บททั้งหมดของ ภารกิจรั่ว...ยั่วให้รัก: บทที่ 71 - บทที่ 80

สุดท้ายภีรดาก็ได้ร่วมเดินทางมากับเขาจนได้ พริตตีสาวมองบรรยากาศของสนามแข่งรถอย่างตื่นตาตื่นใจ เธอเป็นพริตตีมาหลายงานก็จริง แต่ไม่เคยเป็นพริตตีในสนามแข่งรถมาก่อนสักครั้งเดียว จึงค่อนข้างจะประหม่าตื่นเต้น ยิ่งได้มาพร้อมกับนักแข่งรถซูเปอร์ไบก์มือหนึ่งของเมืองไทยอย่างรวินรุตม์ด้วยแล้ว หญิงสาวก็อดรู้สึกยืดกับเขาบ้างไม่ได้ แม้จะแอบหงุดหงิดกับสายตาจ้องจับผิดของคนรอบข้างที่มีสาเหตุจากเรื่องข่าวฉาวของเธอในอินเทอร์เน็ตนอยู่บ้างก็ตาม“เป็นอะไรไป ทำไมยืนยุกยิกแบบนั้น” คนพูดเอ่ยโดยไม่ได้ละสายตาจากรถคู่ใจที่กำลังตรวจเช็กความเรียบร้อยก่อนแข่ง“เปล่านี่คะ” ตอบพลางแอบขยับผ้าพันคอผืนสวยไปมาอย่างอึดอัด สายตาหวั่นระแวงเกรงใครจะเห็นร่องรอยจางๆ ที่ประดับอยู่บนลำคอใต้ผ้า อีกใจก็นึกโมโหตัวต้นเหตุที่ทำเฉยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แถมมีหน้าใช้เธอหยิบของนั่นนี่ให้เสียด้วย ฮึ่ย...มันน่านักเชียว!“ไงเพื่อนรัก ไม่เจอกันนานวันนี้ควงสาวสวยที่ไหนมาเชียร์ข้างสนามด้วยเหรอ” เสียงชายหนุ่มร่างบึ้กในชุดนักแข่งสุดเท่ ที่หน้าตาหล่อโดดเด้งสไตล์เกาหลีดังมาแต่ไกลภีรดาพลอยหันไปมองทางต้นเสียงพร้อมกับทำตาโต...โอแม่เจ้า! นั่นพระเอกซี

“เย้!” หญิงสาวร้องลั่น เผลอกระโดดจนตัวลอยด้วยความดีใจอย่างลืมตัว แล้วก็ต้องชะงักกึกเมื่อสบสายตาของผู้ชนะที่หันมองมาแวบหนึ่ง ก่อนถูกทีมงาน เหล่าพริตตีสาวๆ และกองทัพสื่อมวลชนเข้าไปรุมล้อมแสดงความยินดีจนกลืนหายไปในฝูงชนเชอะ...หมั่นไส้! แม่บ้านกิตติมศักดิ์ทำหน้ามุ่ย กระแทกตัวนั่งลงบนเก้าอี้ริมสนามอย่างหงุดหงิดใจบอกไม่ถูก ก่อนเบนความสนใจจากภาพแสลงตามองไปทางอื่นเสีย จนกระทั่งหยุดอยู่ที่ร่างของใครคนหนึ่งบนอัฒจันทร์กองเชียร์ หญิงสาวที่สวยหยาดเยิ้มราวกับนางฟ้าคนนั้นกำลังทอดสายตามองไปยังกลุ่มผู้ชนะเช่นกัน เจ้าหล่อนคลี่ยิ้มหวานมองเดือนที่โดนดาวล้อมด้วยสายตาเป็นประกาย พร้อมกับโบกมือเรียกเจ้าหน้าที่ในสนาม พูดอะไรบางอย่างก่อนส่งช่อดอกไม้ให้ แล้วเดินออกจากสนามแข่งไปทันทีแปลกคน! พริตตีสาวคิดในใจ อุตส่าห์หอบหิ้วดอกไม้มาเชียร์ แต่ไม่ยักมอบให้ด้วยตัวเอง ดันฝากคนอื่นไปมอบให้ หรือจะเป็นติ่งสายหลบของหมอนั่นเฮ้อ! จะเป็นอะไรก็ช่างเหอะ เธอไม่เห็นจะสนเรื่องของหมอนั่นเลย ก็แค่เก่งในสนามแข่งเท่านั้นแหละน่า เชอะ!“ทำไมมานั่งตรงนี้คนเดียวล่ะครับ” ตติยะนั่นเอง “ไม่ลงไปแสดงความยินดีกับนายราล์ฟหน่อยเหรอครับ”“โอ๊ย

“ก็เพื่อนคุณไงคะ เขาชวนฉันเมื่อกี้...อุ๊ย!” คนพูดชะงักกึกเมื่อเห็นสีหน้าคนฟังชัดๆ โมโหอะไรอีกล่ะนี่พ่อคุณ เธอก็ไม่ได้พูดอะไรผิดนี่หว่า “คุณปวดท้องเหรอคะ ทำไมทำหน้านิ่วคิ้วขมวดแบบนั้นล่ะ”“ใช่เวลาเล่นไหม” ตอกกลับมาเสียงขุ่นๆ หน้าตาบึ้งตึง“แล้วคุณมาโกรธอะไรฉันเนี่ย ก็คุณไม่อยากพาฉันไปด้วย ฉันก็ไม่ไปแล้วไง ฉันผิดตรงไหนเนี่ย”“ก็ผิดตรงที่จะไปกับคนอื่นแทนไง” เสียงเข้มสะบัดใส่ ดวงตาขุ่นขวางมองมาราวกับจะขบหัวคู่สนทนา“โธ่ นึกว่าอะไร เอางี้ ถ้าคุณไม่อยากให้ไป ฉันไม่ไปงานนั่นก็ได้ ไม่ว่ากับใครก็ไม่ไป ถึงยังไงก็ไม่มีชุดจะใส่ไปงานหรูๆ แบบนั้นอยู่แล้ว กินมาม่าอยู่ที่ห้องพักคนเดียวก็ได้ ทีนี้พอใจหรือยังคะคุณเจ้านาย” แหม กลัวเธอจะไปทำให้ขายหน้าขนาดนั้น ไม่ไปก็ได้วะ! บอกตรงๆ หมดอารมณ์ “ออกรถเหอะ ฉันเหนื่อยอยากพักผ่อน”“ถ้าอยากไป ผมจะพาคุณไปเอง!”“หา! ว่าไงนะ!” หญิงสาวหันขวับ มองยักขมูขีตัวโตอย่างตกตะลึง มาอารมณ์ไหนอีกล่ะเนี่ย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายอย่างกับคนวัยทอง หรือไอ้ที่นกเขาไม่ขันจะมีผลต่อการควบคุมอารมณ์ด้วยหรือเปล่า อืม น่าคิดแฮะ!“ตกใจอะไร ก็ถ้าคุณอยากไปงานเลี้ยงนั่น ผมก็จะเป็นคนพาไปเอง ไม่ต้องให

“นึกว่าพวกนายจะเบี้ยวแล้วซะอีก” เสียงนุ่มหูเอ่ยทักมาแต่ไกล ตติยะมองใบหน้าตึงๆ ของเพื่อนรักสลับกับมองมือที่คล้องแขนกันของทั้งสองอย่างรู้ทัน “สวัสดีครับคุณแพน คืนนี้คุณสวยจัง แต่น่าเสียดาย...”“เสียดายอะไร” ถามดักคอเสียงขุ่นๆ“เสียดายที่...ไม่ว่างแล้วน่ะสิ” สุ้มเสียงที่หยอดมาทำคนสวยแอบเซ็ง พยายามจะกระตุกมือตัวเองออกจากแขนคนหน้าบึ้งแต่ก็ไม่สำเร็จ“รู้ก็ดี...”หืม? รู้อะไรฟระตานี่ พูดจากำกวมอีกละ เดี๋ยวชาวบ้านก็เข้าใจเธอผิดหมดหรอก ลืมข้อห้ามที่ตัวเองตั้งไว้แล้วหรือไงนะ...เธอกับเขาห้ามรักกันเด็ดขาด! อย่างนี้มันตัดโอกาสกันเห็นๆ เลย“คุณตติยะมาคนเดียวเหรอคะ”“ครับ ทำไงได้ผมมันคนอาภัพเรื่องคู่ ขนาดคุณยังเทนัดผมตั้งสามครั้งมาแล้วเลย จำได้ไหม” คนฟังคอย่น ได้แต่ยิ้มแหยๆ แอบรู้สึกผิด “ผมล้อเล่นน่ะครับ ดูคุณทำหน้าเข้าสิ”“จะยืนคุยตรงนี้อีกนานไหม” เสียงไม่สบอารมณ์แทรกขึ้น พร้อมเบี่ยงกายบังร่างเพรียวระหงจากแสงแฟลชวูบวาบของนักข่าวในงาน จนภีรดาแอบหน้าเสียนิดๆ ทำท่าจะขยับตัวออกห่าง แต่มือใหญ่กลับยึดแขนเธอไว้พร้อมกระซิบบอก“อยู่ใกล้ๆ ผมไว้ แล้วทำตัวให้เป็นปกติ” “งั้นเรารีบเข้างานกันดีกว่า อ้อ เมื่อกี้ค

“กลับเถอะ ผมเหนื่อยแล้ว” เสียงขุ่นๆ กระซิบบอกดื้อๆ ก่อนจูงมือเธอฝ่าวงล้อมหนุ่มๆ ออกไปจากงานหน้าตาเฉย ท่ามกลางสายตาปรอยของหนุ่มสาวอีกหลายคน และแสงแฟลชวูบวาบของนักข่าวที่กำลังจะได้ข่าวเด็ดข่าวใหญ่“นี่คุณ เดินช้าๆ หน่อยได้ไหมคะ” ภีรดาร้องบอกคนที่จ้ำอ้าวไม่เกรงใจส้นสูงหกนิ้วของเธอสักนิด แต่ฝ่ายนั้นก็ไม่ยอมฟัง ลากเอาๆ จนกระทั่งเธอโมโหจึงหยุดเดินเสียดื้อๆรวินรุตม์หันขวับมองหญิงสาวที่ยืนหน้ามุ่ยมองตาเขียวใส่ อารมณ์คุกรุ่นที่ค้างมาจากในงานจึงระเบิดตูม“ผมสั่งแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่าอยู่ห่างจากสายตาผม!”“ก็ตาคุณมัวแต่มองคนอื่นเอง ไม่ได้มองมาทางฉัน แล้วจะมาว่ากันได้ไง” หญิงสาวโต้กลับอย่างลืมตัว ก็เขาเอาแต่สนใจยายคุณหนูผู้ดีนั่นจนไม่มองเธอเองแล้วจะมาว่าเธอทำไม“แล้วใครอนุญาตให้ไปทำตัวสนิทสนมกับเจ้ากวินนั่น เต้นรำกับมันสนุกไหม”เอ๊...ตานี่โกรธแล้วพาล หรือโรคหวงเพื่อนจะกำเริบอีกแล้ว“ก็สนุกดีค่ะ อย่างน้อยเขาก็ไม่เอาแต่ตะคอกใส่ฉันปาวๆ เผด็จการไม่มีเหตุผลเหมือนคุณเนี่ย ถามจริง โกรธอะไรฉันนักหนา ฉันทำอะไรผิด”ไบเกอร์หนุ่มถอนหายใจแรงๆ มองสบตาหญิงสาวตัวป่วนตรงหน้าแล้วคันไม้คันมืออยากหักคอคน ทำไมเธอชอบยั