All Chapters of PEONY BLOOMING ผลิบานห้อมล้อมคุณ: Chapter 31 - Chapter 40

แม้จะพูดได้ไม่เต็มปากว่าถูกควบคุมด้วยฤทธิ์ของฟีโรโมนแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าตัวเขาเองก็เต็มใจทอดกายให้พิรชัชได้เชยชม มนันย์ลูบต้นคอตัวเองอย่างเหม่อลอย ตราประทับสลักลงหลังคออย่างสมบูรณ์ เขายิ้มเยาะให้ตัวเองก่อนจะหยิบยาสามเม็ดที่วางอยู่บนหัวเตียงเข้าปากอย่างขมขื่น โอเมก้าลากสภาพร่างกายอันหนักอึ้งไปอาบน้ำ น้ำสีขาวขุ่นผสมกับเลือดไหลตามน่องขา ส่วนล่างชายิบแทบไม่รู้สึก ร่างกายร้อนรุ่มไปด้วยพิษไข้ หน้ากระจกที่สะท้อนภาพตัวเองปากแตกเลือดซิบ ลำคอหน้าอก หน้าท้องมีแต่รอยขมเม้ม จ้ำช้ำเป็นจุด ๆ เอวแดงเถือกเป็นรอยบีบเคล้น ช่องทางหลังเหมือนจะฉีกขาดสี่วันสามคืนที่ถูกกกกอดระยะเวลายาวนานขนาดนั้นกลับเป็นเพียงพริบตาหนึ่งเท่านั้นแม้ไม่หนักหนาสาหัสแต่สภาพก็ไม่ได้ดีนักในตอนเช้าตรู่ที่ลุกขึ้นนอนมนันย์เวียนหัวหน้ามืดแต่ก็ฝืนกายลุกขึ้นมาเขาจะมัวแต่นอนซมไม่ได้เพราะยังมีพิรชัชที่ต้องคอยดูแลมนันย์ไม่ลืมหน้าที่ตัวเองจัดการทำธุระส่วนตัวเสร็จก็โทรบอกคุณลุงคนขับรถอีกทั้งให้ป้ามะลิตระเตรียมอาหารเช้าพร้อมเข้ามาดูแลแทนสักครึ่งวันแม้ป้ามะลิไม่ถามไถ่แต่มนันย์รู้ดีว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาทั้งสองไม่ใช่ความลับอีกต่อไปมนันย์

“คุณพิรชัชอย่าดื่มมากไปครับเดี๋ยวต้องทานยาอีก” มนันย์เอ่ยเตือน แต่มีหรือคนอย่างพิรชัชจะฟัง“งดยาไปสักมื้อหนึ่งคงไม่เป็นไรหรอก”“แต่”“ไม่มีแต่”“นายก็ลองชิมดู ไวน์มะเกี๋ยงเป็นสินค้าชื่อดังของที่นี่”“คุณพิรชัชรู้ได้ยังไงครับว่าเป็นไวน์อะไร”มนันย์ยกขวดไวน์ขึ้นมาดูด้วยความสงสัย เป็นไวน์มะเกี๋ยงจริง ๆ อย่างที่คุณชัชว่า หรือว่าสายตาของคุณชัชจะสามารถมองเห็นได้ชัดขึ้นมาบ้างแล้ว ทำเอามนันย์เสียวสันหลังขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่พิรชัชหลับตาถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย“ฉันไม่ได้พิการไปเสียหมด แม้ตาจะบอดแต่ลิ้นยังพอรับรสและจมูกยังได้กลิ่นอยู่บ้าง ถึงแม้จะไม่ใช่ทุกรสหรือทุกกลิ่น แม้ว่าก่อนหน้าจมูกจะได้กลิ่นเพี้ยนไปจากเดิมก็เถอะ ที่สำคัญไวน์ชนิดนี้ของที่นี่มีชื่อเสียงมานานแล้ว” พูดเสร็จก็กระแทกขวดไวน์ลงกับโต๊ะอย่างแรง มนันย์ละล่ำละลักตอบ “ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจะตั้งคำถามกับคุณ” อีกนัยหนึ่งเขากลัวสายตาที่มองมา กลัวถ้อยคำด่าทอต่อว่าต่าง ๆ เขาคือมนันย์เป็นคนที่คุณชัชเกลียดที่สุด คิดได้ดังนั้นอาหารค่ำแม้จะรสชาติดีเลิศขนาดไหนก็รู้สึกฝืดคอกินไม่ลงขึ้นมาทันที สองมือวางตะเกียบอย่างช้า ๆ ก่อนจะก้มหน้างุดบี

สองร่างเปลือยเปล่านอนกอดก่ายกันภายใต้ผ้าห่มผืนหนาอยู่บนฟูกที่นอนรุ่งสางอากาศจะหนาวเย็นกว่าช่วงกลางคืนโอเมก้าซุกกายเข้าหาไออุ่นด้านข้างอย่างลืมตัวพิรชัชลืมตาช้าๆเขารู้สึกถูกเบียดจากคนข้างๆที่ซุกตัวขยุกขยิกเข้าหาความอบอุ่นก่อนจะกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นอีกกลิ่นกายคนในอ้อมแขนนั้นหอมสดชื่นเหมือนกับดอกพีโอนีที่ติดตามร่างกายมีนาบอกเขาว่ามันเป็นกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มร่างกายนุ่มนิ่มลูบลื่นเอวคอดเว้าอัลฟ่าที่อดอยากปากแห้งมานานอย่างพิรชัชอดที่จะลูบไล้แผ่นหลังเปลือยเปล่าอีกครั้งไม่ได้เพราะอุบัติเหตุครานั้นทำเอาน้องชายของเขาไม่ตื่นมาเคารพธงชาติเป็นเวลาหลายสัปดาห์พอร่างกายได้รับการฟื้นฟูส่วนล่างก็ฟูแข็งแรงขึ้นไปด้วยความกำหนัดที่ไม่ได้รับการปลดปล่อยมาก่อนหน้าก็ได้รับการระบายเขาลากปลายนิ้วนั้นไปตามแผ่นหลังเปลือยเปล่าไปจนถึงบั้นท้ายกลมกลึงบีบเคล้นอย่างลืมตัวทำเอาเจ้าตัวดิ้นขยุกขยิกอย่างรำคาญส่งเสียงประท้วงออกมาเมื่อถูกใครบางคนรบกวนการนอนมนันย์ถูกเคี่ยวกรำมาทั้งคืนกว่าจะได้นอนหลับเต็มตาก็ไม่รู้ว่าเวลากี่โมงกี่ยามไปแล้วเมื่อคืนพวกเขาทำกันหลายที่ไม่ว่าจะระเบียงห้องน้ำสุดท้ายจบที่เตียงกว้าง“อื้อ” เมื่อถู

เหมือนทั้งสองจะรู้ว่าเวลาแห่งความสุขเหลือลงน้อยลงไปทุกทีอัลฟ่าอย่างพิรชัชเองก็มีเรื่องราวให้ขบคิดมากเช่นกันการเข้ารับการผ่าตัดในครั้งนี้ไม่รู้ว่าจะเกิดผลข้างเคียงอะไรอีกไหมการรับกลิ่นการรับรสสุดท้ายถือการกลับมามองเห็นได้เหมือนเดิมและสิ่งที่พิรชัชกังวลก็คือตอนนี้เขาชินกับกลิ่นดอกพีโอนีไปเสียแล้วอีกทั้งมันยังเป็นกลิ่นประจำกายของใครบางคนเป็นกลิ่นที่ทำให้เขารู้สึกดีทุกครั้งเมื่ออยู่ใกล้ไม่เหมือนกับกลิ่นของทุ่งพีโอนีในสวนมันหอมหวานละมุนและอธิบายออกมาไม่ได้ว่าคล้ายคลึงกับกลิ่นอะไรความวิตกกังวลที่มีทำให้พิรชัชอ่อนโยนกับมีนาหรือมนันย์โดยไม่รู้ตัวอัลฟ่าเป็นเพศรองที่หวงถิ่นหวงของสิ่งเดียวที่เขาทำได้ตอนนี้ก็คือไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายสบโอกาสตีตัวออกหากเขาเอาตัวเองไปพัวพันและผูกติดกับมีนาทุกย่างก้าวพิรชัชที่ผ่านการคบหาดูใจกับใครมาต่อหลายคนแม้แต่แคทเทอลีนที่วางอนาคตจะใช้ชีวิตร่วมกันยังไม่สามารถสั่นคลอนความรู้สึกของเขาได้เท่ามีนาอัลฟ่าอย่างเขาไม่เคยเอาชีวิตอิสระไปผูกติดไว้กับใครเว้นช่องว่างให้กันและกันเสมอมาไม่เคยมีใครมีอิทธิพลต่อการใช้ชีวิตของเขาได้เท่าคนคนนี้อีกแล้วแปลก! แต่พิรชัชก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่

มนันย์ตื่นแต่เช้าออกมาเข้าครัวเตรียมอาหารให้พิรชัชตามปกติสองแขนกำลังจัดเรียงข้าวต้มและกาแฟลงบนโต๊ะแต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อรับรู้ถึงสองแขนที่โอบรัดบั้นเอวพร้อมกับแก้มขาวที่ถูกหอมไปหนึ่งฟอด“คุณพิรชัช”“ปล่อยเถอะครับเดี๋ยวมีใครมาเห็นเข้ามันจะไม่ดี” มนันย์ขัดขืนเพราะกลัวว่าป้ามะลิจะขึ้นมาเห็นแต่แรงกอดรัดทางด้านหลังทำให้เขาไม่สามารถขัดขืนได้อย่างเต็มที่“ไม่ดียังไง…หืม” ไม่ถามเปล่าแถมยังก้มลงหอมซอกคอไปอีกหนึ่งฟอดนิ้วเรียวยาวสัมผัสเข้ากับแผ่นแปะตรงหลังคอของโอเมก้าทำเอาเจ้าตัวตกใจจนตัวชาวาบ“นี่แผ่นอะไร”“คือ…เป็นแผ่นแปะปวดน่ะครับ” มนันย์ตอบไม่เต็มเสียงกลัวว่าพิรชัชจะจับได้“ปวดมากเลยเหรอฉันนวดให้เอาไหม”“อื้อ” สัมผัสนั้นแผ่วเบาแต่ทว่าทำให้โอเมก้าใจสั่นระรัวฟีโรโมนบางเบาสายหนึ่งปล่อยออกมาอบอวลล้อมรอบเจ้าของร่าง“กลิ่นนี่มัน…”มนันย์เบี่ยงตัวออกจากอ้อมแขนแกร่งนั้นออกมายืนตรงข้ามทันที“คุณพิรชัชมานั่งตรงนี้เถอะครับผมเตรียมเสร็จแล้วจะได้ทานตอนร้อนๆ”“ทานก่อนเลยนะครับผมขอเข้าเป็นดูในครัวสักหน่อย” มนันย์เดินหนีเข้าไปสงบจิตใจในห้องครัวอยู่สักครู่สองมือเย็นชืดบีบเข้าหากันด้วยใจความรู้สึกกระวนกระวายแม้