ราชโองการของเจ๊ดัน

“ข้าแต่งเจ้าเลยก็ได้นะถ้าคิดว่ามีเรื่องเลวทรามข้ายินดีรับเจ้าเป็นชายารอง”

“แล้วใครเป็นชายาเอก” เหยียนชาถอนหายใจ เสี่ยวหวินกลั้นขำ

“ไม่มีใครข้าก็แค่ไม่อยากให้เจ้าเป็นชายาเอกก็เท่านั้น”

“เฮอะ อย่าบกนะว่าเพ้อฝันว่าจะได้รับเอาชายารองของชินหวางอ๋องมาเป็นชายาเอก”

“เรื่องของข้าเจ้าไม่เกี่ยว นี่ข้าล่ะแปลกใจจริงๆ เจ้ามาที่เพื่อหาคนไปช่วยรบหรือว่ากำลังมาหาสามี” ซุนเจอหนี่กัดฟันจนเป็นสันนูน

“ไปให้พ้น ไปให้พ้นหน้าข้านะ”

“อ้าวที่นี่มันจวนอ๋องของข้า”

“แล้วพาข้ามาทำไม”

“ก้เจ้าบอกเองว่าอยากจะมาบอกคนของเจ้าให้พาเจ้าตามข้ามานี่อย่าบอกนะว่าเมามายจนลืมเลือนเรื่องเราวทุกอย่างหมดแล้ว แบบนี้ข้าก็เสียเปรียบเจ้าสิโดนเจ้าปรักปรำตลอด”

พยายามทบทวนความทรงจำที่เหลือเพียงน้อยนิด จำได้ว่าต้องการประชดชินหวางอ๋องอยากจะรู้ว่าเขาจะตามซุนเจอหนี่ไหมซึ่งสรุปแล้วคือเขาไม่ตาม และยังต้องการให้เขารู้สึกไม่ชอบใจที่ซุนเจอหนี่ไปพำนักที่จวนจวิ้นหวังซึ่ง ซุนเจอหนีรู้ดีว่าทั้งสองคนไม่ค่อยจะถูกกัน แต่ผิดคาดไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นและซุนเจอหนี่ยังมาทะเลาะกับจ้าวบ้าน เสวี่ยเต๋ออ๋องได้อีก

จวนอ๋องไร้พ่าย

“ชินหวางอ๋องรับราชโองการรรรรร”