All Chapters of ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2: Chapter 21 - Chapter 30

“ไม่ควรๆ เราควรจะให้นางกลับไปแต่ไม่ใช่ให้ยืนเคียงข้างหากแต่ให้อ๋องรูปงามคนนั้นเสียดายหลานของเราฮะฮะฮะฮ่าาาาข้าล่ะอยากจะเห็นอ๋องผู้ได้พลอยคนนั้นที่ไม่อาจรักษาของมีค่าแต่กลับมองข้าม” พูดเองแย้งเองโม่กู๋ยิ้มสาใจ“นายท่านขอรับจวิ้นหวังขอเข้าพบคารวะท่าน” เสียงบุรุษรับใช้ประสานมือหน้าห้อง“อืมมมเสวี่ยเต๋ออ๋องอย่างนั้นหรือช่างรอบคอบจริงๆ มาถึงนี่แต่ไม่ละเลยที่จะคารวะข้า โม่กู๋ท่านอยู่ที่นี่กันไม่ให้ใครเข้ามาสอดแนมเราไม่อาจรู้ได้ว่าใครมาร้ายมาดีเรื่องใบหน้างดงามของซีหรูจำต้องเก็บไว้เป็นความลับเพื่อทดสอบใจคน” ซีหรูก้มหน้า“ท่านตาแต่ซีหรูหาสนใจเรื่องนี้ไม่จะชอบหรือจะจริงใจหรือไม่ซีหรูก็คงต้องปล่อยเขาไป”“ไม่ได้พรุ่งนี้ข้าส่งเจ้าที่จวนอ๋องไร้พ่ายเรื่องแบบนี้ยอมได้หรือจะชายาหรือชายารองให้ชินหวางอ๋องพูดมาให้ชัดเจนไม่อย่างนั้นข้าจะให้เจ้าหย่ากับเขาแล้วหาสามีที่ดีๆ จริงใจแต่งเจ้าเสีย”“ท่านบังคับหลานสาวก็ไม่ถูก เอาแบบนี้เราจะไม่ใจร้ายช่วงเวลาสามเดือนต่อจากนี้มาพนันกันว่าชินหวางอ๋องจะหย่าหรือไม่หย่าจะดีกว่า” โม๋กู่หาทางออกซีหรูถอนหายใจยาวท่านตาทั้งสองเล่นอะไรกัน“ดีข้าชอบพนัน ซีหรูเจ้ายอมตาหน่อยช่วย

“ขอบคุณ ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยถอยออกไปห่างๆ ไม่ต้องมาแสดงท่าทีว่าใส่ใจ” ชินหวางอ๋องยิ้มมุมปาก“ไม่ได้พิศวาสเจ้าหรอกนะใบหน้าที่ไม่งดงามนั่นมองอย่างไรก็ไม่น่าเข้าใกล้แต่เพียงแค่อยากให้เสวี่ยเต๋ออ๋องรู้ว่าของของข้าแม้ข้าจะไม่คายไม่กลืนแต่ก็ไม่ให้ใคร” ซีหรู ก้าวขึ้นไปบนเกี้ยวด้วยสีหน้าเฉยชา ชินหวางอ๋องยิ้มมุมปาก“เคลื่อนเกี้ยววววว” เสวี่ยเต๋ออ๋องควบม้าตามไปติดๆ สองตามองตามเกี้ยวหลังใหญ่ไปจนลับตา“ก็ไม่ได้แย่นะหลานเชยของท่านดูๆ ไปก็เหมือนจะ ไหน้ำส้มแตกแต่แสร้งว่าไม่รู้สึกอะไร ความจริงแล้วคนใกล้กันมากๆ ไม่รักก็ต้องรักจนได้สักวันหลานสาวของเราก็ใช่ว่าจะไม่น่ารักนางมีอุปนิสัยน่าเอ็นดูไม่น้อยชินหวางอ๋องหากมองข้ามเรื่องใบหน้าอัปลักษณ์ของนางไปเสียก็จะหลงเสน่ห์ซีหรูของเราได้ไม่ยาก และยิ่งวันไหนที่รู้ว่าซีหรูของเราไม่ได้อัปลักษณ์ใบหน้าตอนนี้ไม่ยิ้มสะกดใจยามแย้มยิ้มสะกดวิญญาณ ชินหวางอ๋องจะต้องอกแตกตายแน่ๆ”“อย่าเพิ่งฟันธงสงครามยังไม่จบอย่าเพิ่งนับศพทหารมีเวลาอีกตั้งสามเดือนระหว่างนี้เรามาวางแผนการป่วนๆ เพื่อให้สองคนนั้น มีโอกาสให้หลานสาวของเราตัดสินใจง่ายขึ้นดีไหมข้าเข้าวังหลวงครั้งนี้ตั้งใจเข้าเฝ้าฝ่าบ

“ก็ท่านพูดเองนี่ว่า ค่ายแห่งนี้ไม่มีใครที่ไว้ใจได้” ชินหวางอ๋องมองสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้าร่างอ้อนแอ้นยามเปียกปอน ทำเอาใจของชินหวางอ๋องเต้นโครมคราม “แต่ไม่ใช่ที่นี่ข้าอยู่ตรงนี้จะต้องกลัวอะไรอีก”“ก็กลัวท่านนั่นแหละน่ากลัวยิ่งกว่าใครทั้งหมด” บ่นพึมพำ“ถอดอาภรณ์เปียกปอนนั่นออกเสีย” ถอดเสื้อคลุมออกตั้งใจจะสวมให้ซีหรูวิ่งแน่บออกมาด้านนอก ดึงผ้าห่มมาห่มคลุมทั้งตัวจนมิด“ท่านออกไปก่อนข้าจัดการตัวเองไม่ถึงครึ่งชั่ว ยาม” ออกปากไล่ ชินหวางอ๋องถอนหายใจส่ายหน้าไปมา“รีบถอดอาภรณ์เจ้าเสียจะป่วยไข้การเดินทางรอนแรมระยะทางยาวไกลหากป่วยไข้จะยิ่งลำบาก”ซีหรูพยักหน้าหงึกหงักชินหวางอ๋องหันหลังก้าวเดินออกไป“รีบหน่อยข้ารอเสวย” ยังไม่วายสำทับเบาๆซีหรูถอนหายใจยาว ยกมือขึ้นลูบที่แก้มข้างซ้ายรู้สึกว่าแผ่นหนังยังอยู่ดีไม่ได้เป็นอะไรก็ค่อยๆ ถอนลมหายใจอย่างโล่งอก“เกิดอะไรขึ้นขอรับ”“ไม่เกิดอะไรขึ้นห้ามชะโงกเข้าไป” ชินหวางอ๋องส่งเสียงห้าม เสี่ยวอูที่ทำคอยืดคอยาว “เมื่อครู่ท่านอ๋องเสวี่ยเต๋อนำไก่ย่างหอมกรุ่นมาให้พระชายารองด้วยตัวเอง และท่านองครักษ์ไฉ่หานก็นำไก่ย่างหอมกรุ่นมาฝากข้าให้มอบให้กับพระชายารอง” คิ้วค

“อากาศหนาวไม่ได้ทำให้เรารักกัน” ซีหรูทบทวนคำพูดของตัวเองบุรุษเช่นไรจึงจะห่างกายหญิง แม่ยามรบทัพยังคิดถึงกลิ่นกาย แม้ยาม ป่วยไข้ยังต้องการไออุ่น “จำไว้ซีหรู” พึมพำเช่นกันก่อนจะนอนหลับใหลจวนอ่องไร้พ่าย“เคลื่อนเกี้ยวววววว” เกี้ยวหลังใหญ่ที่มีคนแบกหามถึงสิบสองคนของหยางฟางหรานเคลื่อนออกจากจวนอ๋องไร้พ่าย ฟางหรานยิ้มสาใจ ในระหว่างที่ชินหวางอ๋องและชายารองไม่อยู่ตรงนี้ บัดนี้ ฟางหรานได้ใช้เงินหวานโปรยจนคนในจวนอ๋องไร้พ่ายกลายเป็นคนของฟางหรานเสียห้าในสิบส่วน“เสี่ยวไป๋เจ้ามาบีบนวดให้ข้าสิ” เสี่ยวไป๋ที่นั่งในเกี้ยวด้วยรีบคลานเข้าไปนวดให้กับฟางหราน“ดีมากอยากจะพบนายของเจ้าก็ต้องเอาใจข้าหน่อยที่ให้มาเพราะข้าสงสารเจ้าหรอกนะ”“ขอบคุณเจ้าค่ะคุณหนูหยาง”“อืมมมม ความจริงเจ้าหน่วยก้านไม่เลวนี่ไว้ข้าขอเจ้ากับท่านอ๋องให้มารับใช้ข้าได้ไหม” เสี่ยวไป๋ยิ้มเจื่อนๆ“ใจจริงแล้วข้าน้อยอยากจะมาพึ่งบารมีของพระชายเอกอย่างมากที่เดียวเจ้าค่ะหากแต่พระชายารอง กำลังจะกลับมานี่สิเจ้าค่ะ แย่จริงเชียว พระชายาเอกท่านควรจะหาวิธีให้พระชายารองหย่ากับท่านอ๋องเร็วๆ เจ้าค่ะเสี่ยวไป๋จะไม่เป็นคนของท่าน ถึงเวลานั้นก็ไม่ต้องฝืนใจรั

“เสี่ยวอู เสี่ยวอูเป็นคนของท่านอ๋องภักดีมาตลอดเรื่องข้างนอกข้างในล้วนเพื่อท่านอ๋อง”“คงต้องอาศัยเจ้าแล้วล่ะเสี่ยวอู มารดาเจ้าสบายดีไหม”“หาพระชายารองได้โปรดอย่าบอกนะว่าท่านจะ ส่งคนไปสังหารมารดาของข้าเพื่อบีบบังคับให้ขาช้าปิดปากเรื่องนี้” ซีหรูถอนหายใจ“มองข้าในด้านร้ายเกินไปหรือไม่ข้าแค่อยากจะให้ มารดาเจ้ามาที่นี่เพื่อมาพวเจ้าสักครั้งยินดีส่งคนพาตัวมารดามาจากด้านชายแดนเพื่อพบลูกของนางเสี่ยวอูเจ้าจะยินดีที่จะปิดบังเรื่องนี้ให้กับข้าไหมได้ทั้งเงินทั้งยังได้พบมารดา” เสี่ยวอูยิ้ม“ความจริงเสี่ยวอูก็ภักดีกับท่านอ๋องนะขอรับแต่เขามักจะพูดกันว่าเรื่องของสามีภรรยาเป้นเรื่องของคนสองคนเช่นนั้นเสี่ยวอูยอมไม่พูดช่วยปิดบังเรื่องนี้ก็ได้” ซีหรูยิ้มบางๆ รีบบรรจงปิดแผ่นหนังที่ใบหน้า“เกือบลืมขอรับท่านอ๋องให้มาบอกพระชายารองว่าเสวยก่อนท่านอ๋องไปเลยเพราะท่านอ๋องกำลังจะออกไปรับว่าที่พระชายาเอก” ซีหรูหันกลับมายิ้มบางๆ เสี่ยวอูจ้องมองใบหน้าที่ถูกแปะด้วยแผ่นหนังแล้วก็ถอนหายใจใบหน้าที่อยู่ภายใต้แผ่นหนังงดงามเกินใคร ไม่อยากจะนึกภาพยามที่ชินหวางอ๋องได้พบความจริงข้อนี้จะมีท่าทีเช่นไรกัน“คุณหนูเสิ่น ข้าแวะมาจึงม