Semua Bab รวมหนังสือ ชุด จักรวาลวันดับ: Bab 21 - Bab 30

คฤหาสน์มอนอฟอยด์“กรี๊ด” เสียงหวีดร้องแหลมสูงของใครบางคนหวีดเสียงลั่นห้องหับโอ่โถง“นังนุ่นนังผู้หญิงแพศยา” อัญมณีกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งมือหยาบกร้านภายใต้ถุงมือสีดำแสนสวยฉวยหยิบมีดด้ามคมกรีดไปยังรูปถ่ายงานแต่งงานสายฟ้าฟาดของหลานชายเป็นทางยาวทว่านั่นยังไม่สาแก่ใจของอัญมณี คุณอาสาวหยิบกรรไกรขึ้นมาตัดภาพระหว่างนรีกุลและนัฐธวีร์จนขาดวิ่นไปทันทีแต่ไหนแต่ไรมาอัญมณีไม่เคยเกลียดและชิงชังผู้หญิงคนไหนเท่านังนรีกุลนี่มาก่อน เพราะนังหญิงแพศยานั้นคนเทียวที่ทำให้นัฐธวีร์หลานชายที่เธอรักยิ่งกว่าชีวิตเปลี่ยนไปเป็นคนละคนอัญมณีแอบรักหลานชายนอกไส้อย่างนัฐธวีร์มาตลอดเวลา จนกระทั่งเขาเลือกที่จะเดินออกมาจากอ้อมอกของผู้เป็นมารดา และกรพจน์ พี่ชายของอัญมณีไปนอนกกผู้หญิงเชื้อสายจีนอย่างนรีกุลทำให้อัญมณียิ่งทวีความเกลียดชังในตัวของหญิงสาวมากกว่าเดิมเพราะหล่อนเชื่ออย่างสุดใจว่าผู้หญิงอย่างนรีกุลจะหาดีอะไรได้ นอกเสียจากจะมีเงินมีทองให้หลานนอกไส้ผลาญเล่นก็เท่านั้นเอง“แอนหล่อนจับตามองนังนุ่นไว้ให้ดี ฉันเชื่อว่านังนุ่นมันจะต้องกลับมาอีกแน่ อีมารหัวใจของฉัน…อีนรีกุล” อัญมณีคำรามเล็ดลอดไรฟัน“เจ้าค่ะคุณอา” แอนรับค

หญิงสาวรู้สึกไม่พอใจ หากแต่หล่อนทำอะไรไม่ได้ นรีกุลผุดลุกขึ้นมานั่งบนเตียงด้วยความรู้สึกที่รวดร้าวเหมือนหล่อนกำลังถูกแก้วบาดนรีกุลหยิบผ้าเช็ดหน้าลายหมีสีน้ำตาลขึ้นมาแล้วปาดน้ำตาออกอย่างแผ่วเบา เจ้าหล่อนเชิดหน้าขึ้นสายตาเจ้ากรรมเหลือบไปเห็นสมุดบันทึกของจารีย์ไม่ว่าจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น หล่อนจะต้องหาความลับของคฤหาสน์บ้านผีสิงแห่งนี้ให้จงได้ เพราะเธอเชื่อมั่นว่าที่นี่มีความลับบางอย่างซ่อนอยู่เป็นแน่นอกจากกฎในเคหาสน์สถานยังดูวิปลาสแล้ว คนใช้ในบ้านก็แต่งตัวเหมือนกับหลุดมาจากยุคมืดอย่างไรอย่างนั้นเจ้าหล่อนจรดปากกาลงแล้วเขียนบางสิ่งลงในกระดาษด้วยลายมือขยุกขยิกทุกอย่างอยู่ในสายตาของแอน คนรับใช้สาวของอัญมณีเภครากึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังปีกซ้ายของคฤหาสน์อันเป็นห้องนอนของอัญมณีมือเรียวเภคราของเคาะประตูเรียกอัญมณีอย่างรวดเร็ว“คุณอาเจ้าคะ” เสียงของแอนดังปลุกอัญมณีที่จมอยู่ในภวังค์ให้ตื่นขึ้น“เข้ามา” น้ำเสียงเฉียบขาดของอัญมณีทำเอาแอนขนลุกซู่แอนผลักบานประตูนั้นเข้าไปปลายเท้าสองข้างของหล่อนหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของอัญมณี“มีอะไรหรือแอน สิ่งที่อาใช้ให้ไปทำเป็นอย่างไรบ้าง” อัญมณีเอ่ยถามสาวใช้ยังรวดเร็ว

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่นรีกุลเข้ามานอนบนเตียงของห้องใต้ดินแพขนตางอนยาวของเจ้าหล่อนเปิดออกกว้าง เวลานี้นรีกุลพบว่าหล่อนนอนราบบนเตียงที่ไม่คุ้นเคยนรีกุลมองไปทางขวา และซ้ายอย่างงุนงง หากเจ้าหล่อนสังเกตว่าที่ห้องนี้มืดและค่อนข้างอับ‘ที่นี่ที่ไหนเนี่ย ทำไมเรามาอยู่ในห้องนี้’ หญิงสาวตรึกคิดในใจในขณะที่หญิงสาวกำลังจะลุกเดินสำรวจอยู่นั้นเอง เสียงอันคุ้นเคยก็ดังขัดจังหวะขึ้นมาเสียก่อน“กำลังหาคนมาช่วยอยู่เหรอจ้ะหนูนุ่น” ท้ายประโยคเสียงนั้นะเอ่ยขึ้นอย่างเยาะหยันนรีกุลหันขวับไปตามต้นเสียง ภาพที่ปรากฎเบื้องหน้าหล่อนคือ คุณอาอัญมณีที่กำลังยืนถือขวดยาบางอย่างไว้ในมือนรีกุลสีหน้าซีดยิ่งกว่ากระดาษเอสี่ เธอมองเห็นอัญมณีที่จ้องเขม็งมาทางเธอด้วยนัยน์ตาดุดัน“คุณอาอัญมณีคะ ช่วยนุ่นด้วยค่ะ” นรีกุลเอ่ยร้องขอความช่วยเหลือจากผู้ดูแลคฤหาสน์มอนอฟอยด์อัญมณีเดินเข้าไปประชิดตัวของนรีกุลอย่างรวดเร็ว หญิงสาวเอื้อมมือหยาบไปจับคางมนเชยขึ้นมาให้มองสบสายตาดุคมของหล่อน“จะให้ฉันช่วยให้หล่อนตายเร็วขึ้นดีไหมล่ะ” อัญมณีแผดเสียงแหลมดังลั่น ขณะมองนรีกุลที่เริ่มตัวสั่นเทาน้อย ๆ“คุณอาหมายความว่าอย่างไรคะ” นรีกุลเอ่ยถา

ปลายเท้าสองขาของนัฐธวีร์ก้าวเดินไปตามทางเดินของคฤหาสน์โอ่งโถงอย่างรวดเร็วนี่ไม่ใช่วิธีฉลาดเลยที่ฝ่าฝืนกฎอันเก่าแก่ดั้งเดิมของเคหาสน์สถานแห่งนี้ แต่ทว่าเขากลับรู้สึกว่ามันมีบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวเนื่องกันอยู่ไม่น้อยนัฐธวีร์มองทางผ่านเข้าออกอย่างรู้สึกตื่นกลัวไปหมด ด้านหน้าของเขามีกลุ่มสตรีสวมชุดยาวกรอมเท้าปิดบังอำพรางตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าเฝ้าทางผ่านระหว่างชั้นของเคหาสน์ปีกซ้ายเต็มไปหมดโชคยังดีที่เขาหลบลอดสายตาจากกลุ่มคนใช้ได้ทันเขาสังเกตเห็นที่แขนของหล่อนมีสัญลักษณ์ห้าเหลี่ยมกลับหัวดูคล้ายกับสัญญะของลัทธิอะไรสักอย่างนัฐธวีร์สะบัดไล่ความคิดสะระตะในหัวออก เมื่อเวลานี้ทางเดินไปยังห้องชั้นบนสุดแคบขึ้นเรื่อย ๆจากที่เคยเดินกว้างสี่ห้าพื้นกระดานก็เปลี่ยนมาเหลือเพียงพื้นกระดานเดียวชายหนุ่มแทบจะเดินตัวลีบไปตามทางที่คดเคี้ยวเหล่านั้นนัฐธวีร์มาถึงห้องของคุณอาผู้ดูแลเคหาสน์สถานแห่งนี้ เขาตัดสินใจเคาะประตูเพื่อเรียกคุณอาสาวอัญมณีทันทีทว่าลางสังหรณ์ของชายหนุ่มบ่งบอกว่าคุณอาอัญมณีไม่น่าจะอยู่ในห้องนั้นนัฐธวรีร์ตัดสินใจถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามายังห้องนอนของคุณอาอัญมณีแล้วรีบงับบานประตูลงอย่า

“อ๊อก” นรีกุลอาเจียนโฮกฮากเป็นครั้งที่ร้อย หากแต่เวลานี้เธอกลับลืมเปลือกตาบนแทบไม่ขึ้นหญิงสาวมองไปบนฝ้าเพดานอย่างเลื่อนลอยหล่อนมองเห็นช่อดอกกุหลาบหลายช่อถูกแต้มสีตุ่น ๆ ไว้บนผืนผนังเวลานี้นรีกุลรู้ดียาสั่งกำลังทำงาน ชาตินี้เจ้าหล่อนไม่นึกไม่ฝันเลยว่าคุณอาของนัฐธวีร์จะเป็นคนจิตใจโหดร้ายใจทมิฬหินชาติได้มากถึงเพียงนี้หล่อนยังจำนาทีที่น่าหวาดผวานั้นได้วินาทีที่หล่อนถูกจับกรอกยาสั่งน้ำสีม่วงรสชาติเฝื่อนคล้ายกันกับน้ำอัญชันเนื้อมนุษย์ที่เธอเคยได้รับประทานเข้าไปในวันแรกที่นรีกุลเหยียบย่างเข้ามาเพียงได้ยินคำว่าเนื้อมนุษย์นรีกุลรู้สึกขยะแขยงอัญมณีอย่างถึงที่สุดหากว่าเธอเลือกได้คนแรกที่เธอจะยัดเข้าตารางคืออัญมณีนี่แหละคนเลวเช่นอัญมณีสมควรได้รับรางวัลหายนะ แต่ในเวลาเจ็บปวดเช่นนี้ไฉนหล่อนจึงไม่เห็นแม้แต่เงาของชายคนรักนรีกุลไอโขกจนออกมาเป็นเลือดหล่อนมองเห็นโลหิตสีแดงฉานขุ่นขลั่กไหลออกมาเปื้อนผ้าปูเตียงสีซีดสัญชาติญาณของหญิงสาวบอกเธอว่า เธอจะต้องทำอะไรสักอย่างไม่เช่นนั้นเธอก็จะตายเหมือนอย่างเช่นจารีย์ และผู้หญิงคนอื่น ๆ เธอจะไม่ยอมอยู่ในสภาพเช่นนี้เป็นแน่นรีกุลรวบรวมแรงกำลังที่มีทั้