ไม่มีอะไรปิดบัง

“ไม่ไม่ต้องสนใจ” ซีหรูพูดตะกุกตะกัก

“มีอะไรปิดบังข้าหรือไม่” รวบร่างบางไว้ในอ้อมแขนกดจมูกโด่งกับพวงแก้มข้างขวาซีหรูตกใจไม่น้อยที่จู่จู่อีกคนจู่โจมแบบไม่ทันได้ตั้งตัว

“ทะท่านอ๋องซีหรูไม่ได้มีสิ่งใดปิดบัง” ผลักร่างสูงให้ออกห่าง

“ไม่ปิดบังทำไมไม่ยอมให้ข้าเข้าใกล้”

“ปกติท่านอ๋องไม่เคยเข้าใกล้อยู่แล้วนี่ซีหรูเองรู้ดีว่าตัวเองมีใบหน้าไม่น่ามองฉนั้นท่านอ๋องก็ไม่ควรเข้าใกล้ข้า” ก้มหน้าหลบตาเสียอีกคนอมยิ้ม

“ใบหน้าอัปลักษณ์นี่ หากว่ามันหายไปเจ้ายังจะอ้างอะไรได้อีกที่จะไม่ให้ข้าเข้าใกล้เจ้า” ยิ้มบางๆ

“ไม่มีทางหายไป อย่างไรมันก็ยังอยู่ตรงนี้ท่านอ๋องพูดเองว่าไม่ชอบใจใบหน้าของซีหรูก็ไม่ต้องมาพบกันจะดีกว่า” น้ำเสียงสั่นในตอนท้าย

“ได้หรือไม่ต้องมาพบแล้วหากข้า คิดถึง….รสสวาทของเจ้าเล่า”

“ท่านอ๋องก็แค่แต่งชายเอกเสีย พอมีชายาเอกก็จะลืม เรื่องของเราและความสัมพันธ์กับซีหรู”

“เจ้ารู้ดีอย่างกับเป็นข้าเลยสินะ ข้าเองก็อยากจะแต่งฟางหรานนะแต่เจ้าไม่ท้องเสียทีฝ่าบาทจะยอมให้ข้าแต่งหรือเช่นนั้นทางเดียวที่ทำได้คือทำให้เจ้าตั้งครรภ์” ซีหรูเม้มปากอายจนหน้าแดง พูดอย่างไรก็เข้าตัวตลอด

“ข้าได้ยินเรื่องหนึ่งว่าชายารองขอ