เสวี่ยเต๋ออ๋อง+ซุนเจอหนี่

“โอ๊ะ” ซีหรูรีบยกมือขึ้นกุมที่ใบหน้าดึงผ้าห่มมาคลุมทั้งตัวโผล่แต่ลูกตา

“เจ้า เจ้าใบหน้าของเจ้า”

“ท่านอ๋องเข้าใจผิดแล้ว” ซีหรูหันหลังให้ในทันทีเลื่อนมือไปยังแผ่นหนังข้างๆ แท่นนอนอย่างที่ชินหวางอ๋องไม่ทันได้เห็นนำแผ่นหนังมาปิดที่ใบหน้าเช่นเดิม

“เจ้าจะปิดบังข้าไปถึงไหนเอื้อมมือดึงไหล่บางให้หันหน้ามา

ชินหวางอ๋องอ้าปากค้างอีกครั้ง

“เจ้าๆๆๆ” ขยี้ตาแรงๆ

“ท่านอ๋องเข้าใจผิดแล้วตาฝาดไปแล้ว” ซีหรูเอาน้ำเย็นเข้าลูบพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ชินหวางอ๋องถอนหายใจยิ้มกริ่ม

“ตาฝาด จริงสินะข้าคงตาฝาดไปจริงๆ ข้าง่วงนอนแล้วนอนกันเถอะ” ซีหรูขยับตัวหนี

“อีกคนโอบรอบเอวบางดึงเข้าหาอกกว้างแล้วทิ้งตัวลงนอนในแบั้นซีหรูนอนอนิ่งไม่กล้าขยับตัวนอนฟังเสียงหัวใจของชินหวางอ๋องเต้นรัวไม่แพ้หัวใจของซีหรู

“ปล่อยได้ไหม” ชินหวางอ๋องกระชับอ้อมแขนไว้แน่นกว่าเดิม

“อากาศหนาวไม่ทำให้เรารักกันแต่ทำให้เรากอดกันกอดกันแล้วอุ่นดีไม่ใช่เหรอ”

“ซีหรู นอนไม่หลับถ้าท่านอ๋องจะกอดแน่นแบบนี้”ขยับตัวเบาๆในอ้อมกอดของอีกคน

ชินหวางอ๋องอมยิ้ม ร่างนุ่มนิ่มใหนอ้อมแขนให้ความรู้สึกว่าชินหวางฮ่องคือเจ้าของและนี่คือชายาของเขา ร่างกายนางคือของเขาหากนางจะ