บทที่ 35

“คุกเข่าทำไม”

“คุณจะได้มองเห็นผมชัดขึ้นไงครับ” มนันย์เอื้อมไปคว้ามือใหญ่มาทาบที่ใบหน้าของตัวเองอิงซบอุ่นไอจากฝ่ามือใหญ่

“ชัดขึ้นหรือยังครับ” สองคนสบตากันแน่นิ่งมนันย์ไม่รู้ว่าคุณชัชมองเห็นเขาหรือไม่แม้จะอยากให้คุณชัชหายเป็นปกติโดยเร็วแต่เพราะความเห็นแก่ตัวในใจก็ได้แต่หวังว่าคุณชัชจะหายช้ากว่านี้อีกสักหน่อยยืดระยะเวลาให้พวกเขาได้อยู่ด้วยกันอีกสักหน่อยก็ยังดีแม้ผลลัพธ์ที่ได้อาจไม่คุ้มค่าโอเมก้าที่แสนน่ารังเกียจตัวซวยที่ทำให้ครอบครัวนันธ์เดชภาคย์เกือบพังเมื่อหลายปีก่อนตัวโง่งมที่ปลูกดอกไม้แห่งความชั่วร้ายอย่างดอกพีโอนีเอาไว้เต็มสวนหลังบ้านหวังเพียงว่าใครบางคนจะรับรู้ถึงการมีอยู่ของเขาและความหมายที่ลึกซึ้งแฝงความนัยของมันขอบตาร้อนผ่าวไปด้วยม่านน้ำตาก่อนจะสูดหายใจเข้าปอดลึกๆจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาที่เมื่อก่อนเต็มไปด้วยความห่างเหินและเย็นชา

จู่ๆพิรชัชก็รู้สึกปวดหัวจี๊ดขึ้นมาภาพในหัวฉายภาพของเด็กน้อยคนหนึ่งที่ถูกเขาฉุดกระชากเสื้อออกจากตัวอย่างแรงภาพนั้นแตกเป็นเสี่ยงๆพิรชัชหลับตานิ่งสักครู่ก่อนจะกัดริมฝีปากข่มความเจ็บปวดในหัวเอาไว้เอ่ยกับอีกคนที่นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น

“ลุกขึ้นมาไม่ปวดเข่าหรือยัง