แย่งชิง

“จะนอนตรงไหนข้าให้เจ้าเป็นคนเลือกก่อน”

“ตามธรรมเนียมแล้วชายาต้องนอนตรงไหนเล่า”

“หืมนี่เจ้ายอกย้อนข้าหรือไรเราสองคนแม้แต่เป็นสามีภรรยากันแล้ว แต่เจ้ากับข้าเราก็ไม่เคย อุ่นเตียงสักครั้ง”

“นอนตรงนี้ ข้าจะนอนตรงนี้” ชี้มือไปที่พื้นด้านล่างแล้วเดินไปขนเอาผ้าห่มมากองไว้กับพื้น

เฉิงซีหยวนคว้าข้อมือซีหรูให้ลุกขึ้นยืน

“ต้องการให้คนอื่นครหาข้าหรือว่าอยากให้เสวี่ยเต๋ออ๋องที่คอยส่งคนสอดแนมได้เห็นว่า เจ้ากับข้าไม่ได้ร่วมแท่นนอนกันเช่นนั้นหรือ” ซีหรูถอนหายใจเดินไปทรุดกายลงบนแท่นนอน เอนกายลงห่มผ้าหัวจรดเท้ามิดชิด

“ไม่พอใจข้าก็ พูดมาได้นะเพราะอย่างไรเราก็ร่วมหัวจมท้ายกันแล้วข้ารับฟังทุกอย่าง” ซีหรูหลับตานิ่งไม่พูดโต้ตอบ

“บางทีข้าก็คิดว่าฝ่าบาท คิดถูกนะที่ให้ข้าแต่งกับเจ้า เพราะอย่างไรเสียข้าก็ไม่ได้ใจร้ายเพียงนั้นแค่อยากจะแต่งชายาเอกอย่างหยางฟางหราน”

พูดถูกหยางฟางหรานได้สนิทปากทั้งที่ซีหรูนอนอยู่ตรงนั้น

“ช่างท่าน” ซีหรูอดที่จะพูดแทรกขึ้นไม่ได้

“เจ้าจะโกรธข้าทำไมในเมื่อ หากเจ้าหย่ากับข้าเสียบางที่ฝ่าบาทอาจเข้าใจในสิ่งที่เราสองคนถูกกดดัน เจ้าเองก็อยากจะกลับไปสานสัมพันธ์กับจวิ้นหวังอยู่แล้วข้าเองก็มีฟาง