีกุลกำผ้าปูที่นอนแน่นบามเมื่อเวลานี้ชายคนรักกำลังดอมดมดแกกุหลาบสีหวานในถ้ำอย่างหลงใหลนัฐธวีร์ปลดชั้นในตัวจิ๋วของ
ผ่านมาหนึ่งสัปดาห์ งานแต่งงานของนรีกุลและนัฐธวีร์จัดขึ้นอย่างใหญ่โตอีกครั้งกรพจน์บิดาของเขาเชิญแขกมาทั้งตำบลเพื่อมาเป็นสักขีพยานให้กับบ่าวสาวห้องแต่งตัวเจ้าสาวภาพที่ปรากฎตรงหน้ากระจกบานใหญ่เป็นภาพของสตรีสวมชุดวิวาห์ยาวกรอมเท้าดวงหน้าหวานรูปไข่ คิ้วเรียวเข้มโค้งดั่งคันศร จมูกของหล่อนโด่งรั้นเชิดขึ้นริมฝีปากสีแดงระเรื่อดูน่าสัมผัสเวลานี้นรีกุลไม่นึกฝันว่าเธอจะได้แต่งงานกับนัฐธวีร์ใหม่อีกครั้งท่ามกลางความเห็นดีเห็นงามจากผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้นรีกุลและนัฐธวีร์ผ่านอะไรร้าย ๆ มาตั้งมากมายหากหล่อนไม่มีกรพจน์ได้ช่วยเหลือเธอในวันนั้นอาจจะไม่มีนรีกุลหลงเหลืออยู่เลยนรีกุลอดรู้สึกขึ้นมาไม่ได้ว่าเวลานี้หล่อนช่างเป็นหญิงที่โชคดีที่สุดในโลกที่จะได้เป็นสะใภ้ตระกูลจิระชาญและในอีกไม่กี่ชั่วโมงต่อจากนี้ เธอกำลังจะเข้าพิธีมงคลสมรสกับสามีที่รักเธอสุดดวงใจพิธีแต่งงานของนรีกุลเป็นไปอย่างราบรื่น วันนี้นรีกุลดูงดงามมากในสายตาของนัฐธวีร์“ขอเชิญบ่าวสาวมาตัดเค้กได้”สิ้นเสียงพิธีกรที่ ได้รับเชิญมา นรีกุลสาวเท้าเข้ามายืนใกล้ๆ กับนัฐธวีร์หล่อนมองดูเค้กแต่งงานของเธออย่างไม่น
“งั้นเราเข้าไปข้างในกันเถอะคุณพ่อกับคุณแม่ท่านรอนานแล้วล่ะ” นัฐธวีร์กล่าวด้วยเสียงนุ่มนรีกุลมองมือของนัฐธวีร์ที่ยื่นมาทางหล่อน หญิงสาวนิ่งไปชั่วอึดใจในวันนี้ตั้งแต่ที่หล่อนเข้ามาเป็นสะใภ้ในบ้านของนัฐธวีร์ ไม่มีวันไหนที่หล่อนไม่เลือกเขา นรีกุลและสามีผ่านอะไรด้วยกันมามากมายไม่ว่าเรื่องราวที่ผ่านเข้ามาในชีวิตจะดีหรือร้ายก็ตามแต่นรีกุลได้เตรียมใจและได้เลือกเส้นทางนี้เอง นั้นคือการได้อยู่กับสามีของหล่อนยอ่างนัฐธวีร์ ผู้ชายเพียงคนเดียวที่ชาตินี้ทั้งชาตินรีกุลจะรักนัฐธวีร์ตลอดไปเวลานี้นรีกุลเลือกแล้วว่าจะซื่อสัตย์ต่อหัวใจของตนเอง“นุ่นคุณฟังผมอยู่ไหม” นัฐธวีร์ถามย้ำเมื่อหญิงสาวยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่อย่างใจลอย“ค่ะวีร์ เราเข้าไปข้างในกันเถอะค่ะ” นรีกุลกล่าวพลางยื่นมือออกไปกุมมือของชายคนรัก“ครับคุณภรรยา” นัฐธวีร์กล่าวพลางพานรีกุลเข้าไปด้านในบ้านหลังใหม่ของพวกเขา“หนูนุ่น แม่เตรียมอาหารไว้แล้วล่ะ หนูคงหิวแล้วใช่ไหมจ้ะ” มารดาของนัฐธวีร์กล่าวอย่างไม่ถือตัวเหมือนแต่ก่อนนรีกุลที่เห็นดังนั้นชะงักไปเพียงเล็กน้อย หล่อนพยักหน้ารับคำมารดาของเขาอย่างรวดเร็ว“ไปเจ้าวีร์พาหนูนุ่นไปกินข้าวเสียซิ” ก
ไม่กี่วันต่อมาหมอเจ้าของไข้ก็ให้นรีกุลกลับบ้านได้ นัฐธวีร์ได้พานรีกุลออกมาขึ้นรถกลับไปบ้าน“นุ่นคาดเข็มขัดดี ๆ นะ” ชายหนุ่มเอ่ยหยอกล้อกับคนรัก ทว่าเขากลับมีสีหน้าจริงจังนรีกุลอดสงสัยขึ้นมาไม่ได้ กระนั้นดวงหน้าหวานยังคงแต้มรอยยิ้มกว้างอย่างเดิมนรีกุลเอื้อมมือคาดเข็มขัดนริภัย ไม่กี่นาทีต่อมานัฐวีร์ก็ขับรถพุ่งทะยานออกไป“เราจะไปไหนกันคะวีร์” นรีกุลเอ่ยถามอย่างสงสัยในตัวของสามีไม่น้อย“ไปที่ที่เป็นของเรา” นัฐธวีร์กล่าวด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง“ที่ที่เป็นของเรา” นรีกุลทวนคำตอบของชายคนรัก“เดี๋ยวนุ่นก็รู้เองล่ะน่า” นัธธวีร์บอกปัด“ก็ได้ค่ะวีร์” นรีกุลตอบ หล่อนเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ข้างคนขับรถยนต์ของนัฐธวีร์แล่นไปตามถนนใหญ่เรื่อย ๆในที่สุดรถขอองชายหนุ่มก็ไปหยุดอยู่หน้าบ้านหลังโตสไตล์มินิมอลหลังหนึ่ง“นุ่นตื่นได้แล้วครับ” นัฐธวีร์กล่าวพลางเขย่าตัวของหญิงสาวให้ตื่นขึ้น“คะ วีร์” หญิงสาวงัวเงียตอบออกมาด้วยเสียงอู้อี้“ถึงแล้วค่ะ ที่นี่แหละที่ของเรา” นัฐธวีร์กล่าวพลางเอื้อมปลดสายเข็มขัดนริภัยให้เธอนรีกุลลงจากรถอย่างรวดเร็วตามหลังนัฐธวีร์ สามีไปติด ๆ…ดวงตาคู่สวยของนรีกุลเบิกกว้างกว่าเดิม หล่
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณย่า นุ่นอภัยให้” นรีกุลตอบออกมาในที่สุด“แต่ผมว่าคุณอาควรมาขอโทษนุ่นด้วยตนเองนะครับ” นัฐธวีร์เอ่ยเสียงแข็งเขาจะไม่ยอมให้นรีกุลยอมอ่อนข้อให้คนในตระกูลของเขาอีกต่อไปแล้วอย่างไรเสียอัญมณีก็ควรมาขอโทษด้วยตนเองไม่ใช่หลบอยู่ด้านหลังผู้เป็นมารดาปลอม ๆ เช่นนี้“หลานวีร์ อัญมณีเขา…” คุณย่าเอ่ยอย่างไม่ทันจบประโยคดี หยาดน้ำใสไหลคลอหน่วยตาของหญิงชรานัฐธวีร์และนรีกุลมองสบสายตากันอย่างรู้สึกสังหรณ์ในใจ“อัญมณี เขาเสียชีวิตแล้ว เมื่อเช้านี้” คุณย่าพูดเพียงเท่านั้นก็ปล่อยโฮออกมาทันทีจนผู้เป็นสะใภ้ต้องเข้ามาปลอบประโลม“พ่ออยากให้แกอภัยให้อาของแกสักครั้งนะวีร์” เสียงของกรพจน์อ่อนลงมากในเวลาเช่นนี้“แต่ที่คุณอาทำมันมากเกินการให้อภัย” นัฐธวีร์โต้เถียงกลับไปอย่างไม่ลดละ“พ่อเข้าใจ จริง ๆ พ่อก็ยังไม่ชอบใจกับการกระทำของเขาแต่อัญมณีถูกทำร้ายก่อนโดยบิดาของเขาเอง”“คุณพ่อหมายความว่ายังไงครับ” นัฐธวีร์ถามเสียงเข้มของนัฐธวีร์ทำให้ผู้เป็นบิดาเล่าความจริงบางอย่างออกมา“อัญมณีถูกคุณพ่อจับไปทดลอง ทำให้หล่อนกลายเป็นยักษ์ร้าย” กรพจน์เล่าเท้าความ“จับไปทดลอง” ชายหนุ่มทวนคำ“ใช่ ใช่พ่อของฉันรับอัญ
หยดน้ำใสไหลหยดออกมาจากดวงตาของนัฐธวีร์หล่นลงบนแขนขวาของนรีกุลแพขนตางอนยาวหนากระพือเปิดขึ้นอย่างเชื่องช้า นรีกุลค่อย ๆ ลืมตาขึ้น“นุ่น คุณตื่นแล้วใช่ไหม”“นี่ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหม” นัฐธวีร์ถามย้ำนรีกุลไม่ตอบอะไร หล่อนคลี่ระบายรอยยิ้มเล็กน้อยมือเรียวของนัฐธวรีร์กดออดเรียกพยาบาล เขากรอกเสียงลงไปตามสายอย่างรวดเร็ว“หมอครับ หมอครับ ภรรยาของผมฟื้นแล้วครับ” ชายหนุ่มกรอกเสียงลงไปฉับพลันพยาบาลสาวรีบเข้ามาตรวจดูคนไข้อย่างรวดเร็วนัฐธวีร์ถอยออกมาจากห้องพักพิเศษผู้ป่วยนอกให้แพทย์ได้เข้ามาตรวจนรีกุลได้อย่างเต็มที่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้นัฐธวีร์ละสายตาจากหญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู“หนูนุ่นเป็นอย่างไรบ้างตาวีร์” ปลายสายเป็นมารดาของเขาโทรถามอาการของภรรยาสุดรัก“นุ่นปลอดภัยแล้วครับแม่” นัฐธวีร์กล่าวขึ้นแม่ดีใจด้วยนะตาวีร์ มารดาเขาตอบกลับมาด้วยความยินดี“ครับแม่” นัฐธวีร์น้ำตารื้นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกเขาอดรู้สึกดีใจขึ้นมาไม่ได้ว่าครอบครัวเขาเองก็เป็นห่วงภรรยาของเขาเหมือนกันชายหนุ่มสังเกตเห็นตอนที่กรพจน์ขับรถ เขามองแววตานั้นออกแววตานั้นคล้ายกับแววตาที่ผู้เป็นพ่อมองบุตรสาวความห่วงหา และห่วงใยที
วินาทีเขารู้แล้วว่า เขารักผู้หญิงตรงหน้ามากเพียงใดและเขาสัญญาว่าชาตินี้ทั้งชาติเขาจะมีเพียงนรีกุลคนเดียวตลอดไป“วีร์คะ นุ่นปวดหัวจังคะ” นรีกุลร้องบอกชายคนรัก“นุ่นอย่าเป็นอะไรไปนะ” นัฐธวีร์ร้องเมื่อเห็นนรีกุลกำลังจะหมดสติอีกครั้ง“รีบพานังหนูนี่ส่งโรงพยาบาลเถิด ข้าแก้ของให้แล้ว” เสียงของพ่อหมอดังขึ้นทำให้นัฐธวีร์ได้สติเขารีบช้อนร่างนรีกุลขึ้นรถ แล้วบึ่งไปโรงพยาบาลทันทีหน้าห้องฉุกเฉิน “ผมขอเตียงให้คนไข้ด้วยคัรบ” เสียงเข้มเอ่ยกับพยาบาลอย่างร้อนรนพยาบาลกรูกันเข้ามาอุ้มร่างไร้สติของนรีกุลขึ้นมาวางไว้บนเตียงพยาบาลบุรุษพยาบาลเข็นร่างของนรีกุลเข้าไปด้านใน โดยมีนัฐธวีร์ตามไปติด ๆ…เขามองเห็นกรพจน์อยู่ห่างออกไปนัฐธวีร์หยุดยืนนิ่ง“ไปซิเจ้าวีร์ แกจะปล่อยนังหนูนุ่นเข้าไปคนเดียวได้ยังไง” กรพจน์ร้องตะโกนป้องปากอยู่หน้าโรงพยาบาลนัฐธวีร์ยิ้มให้บิดาทั้งน้ำตาอย่างสุขใจ เขารีบเดินตามบุรุษพยาบาลเข้าไปทิ้งให้กรพจน์ขับรถออกไปตามลำพัง“นุ่นอย่าเป็นอะไรไปนะ” นัฐธวีร์ร้องบอกร่างของนรีกุลถูกเข็นเข้าไปในห้องฉุกเฉินอย่างรวดเร็ว ขณะที่ประตูปิดลง“ญาติคนไข้เข้าไปไม่ได้นะคะ รออยู่ข้างนอกก่อนค่ะ” พยาบาลสา
“เราจะไปไหนกันครับพ่อ” นัฐธวีร์กล่าวด้วยน้ำเสียงร้อนรน แววตาของเขาฉายรอยวิตกอย่างเห็นได้ชัด“ไปรักษาหนูนุ่นกัน” บิดาของนัฐวีร์กล่าวรถสปอร์ตคันหรูของกรพจน์แล่นออกไป เขาเลี้ยวไปตามทางอย่างชำนาญจนกระทั่งออกห่างจากตัวคฤหาสน์มอนอฟอยด์ไปนัฐธวีร์ประคองร่างไร้สติของนรีกุลอย่างหวงแหน หากหญิงสาวกลับไม่สามารถลืมตาขึ้นมามองเขาได้เลยกรพจน์มองไปยังนัฐธวีร์ลูกชายคนเล็กอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาว่าพวกเขาทั้งสองจะต้องผ่านเรื่องราวเลวร้ายอะไรมาบ้างในคฤหาสน์แห่งนั้น‘นี่เขาทำอะไรลงไป ทำไมเขาไม่ห้ามบุตรชายตั้งแต่ตอนแรก’กรพจน์ยังขับรถต่อไปจนกระทั่งถึงสถานที่แห่งหนึ่งดูคล้ายกับสำนักทรงเจ้าเข้าผีกรวีร์มองพ่อที่ปลดสายเข็มขัดลงรถไปอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตนเอง“พ่อหมอ พ่อหมอช่วยพวกเราด้วย” กรพจน์เอ่ยขึ้นพลางมองบุตรชายที่อุ้มร่างของนรีกุลไว้แน่น“เอ้า เอาเธอวางลง” พ่อหมอไสยเวทย์กล่าวนัฐธวีร์มีสีหน้าลังเล ขณะที่เขามองการรักษาของบิดาอย่างงุนงงแต่จะมีอะไรดีไปกว่าการได้ช่วยเหลือภรรยาคนรักของเขาในเวลานี้ มันไม่มีทางเลือกอะไรอีกต่อไปแล้วล่ะนัฐธวีร์วางหญิงคนรักไว้บนแคร่ไม้ ขณะเดินกลับไปนั่งข้าง ๆ บิดาของเขาที่นั่
“อาตอบแล้ว แต่วีร์ต้องปล่อยอาก่อน” อัญมณีหว่านล้อม“อย่ามาเล่นลิ้น ถ้าเมียกูตาย กูจะส่งมึงไปเข้าตาราง จะตอบหรือไม่ตอบ”“หนึ่ง”“สอง”“สาม”“สี่”“ได้ จ้ะ อาตอบแล้ว” อัญมณีร้อง“น้ำยาที่อาให้นรีกุลเป็นยาสั่งผสมสารพิษดอกยี่โถที่ต้องใช้ว่านรางจืดล้างเท่านั้น” อาสาวตอบอย่างจนมุมในที่สุด“แค้ก” นัฐธวีร์เหวี่ยงอัญมณีออกอย่างขยะแขยงทันทีเขารีบช้อนร่างของนรีกุลเดินผ่านอัญมณีไปท่ามกลางความเจ็บแค้นของอัญมณี“รักมันเข้าไปเถิด รู้ไว้เสียด้วย อีนุ่นมันเป็นเมียผีพยนต์พี่ชายแก” พูดจบอัญมณีก็กรีดเสียงหัวเราะร่วนนัฐธวีร์ที่กำลังก้าวเท้าผ่านออกจากห้องชะงักอยู่หน้าประตู เขามองอัญมณีอย่างไม่อยากเชื่อสายตา“ที่นุ่นได้กับผีพยนต์พี่กรวีร์ก็เป็นเพราะคุณอา จำเอาไว้ต่อให้ผมไม่มีนุ่นผมก็ไม่เลือกคุณอาอยู่ดี” นัฐธวีร์พูดแทงใจดำ“กรี๊ด” อัญมณีหวีดเสียงแหลมร้องดังลั่นห้องใต้ดินนัฐธวีร์อุ้มร่างนรีกุลเดินออกมาจากประตูบานนั้นเขาไม่แม้แต่จะสนใจอัญมณีอีกเลย“ได้…พวกแกจะต้องตาย ตายกันหมดอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้แหละ” อัญมณีคำรามเล็ดลอดไรฟันด้วยความคั่งแค้นคุณอาสาวคว้าคบเพลิงที่จุดแล้วขว้างออกไปอย่างบ้าคลั่งหมายจะปาออกไป