All Chapters of PEONY BLOOMING ผลิบานห้อมล้อมคุณ: Chapter 21 - Chapter 30

“มารยา” พิรชัชเอ่ยอย่างดูแคลนมนันย์ก้มหน้านิ่งไม่ตอบโต้อะไรทั้งนั้น“เหยียบเรือสองแคมหน้าไม่อาย” แม้จะงุนงงกับคำต่อว่าเหล่านั้นแต่มนันย์ก็ไม่ปริปากที่จะเถียงความทรงจำเมื่อตอน 3 ขวบที่ถูกอีกฝ่ายปรี่เข้ามาฉุดกระชากดึ้งทึ้งเสื้อผ้าชุดโปรดของเจ้าตัวที่เด็กน้อยกำลังสวมใส่ทำเอาโอเมก้าหวาดกลัวสุดขีดหัวใจเต้นระรัวหน้าอกเริ่มแน่นขนัดลมหายใจติดขัดจนต้องยกมือมากอบกุมหน้าอกตัวเองไว้แน่น“ฉันพูดแค่นี้รับไม่ได้—” คำพูดสะดุ้งเมื่อเห็นใบหน้าจิ้มลิ้มมองมาด้วยสีหน้าหวาดหวั่นดวงตาคู่สวยเอ้อล้นไปด้วยหยาดน้ำตาที่สำคัญกลิ่นหอมอ่อนๆโชยออกมาจนพิรชัชตัวแข็งทื่อร่างกายรู้สึกร้อนรุ่มวูบไหวไปด้วยแรงอารมณ์ปรารถนาที่พุ่งออกมาจากจิตใต้สำนึกดวงตาสีน้ำตาลเข้มเบิกตากว้างเมื่อได้กลิ่นหอมนั้นสติสัมปชัญญะเหลือน้อยลงทุกขณะมนันย์รู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยจึงเอ่ยเสียงแข็ง“ถ้าคุณชัชไม่มีอะไรแล้วผมขอตัว” มนันย์ไม่มีทางเลือกเขาจึงต้องตัดบทอย่างเสียมารยาท“นาย”มนันย์หันกลับรีบเดินรีบกลับห้องตัวเอง“กล้าดีนี่” พิรชัชปรี่เข้ามากระชากแขนเล็กนั้นอย่างแรงมนันย์เบ้หน้าด้วยความเจ็บความสูงที่ห่างกันทำให้มนันย์ต้องเงยสบตากับคนตัวสูงอย่าง

“อ๊ะ” เสียงร้องทำเอาราเชนหน้าตื่นก่อนมนันย์จะค่อยๆนั่งลงกับพื้นยกเท้าฝั่งซ้ายขึ้นมามองแม้เห็นไม่ชัดแต่สัมผัสได้ถึงกลิ่นคาวเลือดทำเอาอัลฟ่าบอดี้การ์ดขนลุกเกรียวจมูกสูดดอมดมพลางสอดส่ายตาหาที่มาของกลิ่นสองคิ้วนิ่วขมวดความคิดต่างๆที่เคยสงสัยเกี่ยวกับคนตรงหน้าเรื่องสถานะเพศรองตอนนี้ยิ่งพิสูจน์ได้ชัดกลิ่นเลือดของโอเมก้าที่ยังไม่ถูกตีตราทำพันธะก็ยั่วยวนอัลฟ่าให้เข้าหาไม่ต่างจากฟีโรโมนยามฮีทราเชนใช้ผ้าเช็ดหน้ากดตรงบาดแผลแล้วอุ้มมนันย์ในท่าเจ้าสาวตอนแรกมนันย์ดิ้นขลุกขลักอีกทั้งไม่เคยมีใครสัมผัสเขามากมายเท่าราเชนมาก่อนยิ่งอุ้มด้วยท่าเจ้าสาวแบบนี้แล้วมนันย์หน้าแดงก่ำไปด้วยความเขินอาย“วางผมลงเถอะครับ”“ถ้าไม่รีบไปตอนนี้จะยุ่งโอเมก้าที่ยังไม่ผูกพันธะไม่ควรเดินออกมาข้างนอกแบบนี้” ราเชนเอ่ยเสียงเรียบอีกทั้งโอเมก้าตรงหน้าไม่ได้สวมปลอกคอมนันย์นั่งนิ่งเหมือนหุ่นสองตาเบิกกว้างราเชนอุ้มมนันย์ไปทำความสะอาดแผลที่ลานหน้าบ้านก่อนจะอุ้มท่าเจ้าสาวเข้าไปยังห้องพักของเจ้าตัว“วางผมไว้ที่โซฟาก็ได้กางเกงคงจะเปื้อนทราย” ราเชนจึงอุ้มไปวางที่โซฟาทำตามอย่างว่าง่าย“ขอบคุณมากครับเดี๋ยวผมทำที่เหลือเองมันดูไม่ดีหาก…” ม

โอเมก้าเมื่อถึงวัยเจริญพันธุ์ไม่ว่าจะเป็นรูปร่าง สรีระ ฟีโรโมนล้วนแสดงออกมากทางกายภาพ แม้มนันย์จะบอกปัดว่าเขาเป็นเบต้า แม้ฟีโรโมนจะบางเบาแต่การที่เขาใช้ชีวิตรายล้อมไปด้วยอัลฟ่าสายเลือดบริสุทธิ์ สักวันก็คงจะโดนจับได้ แม้จะมีท่านเจ้าสัวที่คอยหนุนหลังสนับสนุนอยู่ห่าง ๆ แต่อย่างว่าคนนอกอย่างเขาก็คงจะสู้เสียงของนายหญิงอย่างพรรำไพไม่ได้อยู่ดี ที่สำคัญอาการฮีทมักมาไม่ตรงรอบ มนันย์กลัวที่สุดในชีวิตคือการฮีทกะทันหันตรงหน้าอัลฟ่า แม้จะมีปลอกคอแต่ก็ไม่ได้เป็นเกราะป้องกันว่าเขาจะปลอดภัยไม่ได้รับรอยขีดข่วนแม้แต่ปลายเล็บ ชีวิตโอเมก้าน่ะไม่มีสิทธิ์มีเสียงมาแต่ไหนแต่ไรชีวิตตัวคนเดียวหัวเดียวกระเทียมลีบอย่างมนันย์หากมีเหตุการณ์ไม่คาดฝันคงไม่มีใครหน้าไหนอยากยื่นมือเข้ามาช่วยแม้แต่คุณแคทเทอลีนเป็นเบต้าหญิงแท้ๆยังดูออกมนันย์ลูบที่ต้นคอด้านหลังตัวเองอย่างเหม่อลอยเขาวางแผนไว้แล้วว่าแม้จะได้งานทำแต่ยังไงสักวันก็คงหนีไม่พ้นบ้านนันธ์เดชภาคย์ไม่ได้อยู่ดีสู้สอบเอาทุนเรียนดีไปเรียนต่อที่ต่างประเทศสักที่ที่ที่มนุษย์ทุกคนเท่าเทียมกันไม่มีแบ่งแยกเพศหลักเพศรองแล้วทุน E ก็เป็นทุนที่ครอบคลุมมากที่สุดทุนหนึ่งอีกทั้งเป

เหตุการณ์ครั้งนี้เปลี่ยนความคิดและการดำเนินชีวิตของพรรำไพเป็นอย่างมากอีกทั้งลูกชายคนเล็กที่บาดเจ็บเล็กน้อยนั้นเพราะบอดี้การ์ดส่วนตัวที่จ้างมาทำไมเธอถึงไม่เอะใจตั้งแต่แรกนะระหว่างความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสองไม่ใช่สถานะเจ้านายกับลูกน้องที่เข้าใจตั้งแต่แรกเพียงเพราะอคติบังตาเธอจึงมองไม่เห็นความสุขของลูกชายทั้งสองเห็นเพียงความเหมาะสมต่อหน้าตาวงศ์ตระกูลอีกทั้งคำสรรเสริญจอมปลอมที่พวกคุณหญิงคุณนายคอยพูดกรอกหูจนมองโลกผิดเพี้ยนไปหมดเอาความต้องการของตัวเองเป็นที่ตั้งหากไม่มีอุบัติเหตุครั้งนี้ไม่รู้ว่าเธอจะเปิดตาเปิดใจให้กับความสุขของลูกเมื่อไหร่อย่างน้อยเรื่องร้ายๆก็ยังมีเรื่องดีๆเข้ามาอยู่บ้างต่อจากนี้เธอสัญญากับตัวเองจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ให้มีความสุขมองความสุขของลูกเป็นที่ตั้งจะไม่ยัดเยียดการเลือกคู่ของพวกเขาอีกอีกทั้งยังเคารพการตัดสินใจไม่ก้าวก่ายและไม่เหยียดหยามคนอื่นเพียงเพราะแค่เพศรองเพศไหนก็มีศักดิ์ศรีความเป็นคนเท่าเทียมกันโดยเฉพาะเพศสภาพโอเมก้าพนักงานทำความสะอาดโรงพยาบาลทำเอาเธอประทับใจเช่นกันที่เห็นกระเป๋าเงินแบรนด์เนมของเธอหล่นก็ยังเก็บมาคืนของข้างในรวมถึงเงินครบทุกบาททุกสตางค์เงินแ

“คุณพิรชัชครับอาหารเช้าเสร็จแล้วครับ” มนันย์เคาะอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่มีท่าที่ว่าจะเปิดกำลังจะบิดประตูเข้าไปประตูห้องนอนก็เปิดออกมาไม่ทันตั้งตัวจนมนันย์เซเข้าไปอยู่ในอ้อมอกของพิรชัชมนันย์ตาเหลือกลนลานรีบขอโทษขอโพย“ผมขอโทษครับที่ไม่ระวังคุณพิรชัชเจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับผมขอโทษจริงๆ” พลางก้มหัวปลกๆเอ่ยขอโทษออกมาไม่ขาดสาย“ขอโทษพอหรือยัง”“…”มนันย์ได้สติจึงเอ่ยถาม “ผมขออนุญาตพยุงคุณไปยังโต๊ะอาหารนะครับ” รอจนพิรชัชตอบ ‘อืม’ มนันย์จึงค่อยๆพยุงแขนพาก้าวเดินไปยังโต๊ะอาหารเช้าที่ตั้งอยู่ลานด้านนอกบรรยากาศสดชื่นเย็นสบายไอหมอกปกคลุมบนยอดภูเขาก่อนพระอาทิตย์จะค่อยๆทอแสงให้ความอบอุ่นกำลังดี“เชิญครับ” เมื่อเห็นว่าพิรชัชนั่งลงเรียบร้อยก็เอ่ยปากถาม“จะรับกาแฟชาหรือน้ำส้มดีครับ”“กาแฟ”“ครับ” มนันย์รับคำก่อนจะจัดแจงอธิบายว่าอาหารอะไรอยู่ตรงไหนก่อนจะเอ่ยปาก“งั้นผมขอตัวสักครู่นะครับ” พิรชัชเพียงแต่พยักหน้าแต่ก็ไม่ได้ถามไถ่อะไรอีกมนันย์เข้ามานั่งกินข้าวต้มในครัวสายตาก็มองพิรชัชที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่ข้างนอกคนเดียวอีกทั้งตัวบ้านเป็นพื้นที่โล่งกว้างไม่มีเฟอร์นิเจอร์อะไรมากมายไม่มีกั้นห้องเป็นสัดเป็นส่วน