All Chapters of PEONY BLOOMING ผลิบานห้อมล้อมคุณ: Chapter 11 - Chapter 20

“ไอ้นัน ไอ้นันโว้ย”“ครับมีอะไรหรือเปล่า” ปากก็ตะโกนตอบกลับสองมือก็เร่งตากผ้าในตะกร้าให้เสร็จเพราะอาจมีเรื่องให้ไปทำต่อเป็นแน่“มาเร็วไอ้นันคุณหญิงแกเรียกหาให้ไปตึกใหญ่”“ฮะ! อะไรนะครับ” ไม่เพียงแต่มนันย์ที่ตกใจป้าสมจิตรเองก็เช่นกันร้อยวันพันปีไม่เคยให้เด็กคนนี้เหยียบย่างขึ้นไปบนตึกใหญ่สักครั้งไม่รู้ว่าเจ้านันไปก่อเรื่องอะไรเอาไว้หรือเปล่า“เอ็งไปทำอะไรให้คุณท่านเขาโกรธหรือเปล่า”“ผมเปล่านะครับ” มนันย์ส่ายหน้าอย่างแรงจะเป็นไปได้ยังไงวันๆอยู่แต่ในครัวและห้องพักคนงานและมีแค่สวนดอกไม้เท่านั้นที่เขาสามารถเดินไปมาได้อย่างอิสระหรือว่า…มนันย์เบิกตากว้างสองเท้าก็รีบเดินไปยังตึกใหญ่โดยมีป้าสมจิตรเดินนำทาง“มาสักที” เสียงคุณหญิงของบ้านเอ่ยขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์มนันย์ค่อยๆคลานเข้าไปอย่างหวาดกลัวก่อนจะนั่งคุกเข่าก้มหน้าเหมือนนักโทษที่รอไต่สวนบริเวณโถงห้องนั่งเล่นมีสมาชิกของบ้านใหญ่นั่งกันอยู่ตามลำดับไม่ว่าจะเจ้าสัวพิสิฐชัยคุณหญิงพรรำไพคุณพิรชัชและคุณพิรภพต่างก็นั่งอยู่พร้อมหน้าเหมือนจะมีเรื่องราวร้ายแรงเกิดขึ้นยังไงยังงั้นพรรำไพปรายตามองอย่างรังเกียจแต่ก็อดชื่นชมผิวพรรณและหน้าตาของเด็กหนุ่มตรงหน้

ความฝันที่ก้าวเท้าออกจากบ้านนันธ์เดชภาคย์สลายพร้อมกับร่างกายที่โคลงเคลงจับไข้เนื่องจากตากฝนมาทั้งคืนไหนจะถ่อร่างกายอันหนักอึ้งออกมาร้านซักรีดหยอดเหรียญข้างนอกอีกมนันย์ไข้ขึ้นสูงจนหมดสติโชคดีที่ยังพอมีคนมาใช้บริการร้านซักรีดแห่งนี้อยู่บ้างแม้จะเป็นช่วงเวลาฟ้าสางเขาจึงถูกพลเมืองดีนำส่งโรงพยาบาลทางด้านป้าสมจิตรที่นั่งไม่ติดที่เพราะช่วงก่อนที่เจ้านันยังเป็นนักศึกษาช่วงนั้นเหลือเพียงคุณพรรำไพอยู่บ้านเพียงคนเดียวเป็นส่วนใหญ่บ้างก็ออกไปรับประทานอาหารข้างนอกกับสมาคมคุณหญิงคุณนายอาหารเช้าจะเป็นเพียงสลัดง่ายๆหรือผลไม้ไม่กี่อย่างซึ่งไม่ต้องอาศัยรสมือในการปรุงเฉกเช่นอาหารคาวส่วนใหญ่ตอนกลางวันคุณหญิงท่านจะออกไปทานข้างนอกส่วนตอนเย็นมนันย์ก็กลับมารับช่วงต่อพอดีจึงได้รับหน้าที่ปรุงอาหารคาวหวานขึ้นโต๊ะบ้านใหญ่มานานหลายปีแม้จะมีหัวหน้าเชฟคนอื่นๆแต่ว่าคุณพรรำไพชอบรสมือของป้าสมจิตรมากที่สุดเพราะเธอชอบอาหารไทยส่วนท่านเจ้าสัวและลูกชายทั้งสองชอบอาหารฝรั่งอย่างพวกมันบดหรือเนื้อแกะย่างหมักด้วยไวน์แดงเป็นต้นเด็กบ้านนอกคอกนาอย่างป้าสมจิตรถนัดเพียงอาหารไทยต้นตำรับประยุกต์ได้หลากหลายแบบหากขึ้นชื่อว่าอาหารไทยหล่

เวลาล่วงเลยมา 4 วันกว่ามนันย์จะกลับมายังคฤหาสน์นันธ์เดชภาคย์ แม้จะไม่มีไข้แต่ร่างกายก็ยังอ่อนเพลียอยู่ดี ไหนจะเรื่องค่าใช้จ่ายที่แพงมหาศาลในความคิดของโอเมก้ากำพร้า ถึงท่านจะสัวจะส่งเสียตลอดเป็นรายปี แต่ก็ไม่ได้ให้มากมายจนเหลือกินเหลือใช้ มนันย์ประหยัดอดออมเพราะตั้งใจจะเก็บเงินก้อนนี้เอาไว้ใช้ตั้งตัวแต่ก็ต้องมาเสียเงินก้อนโตเกือบ 1 ใน 4 ของเงินทั้งหมดที่มีในบัญชี ยามที่ถอนเงินสดไปจ่าย มือขาวสั่นระริกเสียดายเงินก้อนโตได้แต่เพียงมองตาละห้อย โอเมก้าอีกหลายคนที่ไม่มีโอกาสได้เฉียดเข้ามาในสถานพยาบาลในย่านนี้เพียงเพราะไม่มีเงินมากพอ อีกทั้งที่เขาต้องรักษาตัวหลายวันเพราะร่างกายเกิดผิดปกติต่อต้านยากดฮีทที่ฝังอยู่ใต้ท้องแขน คุณหมอจึงรีบผ่าตัดเอาออก รอจนสภาพร่างกายดีขึ้นจึงแนะนำยาเม็ดชนิดใหม่ที่ราคาแพงและมีประสิทธิภาพมากกว่าแบบเก่าและคุณหมอยังแนะนำให้เขางดใช้ชนิดแบบฝังเพราะอาจจะมีผลกระทบต่อร่างกายในภายหลัง โดยเฉพาะกับมดลูก หากยังไม่แต่งงานให้ทานยาแทน หากแต่งงานยังแล้วให้ควบคุมโดยวิธีการทางธรรมชาติจะดีที่สุด แต่มนันย์ไม่มีตัวเลือกมากนัก อีกทั้งเขาจินตนาการที่ตัวเองแต่งงาน มีครอบครัวสมบูรณ์พูนสุขไม

มนันย์ทิ้งระยะห่างจากคนตรงหน้าไปเกือบสองช่วงแขน บ้านใหญ่นับครั้งได้ที่มนันย์จะมีโอกาสเหยียบย่างเข้ามา มาทีไรก็ไม่ได้สังเกตถึงความใหญ่โตโอ่อ่าของมัน ไม่ว่าจะเป็นแชงเดอเลียราคาแพง รูปวาดติดผนัง แถมฝ้าเพดานผนังห้องนั่งเล่นยังสูงเกือบ 3 เมตร ตัวบันไดทำด้วยหินอ่อนอย่างดี ไหนจะรูปปั้นต่าง ๆ มนันย์มองอย่างตื่นตาตื่นใจและภาวนาว่าคุณหญิงพรรำไพจะไม่เห็นตัวเองเข้า กลัวว่าเรื่องจะบานปลายไปกันใหญ่มนันย์มองห้องโถงต่างๆอย่างเพลินตาก่อนจะสะดุดตากับภาพติดฝาผนังที่ติดข้างประตูหน้าห้องนอนทางด้านฝั่งซ้ายของบันไดบันไดชั้นสองแยกเป็นสองฝั่งปีกซ้ายและปีกขวา “ห้องนั้นห้องของพี่ชัช” พิรภพตอบข้อสงสัยของมนันย์ที่แสดงออกมาทางใบหน้าแม้ไม่ต้องพูดเมื่อรู้ว่าเป็นห้องของใครก็จำใจละสายตาที่หน้าประตูก่อนจะเดินตามพิรภพเข้าไปในห้องนอนอย่างว่าง่ายทางด้านพิรชัชที่อยากจะออกไปเดินเล่นก่อนเข้านอนก็ได้เห็นหลังไวๆของใครสักคนผลุบเข้าไปในห้องนอนของน้องชายตัวเองเขาเบิกตากว้างไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองว่าน้องชายจะพาเด็กที่เลี้ยงไว้ในบ้านไปถึงในห้องนอนแม้ไม่รู้จุดประสงค์ของพิรภพแต่ก็คิดในทางที่ดีไม่ได้อีกทั้งเด็กคนนั้นยังดูเหมือนจะค

“อ๊ะ” เสียงร้องทำเอาราเชนหน้าตื่นก่อนมนันย์จะค่อยๆนั่งลงกับพื้นยกเท้าฝั่งซ้ายขึ้นมามองแม้เห็นไม่ชัดแต่สัมผัสได้ถึงกลิ่นคาวเลือดทำเอาอัลฟ่าบอดี้การ์ดขนลุกเกรียวจมูกสูดดอมดมพลางสอดส่ายตาหาที่มาของกลิ่นสองคิ้วนิ่วขมวดความคิดต่างๆที่เคยสงสัยเกี่ยวกับคนตรงหน้าเรื่องสถานะเพศรองตอนนี้ยิ่งพิสูจน์ได้ชัดกลิ่นเลือดของโอเมก้าที่ยังไม่ถูกตีตราทำพันธะก็ยั่วยวนอัลฟ่าให้เข้าหาไม่ต่างจากฟีโรโมนยามฮีทราเชนใช้ผ้าเช็ดหน้ากดตรงบาดแผลแล้วอุ้มมนันย์ในท่าเจ้าสาวตอนแรกมนันย์ดิ้นขลุกขลักอีกทั้งไม่เคยมีใครสัมผัสเขามากมายเท่าราเชนมาก่อนยิ่งอุ้มด้วยท่าเจ้าสาวแบบนี้แล้วมนันย์หน้าแดงก่ำไปด้วยความเขินอาย“วางผมลงเถอะครับ”“ถ้าไม่รีบไปตอนนี้จะยุ่งโอเมก้าที่ยังไม่ผูกพันธะไม่ควรเดินออกมาข้างนอกแบบนี้” ราเชนเอ่ยเสียงเรียบอีกทั้งโอเมก้าตรงหน้าไม่ได้สวมปลอกคอมนันย์นั่งนิ่งเหมือนหุ่นสองตาเบิกกว้างราเชนอุ้มมนันย์ไปทำความสะอาดแผลที่ลานหน้าบ้านก่อนจะอุ้มท่าเจ้าสาวเข้าไปยังห้องพักของเจ้าตัว“วางผมไว้ที่โซฟาก็ได้กางเกงคงจะเปื้อนทราย” ราเชนจึงอุ้มไปวางที่โซฟาทำตามอย่างว่าง่าย“ขอบคุณมากครับเดี๋ยวผมทำที่เหลือเองมันดูไม่ดีหาก…” ม