บทที่ 14

“ป้าสมจิตรเกิดอะไรขึ้นทำไมรสชาติอาหารถึงได้เค็มโดดจนกินไม่ได้เลย” พรรำไพถามเสียงเครียดส่วนป้าสมจิตรก้มหน้าฝ่ามือที่เย็นเฉียบประสานกันตรงหน้าท้องน้อยอย่างยอมรับชะตากรรมของตัวเอง

“คะคือดิฉันขอโทษด้วยค่ะคุณหญิง”

“ทำอยู่ทุกวันทำไมวันนี้ถึงรสเพี้ยนจนฉันไม่คิดว่าใครจะกินได้ลงมีอะไรหรือเปล่า” พรรำไพจ้องหัวหน้าแม่ครัวที่เธอไว้ใจและโปรดปรานในรสชาติฝีมืออาหารไทยมาตลอดหลายสิบปีอย่างงุนงงปนสงสัยแม่จะไม่พอใจแต่ก็ยังอยากจะรู้สาเหตุอยู่ดีไถ่ถามอย่างใจเย็นแม้จะจะถือว่าเป็นคนโปรดแต่ถ้าทำผิดก็ต้องต่อว่ากันบ้าง

ป้าสมจิตรคุกเข่าลงข้างๆเก้าอี้พรรำไพพร้อมเอ่ยขอโทษอย่างใจจริง

“ขอโทษค่ะคุณหญิงไอ้นัน—” ยังไม่ทันที่ป้าสมจิตรจะได้อธิบายพรรำไพก็แผดเสียงออกมาอย่างดัง

“มีอะไรอย่าบอกนะเด็กนั่นแกล้งทำ”

“มะไม่ใช่ค่ะคุณหญิง” ป้าสมจิตรสองมือจับขาผู้เป็นนายหญิงไว้มั่นกลัวว่าจะเข้ามนันย์ผิดไปก่อนที่ท่านเจ้าสัวจะเอ่ยถามออกมากลัวว่าเหตุการณ์จะบานปลายส่วนทางด้านพิรชัชและพิรภพต่างก็นั่งเงียบรอฟังคำอธิบายของแม่ครัวอย่างใจเย็น

“ใจเย็นๆคุณหญิงฟังสมจิตรสักหน่อยเถอะมนันย์ทำอะไรหรือยังไงสมจิตรตั้งสติค่อยๆเล่า”

“คือเมื่อหลายปีก่อนด