All Chapters of ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2: Chapter 41 - Chapter 50

“ห่วงข้าทำไมในเมื่อเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันเสียหน่อย” ยังพูดย้ำๆ คำเดิม ชินหวางอ๋อง รู้สึกว่าตัวเขาร้อนผะผ่าวกับคำพูดของซีหรูคำพูดปฏิเสธธรรมดากลับมองเหมือนคำพูดยั่วยวนว่าให้รีบเป็นอะไรกันเสีย“อย่างนั้นหรือเจ้าอยากเป็นมากกว่านี้ใช่ไหม” ใบหน้าอัปลักษณ์ไม่ได้เป็นผลอะไรแล้วรวบร่างบางไว้ในอ้อมแขนจากด้านหลังซีหรูเองตอนนี้กลับรู้สึกว่าร่างกายร้อนผ่าวแค่เพียงอ้อมกอดเหตุใดจึงรู้สึกวาบหวามเพียงนี้“ไม่นะท่านอย่าทำแบบนี้ไหนบอกว่าเราสองคนจะหย่ากัน ไหนบอกว่าจะหย่าให้ข้าซีหรูขัดขืนตามความรู้สึกผิดชอบชั่วดี“ตั้งใจหย่าข้าแล้วไปญาติดีกับเสวี่ยเต๋อฮ่องหรือไรไม่มีทาง ทั้งลากทั้งดึงซีหรูเข้าไปในห้อง ยาปลุกกำกำหนัดกำลังออกฤทธิ์ กระนั้นก็ทำให้ชินหวางอ๋องตอนนี้ขาดสติสิ่งเดียวที่ต้องการคือบทรักแสนจะสุขสมกับซีหรู“ปะปะปล่อยข้านะ” เสียงแหบพร่าขาดหายไปในลำคอชินหวางอ๋องพลิกร่างเล็กมากดริมฝีปากบดเบียดอ่อนหวานกระนั้นความเสียวซ่านก็แผ่ไปทั่วร่างกาย“ข้า ต้องการเจ้าซีหรู” เสียงสั่นสะท้านกระสันจนถึงที่สุดแทบจะลืมหายใจ อุ้มร่างบางไม่แม้ดิ้นรนก็แค่พองามเข้าไปในห้องนอนอย่างง่ายดาย“ท่านอ๋องอย่าทำแบบนี้” สะบัดหัวไล่ค

บ้านเสิ่น“ไม่สำเร็จสุดท้ายแล้วก็ทำอะไรนางไม่ได้”“ฮูหยินเจ้าขามิใช่ท่านอ๋องจะรู้ทันหรือเจ้าค่ะว่าในขนมนั่นมียาพิษ”“ฮึ ไม่มีทางชินหวางอ๋องไม่ได้รอบคอบเพียงนั้น และยังค่อนข้างมุทะลุ เรื่องแบบนี้ไม่มีทางจะจับผิดเราได้แน่” สาวใช้ถอนหายใจ“แต่ถึงเขาจะจับผิดเราได้นายท่านก็คงไม่เชื่อถือเห็นได้ชัดว่านายท่านของเราไม่สู้ชอบใจท่านอ๋องชินหวางอ๋องสักเท่าไหร่” ฮูหยินรองยิ้มเย็นจวนอ๋อง“เจ้ากินอะไรหรือยังตั้งแต่….ตื่นขึ้นมา” ซีหรูหันมองคนตัวสูงที่ยืนยื่นหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้าร้อนผ่าวด้วยความเขินอาย“เสี่ยวอูไปยกเครื่องเสวยมาข้าจะเสวยกับชายารอง”“ขะขอรับท่านอ๋องแต่ว่าองค์หญิงใหญ่ท่านไม่รับรองนางหรือ”“รับรองหรือรอให้นางเลิกทะเลาะกับฟางหรานข้าจึงจะมีแก่ใจรับรองนาง” ซีหรูขมวดคิ้ว“จวนอ๋องมีแขกหรือไรท่านอ๋องทำไมถึงไม่ต้อนรับแขกบ้าน” ชินหวางอ๋องเลิกคิ้วสูงแล้วอมยิ้ม“ข้ายุ่ง”“ยุ่งวุ่นวายแค่ไหนก็ต้องต้อนรับแขกบ้าน” เสี่ยวอูยกเครื่องเสวยเข้ามาพร้อมกับเสี่ยวไป๋“ข้าเบื่อที่พวกนางเอาแต่ทะเลาะกัน และข้าก็มีเรื่องอื่นให้ทำมากมายอย่างเช่น เสี่ยวอูมานี่สิ แบมือออกมา” เสี่ยวอูเดินมาใกล้ชินหวางอ๋องวางเศษขนมก้อนท

“ไม่ไม่ต้องสนใจ” ซีหรูพูดตะกุกตะกัก“มีอะไรปิดบังข้าหรือไม่” รวบร่างบางไว้ในอ้อมแขนกดจมูกโด่งกับพวงแก้มข้างขวาซีหรูตกใจไม่น้อยที่จู่จู่อีกคนจู่โจมแบบไม่ทันได้ตั้งตัว“ทะท่านอ๋องซีหรูไม่ได้มีสิ่งใดปิดบัง” ผลักร่างสูงให้ออกห่าง“ไม่ปิดบังทำไมไม่ยอมให้ข้าเข้าใกล้”“ปกติท่านอ๋องไม่เคยเข้าใกล้อยู่แล้วนี่ซีหรูเองรู้ดีว่าตัวเองมีใบหน้าไม่น่ามองฉนั้นท่านอ๋องก็ไม่ควรเข้าใกล้ข้า” ก้มหน้าหลบตาเสียอีกคนอมยิ้ม“ใบหน้าอัปลักษณ์นี่ หากว่ามันหายไปเจ้ายังจะอ้างอะไรได้อีกที่จะไม่ให้ข้าเข้าใกล้เจ้า” ยิ้มบางๆ“ไม่มีทางหายไป อย่างไรมันก็ยังอยู่ตรงนี้ท่านอ๋องพูดเองว่าไม่ชอบใจใบหน้าของซีหรูก็ไม่ต้องมาพบกันจะดีกว่า” น้ำเสียงสั่นในตอนท้าย“ได้หรือไม่ต้องมาพบแล้วหากข้า คิดถึง….รสสวาทของเจ้าเล่า”“ท่านอ๋องก็แค่แต่งชายเอกเสีย พอมีชายาเอกก็จะลืม เรื่องของเราและความสัมพันธ์กับซีหรู”“เจ้ารู้ดีอย่างกับเป็นข้าเลยสินะ ข้าเองก็อยากจะแต่งฟางหรานนะแต่เจ้าไม่ท้องเสียทีฝ่าบาทจะยอมให้ข้าแต่งหรือเช่นนั้นทางเดียวที่ทำได้คือทำให้เจ้าตั้งครรภ์” ซีหรูเม้มปากอายจนหน้าแดง พูดอย่างไรก็เข้าตัวตลอด“ข้าได้ยินเรื่องหนึ่งว่าชายารองขอ

“น้อยใจจริงเชียวก่อนหน้านั้นท่านอ๋องมีข้าคอยดูแลแม้แต่คำขอบคุณไม่ยังเคยกล่าวมีเพียงบอกว่าหากมีเรื่องต้องพึ่งพาให้มาพบท่านอ๋องหรือเพราะรู้ว่าข้าจะต้องมาพึ่งพาท่านอ๋องใช่หรือไม่” ชินหวางอ๋องถอนหายใจยาว“หากคิดเช่นนั้นก็ไม่ควรมาแต่แรกด้วยข้าเองไม่เคยลืมบุญคุณความแค้นอยู่ก่อนแล้วหากว่าองค์หญิงคิดว่าที่ข้าเป็นแบบนี้เพราะรู้ว่าท่านมาพึ่งพานั่นไม่ใช่ข้า เพราะข้าหากคิดเช่นนั้นก้คงไม่พูดว่ามาหาข้าได้เวลาที่ต้องการการช่วยเหลือ”“เช่นนั้นท่าทีเฉยชาที่ท่านอ๋อง แสดงออกมาเพราะเหตุใดกัน” ชินหวางอ๋องยิ้มเย็น“นั่นเพราะองค์หญิงทรงไม่ห่วงตัวเองข้าชินหวางอ๋องกำลังคิดว่าองค์หญิงใหญ่ซุนเจอหนี่ในอาภรณ์แม่ทัพมุ่งมั่นแต่การรบและใส่ใจดูแลกองทัพที่ข้าพบในครั้งนั้น น่าคบหากว่าในเวลานี้” ซุนเจอหนี่หน้าชา“เช่นนั้น…ไว้วันพรุ่งนี้ข้าจึงหารือท่านอ๋องเสียใหม่ข้าน้อยชุนเจอหนี่ขอลา” กลืนก้อนแข็งๆ ลงคอด้วยความทะนงตนในแบบของซุนเจอหนี่ที่นางเป็นทั้งแม่ทัพและองค์หญิงใหญ่ของแคว้นเป่ย“ข้าไม่ส่ง” ชินหวางอ๋องพูดขึ้นดังดังไล่หลังทิ้งช่วงไว้นาน บัดนี้เสี่ยวอูกำลังคิดหาคำโป้ปดเพื่อที่จะบอกชินหวางอ๋องแทนเรื่องใบหน้างดงามของซีหร

จวนอ๋องในวันที่แสงแดดอุ่นๆ ส่องลอดหน้าต่างเข้าไปในห้อง ซีหรูหลับตาพลิ้มในอ้อมแขนของชินหวางอ๋องใช้แขนต่างหมอนหลับใหล ชินหวางอ๋องยกมือเรียวหยิบปอยผมที่ปิดบังใบหน้าซีหรู ใจหนึ่งอยากจะลองแกะแผ่นหนังออกแต่อีกใจกลับบอกว่าไม่ควร พิศมองใบหน้างดงามเพียงครึ่งแล้วถอนหายใจ เสี่ยวไป๋มาพร้อมน้ำอุ่น แต่ถูกเสี่ยวอูขวางไว้เสียก่อน“ท่านอ๋องกับพระชายา บรรทมบนแท่นนอนเดียวกัน เราควรจะปล่อยให้นายทั้งสองของเรานอนนานหน่อย”“ใต้เท้าท่านคิดเหมือนที่ข้าคิดไหม”“เรื่องใด”“เรื่องที่เรากำลังจะได้พบหน้าอ๋องน้อยในอีกไม่กี่เดือนต่อจากนี้” เสี่ยวอูยิ้มกว้างสดใส“จริงด้วยจวนอ๋องไร้พ่ายกำลังจะครึกครื้นมีท่านอ๋องน้อยและองค์หญิงน้อยวิ่งวุ่นวายในจวน”“แต่ข้ากลัวเหลือเกินว่า ท่านอ๋องน้อยของเราออกมาจะมีใบหน้าไม่พึงประสงค์เหมือนพระชายารอง”“ตบปากเจ้าเดี๋ยวนี้เสี่ยวไป๋ ไม่มีทางเจ้ายังไม่รู้สินะ แหมข้าล่ะภูมิใจจริงๆ ที่รู้ความลับนี้เพียงคนเดียว”“ความลับอะไรแล้วทำไมถึงคิดว่าใบหน้าของท่านอ๋องน้อยจะไม่เหมือนพระมารดาชายารอง”“เหอะเรื่องนี้คือความลับ” เสี่ยวไป๋ส่ายหน้าไปมาจวนเสวี่ยเต๋ออ่องเสวี่ยเต๋ออ๋องบิดขี้เกียจลุกจากแท่นนอนเ