All Chapters of รวมหนังสือ ชุด จักรวาลวันดับ: Chapter 31 - Chapter 40

“มันยังไม่ตายหรอกนังนุ่นนะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นเรียกสติของนัฐธวีร์ให้หันมาทางต้นเสียง“คุณอาทำแบบนี้ทำไมครับ” นัฐธวีร์กล่าวด้วยความโมโหที่เวลานี้ภรรยาสุดรักของเขาใกล้จะจากไปเต็มที“แล้ววีร์คิดว่าอาทำไปทำไมล่ะ” อัญมณีถามพลางเอื้อมมือมาสัมผัสใบหน้าของหลานชายด้วยความรู้สึกที่ไม่ปิดบังอีกต่อไป“ทุเรศ ทุเรศที่สุด ผมรังเกียจคุณอา” นัฐธวีร์กล่าวขึ้นเขาเบือนหน้าหนีจากอัญมณีทันที“หยุดเดี๋ยวนี้นะ อาไม่ใช่แม่นั่นนะที่วีร์จะทำอะไรก็ได้”สิ้นเสียงของอัญมณีหล่อนก็โผเข้ากอดหลานชายนอกไส้พลางพยายามเบียดส่วนโค้งเว้าลงไปจนนัฐธวีร์ร้องลั่น“คุณอา ปล่อยผม” นัฐธวีร์กล่าวอย่างไม่พอใจที่อัญมณีเอื้อมมือมาสัมผัสตัวของเขาด้วยความกระหายกลัดมันนัฐธวีร์รวบรวมแรงทั้งหมดใช้สองมือผลักอกของอัญมณีให้กระเด็นออกไปห่างจากเขาอย่างรวดเร็ว“เสียแรงที่ผมไว้ใจคุณอา” นัฐธวีร์กล่าวเสียงเข้ม“อา อาไม่ได้ตั้งใจนะวีร์” อัญมณีกล่าวพลางพยายามลุกขึ้น“อย่าเข้ามายุ่งกับผมนะ คุณอาเป็นฆาตกรที่ฆ่าทุกคนในบ้านทั้งพี่จารีย์ และ พี่กรวีร์ด้วย”นัฐธวีร์กล่าวแล้วจ้องมองอัญมณีดวงตาวาวโรจน์“อาไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าอีนั่น อีจารีย์” อัญมณีแผดเสียงออกมา

“เราจะไปไหนกันครับพ่อ” นัฐธวีร์กล่าวด้วยน้ำเสียงร้อนรน แววตาของเขาฉายรอยวิตกอย่างเห็นได้ชัด“ไปรักษาหนูนุ่นกัน” บิดาของนัฐวีร์กล่าวรถสปอร์ตคันหรูของกรพจน์แล่นออกไป เขาเลี้ยวไปตามทางอย่างชำนาญจนกระทั่งออกห่างจากตัวคฤหาสน์มอนอฟอยด์ไปนัฐธวีร์ประคองร่างไร้สติของนรีกุลอย่างหวงแหน หากหญิงสาวกลับไม่สามารถลืมตาขึ้นมามองเขาได้เลยกรพจน์มองไปยังนัฐธวีร์ลูกชายคนเล็กอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาว่าพวกเขาทั้งสองจะต้องผ่านเรื่องราวเลวร้ายอะไรมาบ้างในคฤหาสน์แห่งนั้น‘นี่เขาทำอะไรลงไป ทำไมเขาไม่ห้ามบุตรชายตั้งแต่ตอนแรก’กรพจน์ยังขับรถต่อไปจนกระทั่งถึงสถานที่แห่งหนึ่งดูคล้ายกับสำนักทรงเจ้าเข้าผีกรวีร์มองพ่อที่ปลดสายเข็มขัดลงรถไปอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตนเอง“พ่อหมอ พ่อหมอช่วยพวกเราด้วย” กรพจน์เอ่ยขึ้นพลางมองบุตรชายที่อุ้มร่างของนรีกุลไว้แน่น“เอ้า เอาเธอวางลง” พ่อหมอไสยเวทย์กล่าวนัฐธวีร์มีสีหน้าลังเล ขณะที่เขามองการรักษาของบิดาอย่างงุนงงแต่จะมีอะไรดีไปกว่าการได้ช่วยเหลือภรรยาคนรักของเขาในเวลานี้ มันไม่มีทางเลือกอะไรอีกต่อไปแล้วล่ะนัฐธวีร์วางหญิงคนรักไว้บนแคร่ไม้ ขณะเดินกลับไปนั่งข้าง ๆ บิดาของเขาที่นั่

หยดน้ำใสไหลหยดออกมาจากดวงตาของนัฐธวีร์หล่นลงบนแขนขวาของนรีกุลแพขนตางอนยาวหนากระพือเปิดขึ้นอย่างเชื่องช้า นรีกุลค่อย ๆ ลืมตาขึ้น“นุ่น คุณตื่นแล้วใช่ไหม”“นี่ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหม” นัฐธวีร์ถามย้ำนรีกุลไม่ตอบอะไร หล่อนคลี่ระบายรอยยิ้มเล็กน้อยมือเรียวของนัฐธวรีร์กดออดเรียกพยาบาล เขากรอกเสียงลงไปตามสายอย่างรวดเร็ว“หมอครับ หมอครับ ภรรยาของผมฟื้นแล้วครับ” ชายหนุ่มกรอกเสียงลงไปฉับพลันพยาบาลสาวรีบเข้ามาตรวจดูคนไข้อย่างรวดเร็วนัฐธวีร์ถอยออกมาจากห้องพักพิเศษผู้ป่วยนอกให้แพทย์ได้เข้ามาตรวจนรีกุลได้อย่างเต็มที่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้นัฐธวีร์ละสายตาจากหญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู“หนูนุ่นเป็นอย่างไรบ้างตาวีร์” ปลายสายเป็นมารดาของเขาโทรถามอาการของภรรยาสุดรัก“นุ่นปลอดภัยแล้วครับแม่” นัฐธวีร์กล่าวขึ้นแม่ดีใจด้วยนะตาวีร์ มารดาเขาตอบกลับมาด้วยความยินดี“ครับแม่” นัฐธวีร์น้ำตารื้นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกเขาอดรู้สึกดีใจขึ้นมาไม่ได้ว่าครอบครัวเขาเองก็เป็นห่วงภรรยาของเขาเหมือนกันชายหนุ่มสังเกตเห็นตอนที่กรพจน์ขับรถ เขามองแววตานั้นออกแววตานั้นคล้ายกับแววตาที่ผู้เป็นพ่อมองบุตรสาวความห่วงหา และห่วงใยที

ไม่กี่วันต่อมาหมอเจ้าของไข้ก็ให้นรีกุลกลับบ้านได้ นัฐธวีร์ได้พานรีกุลออกมาขึ้นรถกลับไปบ้าน“นุ่นคาดเข็มขัดดี ๆ นะ” ชายหนุ่มเอ่ยหยอกล้อกับคนรัก ทว่าเขากลับมีสีหน้าจริงจังนรีกุลอดสงสัยขึ้นมาไม่ได้ กระนั้นดวงหน้าหวานยังคงแต้มรอยยิ้มกว้างอย่างเดิมนรีกุลเอื้อมมือคาดเข็มขัดนริภัย ไม่กี่นาทีต่อมานัฐวีร์ก็ขับรถพุ่งทะยานออกไป“เราจะไปไหนกันคะวีร์” นรีกุลเอ่ยถามอย่างสงสัยในตัวของสามีไม่น้อย“ไปที่ที่เป็นของเรา” นัฐธวีร์กล่าวด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง“ที่ที่เป็นของเรา” นรีกุลทวนคำตอบของชายคนรัก“เดี๋ยวนุ่นก็รู้เองล่ะน่า” นัธธวีร์บอกปัด“ก็ได้ค่ะวีร์” นรีกุลตอบ หล่อนเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ข้างคนขับรถยนต์ของนัฐธวีร์แล่นไปตามถนนใหญ่เรื่อย ๆในที่สุดรถขอองชายหนุ่มก็ไปหยุดอยู่หน้าบ้านหลังโตสไตล์มินิมอลหลังหนึ่ง“นุ่นตื่นได้แล้วครับ” นัฐธวีร์กล่าวพลางเขย่าตัวของหญิงสาวให้ตื่นขึ้น“คะ วีร์” หญิงสาวงัวเงียตอบออกมาด้วยเสียงอู้อี้“ถึงแล้วค่ะ ที่นี่แหละที่ของเรา” นัฐธวีร์กล่าวพลางเอื้อมปลดสายเข็มขัดนริภัยให้เธอนรีกุลลงจากรถอย่างรวดเร็วตามหลังนัฐธวีร์ สามีไปติด ๆ…ดวงตาคู่สวยของนรีกุลเบิกกว้างกว่าเดิม หล่

ผ่านมาหนึ่งสัปดาห์ งานแต่งงานของนรีกุลและนัฐธวีร์จัดขึ้นอย่างใหญ่โตอีกครั้งกรพจน์บิดาของเขาเชิญแขกมาทั้งตำบลเพื่อมาเป็นสักขีพยานให้กับบ่าวสาวห้องแต่งตัวเจ้าสาวภาพที่ปรากฎตรงหน้ากระจกบานใหญ่เป็นภาพของสตรีสวมชุดวิวาห์ยาวกรอมเท้าดวงหน้าหวานรูปไข่ คิ้วเรียวเข้มโค้งดั่งคันศร จมูกของหล่อนโด่งรั้นเชิดขึ้นริมฝีปากสีแดงระเรื่อดูน่าสัมผัสเวลานี้นรีกุลไม่นึกฝันว่าเธอจะได้แต่งงานกับนัฐธวีร์ใหม่อีกครั้งท่ามกลางความเห็นดีเห็นงามจากผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้นรีกุลและนัฐธวีร์ผ่านอะไรร้าย ๆ มาตั้งมากมายหากหล่อนไม่มีกรพจน์ได้ช่วยเหลือเธอในวันนั้นอาจจะไม่มีนรีกุลหลงเหลืออยู่เลยนรีกุลอดรู้สึกขึ้นมาไม่ได้ว่าเวลานี้หล่อนช่างเป็นหญิงที่โชคดีที่สุดในโลกที่จะได้เป็นสะใภ้ตระกูลจิระชาญและในอีกไม่กี่ชั่วโมงต่อจากนี้ เธอกำลังจะเข้าพิธีมงคลสมรสกับสามีที่รักเธอสุดดวงใจพิธีแต่งงานของนรีกุลเป็นไปอย่างราบรื่น วันนี้นรีกุลดูงดงามมากในสายตาของนัฐธวีร์“ขอเชิญบ่าวสาวมาตัดเค้กได้”สิ้นเสียงพิธีกรที่ ได้รับเชิญมา นรีกุลสาวเท้าเข้ามายืนใกล้ๆ กับนัฐธวีร์หล่อนมองดูเค้กแต่งงานของเธออย่างไม่น