เข้าสู่ระบบแชร์
หญ้าในจวนไม่ต้องถางเก็บไว้ให้ชินหวางอ๋องกิน
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-03-08 23:05:21
บทที่เกี่ยวข้อง
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2 หญิงอัปลักษณ์
บ้านเสิ่น“ไม่สำเร็จสุดท้ายแล้วก็ทำอะไรนางไม่ได้”“ฮูหยินเจ้าขามิใช่ท่านอ๋องจะรู้ทันหรือเจ้าค่ะว่าในขนมนั่นมียาพิษ”“ฮึ ไม่มีทางชินหวางอ๋องไม่ได้รอบคอบเพียงนั้น และยังค่อนข้างมุทะลุ เรื่องแบบนี้ไม่มีทางจะจับผิดเราได้แน่” สาวใช้ถอนหายใจ“แต่ถึงเขาจะจับผิดเราได้นายท่านก็คงไม่เชื่อถือเห็นได้ชัดว่านายท่านของเราไม่สู้ชอบใจท่านอ๋องชินหวางอ๋องสักเท่าไหร่” ฮูหยินรองยิ้มเย็นจวนอ๋อง“เจ้ากินอะไรหรือยังตั้งแต่….ตื่นขึ้นมา” ซีหรูหันมองคนตัวสูงที่ยืนยื่นหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้าร้อนผ่าวด้วยความเขินอาย“เสี่ยวอูไปยกเครื่องเสวยมาข้าจะเสวยกับชายารอง”“ขะขอรับท่านอ๋องแต่ว่าองค์หญิงใหญ่ท่านไม่รับรองนางหรือ”“รับรองหรือรอให้นางเลิกทะเลาะกับฟางหรานข้าจึงจะมีแก่ใจรับรองนาง” ซีหรูขมวดคิ้ว“จวนอ๋องมีแขกหรือไรท่านอ๋องทำไมถึงไม่ต้อนรับแขกบ้าน” ชินหวางอ๋องเลิกคิ้วสูงแล้วอมยิ้ม“ข้ายุ่ง”“ยุ่งวุ่นวายแค่ไหนก็ต้องต้อนรับแขกบ้าน” เสี่ยวอูยกเครื่องเสวยเข้ามาพร้อมกับเสี่ยวไป๋“ข้าเบื่อที่พวกนางเอาแต่ทะเลาะกัน และข้าก็มีเรื่องอื่นให้ทำมากมายอย่างเช่น เสี่ยวอูมานี่สิ แบมือออกมา” เสี่ยวอูเดินมาใกล้ชินหวางอ๋องวางเศษขนมก้อนท
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-11ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2 ยังเหมือนเดิมไหม
“น่าขันจริง ต้องมาพ่ายแพ้ให้กับหญิงอัปลักษณ์อย่างนั้นหรือ ข้าอยากพบนาง”“องค์หญิงถึงนางจะเป็นหญิงอัปลักษณ์ทว่าฮ่องเต้แคว้นฉีก็ประทานงานแต่งงานให้กับชินหวางอ๋อง” ซุนเจอหนี่ ขมวดคิ้ว“ท่านอ๋องจะไม่ออกมาเชิญข้าจริงๆ หรือไร” เหยียนชาส่ายหน้าไปมา“คงต้องรอถามท่านอ๋องด้วยตัวเอง”“ข้าจะเข้าไปข้างใน” พูดเพียงสั้นๆ แล้วก้าวเดินเข้าไปในจวนอ๋องในทันที ซีหรูที่นั่งตรงกันข้ามกับชินหวางอ๋องต่อมาคือท่านตาทั้งสองที่นั่งข้างๆ“เจ้าผอมไปนะเนี๊ยะไม่เจอกันแค่ไม่นานหลานตาผอมลงมากทีเดียวชินหวางอ๋องว่าอย่างไรซีหรูผอมไปหรือไม่” อ้ายหลัวปิงเอ่อพูดขึ้นดังๆ โม่กู๋ยิ้ม“ชินหวางอ๋องจะใส่ใจเพียงนั้นหรือ” ทั้งตบทั้งชงและรับมุกกันเอง“ไม่ใส่ใจก็ต้องใส่ใจในเมื่อนอนกอดชายาทุกคืนทำไมจะไม่รู้ว่าผอมลงไปหรือไม่”ชินหวางอ๋องหันมาสบตาซีหรูที่เบือนหน้าหนีเสีย“ท่านอ๋อง” ซุนเจอหนี่เดินมาย่อกายลงงดงาม เหลือบตามองซีหรู ทั้งสองตาหันมองสบตากันเหมือนตั้งคำถามว่านี่คือใครอีกเล่า“องค์หญิงใหญ่ ข้ากำลังเสวย เด็กๆ เตรียมเครื่องเสวยสำหรับองค์หญิงใหญ่” ซุนเจอหนี่ยิ้มรู้ดีว่าชินหวางอ๋องยังใส่ใจตัวเองอยู่ไม่น้อย“นี่นะหรือ ชายารองของท่า
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-12ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2 ไม่มีอะไรปิดบัง
“ไม่ไม่ต้องสนใจ” ซีหรูพูดตะกุกตะกัก“มีอะไรปิดบังข้าหรือไม่” รวบร่างบางไว้ในอ้อมแขนกดจมูกโด่งกับพวงแก้มข้างขวาซีหรูตกใจไม่น้อยที่จู่จู่อีกคนจู่โจมแบบไม่ทันได้ตั้งตัว“ทะท่านอ๋องซีหรูไม่ได้มีสิ่งใดปิดบัง” ผลักร่างสูงให้ออกห่าง“ไม่ปิดบังทำไมไม่ยอมให้ข้าเข้าใกล้”“ปกติท่านอ๋องไม่เคยเข้าใกล้อยู่แล้วนี่ซีหรูเองรู้ดีว่าตัวเองมีใบหน้าไม่น่ามองฉนั้นท่านอ๋องก็ไม่ควรเข้าใกล้ข้า” ก้มหน้าหลบตาเสียอีกคนอมยิ้ม“ใบหน้าอัปลักษณ์นี่ หากว่ามันหายไปเจ้ายังจะอ้างอะไรได้อีกที่จะไม่ให้ข้าเข้าใกล้เจ้า” ยิ้มบางๆ“ไม่มีทางหายไป อย่างไรมันก็ยังอยู่ตรงนี้ท่านอ๋องพูดเองว่าไม่ชอบใจใบหน้าของซีหรูก็ไม่ต้องมาพบกันจะดีกว่า” น้ำเสียงสั่นในตอนท้าย“ได้หรือไม่ต้องมาพบแล้วหากข้า คิดถึง….รสสวาทของเจ้าเล่า”“ท่านอ๋องก็แค่แต่งชายเอกเสีย พอมีชายาเอกก็จะลืม เรื่องของเราและความสัมพันธ์กับซีหรู”“เจ้ารู้ดีอย่างกับเป็นข้าเลยสินะ ข้าเองก็อยากจะแต่งฟางหรานนะแต่เจ้าไม่ท้องเสียทีฝ่าบาทจะยอมให้ข้าแต่งหรือเช่นนั้นทางเดียวที่ทำได้คือทำให้เจ้าตั้งครรภ์” ซีหรูเม้มปากอายจนหน้าแดง พูดอย่างไรก็เข้าตัวตลอด“ข้าได้ยินเรื่องหนึ่งว่าชายารองขอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-13ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2 ปล่อยให้เขาใจผิด
ห้องทำงานของชินหวางอ๋อง “เสี่ยวอูไฉ่หานตามข้ามา” เดินเข้าไปในห้องท่าทีเคร่งขรึม“ขอรับท่านอ๋อง”“เรื่องพิษในขนมก้อนนั่นได้เรื่องว่าอย่างไรบ้าง” เสี่ยวอูวางขนมก้อนลงบนโต๊ะ“กินไปเพียงเล็กน้อยก็ถึงตายขอรับมีคนจงใจให้พระชายารองของท่านอ๋องตายจึงได้ผสมพิษร้ายลงในขนมไม่ใช่แค่เคลือบผิวหากแต่ใส่ลงไปในเนื้อขนมเลยทีเดียว”ชินหวางอ๋องทำสีหน้าเรียบเฉยพยักหน้าขึ้นลง“บิดาเลี้ยงงูพิษไว้ในบ้าน ส่งขนมก้อนนี่ไปให้กับ… ฮูหยินรองของบ้านเสิ่นไม่ต้องพูดหรือบอกอะไรทั้งนั้น”“แต่ท่านอ๋องหากเป็นฮูหยินรองเมื่อรู้ว่าแผนการไม่สำเร็จนางจะต้องลงมืออีกครั้ง”“ข้าเตือนนาง นางจะได้รู้ว่ามีคนรู้หากนางยังคิดจะทำข้าจะเปิดโปง แต่ถึงอย่างไรก็ต้องเปิดโปงอยู่ดี ตอนนี้ข้าแค่หวังว่านางจะกลับใจ”“ท่านอ๋องควรจะบอกเรื่องนี้ชายารอง เพื่อว่านางจะได้ระวังตัว ตอนนี้เสี่วยเต๋ออ๋องก็การระดมกำลังทหารจากด่านชายแดนเข้ามาในเขตวังหลวงอย่างเงียบๆ ท่านอ๋อง จะเอาเวลาทั้งหมดมาคอยดูแลพระชายารองจนลืมเรื่องปกป้องราชบัลลังก์เพื่อฝ่าบาทไม่ได้นะขอรับ” ไฉ่หานประสานมือพูดขึ้น“ในสายตาซีหรูตอนนี้ข้าเหมือนตัวอะไรสักอย่างที่ไม่น่าไว้ใจ บอกนางไปนางอาจไม
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-15ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2 ยังๆๆ
“น้อยใจจริงเชียวก่อนหน้านั้นท่านอ๋องมีข้าคอยดูแลแม้แต่คำขอบคุณไม่ยังเคยกล่าวมีเพียงบอกว่าหากมีเรื่องต้องพึ่งพาให้มาพบท่านอ๋องหรือเพราะรู้ว่าข้าจะต้องมาพึ่งพาท่านอ๋องใช่หรือไม่” ชินหวางอ๋องถอนหายใจยาว“หากคิดเช่นนั้นก็ไม่ควรมาแต่แรกด้วยข้าเองไม่เคยลืมบุญคุณความแค้นอยู่ก่อนแล้วหากว่าองค์หญิงคิดว่าที่ข้าเป็นแบบนี้เพราะรู้ว่าท่านมาพึ่งพานั่นไม่ใช่ข้า เพราะข้าหากคิดเช่นนั้นก้คงไม่พูดว่ามาหาข้าได้เวลาที่ต้องการการช่วยเหลือ”“เช่นนั้นท่าทีเฉยชาที่ท่านอ๋อง แสดงออกมาเพราะเหตุใดกัน” ชินหวางอ๋องยิ้มเย็น“นั่นเพราะองค์หญิงทรงไม่ห่วงตัวเองข้าชินหวางอ๋องกำลังคิดว่าองค์หญิงใหญ่ซุนเจอหนี่ในอาภรณ์แม่ทัพมุ่งมั่นแต่การรบและใส่ใจดูแลกองทัพที่ข้าพบในครั้งนั้น น่าคบหากว่าในเวลานี้” ซุนเจอหนี่หน้าชา“เช่นนั้น…ไว้วันพรุ่งนี้ข้าจึงหารือท่านอ๋องเสียใหม่ข้าน้อยชุนเจอหนี่ขอลา” กลืนก้อนแข็งๆ ลงคอด้วยความทะนงตนในแบบของซุนเจอหนี่ที่นางเป็นทั้งแม่ทัพและองค์หญิงใหญ่ของแคว้นเป่ย“ข้าไม่ส่ง” ชินหวางอ๋องพูดขึ้นดังดังไล่หลังทิ้งช่วงไว้นาน บัดนี้เสี่ยวอูกำลังคิดหาคำโป้ปดเพื่อที่จะบอกชินหวางอ๋องแทนเรื่องใบหน้างดงามของซีหร
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-16ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2 เสวี่ยเต๋ออ๋อง+ซุนเจอหนี่
“โอ๊ะ” ซีหรูรีบยกมือขึ้นกุมที่ใบหน้าดึงผ้าห่มมาคลุมทั้งตัวโผล่แต่ลูกตา“เจ้า เจ้าใบหน้าของเจ้า”“ท่านอ๋องเข้าใจผิดแล้ว” ซีหรูหันหลังให้ในทันทีเลื่อนมือไปยังแผ่นหนังข้างๆ แท่นนอนอย่างที่ชินหวางอ๋องไม่ทันได้เห็นนำแผ่นหนังมาปิดที่ใบหน้าเช่นเดิม“เจ้าจะปิดบังข้าไปถึงไหนเอื้อมมือดึงไหล่บางให้หันหน้ามาชินหวางอ๋องอ้าปากค้างอีกครั้ง“เจ้าๆๆๆ” ขยี้ตาแรงๆ“ท่านอ๋องเข้าใจผิดแล้วตาฝาดไปแล้ว” ซีหรูเอาน้ำเย็นเข้าลูบพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ชินหวางอ๋องถอนหายใจยิ้มกริ่ม“ตาฝาด จริงสินะข้าคงตาฝาดไปจริงๆ ข้าง่วงนอนแล้วนอนกันเถอะ” ซีหรูขยับตัวหนี“อีกคนโอบรอบเอวบางดึงเข้าหาอกกว้างแล้วทิ้งตัวลงนอนในแบั้นซีหรูนอนอนิ่งไม่กล้าขยับตัวนอนฟังเสียงหัวใจของชินหวางอ๋องเต้นรัวไม่แพ้หัวใจของซีหรู“ปล่อยได้ไหม” ชินหวางอ๋องกระชับอ้อมแขนไว้แน่นกว่าเดิม“อากาศหนาวไม่ทำให้เรารักกันแต่ทำให้เรากอดกันกอดกันแล้วอุ่นดีไม่ใช่เหรอ”“ซีหรู นอนไม่หลับถ้าท่านอ๋องจะกอดแน่นแบบนี้”ขยับตัวเบาๆในอ้อมกอดของอีกคนชินหวางอ๋องอมยิ้ม ร่างนุ่มนิ่มใหนอ้อมแขนให้ความรู้สึกว่าชินหวางฮ่องคือเจ้าของและนี่คือชายาของเขา ร่างกายนางคือของเขาหากนางจะ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-17ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2 งดงามแม้ยามหลับ
จวนอ๋องในวันที่แสงแดดอุ่นๆ ส่องลอดหน้าต่างเข้าไปในห้อง ซีหรูหลับตาพลิ้มในอ้อมแขนของชินหวางอ๋องใช้แขนต่างหมอนหลับใหล ชินหวางอ๋องยกมือเรียวหยิบปอยผมที่ปิดบังใบหน้าซีหรู ใจหนึ่งอยากจะลองแกะแผ่นหนังออกแต่อีกใจกลับบอกว่าไม่ควร พิศมองใบหน้างดงามเพียงครึ่งแล้วถอนหายใจ เสี่ยวไป๋มาพร้อมน้ำอุ่น แต่ถูกเสี่ยวอูขวางไว้เสียก่อน“ท่านอ๋องกับพระชายา บรรทมบนแท่นนอนเดียวกัน เราควรจะปล่อยให้นายทั้งสองของเรานอนนานหน่อย”“ใต้เท้าท่านคิดเหมือนที่ข้าคิดไหม”“เรื่องใด”“เรื่องที่เรากำลังจะได้พบหน้าอ๋องน้อยในอีกไม่กี่เดือนต่อจากนี้” เสี่ยวอูยิ้มกว้างสดใส“จริงด้วยจวนอ๋องไร้พ่ายกำลังจะครึกครื้นมีท่านอ๋องน้อยและองค์หญิงน้อยวิ่งวุ่นวายในจวน”“แต่ข้ากลัวเหลือเกินว่า ท่านอ๋องน้อยของเราออกมาจะมีใบหน้าไม่พึงประสงค์เหมือนพระชายารอง”“ตบปากเจ้าเดี๋ยวนี้เสี่ยวไป๋ ไม่มีทางเจ้ายังไม่รู้สินะ แหมข้าล่ะภูมิใจจริงๆ ที่รู้ความลับนี้เพียงคนเดียว”“ความลับอะไรแล้วทำไมถึงคิดว่าใบหน้าของท่านอ๋องน้อยจะไม่เหมือนพระมารดาชายารอง”“เหอะเรื่องนี้คือความลับ” เสี่ยวไป๋ส่ายหน้าไปมาจวนเสวี่ยเต๋ออ่องเสวี่ยเต๋ออ๋องบิดขี้เกียจลุกจากแท่นนอนเ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-18ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2 ราชโองการของเจ๊ดัน
“ข้าแต่งเจ้าเลยก็ได้นะถ้าคิดว่ามีเรื่องเลวทรามข้ายินดีรับเจ้าเป็นชายารอง”“แล้วใครเป็นชายาเอก” เหยียนชาถอนหายใจ เสี่ยวหวินกลั้นขำ“ไม่มีใครข้าก็แค่ไม่อยากให้เจ้าเป็นชายาเอกก็เท่านั้น”“เฮอะ อย่าบกนะว่าเพ้อฝันว่าจะได้รับเอาชายารองของชินหวางอ๋องมาเป็นชายาเอก”“เรื่องของข้าเจ้าไม่เกี่ยว นี่ข้าล่ะแปลกใจจริงๆ เจ้ามาที่เพื่อหาคนไปช่วยรบหรือว่ากำลังมาหาสามี” ซุนเจอหนี่กัดฟันจนเป็นสันนูน“ไปให้พ้น ไปให้พ้นหน้าข้านะ”“อ้าวที่นี่มันจวนอ๋องของข้า”“แล้วพาข้ามาทำไม”“ก้เจ้าบอกเองว่าอยากจะมาบอกคนของเจ้าให้พาเจ้าตามข้ามานี่อย่าบอกนะว่าเมามายจนลืมเลือนเรื่องเราวทุกอย่างหมดแล้ว แบบนี้ข้าก็เสียเปรียบเจ้าสิโดนเจ้าปรักปรำตลอด”พยายามทบทวนความทรงจำที่เหลือเพียงน้อยนิด จำได้ว่าต้องการประชดชินหวางอ๋องอยากจะรู้ว่าเขาจะตามซุนเจอหนี่ไหมซึ่งสรุปแล้วคือเขาไม่ตาม และยังต้องการให้เขารู้สึกไม่ชอบใจที่ซุนเจอหนี่ไปพำนักที่จวนจวิ้นหวังซึ่ง ซุนเจอหนีรู้ดีว่าทั้งสองคนไม่ค่อยจะถูกกัน แต่ผิดคาดไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นและซุนเจอหนี่ยังมาทะเลาะกับจ้าวบ้าน เสวี่ยเต๋ออ๋องได้อีกจวนอ๋องไร้พ่าย“ชินหวางอ๋องรับราชโองการรรรรร”
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-19
บทล่าสุด
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2 ข้ามาช่วยแล้วหลานเขย
เสียงกีบม้าเกือบยี่สิบตัว กระทบพื้นดังสนั่น พร้อมเสียงร้องตะโกนระงม"โครมๆๆๆ!" เกี๊ยวหรูหราที่เคลื่อนตัวอยู่กลางทางระเบิดพังลงแทบในพริบตา เศษไม้ปลิวว่อนกลางอากาศ กลุ่มมือสังหารราวยี่สิบคนในชุดดำทะยานพุ่งเข้าล้อมกรอบอย่างรวดเร็ว ดวงตาแต่ละคู่ฉายแววสังหารเยียบเย็นไร้ปรานี“ฆ่า…เสิ่นซีหรู”ชินหวางอ๋องเบี่ยงตัวออกจากเศษซากเกี๊ยวที่กำลังถล่ม มือหนึ่งฉวยคว้าข้อมือบางของซีหรูมากำไว้แน่น เสียงคำรามต่ำหลุดออกจากลำคอเขา"อารักขาชายาข้า! ไฉ่หาน ไม่ต้องห่วงข้า อารักขาพระชายา!!"คำสั่งเปี่ยมด้วยอำนาจและเด็ดขาดโดยไม่ลังเล ชินหวางอ๋องใช้ร่างสูงใหญ่ของตนเองโอบล้อมร่างบางไว้เต็มที่ แผ่นหลังกว้างตั้งตรงรับคมมีดที่ฟาดมาโดยตรงแทนซีหรู เขาขยับตัวอย่างรวดเร็วราวกับเสือโคร่งที่กำลังปกป้องลูกน้อยเสียงใบมีดเสียดแทงผิวเนื้อดัง “ฉึบ!” เลือดสดพุ่งซึมออกจากบาดแผลลึกบนบ่ากว้างของเขาทันที แต่เขากลับไม่แม้แต่จะร้องครวญสักคำ เพียงยิ่งกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น"ท่านอ๋อง!" ไฉ่หานร้องด้วยความตกใจ ทะยานเข้าต่อสู้กับมือสังหารอีกทาง เสี่ยวอูที่รีบวิ่งเข้ามาขวางมือสังหารที่ตั้งใจพุ่งเข้าหาซีหรูชินหวางอ๋องเบี่ยงตัวหลบการโจ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2 ลอบสังหาร
“ไปเถิด ไปในที่ที่เจ้าจะมีความสุข...ท่านอ๋องจะดูแลเจ้าและลูกของเขาข้าเชื่อเช่นนั้น” เขากระซิบด้วยน้ำเสียง จริงจัง ซีหรูเงยหน้าขึ้นมองดวงตาอบอุ่นของผู้เป็นบิดาน้ำตาไหลรินเงียบๆ ก่อนจะโผเข้ากอดร่างสูงใหญ่นั้นอย่างแนบแน่นชินหวางอ๋องยืนนิ่งปล่อยให้นางได้กล่าวลาไม่มีคำเร่งเร้า ไม่มีการเร่งรัดเมื่อซีหรูปล่อยมือออกในที่สุด ชินหวางอ๋องจึงโอบรัดเอวบางของนางอย่างอ่อนโยน พาขึ้นเกี๊ยวที่เตรียมไว้ก่อนจาก เสิ่นกวงหลิวตะโกนตามหลังมาเสียงหนักแน่นว่า “ดูแลตัวเองให้ดีนะ เจ้าตัวน้อยในท้องนั่นก็ด้วย!”ซีหรูหันกลับไปส่งยิ้มทั้งน้ำตา ขณะที่ชินหวางอ๋องโอบไหล่นางแน่นขึ้นอย่างให้กำลังใจเกี๊ยวค่อยๆ เคลื่อนออกจากประตูบ้านเสิ่นอย่างเงียบงัน มีเพียงเสียงสายลมอ่อนๆ พัดผ่าน และดวงใจสองดวงที่ค่อยๆ เริ่มผูกพันกันลึกซึ้งยิ่งขึ้น"ตั้งแต่นี้ไป... ข้าจะไม่ให้เจ้าต้องเสียน้ำตาเพียงลำพังอีก" เสียงกระซิบของชินหวางอ๋องดังอยู่ข้างหูนาง แผ่วเบาแต่หนักแน่นราวกับคำสัตย์สาบานซีหรูกัดริมฝีปากน้อยๆ พยักหน้าช้าๆ ซบใบหน้าไว้กับอกกว้างที่แสนอบอุ่น รู้แน่แล้วว่าต่อจากนี้ ไม่ว่าจะมีพายุลูกใดในชีวิต ซีหรูก็จะไม่ต้องเผชิญมันเพียง
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2 กลับบ้านของเรา
ข่าวคราวจากคุกหลวงถูกนำมาส่งถึงมืออย่างรวดเร็ว ฮูหยินรองเสิ่นสวี่เหยียน...เสียชีวิตแล้วชินหวางอ๋องยืนนิ่งงันอยู่หน้าหน้าต่างบานใหญ่ในเรือนพัก ลมเย็นพัดชายเสื้อคลุมยาวของเขาไหวสะบัด แต่ชินหวางอ๋องกลับนิ่งเหมือนรูปสลัก ดวงตาคมลึกนั้นจ้องมองไปยังความว่างเปล่าอย่างครุ่นคิด"นางเลือกทางนี้เอง...หรือว่ามีใครทำให้นางต้องสิ้นชื่อกันแน่" เสียงทุ้มต่ำพึมพำแผ่วเบา“ท่านอ๋องเราจะทำอย่างไรต่อไปดี” เสี่ยวอูถามขึ้นสีหน้าเป็นกังวลไม่น้อย“พรุ่งนี้ข้าจะพาซีหรูเข้าถวายพระพรฝ่าบาทบอกเล่าเรื่องใบหน้าที่งดามและการที่ชายาของข้ากำลังตั้งครรภ์ส่วนเรื่องไฟไหม้บ้านเสิ่นเมื่อหลายปีที่แล้วคงต้องให้ฝ่าบาทตัดสินใจว่าจะจัดการอย่างไร”เขาแค่รู้สึกว่ามีบางอย่างปิดปกติกับความตายของสวี่เหยียน หากแต่รู้ดีว่าความเคลื่อนไหวต่อจากนี้จะซับซ้อนกว่าที่เคย เงามืดเบื้องหลังคงไม่ยอมปล่อยมือ แต่เหนือสิ่งอื่นใด...สิ่งที่เขาเป็นห่วงที่สุดคือซีหรู กับเด็กในครรภ์น้อยๆ ที่กำลังเติบโตในกายของนางตอนนี้เขาเองไม่อาจวางใจใครให้ปกป้องซีหรูและลูกในท้องได้นอกจากตัวเขาเอง"เสี่ยวอูเตรียมเกี๊ยว!" เขาออกคำสั่งเสียงหนักแน่น องครักษ์ที่คอยเฝ้าอ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2 ลาก่อนสวีเหยียน
สวี่เหยียนถูกล่ามโซ่ไว้ในความมืด…นั่งอยู่มุมห้องขัง ใบหน้าซูบซีด มีเพียงเปลวแสงจากโคมเล็กหน้าห้องที่ส่องผ่านช่องไม้พาดมาให้เห็นดวงตาของนางยังเปล่งแสงแห่งความหวังแม้เพียงเล็กน้อย“พี่สาวท่านช้าอยู่ใยข้ารออยู่ข้าเชื่อว่ามีท่านเพียงคนเดียวที่จะไม่มีทางปล่อยให้ข้าต้องตาย”เสียงประตูเหล็กดังแกรกกรากนางสะดุ้งน้อยๆ พลางรีบยกมือขึ้นลูบผมที่ยุ่งเหยิงเพื่อแต่งกายให้ดูดีที่สุดด้วยความดีใจทหารยามสองคนพาร่างเล็กๆ ของขันทีคนหนึ่งเดินนำหน้าเข้ามา หัวใจของนางเต้นแรง เมื่อเขาแสดงตราสัญลักษณ์เล็กๆ ที่ซ่อนไว้ใต้แขนเสื้อ เป็นตราฝังหยกแกะสลักลายบุปผาโบกไหว สัญลักษณ์เฉพาะของ “ฮองเฮาอี้หราน”"ฮองเฮาทรงหวงใย ท่านไม่น้อยขอรับ" ขันทีคุกเข่าลง เสียงแผ่วเบาแต่อบอุ่นดั่งน้ำซึมในผืนดินแห้งแล้ง“ทรงฝากข้ามาบอกว่า… ทรงจะส่ง ยาจำศีล มาให้…คืนนี้… ก่อนยามซวี (ประมาณสามทุ่ม) ” เขากระซิบเบาๆ อี้หรานลิงโลดในใจ"หลังดื่มยานั้นแล้ว ท่านจะดูเหมือนสิ้นใจจริง ไม่มีชีพจร ไม่มีลมหายใจ จะไม่มีใครกล้าแตะร่างท่านจนกว่าจะถึงยามเฉินของวันถัดไป (เช้าตรู่) เราจะพาท่านออกมาแล้วทุกอย่างก็จะเป็นความลับ"สวี่เหยียนเบิกตากว้าง น้ำตาเอ่อขึ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2 ใกล้จบลงแล้ว
หยางฟางหรานยืนอยู่กลางห้อง ท่ามกลางความเงียบ มีเพียงแววตาของบิดาหยางซูซิน ผู้เป็นขุนนางใหญ่ที่ทอดมองมาอย่างเคร่งเครียด“เจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าผู้ใดถูกคุมตัวไปในวันนี้ฟางหราน”เสียงของเขาเย็นเฉียบ คล้ายกำลังสอบถาม…แต่แท้จริงแล้วคือคำกล่าวหาอ้อม ๆฟางหรานกัดริมฝีปากแน่น ปรายตามองบิดาก่อนตอบเสียงแผ่ว“ฮูหยินรองสวี่เหยียน…”“และเจ้าเอง” น้ำเสียงของหยางซูซินทุ้มต่ำ “เจ้าก็รู้ดีว่าถ้านางเปิดปากขึ้นมาเมื่อไร ชื่อของเจ้าจะเป็นชื่อถัดไปที่ถูกเรียกและถูดคุมขัง”ฟางหรานเม้มริมฝีปาก สะบัดชายแขนเสื้อแล้วนั่งลงบนเบาะอย่างไม่ยอมอ่อนข้อ ใบหน้าที่เคยงดงามอ่อนหวานบัดนี้กลับมีดวงตาแข็งกร้าว“แล้วท่านพ่อคิดจะปล่อยให้ข้าถูกลากไปเหรอ ปล่อยให้ท่านอ๋องจองจำข้าหรือ” “ปล่อยให้ซีหรูหญิงอัปลักษณ์คนนั้นได้หัวเราะเยาะข้า ทั้งๆ ที่ข้าต่างหากที่ควรอยู่เคียงข้างท่านอ๋องในตอนนี้เป็นชายาเอกอย่างที่ตั้งใจไว้เพราะนางแพศยาคนนั้นคนเดียว”แววตาของบิดาเปลี่ยนไปเล็กน้อย เป็นประกายบางอย่างระหว่างความห่วงใยและไม่พอใจ“เจ้าลืมสิ่งที่พ่อเคยพูดไปแล้วหรือ บิดาของนางเป็นฝ่าบาทที่ส่งเสริม และยังตั้งใจที่จะกีดกันเจ้า เป็นพ่อที่วางรากฐ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2 ซุนเจอหนี่2
เสียงดาบปะทะหอกดังสนั่นทั่วแนวรบ เลือดร้อนสาดกระเซ็นบนผืนหิมะขาวจนแดงฉาน ซุนเจอหนี่ในชุดเกราะสีเข้มเปรอะเลือด ยืนหยัดอยู่กลางสมรภูมิ ท่ามกลางลูกธนูที่ยังโหมใส่ไม่หยุด"แม่ทัพ! เราเสียแนวรบตะวันตกแล้ว ขอรับ!" เสียงเหยียนชารีบรายงาน ใบหน้าของเขานั้นทั้งห่วงใยและตื่นตระหนกซุนเจอหนี่กัดฟันแน่น มือที่กำดาบสั่นเล็กน้อยเพราะเสียเลือดมากเกินไป กำลังจนหมดแรงลงเช่นกัน"พวกจะตายก็ควรตายเพราะปกป้อง"เค้นเสียงพูดเบาๆ ปลายเสียงขาดห้วง แต่แววตายังไม่ยอมแพ้“ท่านแม่ทัพ องค์หญิงอถอยก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ” เหยียนชาเตือนด้วยความหวังดี”“ไม่มีทางข้าจะไม่ทิ้งด่านหน้าแห่งนี้เด็ดขาด”“แต่ท่านแม่ทัพเราพ่ายแล้ว” เหยียนชาพูดด้วยน้ำเสียงขมขื่นทันใดนั้นเสียงฝีเท้าม้านับร้อยดังขึ้นจากแนวป่าด้านหลังกองทหารที่บาดเจ็บล้มตายภายใต้การนำของซุนเจอหนี่ ซุนเจอหนี่หันขวับความรู้สึกตึงเครียดกับความคิดว่านั่นอาจเป็นทัพเสริมของศัตรู แม่ทัพหม่าเซินเลิกคิ้วสูงธงรบที่ชักขึ้นสูงบ่งบอกว่าเป็นธงของต้าเซี่ยด้านซุนเจอหนี่"ทัพนั่นของใครกัน!" หนึ่งในแม่ทัพรองตะโกนถาม สีหน้าเต็มไปด้วยความหวั่นเกรงซุนเจอหนี่เบิกตากว้างเล็กน้อย ธงมังกรเงิ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2 ซุนเจอหนี่
เสียงกลองรบของข้าศึกดังกระหน่ำอย่างไม่มีหยุดพัก ควันดำลอยอ้อยอิ่งเหนือแนวกำแพงด่านหน้าที่แตกพัง เศษซากของโรงสีที่ถูกไฟเผาไหม้ยังคงส่งเสียงปะทุเบา ๆ ข้างฝั่งน้ำแข็งแตกกระเทาะทหารของแคว้นเป่ยในชุดเกราะเก่าโทรมมีรอยเลือดเปรอะเปื้อนทั่วร่าง บางคนขาดอาวุธ บางคนแขนขาได้รับบาดเจ็บจนไม่อาจขยับกานและยังคงคลานกลับค่ายด้วยแววตาเด็ดเดี่ยว เสียงร้องไห้ของหญิงชราที่วิ่งตามร่างบุตรชายบนรถเข็นไม้ กรีดหัวใจของผู้ได้ยินให้ปวดหนึบบนหอคอยบัญชาการ องค์หญิงใหญ่ซุนเจอหนี่ ในชุดแม่ทัพเกราะเงิน ยืนนิ่งทอดสายตาออกไปยังขอบฟ้าที่ยังไม่รู้ว่าเป็นศัตรูหรือหายนะใหม่"ด่านหน้าพังราบไปแล้วขอรับท่านแม่ทัพ ตอนนี้เหลือเพียงที่นี่แต่ทหารของเราบาดเจ็บไม่น้อยเมื่อที่นี่ไม่อาจยันทัพของแคว้นไต้ไว้ได้และแตกลง พวกมันจะล้อมเมืองหลวง..." เสียงรองแม่ทัพที่หนึ่งกล่าวแผ่วเบา ซุนเจอหนี่เพียงพยักหน้า สั่งการอย่างสงบนิ่ง แม้ดวงตาจะคลอไปด้วยหยาดน้ำใส"ส่งสารน์ไปยังต้าเซี่ย ขอพันธมิตร... ป่านนี้ทัพจากแคว้นฉียังมาไม่ถึงหรือไร"ทอดอาลัยด้วยความรู้สึกกดดันในฐานะผู้นำคนสนิทของนาง เหยียนซา รีบก้าวเข้ามากระซิบ "แต่แคว้นต้าเซี่ยยังมิได้ตอบร
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2 หัวใจรักที่ขาดหาย
ค่ำคืนมืดมิดชินหวางอ๋องในชุดคลุมดำไร้ลวดลาย ก้าวย่างเงียบเชียบเข้าสู่หลังบ้านเสิ่นอย่างเงียบๆองครักษ์ไฉ่หานรออยู่ก่อนแล้ว“ท่านอ๋อง” ไฉ่หานประสานมือนอบน้อม“ท่านพ่อตารอข้าอยู่ใช่หรือไม่” น้ำเสียงเรียบเฉย“พ่ะย่ะค่ะ สาวใช้นางหนึ่งรับหน้าที่เป็นคนล้างภาชนะในครัว ได้กลิ่นหญ้าหลัวซินจื่อจากชาที่นางเคี่ยว นางเห็นชัดว่าสาวใช้คนหนึ่งของฮูหยินรองนำออกไปก่อนจะนำชามาให้พระชายารอง” ชินหวางอ๋องถอนหายใจ“ดีมาก ท่านพ่อตาคงไม่ได้แหวกหญ้าให้งูตื่นใช่ไหม ข้าตั้งใจพบท่านพ่อตาในทันทีเพื่อกล่าวโทษฮูหยินรองสวี่เหยียน” ริมฝีปากคมขยับช้า ๆ ดวงตาคมวาวเยือกเย็นดุจจิ้งจอกกลางหิมะ“ส่งสาวใช้คนนั้นกลับบ้านนางเสียข้าไม่รู้ว่าขอบเขตของเรื่องนี้ขยายวงกว้างแค่ไหนจำต้องปกป้องพยานของเรา”“พ่ะย่ะค่ะ…” ไฉ่หานประสานมืออีกครั้ง ชินหวางอ๋องเร้นกายยังห้องพักด้านในของเสิ่นกวงหลิวชินหวางอ๋องก้าวเท้าผ่านก่อนจะหยุดที่หน้าต่างทอดมองไปยังห้องมืดมิดของซีหรูในบ้านเสิ่นแม้จะอยู่ห่าง แต่เขาก็รู้ดีว่าซีหรูนอนอยู่ในห้องนั้นแอบอมยิ้มเมื่อคิดถึงเรื่องราวต่อจากที่เขากำลังจะบงการให้เป็นช่วงเวลาดีดีสำหรับเขา“ซีหรู...หากไม่ใช่ข้าแอบมองเจ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2 จุดหมายเดียวกัน
ในห้องลับใต้เรือนเก่าคร่ำคร่า ริมกำแพงตะวันตกของเมืองหลวง หยางฟางหรานยืนนิ่งอยู่หน้าตู้ไม้ดำ มีลิ้นชักนับสิบที่บรรจุสมุนไพรและผงแปลกประหลาดสารพัดชนิด ในมือเธอมีถุงผ้าสีแดงกำแน่น ดวงตาวาววับแม้จะอยู่ในความมืด“นี่คือยาพิษที่เจ้าต้องการ” หมอหญิงชราผู้หนึ่งกล่าวขณะค่อย ๆ วางขวดยาเล็กจิ๋วลงบนถาด“ท่านหมอยาชนิดนี้ใช้ได้ดีเพียงใด”“เพียงผงเท่าปลายเล็บก็สามารถทำให้หัวใจของคนหยุดเต้นภายในครึ่งชั่วยาม…”ฟางหรานก้มลงหยิบขวดยา สีหน้าไม่ไหวติง“ข้าอยากให้หัวใจของนางหยุดเต้นในทันทีเช่นนั้นข้าจะต้องเพิ่มขนาดยาใช่หรือไม่” หมอหญิงชราพยักหน้ายิ้มๆ“แน่นอน ท่านใช้ได้เท่าที่ต้องการเพื่อให้แน่ใจว่าคนคนนนั้นจะต้องตายอย่างไร้ข้อกังขา”“และจะไม่เหลือร่องรอยให้ตรวจพบใช่หรือไม่” หยางฟางหรานทำสีหน้าสงสัย“แม้แต่หมอหลวงก็ตรวจไม่เจอ หากใส่ลงในของเหลวที่มีรสเข้มข้น เช่น น้ำแกง หรือชา…ไม่มีผู้ใดรู้ว่าเป็นยาพิษ”รอยยิ้มเยียบเย็นแย้มขึ้นบนมุมปากของฟางหรานเป็นครั้งแรก“ดี...นางจะต้องตายอย่างไร้ข้อกังขาอย่างที่ท่านหมอพูด ข้าเกลียดนาง”ค่ำวันถัดมา ภายในห้องรับรองของบ้านตระกูลเสิ่นหยางฟางหรานในชุดคลุมแพรสีคราม เดินอย
