All Chapters of PEONY BLOOMING ผลิบานห้อมล้อมคุณ: Chapter 51 - Chapter 60

เอกสารที่ให้เลขาคู่ใจไปสืบเสาะหามานั้นทำเอาพิรชัชคิ้วผูกเป็นปมไปหลายรอบ อัศวินลอบสังเกตสีหน้าเจ้านายพลางเช็ดเหงื่อข้างขมับไปด้วย“แน่ใจเหรอว่าเป็นความจริง” พิรชัชถามเสียงเรียบ“ยิ่งกว่าจริงเสียอีกครับคุณวรวิทย์ทำการจัดประชุมชี้แจงผู้ถือหุ้นและปรับแผนผังภายในบริษัทใหม่โดยมีคุณมนันย์วรวรรณเป็นผู้ถือหุ้นเปอร์เซ็นต์ก็ลดหลั่นตามกันไปแต่ที่น่าแปลกคือคุณมนันย์กลายเป็นหนึ่งในผู้ถือหุ้นของบริษัทที่คุณวรวิทย์มีแต่การจัดการบริหารยังเป็นคุณวรวิทย์และลูกชายอย่างคุณมาวินเหมือนเดิมอ้อ! รวมไปถึงเด็กชายนับอนันต์และเด็กชายนับนิรันดร์ด้วยแม้จะใช้นามสกุลวรวรรณแต่ว่าก็คล้ายว่าเป็นหนึ่งในทายาทสายตรงของคุณวรวิทย์มากกว่าจะไปในทางอื่นอีกทั้งวงในยังบอกว่าคุณมนันย์เป็นหนึ่งในบุตรชายโอเมก้าที่พลัดพรากจากกันไปนานกว่ายี่สิบปีครับ”“ไม่รู้ว่าบอสอยากรู้เรื่องนี้ด้วยหรือเปล่า”“เรื่องอะไร” สายตาของอัลฟ่าที่จ้องมองมาทำเอาเบต้าอย่างอัศวินที่ทำงานรับใช้มานานไม่ชินเสียทีแม้ไม่พูดแต่สายตากลับคาดคั้นเอาคำตอบอยู่ในที“เอ่อ…คุณมนันย์เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวท้องตั้งแต่เริ่มเรียนป.โทได้ไม่นานอาศัยทำงานอยู่ในร้านอาหารไทยที่ชื่อว่าลล

เสียงเจี้ยวจ้าวของนับนิรันดร์ดังขึ้นเมื่อออกมาจากห้องน้ำ อาบน้ำแต่งตัวปะแป้งหอมฉุย พอเห็นวรวิทย์ยืนอยู่ก็รีบวิ่งมาหา“คุณตาาาาา”“ระวังอย่าวิ่งครับนิรันดร์เดี๋ยวก็ล้มหรอก” มนันย์รีบสับเท้าเดินตามลูกชายที่กระโดดโลดเต้นทันทีที่ได้ยินว่าจะได้ออกจากโรงพยาบาลยิ่งเห็นขนมนมเนยวางอยู่บนเค้าเตอร์ก็ตาลุกวาวออดอ้อนผู้เป็นตาทันที“คุณตาซื้อขนมมาให้นิรันดร์เหรอครับนิรันดร์กินได้ป่าวววว” เด็กน้อยมองตาแป๋วก่อนจะชี้ไปยังพวกขนมที่วางอยู่บนเค้าเตอร์“ไม่ใช่ของตาครับของคนนี้ต่างหาก” วรวิทย์ผายมือไปทางอัลฟ่าที่วางตัวไม่ถูกเขาคล้ายจะเป็นส่วนเกินและคนแปลกหน้าในห้องผู้ป่วยนี้ทั้งๆที่อยากจะเข้าไปกอดและทำความรู้จักกับสายเลือดตัวเองแทบตายแต่ก็ไม่กล้าไหนจะความรู้สึกละอายใจและความรู้สึกผิดปนเปกันไปนับนิรันดร์มาเกาะขาคนแปลกหน้าคนใหม่ที่หน้าเหมือนตัวเองยังกับแกะ“คุณลุงครับนิรันดร์ขอกินได้ไหมครับ” พิรชัชนิ่งค้างอยู่อย่างนั้นก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ“ได้สิครับว่าแต่ให้…อุ้มหน่อยได้ไหมครับ” พิรชัชอยากจะเรียกตัวเองว่าพ่อแต่ก็กลัวเด็กน้อยตรงหน้าจะตกใจนับนิรันดร์หันไปมองแม่ของตนเองที่ยืนนิ่งไม่พูดไม่จาอยู่ข้างหลังคล้ายขออ

5 ปีผ่านไปจากเมืองเล็กๆที่เป็นทางผ่านแห่งหนึ่งในประเทศยุโรปกลายเป็นแลนด์มาร์คสำคัญและเมืองเศรษฐกิจสำคัญเพราะการเซ็นสัญญาทำธุรกิจร่วมกันระหว่างพิเศกดำรงค์และนันธ์เดชภาคย์ด้วยเงินมูลค่ามหาศาลพิรชัชกลับไปเคลียร์เรื่องธุรกิจทางเมืองไทยที่เขาดูแลอยู่ก่อนจะส่งต่อให้น้องชายอย่างพิรภพดูแลบริหารจัดการต่อไปอีกทั้งได้อธิบายและสารภาพกับทางท่านเจ้าสัวและคุณหญิงพรรำไพถึงเรื่องราวทั้งหมดระหว่างเขากับมนันย์ส่วนพิรภพเพียงอวยพรให้พี่ชายตัวเองได้ครอบครัวกลับคืนกลับมาอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตาส่วนท่านเจ้าเองก็ไม่ได้เอ่ยอะไรมากเพราะตัวเองก็มีส่วนผิดและบีบบังคับให้มนันย์ต้องหลบหนีหายไปตั้งเกือบสิบปีอีกทั้งตัวเองยังรับปากมานัสไว้เสียดิบดีว่าจะดูแลโอเมก้าน้อยเป็นอย่างดีแต่กลับทำไม่ได้และยังผิดคำพูดอีกด้วยมนันย์เติบโตมาไม่ต่างจากคนรับใช้อีกทั้งตอนนี้มนันย์ไม่ใช่โอเมก้ากำพร้าไร้ญาติขาดมิตรอีกต่อไปเป็นถึงบุตรชายคนโตของพิเศกดำรงค์ต่อให้สถานะไม่เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมท่านเจ้าสัวก็ไม่ได้ใจดำถึงขนาดที่จะปัดความรับผิดชอบในสิ่งที่ลูกชายของเขาได้ทำลงไปยังไงหลานแฝดทั้งสองก็มีสายเลือดของนันธ์เดชภาคย์ท่านเจ้าสัวเข้าใจและย

“ตลอด 8 ปีที่ผ่านมาคุณผ่านช่วงรัทไปได้ยังไงครับ”“ออกไปเถอะผมขอร้อง”เตียงที่ยวบข้างหลังทำเอาร่างกายอัลฟ่าแข็งค้างก่อนจะพลิกตัวหันมา “จะทำอะไร!”“ผมรู้ว่าคุณทรมานแต่ว่าคุณไม่ต้องอดกลั้นขนาดนี้ก็ได้เราต่างก็ไม่ใช่เจ้าของซึ่งกันและกันอีกทั้ง…หากคุณจะมีใครสักคนผมก็ยินดีและเชื่อว่าลูกๆต่างก็ยินดีด้วยเช่นกันเพราะฉะนั้นที่ผมจะบอกคุณก็คือตลอด 5 ปีที่ผ่านมาคุณทำหน้าที่พ่อได้ดีมากมากจนเกินกว่าที่ผมจินตนาการเอาไว้มากและผมไม่คิดว่าคุณจะทำมันมาได้นานจนถึงทุกวันนี้” มนันย์บิดผ้าขนหนูในอ่างขึ้นมาเช็ดหน้าให้อัลฟ่าที่นอนนิ่งให้เขาเช็ดหน้าให้อย่างไม่ขัดขืน“เราต่างก็ไม่มีอะไรติดค้างกันตั้งนานแล้วนะครับคุณควรจะเริ่มต้นใหม่ได้แล้ว”“ผมทำไม่ได้” มือหนาจับมือขาวที่กำลังเช็ดหน้าไว้พลางจ้องมองใบหน้าสวยหวานไล่ตั้งแต่หน้าผากมนสันจมูกจนมาถึงริมฝีปากบางก่อนจะหลับตาพร้อมกอบกุมมือขาวนั้นแนบกับใบหน้าตัวเองอย่างถวิลหาเพราะที่ผ่านมาเขาทำได้เพียงโอบกอดคนตรงหน้าเพียงความฝันเขาอยากทะนุถนอมโอเมก้าตรงหน้าให้มากที่สุดไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้สึกโกรธหรือเกลียดตัวเองไปมากกว่านี้ตลอด 5 ปีที่ผ่านมาแม้จะยากลำบากสักเพียงไหนเขาก็ไม่เ

สองฝาแฝดที่แกล้งหลับโทรหาคุณตาและลุงๆของเขาที่ต่างก็ช่วยกันวางแผนนี้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดีนับอนันต์และนับนิรันดร์โตพอที่จะเข้าใจว่าระหว่างพ่อและแม่ของพวกเขาต่างก็มีเส้นใยบางๆที่คอยกั้นระหว่างความสัมพันธ์นั้นในอดีตพวกเขาต่างก็ไม่รู้ว่าเกิดปัญหาอะไรแต่เด็กทั้งสองรวมถึงวรวิทย์และมาวินเองต่างก็มองออกว่าทั้งสองคนต่างมีเยื่อใยให้กันอยู่โอเมก้าอย่างมนันย์เองแม้จะไร้กลิ่นแต่ทว่าไม่ได้ไร้เสน่ห์ไปเสียหมดเป็นเจ้าตัวเองที่ปิดกั้นไม่ให้อัลฟ่าหน้าไหนได้เข้ามาทำความรู้จักพิรชัชเองก็เช่นกันสายตาของพวกเขาต่างก็คอยมองกันและกันอยู่ตลอดเวลา 5 ปีที่ผ่านมาพิรชัชเองก็ได้พิสูจน์ให้พ่อตาอย่างวรวิทย์ได้เห็นความจริงใจและความรู้สึกผิดกับอดีตที่ผ่านมาระยะเวลาล่วงเลยมาป่านนี้แทนที่จะมีหลานให้ตาอย่างเขาอีกสัก 2-3 คนปัดโธ่เอ้ยอดที่จะสุมหัวกับหลานๆจัดฉากให้ไม่ได้แล้วก็สำเร็จเมื่อเวลาผ่านไปค่อนคืนก็ยังไม่เห็นมนันย์กลับมาตาหลานเฮลั่นกระโดดกอดกันจนตัวกลมก่อนจะแยกย้ายกันไปนอนทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทางนันธ์เดชภาคย์เองก็ได้รับข่าวคราวเช่นเดียวกันมนันย์ไม่ได้กีดกันหากปู่หลานจะโทรคุยกันบ้างเป็นครั้งคราวยังไงเด็กทั้งสองก็มี