ชายหนุ่มดันร่างอรชรให้นอนราบไปกับพื้นเตียง เวลานี้นรีกุลรู้สึกปั่นป่วนอย่างบอกไม่ถูกมือเรียวของนัฐธวีร์ซอนไซ้ไปยังร่องสวรรค์ของหญิงสาว ลมหายใจของนรีกุลกระตุกขึ้นในทันทีเจ้าบ่าวสอดนื้วเข้าไปเพื่อสำรวจห้องแห่งความลับสวรรค์อย่างที่เขาต้องการมานานแสนนานไม่ว่าจะผ่านไปเนิ่นานเพียงใด นรีกุลก็เป็นสตรีที่เขาชอบอยู่เสมอไม่ว่าจะส่วนเว้าส่วนโค้งที่เห็นได้จนเด่นชัดหรือจะเป็นความเด็ดขาดจริงใจก็ตามเขาจุมพิตหล่อนอย่างดูดดื่ม จนนรีกุลรู้สึกราวกับว่าหล่อนกำลังฝันไปหญิงสาวอดรู้สึกไม่ได้ว่าอุณหภูมิในเรือนกายร้อนผะผ่าวกับเวลานี้อยู่ในห้องอบซาวน่าก็ไม่ปานดวงหน้าคมเข้มของนัฐธวีร์ก้มลงตักตวงความหอมหวานจากน้ำตกสวรรค์ของหล่อนอย่างรวดเร็วนรีกุลครวญเสียงหวานยามเมื่อเวลานี้ชายหนุ่มก้มลงสำรวจซอนไซ้ซุกซนอยู่ตรงปากทางเข้าหว่างขาของหล่อน“ซี้ดดด” นรีกุลร้องสุดเสียงยามเมื่อเวลานี้ชายหนุ่มลากลิ้นสากขึ้นลงราวกับจะมุดร่องสวรรค์ของหล่อนลิ้นเหนียวลากไล้ไปมาจนเจ้าหล่อนอดรู้สึกกำซาบซ่านไปทั่วกายาไม่ได้นรีกุลกำผ้าปูที่นอนแน่นบามเมื่อเวลานี้ชายคนรักกำลังดอมดมดแกกุหลาบสีหวานในถ้ำอย่างหลงใหลนัฐธวีร์ปลดชั้นในตัวจิ๋วของ
บนเตียงนอนขนาดคิงไซส์ปรากฎร่างของชายหนุ่ม และ หญิงสาวนอนกอดรัดกันอยู่บนเตียงนอนหนานุ่มขนาดกว้างประมาณ หก ฟุตได้…แขนข้างซ้ายของชายหนุ่มเหยียดยาวออกมาข้างหนึ่ง บนแขนข้างซ้ายของชายหนุ่มวัยยี่สิบเก้าปีมีศีรษะแข็งได้รูปสวยของหญิงสาวนอนหนุนอยู่คล้ายคู่รักข้าวใหม่ปลามันเรือนไหมนุ่มสลวยสีดำขลับของสาวเจ้าทิ้งตัวลงอย่างมีน้ำหนัก จมูกโด่งรั้นของชายหนุ่มจรดชิดหน้าผากกว้างของหญิงสาววัยยี่สิบห้าปีเศษ ๆดวงตาคู่กลมโตของหญิงสาวเปล่งประกายวาวระยับ ยามเมื่อเวลานี้นรีกุลได้ลอบสังเกตสีหน้าของคนรักหนุ่มด้วยเเววตา เปี่ยมสุข“นุ่นผมรักคุณนะ” เสียงเข้มของชายหนุ่มคนนั้นเอ่ยออกมาจากริมฝีปากสีชมพูระเรื่อพลางหันมามองหน้าอีกฝ่ายอย่างหลงใหลดวงตาคู่อ่อนโยนชวนฝันของนัฐธวีร์สะกดให้นรีกุลนอนนิ่ง อยู่กับที่หญิงสาวสบสายตาอันลุ่มลึกของนัฐธวีร์ราวกับหล่อนต้องอยู่ในมนต์สะกดของชายหนุ่มก็ไม่ปาน “วีร์คะ” เสียงหวานของนรีกุลเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา เรียวปากบางของหญิงสาวไร้ซึ่งการแต่งแต้มสีแดงสดขยับขึ้น“ครับ” นัฐธวีร์เอ่ยรับคำของหญิงสาวด้วยเสียงทุ้มสุภาพอ่อนโยน“ผมรักนุ่นนะ” นัฐธวีร์กล่าวกับหญิงสาวอย่างหวงแหนพลางใช้นิ้วสากของตน
“ตกลงค่ะ” เสียงหวานใสของนรีกุลเอ่ยขึ้นอย่างตะกุกตะกักความตื้นตันใจฉายชัดผ่านดวงตากลมโตสดใสของสาวเจ้านัฐธวีร์อดรู้สึกดีใจขึ้นมาไม่ได้ว่านรีกุลหญิงสาวคนรักของ เขาดีใจแม้หล่อนเห็นเพียงแหวนเงินเกลี้ยงเกลาธรรมดาสามัญที่เขา ตั้งใจเพียรเก็บหอมรอบริบมาทั้งเดือนนัฐธวีร์คาดไว้ว่านรีกุลคงจะไม่เหมือนจารีย์ผู้หญิงที่เขาคบคนก่อนหน้าที่ปรารถนาแต่ทรัพย์สมบัติของเขาและแหวนเพชร ราคาแพงเหยียบล้านหากนัฐธวีร์คาดคะเนไม่ผิดจากความเป็นจริงมากนัก นรีกุลจะต้องเป็นผู้หญิงที่มีแต่รักแท้…ให้เขาเป็นแน่ ชายหนุ่มครุ่นคิดอยู่ในใจหยาดน้ำใสไหลคลอหน่วยตาของเธอด้วยความปรีดา… นรีกุลที่ตั้งหน้าตั้งตารอคอยวันนี้มาแสนนานอดรู้สึกปลาบปลื้มใจ ชื้นขึ้นมาไม่ได้สองหนุ่มสาวโผเข้าหากอดกันด้วยความรักมือข้างซ้ายของนัฐธวีร์ช้อนเรือนร่างอรชรของคนตัวเล็กขึ้นมาแล้วจับเอวของเธอหมุนไปรอบ ๆ ห้องนอนโอ่งโถงอย่างมีความสุขนรีกุลสัมผัสได้ถึงความรักอันเต็มเปี่ยมของนัฐธวีร์ ความสุขของทั้งสองคนได้ขยับขึ้นแล้วในความสัมพันธ์ของทั้งคู่นรีกุลอดรู้สึกไม่ได้ว่าในเวลานี้เธอคงจะเป็นเจ้าสาวที่มีความสุขที่สุดในโลกเพราะเธอจะมีนัฐธวีร์เคียงข้างไปในทุกช
“…” นัฐธวีร์ได้แต่นิ่งเงียบไร้การโต้เถียงกับปลายสายเรียกเข้าของเขาอยู่สักพักใหญ่ชายหนุ่มปล่อยให้ปลายสายอาละวาดใส่เขาอย่างไม่มีข้อ โต้เถียงใดใดออกมาจนสาแก่ใจนัฐธวีร์จึงอ้าปากหมายจะกล่าวประโยคต่อไปเพื่อตัด บทสนทนาระหว่างพ่อลูกทิ้งเสียดื้อ ๆ“แกรู้ไหมคุณปู่ของแก ท่านเสียแล้ว” แต่แล้วกรพจน์ ปลายสายที่โทรมาหาเขา ก็เปลี่ยนน้ำเสียงลงจนนัฐธวีร์สัมผัสได้นัฐธวีร์รู้สึกราวกับว่าเวลานี้พายุไต้ฝุ่นลูกใหญ่กำลังโถม กระหน่ำซัดเขาเข้าสู่ใจกลางพายุอย่างรุนแรงทุกอย่างรวดเร็วเสียจน เขาไม่สามารถทำใจยอมรับเหตุการณ์ได้เพียงประโยคแรกของบิดาเขาไม่อาจทำให้จิตใจของนัฐธวีร์ สงบนิ่งลงได้แม้แต่น้อยตรงกันข้ามเวลานี้หัวใจของชายหนุ่มกลับรู้สึกแน่นหน้าอกราวกับมีใครบางคนพยายามเคล้นมันออกมา และกระทืบให้มันแหลกเป็นเสี่ยง ๆ“อะไรนะครับ คุณพ่อ” นัฐธวีร์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตระหนกจนนรีกุลที่ได้ยินบทสนทนาทั้งหมดอดเป็นห่วงในความสัมพันธ์พ่อลูกของชายคนรักไม่ได้มือสากหนาที่ถือสมาร์ทโฟนของชายหนุ่มหมดเรี่ยวแรงลง ทว่าหยาดน้ำใสไหลคลอออกมาจากหน่วยตาทั้งสองข้างของเขาอย่างอ่อนล้า“ครับผม…ผมจะรีบไปครับ” นัฐธวีร์กรอกเสียงลงไปตามปลาย
ดวงตาคู่สีสนิมของนัฐธวีร์เหลือบมองไปยังหญิงคนรัก ที่นอน หลับยังไม่ได้สติ เแต่ว่านรีกุลยังคงนอนหลับราวกับไม่รับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นนัฐธวีร์ได้แต่ใส่หน้ามองหญิงคนรักอย่างนึกขำขันที่เขาตก หลุมรักผู้หญิงคนนี้ลงไปได้ชายหนุ่มโน้มใบหน้าคมคาย ลงใกล้กับใบหน้าได้รูปสวยของนรีกุลลมหายใจของนัฐธวีร์ในเวลานี้รินรดใกล้จมูก โด่งรั้นได้รูปสวยของหญิงสาว“นุ่นตื่นได้แล้วครับ” นัฐธวีร์เอ่ยขณะใช้มือสองข้างเขย่าที่หัวไหล่ของหญิงสาวอย่างแผ่วเบานรีกุลเปิดเปลือกตาขึ้นมามองรอบ ๆ อย่างเชื่องช้า เวลานี้หญิงสาวเหลียวมองไปบรรยากาศรอบ ๆ ด้วยความงุนงงเป็นที่สุดภาพที่ปรากฏตรงหน้าของนรีกุลเป็นลานจอดรถขนาดกว้างที่มีรถจอดเรียงรายหลายสิบคันได้หญิงสาวสังเกตเห็นความกังวลที่เด่นชัดออกมาจากนัยน์ตา สีสนิมคู่นั้นของของนัฐธวีร์ ชายคนรักของเธอ“วีร์คะมีกังวลอะไรอยู่หรือคะ”หญิงสาวเอ่ยถามพลางจับมือ ชายคนรักขึ้นมากอบกุมไว้อย่างอ่อนโยน“นุ่นคุณพร้อมเจอพ่อแม่ผมแล้วใช่ไหม”นัฐธวีร์เอ่ยถามหญิงสาวตรงหน้าเขาอย่างไม่มั่นใจในสถานการณ์ภายภาคหน้าของ เขาและเธอ“พร้อมแล้วค่ะ วีร์คะจากนี้ไปนุ่นจะอยู่กับคุณ” เสียงหวานนรีกุลเอ่ยพลางเอื้อ
หนุ่มสาวสองคนพากันเดินเข้าไปในงานสวดอภิธรรมศพของคุณปู่ของนัฐธวีร์ อย่างไม่สนใจสายตาที่จับจ้องมองมายังทั้งคู่ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อของบิดาของนัฐธวีร์ เขาคือ กรพจน์ผ้าสีขาวผูกสลับไขว้กับผ้าสีดำไปมาตลอดทางยาวในงาน สวดอภิธรรมศพของ ‘คุณปู่กรชัย’ ของนัฐธวีร์นรีกุลสัมผัสได้ถึงความโศกเศร้าของชายคนรักและผู้มา ร่วมงานพิธีเคารพศพของปู่ของนัฐธวีร์แขกเหรื่อที่มาร่วมอาลัยในงานอวมงคลของนายกรชัย จิระชาญ ล้วนแล้วแต่แต่งกายสวมชุดสีขาวและสีดำ เพื่อเป็นเกียรติแก่งานศพของกรชัย จิระชาญ บุคคลที่ล่วงลับไปแล้วอย่างปู่ของนัฐธวีร์เวลานี้นัฐธวีร์และนรีกุลนั่งอยู่เบื้องหน้าของรูปภาพสีขาวดำของปู่ของนัฐธวีร์ ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าของนัฐธวีร์ในเวลานี้เป็นใบหน้าคม เข้มของบุรุษคนหนึ่งแต่นัฐธวีร์ไม่คาดคิดมากก่อนว่าปู่ของเขาจะมีวันนี้ในสายตาของนัฐธวีร์ปู่กรชัยของเขาคือคนที่เขารักมากที่สุด และยังเป็นคนเดียวที่เขาไว้ใจเล่าความลับเรื่องราวต่าง ๆ ให้ฟังรวมทั้งเรื่องของหญิงคนรักอีกด้วยนัฐธวีร์ก้มกราบศพของปู่เขาเพียงครั้งเดียวพลางคุกเข่าคลาน ไปปักธูปที่กระถางหน้าโลงศพของปู่ตนเองกลุ่มควันสีขาวโขมงโชยออกมาจากธ
“ผมกับนุ่น เราสองคนวางแผนจะแต่งงานกันในเร็ว ๆ นี้ครับ” นัฐธวีร์เอ่ยตอบมารดาแท้ ๆ ของเขาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเสียจนมารดาของเขากลัวใจวูบหนึ่งที่นรีกุลอดรู้สึกไม่ได้ว่า มารดาของนัฐธวีร์มีท่าทีเปลี่ยนไป ทว่าชั่วขณะพริบตาเดียว มารดาของนัฐธวีร์ก็หันมาทางหญิงสาวที่ยืนทำหน้าไม่ถูกในบทสนทนาของแม่ลูกคู่นี้“ยินดีต้อนรับนะหนู” มารดาของนัฐธวีร์เอ่ยกับหญิงสาวที่เวลานี้ทำตัวไม่ถูกราวกับว่านรีกุลยังไม่เป็นตัวของตนเอง“ขอบคุณค่ะคุณแม่” นรีกุลกล่าวพลางยกมือไหว้มารดาของนัฐธวีร์“ใครรับหล่อนมาเป็นสะใภ้จิระชาญไม่ทราบ” เสียงเข้มของบุรุษคนหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความไม่คาดคิดของทุกคนนรีกุลหน้าเสีย หญิงสาวมีสีหน้าซีดเผือดราวกับกระดาษเอสี่ที่ไร้การขีดเขียนใด ๆ ลงบนกระดาษ“คุณพ่อผมว่าคุณพ่อเมามากแล้วไปพักก่อนดีกว่าครับ” นัฐธวีร์กล่าวกับบิดาของเขาด้วยน้ำเสียงจริงจัง “อย่ามามั่วซั่ว ฉันไม่ได้เมา” กรพจน์เอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจในวาจาของบุตรชายที่ไม่ได้เจอมานานแรมชาติ“ทำไมคุณพูดกับหนูนุ่นแบบนี้ล่ะคุณพจน์” มารดาของนัฐธวีร์เอ่ยเสียงแหลมสูงอย่างไม่พอใจที่สามีของเธอหักหน้าหล่อนและลูกชาย“ยังไงฉันก็ไม่มีวันยอมรับสะใภ้เจ๊กเ
ผ่านไป 6 เดือน นรีกุลจึงได้เข้าพิธีวิวาห์กับนัฐธวีร์ งานแต่งงานของทั้งสองจัดอยู่ในโบสถ์ราบรื่นจนแทบไม่มีที่ติ แขกเหรื่อในงานต่างพากันมาแสดงความยินดีกับบ่าวสาวทั้งสองรถสปอร์ตคันหรูแล่นเข้ามายังบริเวณลานจอดรถของคฤหาสน์หลังใหญ่ภาพที่ปรากฏชัดในสายตาของหญิงสาวนั้นคือเคหาสน์สถานหลังใหญ่โตโอ่อ่าราวกับปราสาทราชวังของดยุคในนิทานแวมไพร์ที่นรีกุลชอบอ่านตั้งแต่ตอนเด็กปลายเท้าของหญิงสาวก้าวลงจากรถยนต์คันหรูราวกับละเมอ นรีกุลเดินเข้าไปใกล้รั้วสูงตั้งตระหง่านระฟ้าอย่างหลงใหลมือเรียวของหญิงสาวเอื้อมมือไปคว้าเหล็กสนิมเขรอะราวกับหล่อนได้ต้องมนต์ของคฤหาสน์มอนอฟอยด์เข้าเสียแล้วดวงตาคู่กลมโตราวกับอัลมอนด์สีน้ำตาลกรักของนรีกุลเบิกกว้างขึ้นยามเมื่อเวลานี้ร่างอรชรของหล่อนถูกเขย่าด้วยมือหนาของชายคนรัก“นุ่น” นัฐธวีร์เรียกภรรยาของเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนละมุน“คะ” นรีกุลกล่าวทว่าหญิงสาวต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อประตูรั้วที่หญิงสาวยืนจับอยู่ค่อย ๆ เคลื่อนออกจากกัน“วีร์คะ บ้านหลังนี้สวยมากเลย นุ่นอยากได้เป็นเรือนหอของเราค่ะ” นรีกุลกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานสายลมหอบพัดพาความหนาวเย็นจนไหล่กำยำของเขาสั่นสะท้าน นัฐธวีร์
ชายหนุ่มดันร่างอรชรให้นอนราบไปกับพื้นเตียง เวลานี้นรีกุลรู้สึกปั่นป่วนอย่างบอกไม่ถูกมือเรียวของนัฐธวีร์ซอนไซ้ไปยังร่องสวรรค์ของหญิงสาว ลมหายใจของนรีกุลกระตุกขึ้นในทันทีเจ้าบ่าวสอดนื้วเข้าไปเพื่อสำรวจห้องแห่งความลับสวรรค์อย่างที่เขาต้องการมานานแสนนานไม่ว่าจะผ่านไปเนิ่นานเพียงใด นรีกุลก็เป็นสตรีที่เขาชอบอยู่เสมอไม่ว่าจะส่วนเว้าส่วนโค้งที่เห็นได้จนเด่นชัดหรือจะเป็นความเด็ดขาดจริงใจก็ตามเขาจุมพิตหล่อนอย่างดูดดื่ม จนนรีกุลรู้สึกราวกับว่าหล่อนกำลังฝันไปหญิงสาวอดรู้สึกไม่ได้ว่าอุณหภูมิในเรือนกายร้อนผะผ่าวกับเวลานี้อยู่ในห้องอบซาวน่าก็ไม่ปานดวงหน้าคมเข้มของนัฐธวีร์ก้มลงตักตวงความหอมหวานจากน้ำตกสวรรค์ของหล่อนอย่างรวดเร็วนรีกุลครวญเสียงหวานยามเมื่อเวลานี้ชายหนุ่มก้มลงสำรวจซอนไซ้ซุกซนอยู่ตรงปากทางเข้าหว่างขาของหล่อน“ซี้ดดด” นรีกุลร้องสุดเสียงยามเมื่อเวลานี้ชายหนุ่มลากลิ้นสากขึ้นลงราวกับจะมุดร่องสวรรค์ของหล่อนลิ้นเหนียวลากไล้ไปมาจนเจ้าหล่อนอดรู้สึกกำซาบซ่านไปทั่วกายาไม่ได้นรีกุลกำผ้าปูที่นอนแน่นบามเมื่อเวลานี้ชายคนรักกำลังดอมดมดแกกุหลาบสีหวานในถ้ำอย่างหลงใหลนัฐธวีร์ปลดชั้นในตัวจิ๋วของ
ผ่านมาหนึ่งสัปดาห์ งานแต่งงานของนรีกุลและนัฐธวีร์จัดขึ้นอย่างใหญ่โตอีกครั้งกรพจน์บิดาของเขาเชิญแขกมาทั้งตำบลเพื่อมาเป็นสักขีพยานให้กับบ่าวสาวห้องแต่งตัวเจ้าสาวภาพที่ปรากฎตรงหน้ากระจกบานใหญ่เป็นภาพของสตรีสวมชุดวิวาห์ยาวกรอมเท้าดวงหน้าหวานรูปไข่ คิ้วเรียวเข้มโค้งดั่งคันศร จมูกของหล่อนโด่งรั้นเชิดขึ้นริมฝีปากสีแดงระเรื่อดูน่าสัมผัสเวลานี้นรีกุลไม่นึกฝันว่าเธอจะได้แต่งงานกับนัฐธวีร์ใหม่อีกครั้งท่ามกลางความเห็นดีเห็นงามจากผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้นรีกุลและนัฐธวีร์ผ่านอะไรร้าย ๆ มาตั้งมากมายหากหล่อนไม่มีกรพจน์ได้ช่วยเหลือเธอในวันนั้นอาจจะไม่มีนรีกุลหลงเหลืออยู่เลยนรีกุลอดรู้สึกขึ้นมาไม่ได้ว่าเวลานี้หล่อนช่างเป็นหญิงที่โชคดีที่สุดในโลกที่จะได้เป็นสะใภ้ตระกูลจิระชาญและในอีกไม่กี่ชั่วโมงต่อจากนี้ เธอกำลังจะเข้าพิธีมงคลสมรสกับสามีที่รักเธอสุดดวงใจพิธีแต่งงานของนรีกุลเป็นไปอย่างราบรื่น วันนี้นรีกุลดูงดงามมากในสายตาของนัฐธวีร์“ขอเชิญบ่าวสาวมาตัดเค้กได้”สิ้นเสียงพิธีกรที่ ได้รับเชิญมา นรีกุลสาวเท้าเข้ามายืนใกล้ๆ กับนัฐธวีร์หล่อนมองดูเค้กแต่งงานของเธออย่างไม่น
“งั้นเราเข้าไปข้างในกันเถอะคุณพ่อกับคุณแม่ท่านรอนานแล้วล่ะ” นัฐธวีร์กล่าวด้วยเสียงนุ่มนรีกุลมองมือของนัฐธวีร์ที่ยื่นมาทางหล่อน หญิงสาวนิ่งไปชั่วอึดใจในวันนี้ตั้งแต่ที่หล่อนเข้ามาเป็นสะใภ้ในบ้านของนัฐธวีร์ ไม่มีวันไหนที่หล่อนไม่เลือกเขา นรีกุลและสามีผ่านอะไรด้วยกันมามากมายไม่ว่าเรื่องราวที่ผ่านเข้ามาในชีวิตจะดีหรือร้ายก็ตามแต่นรีกุลได้เตรียมใจและได้เลือกเส้นทางนี้เอง นั้นคือการได้อยู่กับสามีของหล่อนยอ่างนัฐธวีร์ ผู้ชายเพียงคนเดียวที่ชาตินี้ทั้งชาตินรีกุลจะรักนัฐธวีร์ตลอดไปเวลานี้นรีกุลเลือกแล้วว่าจะซื่อสัตย์ต่อหัวใจของตนเอง“นุ่นคุณฟังผมอยู่ไหม” นัฐธวีร์ถามย้ำเมื่อหญิงสาวยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่อย่างใจลอย“ค่ะวีร์ เราเข้าไปข้างในกันเถอะค่ะ” นรีกุลกล่าวพลางยื่นมือออกไปกุมมือของชายคนรัก“ครับคุณภรรยา” นัฐธวีร์กล่าวพลางพานรีกุลเข้าไปด้านในบ้านหลังใหม่ของพวกเขา“หนูนุ่น แม่เตรียมอาหารไว้แล้วล่ะ หนูคงหิวแล้วใช่ไหมจ้ะ” มารดาของนัฐธวีร์กล่าวอย่างไม่ถือตัวเหมือนแต่ก่อนนรีกุลที่เห็นดังนั้นชะงักไปเพียงเล็กน้อย หล่อนพยักหน้ารับคำมารดาของเขาอย่างรวดเร็ว“ไปเจ้าวีร์พาหนูนุ่นไปกินข้าวเสียซิ” ก
ไม่กี่วันต่อมาหมอเจ้าของไข้ก็ให้นรีกุลกลับบ้านได้ นัฐธวีร์ได้พานรีกุลออกมาขึ้นรถกลับไปบ้าน“นุ่นคาดเข็มขัดดี ๆ นะ” ชายหนุ่มเอ่ยหยอกล้อกับคนรัก ทว่าเขากลับมีสีหน้าจริงจังนรีกุลอดสงสัยขึ้นมาไม่ได้ กระนั้นดวงหน้าหวานยังคงแต้มรอยยิ้มกว้างอย่างเดิมนรีกุลเอื้อมมือคาดเข็มขัดนริภัย ไม่กี่นาทีต่อมานัฐวีร์ก็ขับรถพุ่งทะยานออกไป“เราจะไปไหนกันคะวีร์” นรีกุลเอ่ยถามอย่างสงสัยในตัวของสามีไม่น้อย“ไปที่ที่เป็นของเรา” นัฐธวีร์กล่าวด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง“ที่ที่เป็นของเรา” นรีกุลทวนคำตอบของชายคนรัก“เดี๋ยวนุ่นก็รู้เองล่ะน่า” นัธธวีร์บอกปัด“ก็ได้ค่ะวีร์” นรีกุลตอบ หล่อนเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ข้างคนขับรถยนต์ของนัฐธวีร์แล่นไปตามถนนใหญ่เรื่อย ๆในที่สุดรถขอองชายหนุ่มก็ไปหยุดอยู่หน้าบ้านหลังโตสไตล์มินิมอลหลังหนึ่ง“นุ่นตื่นได้แล้วครับ” นัฐธวีร์กล่าวพลางเขย่าตัวของหญิงสาวให้ตื่นขึ้น“คะ วีร์” หญิงสาวงัวเงียตอบออกมาด้วยเสียงอู้อี้“ถึงแล้วค่ะ ที่นี่แหละที่ของเรา” นัฐธวีร์กล่าวพลางเอื้อมปลดสายเข็มขัดนริภัยให้เธอนรีกุลลงจากรถอย่างรวดเร็วตามหลังนัฐธวีร์ สามีไปติด ๆ…ดวงตาคู่สวยของนรีกุลเบิกกว้างกว่าเดิม หล่
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณย่า นุ่นอภัยให้” นรีกุลตอบออกมาในที่สุด“แต่ผมว่าคุณอาควรมาขอโทษนุ่นด้วยตนเองนะครับ” นัฐธวีร์เอ่ยเสียงแข็งเขาจะไม่ยอมให้นรีกุลยอมอ่อนข้อให้คนในตระกูลของเขาอีกต่อไปแล้วอย่างไรเสียอัญมณีก็ควรมาขอโทษด้วยตนเองไม่ใช่หลบอยู่ด้านหลังผู้เป็นมารดาปลอม ๆ เช่นนี้“หลานวีร์ อัญมณีเขา…” คุณย่าเอ่ยอย่างไม่ทันจบประโยคดี หยาดน้ำใสไหลคลอหน่วยตาของหญิงชรานัฐธวีร์และนรีกุลมองสบสายตากันอย่างรู้สึกสังหรณ์ในใจ“อัญมณี เขาเสียชีวิตแล้ว เมื่อเช้านี้” คุณย่าพูดเพียงเท่านั้นก็ปล่อยโฮออกมาทันทีจนผู้เป็นสะใภ้ต้องเข้ามาปลอบประโลม“พ่ออยากให้แกอภัยให้อาของแกสักครั้งนะวีร์” เสียงของกรพจน์อ่อนลงมากในเวลาเช่นนี้“แต่ที่คุณอาทำมันมากเกินการให้อภัย” นัฐธวีร์โต้เถียงกลับไปอย่างไม่ลดละ“พ่อเข้าใจ จริง ๆ พ่อก็ยังไม่ชอบใจกับการกระทำของเขาแต่อัญมณีถูกทำร้ายก่อนโดยบิดาของเขาเอง”“คุณพ่อหมายความว่ายังไงครับ” นัฐธวีร์ถามเสียงเข้มของนัฐธวีร์ทำให้ผู้เป็นบิดาเล่าความจริงบางอย่างออกมา“อัญมณีถูกคุณพ่อจับไปทดลอง ทำให้หล่อนกลายเป็นยักษ์ร้าย” กรพจน์เล่าเท้าความ“จับไปทดลอง” ชายหนุ่มทวนคำ“ใช่ ใช่พ่อของฉันรับอัญ
หยดน้ำใสไหลหยดออกมาจากดวงตาของนัฐธวีร์หล่นลงบนแขนขวาของนรีกุลแพขนตางอนยาวหนากระพือเปิดขึ้นอย่างเชื่องช้า นรีกุลค่อย ๆ ลืมตาขึ้น“นุ่น คุณตื่นแล้วใช่ไหม”“นี่ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหม” นัฐธวีร์ถามย้ำนรีกุลไม่ตอบอะไร หล่อนคลี่ระบายรอยยิ้มเล็กน้อยมือเรียวของนัฐธวรีร์กดออดเรียกพยาบาล เขากรอกเสียงลงไปตามสายอย่างรวดเร็ว“หมอครับ หมอครับ ภรรยาของผมฟื้นแล้วครับ” ชายหนุ่มกรอกเสียงลงไปฉับพลันพยาบาลสาวรีบเข้ามาตรวจดูคนไข้อย่างรวดเร็วนัฐธวีร์ถอยออกมาจากห้องพักพิเศษผู้ป่วยนอกให้แพทย์ได้เข้ามาตรวจนรีกุลได้อย่างเต็มที่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้นัฐธวีร์ละสายตาจากหญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู“หนูนุ่นเป็นอย่างไรบ้างตาวีร์” ปลายสายเป็นมารดาของเขาโทรถามอาการของภรรยาสุดรัก“นุ่นปลอดภัยแล้วครับแม่” นัฐธวีร์กล่าวขึ้นแม่ดีใจด้วยนะตาวีร์ มารดาเขาตอบกลับมาด้วยความยินดี“ครับแม่” นัฐธวีร์น้ำตารื้นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกเขาอดรู้สึกดีใจขึ้นมาไม่ได้ว่าครอบครัวเขาเองก็เป็นห่วงภรรยาของเขาเหมือนกันชายหนุ่มสังเกตเห็นตอนที่กรพจน์ขับรถ เขามองแววตานั้นออกแววตานั้นคล้ายกับแววตาที่ผู้เป็นพ่อมองบุตรสาวความห่วงหา และห่วงใยที
วินาทีเขารู้แล้วว่า เขารักผู้หญิงตรงหน้ามากเพียงใดและเขาสัญญาว่าชาตินี้ทั้งชาติเขาจะมีเพียงนรีกุลคนเดียวตลอดไป“วีร์คะ นุ่นปวดหัวจังคะ” นรีกุลร้องบอกชายคนรัก“นุ่นอย่าเป็นอะไรไปนะ” นัฐธวีร์ร้องเมื่อเห็นนรีกุลกำลังจะหมดสติอีกครั้ง“รีบพานังหนูนี่ส่งโรงพยาบาลเถิด ข้าแก้ของให้แล้ว” เสียงของพ่อหมอดังขึ้นทำให้นัฐธวีร์ได้สติเขารีบช้อนร่างนรีกุลขึ้นรถ แล้วบึ่งไปโรงพยาบาลทันทีหน้าห้องฉุกเฉิน “ผมขอเตียงให้คนไข้ด้วยคัรบ” เสียงเข้มเอ่ยกับพยาบาลอย่างร้อนรนพยาบาลกรูกันเข้ามาอุ้มร่างไร้สติของนรีกุลขึ้นมาวางไว้บนเตียงพยาบาลบุรุษพยาบาลเข็นร่างของนรีกุลเข้าไปด้านใน โดยมีนัฐธวีร์ตามไปติด ๆ…เขามองเห็นกรพจน์อยู่ห่างออกไปนัฐธวีร์หยุดยืนนิ่ง“ไปซิเจ้าวีร์ แกจะปล่อยนังหนูนุ่นเข้าไปคนเดียวได้ยังไง” กรพจน์ร้องตะโกนป้องปากอยู่หน้าโรงพยาบาลนัฐธวีร์ยิ้มให้บิดาทั้งน้ำตาอย่างสุขใจ เขารีบเดินตามบุรุษพยาบาลเข้าไปทิ้งให้กรพจน์ขับรถออกไปตามลำพัง“นุ่นอย่าเป็นอะไรไปนะ” นัฐธวีร์ร้องบอกร่างของนรีกุลถูกเข็นเข้าไปในห้องฉุกเฉินอย่างรวดเร็ว ขณะที่ประตูปิดลง“ญาติคนไข้เข้าไปไม่ได้นะคะ รออยู่ข้างนอกก่อนค่ะ” พยาบาลสา
“เราจะไปไหนกันครับพ่อ” นัฐธวีร์กล่าวด้วยน้ำเสียงร้อนรน แววตาของเขาฉายรอยวิตกอย่างเห็นได้ชัด“ไปรักษาหนูนุ่นกัน” บิดาของนัฐวีร์กล่าวรถสปอร์ตคันหรูของกรพจน์แล่นออกไป เขาเลี้ยวไปตามทางอย่างชำนาญจนกระทั่งออกห่างจากตัวคฤหาสน์มอนอฟอยด์ไปนัฐธวีร์ประคองร่างไร้สติของนรีกุลอย่างหวงแหน หากหญิงสาวกลับไม่สามารถลืมตาขึ้นมามองเขาได้เลยกรพจน์มองไปยังนัฐธวีร์ลูกชายคนเล็กอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาว่าพวกเขาทั้งสองจะต้องผ่านเรื่องราวเลวร้ายอะไรมาบ้างในคฤหาสน์แห่งนั้น‘นี่เขาทำอะไรลงไป ทำไมเขาไม่ห้ามบุตรชายตั้งแต่ตอนแรก’กรพจน์ยังขับรถต่อไปจนกระทั่งถึงสถานที่แห่งหนึ่งดูคล้ายกับสำนักทรงเจ้าเข้าผีกรวีร์มองพ่อที่ปลดสายเข็มขัดลงรถไปอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตนเอง“พ่อหมอ พ่อหมอช่วยพวกเราด้วย” กรพจน์เอ่ยขึ้นพลางมองบุตรชายที่อุ้มร่างของนรีกุลไว้แน่น“เอ้า เอาเธอวางลง” พ่อหมอไสยเวทย์กล่าวนัฐธวีร์มีสีหน้าลังเล ขณะที่เขามองการรักษาของบิดาอย่างงุนงงแต่จะมีอะไรดีไปกว่าการได้ช่วยเหลือภรรยาคนรักของเขาในเวลานี้ มันไม่มีทางเลือกอะไรอีกต่อไปแล้วล่ะนัฐธวีร์วางหญิงคนรักไว้บนแคร่ไม้ ขณะเดินกลับไปนั่งข้าง ๆ บิดาของเขาที่นั่
“อาตอบแล้ว แต่วีร์ต้องปล่อยอาก่อน” อัญมณีหว่านล้อม“อย่ามาเล่นลิ้น ถ้าเมียกูตาย กูจะส่งมึงไปเข้าตาราง จะตอบหรือไม่ตอบ”“หนึ่ง”“สอง”“สาม”“สี่”“ได้ จ้ะ อาตอบแล้ว” อัญมณีร้อง“น้ำยาที่อาให้นรีกุลเป็นยาสั่งผสมสารพิษดอกยี่โถที่ต้องใช้ว่านรางจืดล้างเท่านั้น” อาสาวตอบอย่างจนมุมในที่สุด“แค้ก” นัฐธวีร์เหวี่ยงอัญมณีออกอย่างขยะแขยงทันทีเขารีบช้อนร่างของนรีกุลเดินผ่านอัญมณีไปท่ามกลางความเจ็บแค้นของอัญมณี“รักมันเข้าไปเถิด รู้ไว้เสียด้วย อีนุ่นมันเป็นเมียผีพยนต์พี่ชายแก” พูดจบอัญมณีก็กรีดเสียงหัวเราะร่วนนัฐธวีร์ที่กำลังก้าวเท้าผ่านออกจากห้องชะงักอยู่หน้าประตู เขามองอัญมณีอย่างไม่อยากเชื่อสายตา“ที่นุ่นได้กับผีพยนต์พี่กรวีร์ก็เป็นเพราะคุณอา จำเอาไว้ต่อให้ผมไม่มีนุ่นผมก็ไม่เลือกคุณอาอยู่ดี” นัฐธวีร์พูดแทงใจดำ“กรี๊ด” อัญมณีหวีดเสียงแหลมร้องดังลั่นห้องใต้ดินนัฐธวีร์อุ้มร่างนรีกุลเดินออกมาจากประตูบานนั้นเขาไม่แม้แต่จะสนใจอัญมณีอีกเลย“ได้…พวกแกจะต้องตาย ตายกันหมดอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้แหละ” อัญมณีคำรามเล็ดลอดไรฟันด้วยความคั่งแค้นคุณอาสาวคว้าคบเพลิงที่จุดแล้วขว้างออกไปอย่างบ้าคลั่งหมายจะปาออกไป