All Chapters of แค้นนี้ของนายมาเฟีย : Chapter 11 - Chapter 20

( Tevin Talk )ผมเดินออกจากห้องเธอมาอย่างหงุดหงิด กฎหมายอะไรผมไม่สนผมสนแค่ชีวิตไอ้คิรินเท่านั้นมันต้องรู้สึกเจ็บปวดมากกว่าผมร้อยเท่า" นายครับ คุณกรกับคุณแพททริค มาครับรออยู่ที่ห้องทำงาน "" อือ " ผมตอบไอ้คิวเสร็จผมก็รีบเร่งฝีเท้าไปห้องทำงานทันทีแกร๊ก ---" สวัสดี ครับไอ้คุณเทวิน " แพททริคเอ่ยทักเทวินทันทีที่เปิดประตูเข้ามาด้วยน้ำเสียงอย่างสบายอารมณ์" พวกมึงมากันทำไม ? " เทวินถามเพื่อนทั้งสองเสียงแข็งก่อนจะหย่อนสะโพกนั่งโซฟาฝั่งตรงข้ามทั้งสอง" มาไม่ได้หรอวะ ? " กร เอ่ยถามอย่างกระแนะกระแหน" มีธุระอะไรก็รีบพูดมากูไม่มีเวลามาก "" โอ้โห ไอ้สัสมาหามึงเดี๋ยวนี้ต้องมีธุระด้วยหรอวะ ? " แพททริคถามเทวินอย่างติดตลก" หรือว่ามึงจะติดว่าที่เมียแล้ววะ "" หุบปาก!! ไอ้แพททริคมึงพูดอีกคำเดียวกูถีบมึงออกจากห้องทำงานกูแน่ " ผมตวาดใส่ไอ้แพททริคอย่างโมโหมันชอบพูดอะไรไร้สาระน่ารำคาญจริง ๆ" เฮ้ยย ใจเย็น ๆ สิครับ มึงก็ไปแหย่มันไอ้แพท "" เออไม่พูดก็ได้วะ "" อีกสองวันจะส่งอาวุธ มึงจะไปด้วยไหมไอ้วิน " กร ถามเทวินด้วยน้ำเสียงจริงจัง" ไป "" กูรู้มาว่าไอ้มังกร มันจ้องจะแย่งลูกค้าคนสำคัญของเรา "

" ปล่อยลินนะคะ "" หันหน้ามา ! " เทวินกดเสียงต่ำสั่งเมื่อเธอเอาแต่หันหน้าหนีฉันจึงค่อย ๆ หันหน้ามาตามคำสั่งเขา แต่ก็ไม่ยอมมองหน้าเขาหรอก เมื่อรับรู้ได้ว่าตอนนี้หน้าเราสองคนใกล้กันมากจนลมหายใจคนตรงหน้าเป่าลดลงมาที่ปลายจมูกฉันถี่ ๆ“ อื้อออออออออ ! “ เทวินก้มลงมาประกบจูบมิลินอย่างอุกอาจทันทีที่เธอหันมา พร้อมกับสอดเรียวลิ้นร้อนเข้าไปตวัดหาน้ำหวานในโพรงปากจนเธอโพล่งตากว้างอย่างตกใจร่างกายทั้งหมดแข็งทื่อราวกับถูกมนต์สะกด เทวินขบเม้นริมฝีปากล่างบนของมิลินจนเธอเริ่มเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัส จากนั้นจึงเริ่มดูดดุนเรียวลิ้นเล็กแรงขึ้น จนเธอเบ้หน้าด้วยความเจ็บ“ อื้อออ ฟอแอ้ว ( พอแล้ว ) “ เมื่อสติฉันกลับมาฉันจึงพยายามดิ้น เพื่อให้เขาถอนจูบออกแต่เขากับจูบฉันแรงขึ้นจนตอนนี้ฉันเริ่มหายใจไม่ออก เขาก็ยังตวัดเรียวลิ้นของเขาไปมาในปากของฉันอย่างเมามัน ไม่นานก็ถอนจูบออก“ หืดดดดดดด “ เมื่ิอได้รับอิสระฉันจึงรีบสูดอากาศเข้าปอดทันที“ อ๊ะ!!! “ ระหว่างที่ฉันสูดอากาศเข้าไปในปอดไม่นานจู่ ๆนายเทวินก็ยกตัวฉันขึ้นให้นั่งบนโต๊ะทำงานของเขา นายเทวินโน้มตัวเข้ามากักขังฉันไว้ในวงแขนโดยใช้มือดันกับพื้นโต๊ะไว้" จะทำอะไร

ก๊อก ก๊อก ก๊อก" หนูมิลิน ป้าเอาข้าวมาให้จ๊ะ "ก๊อก ก๊อก ก๊อก" อื้อออออ ค่ะ " ฉันนั่งร้องไห้อยู่นานแล้วก็เผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ป้านิดเคาะประตูเรียก ฉันจึงเดินไปเปิดประตูด้วยท่าทางงัวเงีย" ป้าเอากับข้าวมาให้ เห็นหนูไม่ออกมากินข้าวสักที "" ขอบคุณนะคะป้า "" ไม่เป็นไรจ๊ะ กินเถอะเดี๋ยวป้าไปก่อนนะ "" ค่ะป้า ขอบคุณอีกครั้งนะคะ " ป้านิดพยักหน้ารับอย่างใจดี" ใช่คิดตั้งนานว่าลืมอะไร ฉันลืมได้ไงเนี่ย " ฉันโพล่งขึ้นอย่างตกใจ เมื่อฉันดันลืมยาคุมไว้ที่รถ ลืมได้ยังไงกันมันน่าตีหัวตัวเองจริง ๆ ฉันเลยรีบวางถาดข้าวไว้บนโต๊ะในห้อง แล้วหันหลังตะโกนตามหลังป้านิดที่กำลังเดินไปได้ไม่กี่ก้าว" ป้าคะ ป้านิด! "" มีอะไรหรือเปล่าหนูมิลิน ทำไมหน้าดูตกใจขนาดนั้น ? "" เออ ป้านิดรู้ไหมคะว่าคิวอยู่ที่ไหน ? ""ตอนมาหาหนูป้าเห็นไอ้คิวเดินไปทางหลังบ้านนู้นนะจ๊ะ "" ขอบคุณค่ะป้า " ป้านิดชี้ไปทางหลังบ้านพอฉันขอบคุณเสร็จไม่รอช้าก็รีบวิ่งจะไปที่นั่นทันที ฉันก็วิ่งสุ่ม ๆ มานั่นแหละฉันไม่รู้ทางหรอก รีบไปหน่อยเลยลืมถามรายละเอียดจากป้าฉันว่าเดี๋ยวก็คงเจอเอง" ไม่เห็นมีเลยนี่ก็หลังบ้

หลายวันผ่านไป ---ตั้งแต่วันที่ฉันไม่สบายฉันก็ไม่ได้เจอนายเทวินอีกเลยเห็นป้านิดบอกว่าเขาไปทำงาน เขาไปทำงานที่ไหนกันไม่กลับมาบ้านตั้งสามวันแล้วแต่ก็ดี ตั้งแต่เขาไม่อยู่ฉันก็ขอยืมโทรศัพท์ของป้านิดติดต่อหาพี่คิรินฉันพอจะจำเบอร์พี่เขาได้ ฉันบอกพี่คิรินว่าไม่ต้องเป็นห่วงฉันสบายดี ฉันก็ถามนู้นนี่นั่นตามประสาฉันจะทนรอวันที่พี่คิรินมาช่วยพาฉันออกไปจากชีวิตของนายเทวิน" หนูลินจ๊ะ มีเพื่อนหนูลินโทรเข้ามาจ๊ะ "" ขอบคุณค่ะป้า " ฉันกำลังยืนล้างจานอยู่ที่ห้องครัวแล้วคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ไม่นานป้านิดก็เข้ามาพร้อมกับยื่นโทรศัพท์มาให้ ฉันจึงรับและขอบคุณป้านิดไป" จ๊ะ ป้าไปทำความสะอาดห้องข้างบนก่อนนะหนูลิน "" ค่ะ " คงเป็นหวานนั่นแหละโทรมา ฉันเป็นคนโทรไปหาหวานเองและโทรศัพท์ที่ใช้โทรก็เป็นของป้านิดเหมือนกัน พอป้านิดออกไปฉันก็รับสายหวานทันที( ลินเป็นยังไงบ้างสบายดีไหม? ) ทันทีที่มิลินเอาโทรศัพท์แนบหูปลายสายจึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง“ ลินสบายดี คิดถึงหวานกับแทนจัง “( ฉันก็คิดถึงเหมือนกันไอ้แทนถามถึงลินทุกวันเลย )“ ฝากบอกแทนด้วยนะว่าไม่ต้องเป็นห่วงลิน ลินสบายดีแล้วไม่ทะเลาะกันแล้วหรอ ? “( ก็เหมือนท

" รอด้วยสิคะคุณเทวิน " ฉันตะโกนเรียกเขาพร้อมกับรีบวิ่งตามเขามาที่รถเขานี่หงุดหงิดอะไรกันเดินหรือวิ่งกันแน่เร็วกว่าอะไรปัง !!เมื่อเทวินมาถึงรถเขารีบก้าวขึ้นรถทันทีด้วยท่าทางหงุดหงิดเสียงปิดประตูฝั่งคนขับปิดลงอย่างแรง จนมิลินสะดุ้งเฮือกกับการกระทำของมาเฟียหนุ่ม เธอเห็นว่าท่าไม่ดีเลยรีบเปิดประะตูขึ้นอย่างรู้สึกประหม่าเอามาก ๆ" ฉันเป็นคนขับรถเธอหรือไงถึงได้ไปนั่งข้างหลัง ! " เทวินหันไปตวาดถามมิลินอีกครั้งเมื่อเธอก้าวขึ้นมานั่งเบาะหลัง" ขอโทษค่ะ " เขาจ้องฉันเขม็งเลยสายตาเขาน่ากลัวมากตอนนี้ ฉันก้มต่ำลงพร้อมกับเอ่ยคำขอโทษเขาและรีบลงไปนั่งข้างหน้ากับเขาทันที ฉันรู้สึกกลัวสายตาเขาเหลือเกินฉันจะหลุดพ้นจากเขาเมื่อไหร่กันนะ "......"" ขะ...ขับช้า ๆ ก็ได้นะคะ มันอันตราย " ฉันบอกเขาด้วยน้ำเสียงสั่นหลังจากเขาขับรถออกมาจากมหาลัยเขาก็ขับมันเร็วขึ้นปาดซ้ายปาดขวารถคันอื่นจนฉันเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาบรื้นนนนนนน -----" อึกกก ! กะ...กลัวขับช้า ๆ ได้ไหมคะลินกลัว " ฉันอ้อนวอนเขาด้วยน้ำตาไม่มีทีท่าว่าจะผ่อนความเร็วลงเลยกับเร่งเครื่องให้เร็วขึ้นอีกฉันกลัว"......"" เงียบ !! " เทวินหันมาตวาดใส่มิลินเสียงด