ฟางหรานยิ้มเสี่ยวอูเบ้ปาก“แต่ทำแบบนี้ทำให้เสียเวลาและกำลังพลโดยเปล่าประโยชน์นะขอรับตอนนี้ ไฉ่หานก็กำลังรั้งอยู่ที่ชายป่าเพื่อเก้บลุกสาลี่ป่าแค่นี้ก็คงพอแล้วไม่จำเป็นต้องใช้คนทั้งกองทัพอีกอย่างเรากำลังจะเดินทางกลับวังหลวงหากช้าแบบี้คาดว่าวันนี้คงต้องค้างที่นี่อีกคืน”“ไฉ่หานยอมทำอะไรแบบนั้นด้วยหรือ”“เขาบอกว่าตั้งใจหาสาลี่ป่าที่สวยที่สุดหวานที่สุดและสุกกำลังกินสองลูก ลูกหนึ่งสำหรับว่าที่พระชายาเอก อีกลูก…”“ให้ใคร” ชินหวางอ๋องพูดขึ้นดังๆ“อีกลูกสำหรับพระชายารองของท่านอ๋องขอรับ”“ชักจะวุ่นวายกันมากไปแล้วรับคำสั่งข้าบอกให้ไฉ่หานกลับมา แล้วเร่งเดินทางกลับวังหลวง” ฟางหรานกัดริมฝีปากตัวเองน้อยใจอย่างที่สุด“ท่านอ๋องแล้ว แล้วสาลี่ของว่าที่พระชายาเล่าพ่ะย่ะค่ะ”“ปล่อยให้เป็นเรื่องของเสวี่ยเต๋ออ๋องเถอะข้านะทำเรื่องที่หาสาระไม่ได้แบบนี้หรอก ใครจะทำก็ปล่อยพวกเขาไป ฟางหรานเจ้าก็คงรู้ดีว่าข้า มีเจ้าในใจไม่จำเป็นต้องแสดงอะไรที่มันไม่เข้าท่าแบบนี้” เอื้อมมือกุมมือฟาหรานเสี่ยวอูยิ้มเบ้ปาก“แล้วจะเสียใจทีหลัง” เสี่ยวอูบ่นเบาๆ“เจ้าพูดอะไรเสี่ยวอู”“อะปะปะเปล่าขอรับ แค่บ่นไฉ่หานที่ทำอะไรแบบนี้แล้วจะเ
“ท่านอ่องท่านอ๋อง พระชายารองไปแล้วขอรับ” ชินหวางอ๋อง ขมวดคิ้วคมเข้าหากันฟาหรานสังเกตท่าทีของชินหวางอ๋องกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ“ไปไหน แล้วใครอนุญาตนาง”“เอ่อ ก็พระชายารองไปกับคนของบ้านเสิ่น”“ข้าไม่ได้ถามว่าไปกับใครข้าถามว่าใครอนุญาตให้นางไป” ตวาดเสี่ยวอูจนหัวหด“เอ่อไม่มีใครอนุญาตแต่พระชายารองก็ไม่ไปกับจวิ้นหวังเสียหน่อย แล้วก็มีคนของบิดามารับอย่างดี เสี่ยวอูอย่างไรจะกล้าห้าม ท่านอ๋องเองเถอะก็จะกล้าห้ามสิ่งที่บิดาใต้เท้าเสิ่นทำเพื่อบุตรีหรือไร…”หยุดคำพูดที่กำลังจะบอกว่ายิ่งไปทำผิดกับซีหรูไว้ใต้เท้าเสิ่นกำลังหมายหัวชินหวางอ๋องชะรอยจะไม่ให้กลับจวนอ๋องให้กลับไปที่จวนขุนนางกรมคลังเสียแล้วชินหวางอ๋องที่ทำได้เพียงมองหน้าทำตาปริบๆ จะกล้าต่อกรกับพ่อตาอย่างใต้เท้าเสิ่นที่เป็นที่โปรดปรานของฝ่าบาทและยังโกรธจริงรักจริงอย่างนั้นหรือ“คิดแทนข้าอย่างนั้นหรือเดี๋ยวนี้เจ้า เสี่ยวอูเจ้ากล้าคิดแทนข้าอย่างนั้นหรือ แล้วปล่อยให้พระชายารองกลับไปมีทหารอารักขาหรือไมาหากเป็นอะไรไปแล้วคนที่ผิดไม่ใช่ข้าหรือไร”“ใต้เท้าเสิ่นส่งคนมาอารักขาเป็นยอดฝีมือถึงยี่สิบสองคน แล้วก็ยังมีขบวนของเสวี่ยเต๋ออ๋องที่ตามหลังไปอีก”“เช
“เร่งเดินทางให้เร็วที่สุดอย่างให้ห่างจากขบวนของพระชายารอง” ไฉ่หานชักม้ามายืนข้างม้าของชินหวางอ๋อง“ท่านอ๋องขอรับ แต่ทางนั้นเขาออกเดินทางตั้งแต่ยามซื่อทัพของเราออกเดินทางยามเว่ยห่างกันถึงสองชั่วยามเช่นไรจะตามทันป่านนี้พวกเขาไม่ถึงวังหลวงแล้วหรือไร”“จากการตั้งข้อสังเกตของข้าใต้เท้าเสิ่นรักบุตรีคนนี้มากเช่นนั้นเขาจะไม่มีทางให้คนพวกนั้นเคลื่อนเกี้ยวอย่างเร่งรีบอาจค่อยเคลื่อนเกี้ยวไปตามทางช้าๆ เพื่อความปลอดภัย เสวี่ยเต๋ออ๋องเองก็คงไม่ได้เร่งรีบอะไรเพราะว่าไม่อยากจะห่างจากชายารองของข้าแม้สักครึ่งชั่วยามหากซีหรูกลับ ไปที่วังหลวงแล้วอาจจะไม่มีโอกาสได้พบชายารองข้าอีกต่อไป” กระหยิ่มในใจที่ได้เหน็บแนมถากถางคนที่ไม่ชอบกัน“แต่นั่นอีกไม่นานท่านอ๋องก็จะหย่ากับพระชายารองเพื่อแต่งพระชายาเอกแล้วนี่ขอรับถึงเวลานั้นเสวี่ยเต๋ออ๋องย่อมมีโอกาสมากขึ้น”“เมื่อถึงเวลานั้นค่อยว่ากันยามนี้ข้าก็แค่อยากจะ ไม่ยอมให้ใครทำตามใจก็เท่านั้น”“ไฉ่หานจะรุดหน้าไป่ก่อนดีไหมขอรับเพื่อให้ขบวนของพระชายารองรอทัพของท่านอ๋องดีไหม” ชินหวางอ๋องพยักหน้าขึ้นลง“ดี แจ้งให้ขบวนของพระชายารองรอข้าแต่เสี่ยวเต๋ออ๋องจะไปไหนก็เชิญ”“โอ๊ย
ซีหรูกุมใบหน้าข้างซ้ายไว้แน่นไม่ยอมปล่อยมือเสี่ยเต่อต๋องรอด้วยใจจดจ่อแต่อีกคนก็ยังลังเลไม่กล้าเปิดเผยใบห้าที่บัดนี้แผ่นหนังอัปลักษณ์ยังติดเรียบร้อยดี“ฮะฮะฮะฮ่าาาาาาข้าแค่ล้อเล่นข้าหาใช่คนที่ใจดำเพียงนั้นคมกระบี่ไม่ถูกจุดสำคัญเพียงตอนนี้ซือซือก็คงกำลังช่วยเสี่ยวไป๋ มือสังหารล่าถอยแล้ว ไม่ต้องกังวลขบวนของเรามีหมอดีเพราะข้าออกตามหาคุณหนูเสิ่นอาจได้รับบาดเจ็บจึงได้นำตัวท่านหมอติดขบวนมาด้วย” ซีหรูผ่อนลมหายใจช้าๆ“ไม่ได้กดดันเจ้าเสียหน่อยไม่ให้ดูก็ไม่ดูเสวี่ยเต๋ออ๋องหาใช่คนที่บังคับ ขืนใจหญิงใดยิ่งหญิงที่งดงามเช่นเจ้าเสวี่ยเต่ออ๋องไม่มีทางจะบังคับใจโรงเตี๊ยม“ลงมือรุนแรงเกินไปไหม”อ้ายหลัวปิงเอ่อถอนหายใจ “เจ้านั่นตั้งใจจะฆ่าหลานข้าจำต้องเข้าแทรกแซง”“เปิดหน้าหลานสาวเพื่อให้ เสวี่ยเต๋ออ๋องได้เห็นแบบนี้เสวี่ยเต๋ออ๋องก็ได้เปรียบสินะ อย่างไรกัดไม่ปล่อย คนที่ไม่เคยเห็นใบหน้างงดงามของซีหรูอย่างชินหวางอ๋องจำต้องถอดใจใช่ไหม นี่ข้าพลาดอะไรไปใช่ไหม”“ฮะฮะฮะฮ่าาาา วางเดิมพันเข้าข้างชินหวางอ๋องก็ต้องหาทางช่วยให้เขาตาสว่างเหมือนข้าสิข้าใช้กระบี่ช่วยเปิดแผ่นหนังให้เสวี่ยเต่ออ๋องได้เห็นใบหน้าที่แท้จร
มืดค่ำแล้วซีหรูยังคงนั่งมองเสี่ยวไป่ที่บาดเจ็บเพราะปกป้องซีหรู“พระชายารองเจ้าขานอนเถิดเจ้าค่ะ” เสี่ยวไป๋พูดด้วยน้ำเสียงเกรงใจ“ขอบใจเจ้าที่ช่วยข้าไม่อย่างนั้น คนที่นอนตรงนี้อาจเป็นข้าหรือข้าอาจตายไปแล้วก็ได้”เสี่ยวไป๋ยิ้ม“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะเสี่ยวไป๋ยินดี หากช่วยพระชายารองไม่ได้นั่นต่างหากที่เสี่ยวไป๋จะเสียใจไปตลอดชีวิต พักผ่อนเถิดเจ้าค่ะพรุ่งนี้จะได้เดินทางกันต่อไปถึงวังหลวงเร็วเท่าไหร่พระชายารองยิ่งปลอดภัยเท่านั้น”ทัพของชินหวางอ๋อง ที่เดินทางทั้งกลางวันกลางคืนตั้งใจให้ทันขบวนของซีหรู“อีกไม่นานขอรับเชื่อว่าทางนั้นจะต้องพักค้างแรมแล้วเราอาจตามทันแต่คงจะดึกสักหน่อย ท่านอ๋องจะให้ตั้งกระโจมที่นี่เลยไหมขอรับ”“ไม่ต้องให้ทันขบวนของชายารองของข้าช้าไปหน่อยดึกไปหน่อยก็ค่อยพัก” นายกองประสานมือรับคำสั่ง“ท่านอ๋อง ว่าที่พระชายาเอกบ่นว่าเหนื่อยแล้วอยากจะลงไปเดินบ้างนั่งเกี้ยวมาทั้งวัน” ชินหวางอ๋องส่ายหน้าไปมา“จอดพักเกี้ยวววววว”“เฟี้ยววววววววว” ลูกดอกพุ่งเข้าใส่ชินหวางอ๋องแต่ทว่าไม่ได้ระคายผิว ร่างสูงพลิกตัวหลบจับลูกดอกไว้อย่างรวดเร็ว“ท่านอ๋องเป็นอย่างไรบ้างขอรับ” เสี่ยวอูวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้า
ซีหรูดิ้นรนฮึดฮัดแต่อีกคนกอดไว้แน่นแทบไม่ให้ขยับตัว“เสี่ยวอู เสี่ยวอู” เสี่ยวอูวิ่งเหยาะเข้ามา“เอาเครื่องนอนมาคืนนี้ข้าง่วงแล้วและจะนอนกับพระชายาของข้า เสี่ยวเต๋ออ๋องเชิญ” สั่งเสี่ยวอูไล่เสวี่ยเต๋ออ๋อง แล้วดึงมือซีหรูที่ยังพยายามจะแกะมือเหนียวนั้นออกไปที่แท่นนอน เสวี่ยเต๋ออ๋องกลืนน้ำลายลงคอยากเย็นก่อนจะสะบัดชายเสื้อก้าวเดินจากไป“โครมมมมม"เสวี่ยเต๋ออ๋องกวาดมือไปบนโต๊ะที่วางทั้งกาน้ำชาและขนมก้อนอารมณ์โกรธพุ่งสูงปรี๊ด“ชินหวางอ๋องข้ากับท่านคงต้องตายกันไปข้างหนึ่ง”“ท่านอ๋อง” ฉีก้านก้มหน้ารับผิด“อย่าทรงโมโหมากไปกว่านี้เลย”“เชอะกล้าพูดแบบนี้กับข้าหรือ หาทางกำจัดชินหวางอ๋องเสียท่าทีโอหังของเขาทำทีเป็นเจ้าข้าวเจ้าของทั้งที่ข้าเป็นคนที่พบซีหรูก่อน” เสวี่ยอ๋องนิ่งงัน เกือบลืมไปว่าซีหรูกับใบหน้างดงามที่เขาเห็นเพียงแวบเดียวนั่นคืออะไรกันแน่ เขาแน่ใจว่านางต้องการปกปิดอน่เพราะแผ่นหนังที่ถุกคมกระบี่ดึงให้เผยอออกนั้นไม่มีร่องรอยของโลหิตแม้แต่น้อย“ฉีก้าน ทำเรื่องหนึ่งให้ข้า” ฉีก้านประสานมือ เสวี่ยเต๋ออ๋องถอนหายใจยาวกระโจมกลาง“ปล่อยข้านะ”“หืออให้ปล่อยอย่านั้นหรือ เดิมก็หนีมาแล้วถูกคนปองร้ายบิด
ฉุดมือบางให้ลุกขึ้น โน้มตัวกดริมฝีปากกับปากบางบดเบียดอ่อนหวานเว้าวอน ซีหรูตัวชารับรู้ถึงสัมผัสอ่อนโยนนั้นรสจูบหวานฉ่ำจนแทบจะกลืนกิน ชินหวางอ๋องเองกลับรู้สึกว่าตัวเขามองข้ามเรื่องใบหน้าอัปลักษณ์ของซีหรูไปเสียแล้วในตอนนี้เขาหนาวๆ ร้อนๆ ราวกับบุรุษหนุ่มที่จูบครั้งแรกกับหญิงที่รัก ดวงตากลมโตที่ส่งมาราวกับจะขอร้องว่า ปล่อยข้าไปเถิด กระนั้นร่างอ่อนระทวยของซีหรูในอ้อมแขนของเขาก็อุ่นนุ่มกลิ่นกายหอมละมุนนั้นอีกเขาจะไม่อาจตัดใจคลายอ้อมกอดถอนริมฝีปากออกช้าๆ จ้องมองใบหน้าที่มีรอยแผ่นหนังอัปลักษณ์ปิดทับไว้ แล้วหยุดที่ดวงตากลม“ข้าจูบเจ้าอีกได้ไหม” เสียงที่พยายามปรับให้นิ่งทว่ากลับสั่นกระเส่า “ท่านอ๋องปล่อยซีหรูเถิด” เสียงหวานใสทำเอาใจแกว่งชินหวางอ๋องยิ่งกระชับอ้อมกอดไว้แน่นกว่าเดิม จวนตระกูลเสิ่น“เหตุใดต้องจัดงานต้อนรับ”“ท่านพี่การมาการไปของคุณหนู ใครๆ ก็รู้เรื่องนี้เราเชิญชินหวางอ๋องกับเสวียเต๋ออ๋องมาเท่ากับขอบคุณที่ทั้งสองคนช่วยกันตามคุณหนูกลับมาแล้วยังเท่ากับเป็นการป่าวประกาศว่าคุณหนูแม้จะมีใบหน้าไม่พึงประสงค์ทว่าก็มีท่านอ๋องถึงสองคนที่ห่วงใย นั่นเท่ากับทำให้ชาวบ้านที่เอาแต่พูดไปในทางที่เส
จวนอ๋องไร้พ่ายเกี้ยวจอดลงพร้อมกับขบวนทัพของชินหวางอ๋องใต้เท้าเสิ่นที่ยืนรีรอสีหน้าบ่งบอกอารมณ์ขุ่นมัว“ชินหวางอ๋องลงจากหลังม้าตรงเข้าไปรับซีหรูลงจากเกี้ยว ใต้เท้าเสิ่นยิ้มหยัน“ท่านพ่อตา ท่านพ่อ” ทั้งสองรีบมาคารวะใต้เท้าเสิ่นที่ยืนรีรอหน้าจวนอ๋องไร้พ่าย“ได้ยินว่าถูกมือสังหารลอบทำร้ายระหว่างทาง” พูดกับซีหรูแต่เหลือบตามองชินหวางอ๋อง“ค่ะ แต่ไม่ได้เป็นอันตรายอะไร มีเพียงสาวใช้ของจวนอ๋องที่เข้าขวางคมกระบี่จึงทำให้นางบาดเจ็บ”“การป้องกันหละหลวมสินะ ฮึฮึไม่สมกับเป็นอ๋องไร้พ่ายปล่อยให้มือสังหารเข้าถึงตัวชายารองก่อนนั้นก็ลักพาตัวบุตรีของข้าจากจวนอ๋องได้อย่างง่ายดาย เช่นนั้นวันนี้พ่อจึงมารับเจ้ากลับบ้านเรา” ชินหวางอ๋องเหลือบตามองพ่อตาที่ก่อนนั้นฝ่าบาทเคยบอกว่าอ่อนน้อมถ่อมตนวันนี้มาพบเขาที่เป็นถึงชินหวางอ๋องกลับมีท่าทีชวนให้“ข้ายังเป็นสามีและนางคือชายารองของข้า”“เชอะก็แค่ชายารอง ท่านมีใจหมายมาดแต่งตั้งชายาเอกอยู่แล้วเงื่อนไขอะไรของฝ่าบาทไม่น่าจูงใจสักนิดสินะอุ่นเตียงกับชายารองใบหน้าอัปลักษณ์ให้ตั้งครรภ์แล้วค่อยแต่งกับชายาเอกลำบากเสียจริงมิสู้ให้ลูกข้าหายไปหรือหาเรื่องจนนางอยู่ไม่ได้ซีหรูกล
“ป้ายหยกนี่เป็นของแม่นางข้าไม่อาจรับคืนไปได้” ซีหรูนิ่งงัน “คุณหนูเก็บมันไว้เสียข้าไร้สิ่งตอบแทนป้ายหยกนี่หากว่าวันไหนที่คุณหนูมีเรื่องขอร้องข้าค่อยนำมันมามอบให้กับข้าชินหวางอ๋อง ดีไหม” รวบมือบางของซีหรูที่ยื่นป้ายหยกมาให้ซีหรูถอนหายใจ“ท่านจะแต่งชายาเอกทันทีที่ชายารองตั้งครรภ์อย่างนั้นหรือ” ชินหวางอ๋องยิ้มใบหน้าสดใส“ข้ารอเวลานี้มานานและข้าเองก็ไม่อยากเป็นคนที่ผิดคำสัญญา” ซีหรูยิ้มเศร้าๆ ก้าวเดินจากมา“คุณหนู อย่าเพิ่งไปข้าได้มอบเหรียญทองให้กับพ่อค้าขนมไหว้พระจันทร์ร้านนี้เพื่อจ่ายค่าขนมให้กับคุณหนูไม่ว่าคุณหนูอยากมากินเมื่อไหร่ก็ไม่ต้องจ่ายเงิน”“ขอบคุณท่านอ๋อง” ซีหรูก้าวเดินจากไปพระราชวังฤดูหนาว“ความจริงแล้วเจ้าเสี่ยวอูเจ้าก้ทำเครื่องเสวยรสชาติดีเหมือนกันนะ” ไฉ่หานเอ่ยปากชม คีบอาหารใส่ปาก “เครื่องปรุงรสที่ดีที่สุดคือความหิวตอนนี้มืดค่ำแล้วเราเพิ่งจะได้กินอาหารเย็นนั่นย่อมไม่แปลกที่เราจะรู้สึกเอร็ดอร่อย ท่านอ๋องกับพระชายารอง ไม่เห็นจะชมข้าสักคำ”“จะชมได้อย่างไรในเมื่อ เฮอะชายารองงดงามที่สุดในสามโลก เจ้าคิดว่ายังมีแก่ใจชื่นชมสิ่งใดอีกหรือ”ไฉ่หานพยักหน้าไปทางชินหวางอ๋องที่นั่งจ้
บ้านเสิ่น“คุณหนู เจ้าขาขนมอร่อยพวกนั้นคุณหนูก็ไม่ได้กินทุกวันเสียหน่อย นานนานจึงได้กล้าออกไปที ทำไมถึงยอมให้เขาไปง่ายดายเจ้าคะ” สาวใช้อดถามไม่ได้“เขาอยากได้ก็ควรให้เขาไปข้าเป็นต้นเหตุที่ทำให้คนที่เขาหมายปองโกรธเขาข้าก็ควรมีส่วนรับผิดชอบ เจ้ารู้ไหมบุรุษที่จำใจต้องผิดคำสัญญาเพราะ ต้องยอมทำตามพระบัญชาของฝ่าบาทนี่น่าเห็นใจไม่น้อยสามปีที่เขาไปรบหวังนำทัพชนะเพื่อกลับมาจะขอประทานงานแต่งงานให้กับคนที่เขารักทว่า เขากลับต้องมาแต่งกับข้า เจ้าคิดว่าหญิงคนนั้นจะเจ็บปวดเพียงใดที่บุรุษอันเป็นที่รักไม่อาจฝืนบัญชาฝ่าบาทได้” สาวใช้พยักหน้าขึ้นลง“คุณหนูเจ้าขาแล้วหากท่านยืนยันว่าจะไม่แต่งเล่าเจ้าค่ะ ฝ่าบาทคงไม่กดดันคุณหนูเพราะเกรงใจนายท่าน” สาวใช้ยังหาทองออกให้“เจ้าคิดว่าคนอย่างท่านพ่อจะยอมขัดบัญชาฝ่าบาทหรือไรแต่ไหนแต่ไรมาฝ่าบาทชี้นกเป็นไม้มาตลอด” สาวใช้ถอนหายใจ“คุณหนูเจ้าขาแต่ ท่านอ๋องหล่อเหลาจริงๆ นะเจ้าค่ะรูปงามราวกับเทพสวรรค์คุณหนูโชคดีที่ได้แต่งกับท่านอ๋อง แต่อย่างไรเสียก็เกรงว่า…ชินหวางอ๋องจะอาศัยว่าใบหน้าของคุณหนูที่….แล้วจะอ้างไม่ทำหน้าที่สามีอย่างที่ควรจะเป็น” ซีหรูถอนหายใจ ในเมื่อตัดสินใจแ
“ท่านพ่อท่านหมายความว่าอย่างไร” ซีหรูถามขึ้นทันที“ซีหรูพ่ออับจนหนทางเรื่องนี้เป็นบัญชาของฝ่าบาทที่ไม่อาจขัดได้ ซีหรูเจ้าเห็นแก่พ่อเถิดแต่งกับอ๋องไร้พ่ายคนนั้นเสีย แล้วพ่อจะไม่ขออะไรเจ้าอีกเลย”ใต้เท้าเสิ่นหลังจากที่หารือกับชินเตอหลางแล้วก็กลับมาพูดกับซีหรูในเรื่องนี้ทันที“ท่านพ่อซีหรูอยู่แบบนี้ก็ดีแล้วไม่ได้หวังอะไรพออายุ18ปีท่านแม่สั่งเสียให้ไปใช้ชีวิตกับท่านตาที่ตระกูลอ้ายหลัว ท่านพ่อไม่ต้องกลัวว่าจะต้องอับอายใครเรื่องที่ข้าไม่แต่งออกไป”“ไม่ใช่เรื่องนั้น พ่อไม่ได้กังวลเรื่องนั้นใครจะพูดอย่างไรก็ช่างเขาเจ้าอยู่ที่นี่กับพ่อได้ตราบที่เจ้าต้องการสมบัติทุกชิ้นของบ้านเสิ่นเป็นของเจ้าคนเดียว ที่ข้าไม่ยอมให้อนุหรือท่านแม่รองของเจ้ามีลูกก็เพราะว่าห่วงว่าเจ้าจะใช้ชีวิตลำบากและอยู่โดยต้องแย่งชิงกับพี่น้องซีหรูแต่ที่พ่อห่วงนั่นคือเจ้าจะไม่มีคนคอยดูแลหากว่าวันหนึ่งพ่อจะไม่อยู่แล้วเจ้าเองก็ไม่มีมารดาจะต้องลำบากแค่ไหน ที่ต้องใช้ชีวิตโดยที่ไม่มีพ่อเช่นนั้นจะต้องหาคนที่ดูแลเจ้าชั่วชีวิตซึ่งฝ่าบาทและไทเฮาทรงลงความเห็นว่าคนที่จะดูแลเจ้าได้ดีที่สุดก็คือชินวางอ๋องคนนั้น” ซีหรูถอนหายใจยาว“อ๋องไร้พ่า
“ฝ่าบาทขาน้อยเสิ่นกวงหลิวไม่ยินดี จะให้บุตรีตรีของข้าแต่งกับชินหวางอ๋องผู้ยโสคนนี้” ชินเตอหลางถอนหายใจยาว“บัญชาของข้า เสิ่นกวงหลิวกล้าขัดบัญชาข้าหรือ” ชินหวางอ๋องยิ้มมุมปาก“ข้าเองก็มีหญิงหนึ่งในดวงใจเช่นกันรบกลับมาครั้งนี้สัญญาว่าจะแต่งนาง”“ข้าได้ยินว่าบ้านหยางนั่น เป็นบุตรีบ้านหยางสินะ ช่างเข้าใจเลือกจริงๆ บุตรีบ้านหยางงดงามอ่อนหวานเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งของแคว้นฉีสินะ ข้าได้ยินมาอย่างนั้น” เสิ่นกวงหลิวพูดขึ้นดังๆ ชินเตอหลางขมวดคิ้ว“บ้านหยางอย่างนั้นหรือ ข้าไม่อนุญาตให้แต่งหากจะแต่งจะต้องแต่งกับบุตรีบ้านเสิ่น เสิ่นซีหรูก่อน”“แต่ฝ่าบาท ชินหวางอ๋องสัญญากับหยางฟางหรานแล้วว่าจะต้องแต่งนางในตำแหน่งชายเอกเช่นนั้นข้าเท่ากับผิดสัญญาบุรุษเช่นไรจึงรักษาสัญญากับคนที่หมายปองไม่ได้” ชินเตอหลางถอนหายใจ“ดีดี เช่นนั้นก็ไม่ต้องแต่งซีหรูของข้าท่านก็ไปแต่งชายาเอกที่ท่านหมายปองเสียแต่งนางมอบตำแหน่งชายเอกให้คุณหนูบ้านหยางเสีย”“ไม่ได้” ชินเตอหลางเลือดขึ้นหน้า “ฝ่าบาทในเมื่อ ข้ากับท่านเสิ่นยินดีให้เป็นแบบนี้ทั้งสองฝ่าบาทฝ่าบาทเหตุใดต้อง ทรงกริ้วด้วย” เสิ่นกวงหลิวพยักหน้ารัวเร็ว“จะแต่งชายาเอกจะต้องแ
“เฮๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อ๋องไร้พ่ายกลับมาแล้วอ๋องไร้พ่ายกลับมาแล้ว” เสียงชาวบ้านร้านตลาดของแคว้นฉีที่พร้อมใจกันมาต้อนรับทัพของชินหวางอ๋องที่ยกทัพกลับวังหหลวงกับการรับที่ยืดเยื้อยาวนานถึงสามปี ลูกเมียของเหล่าทหารหาญต่างมารอรับสามีกลับจากการรบ ชินหวางอ๋องบนหลังม้าข้างๆ กันนั้นเสี่ยวอูและไฉ่หาน ที่ยิ้มแก้มปริ “ท่านอ๋องชาวบ้านดีใจที่ท่านอ๋องกลับมาอย่างปลอดภัย” ไฉ่หานชักม้าเดินเคียงข้างเหล่าทหารต่างโห่ร้องแสดงความดีใจเมื่อถึงวังหลวงนั่นเท่ากับที่เหนื่ยอมากำลังจะได้รับผลตอบแทนในเร็ววัน ข้างหน้านั่นชินเติอหลางฮ่องเต้และฮองเฮาอี้หรานยืนมองจากซุ้มประตูทางเข้าโบกไม่โบกมือให้กับชินหวางอ๋องด้วยความยินดี “ท่านอ๋อง ฝ่าบาทมีบัญชาให้ท่านอ๋องเข้าวังหลวงรับมอบของกำนัลและรับการปูนบำเหน็จที่ยกทัพกลับมาพร้อมกับชัยชนะครั้งนี้” เสียงขันทีที่เดินเข้ามาขวางหน้าไว้พูดขึ้นอย่างเป็นพิธีการพร้อมกับการประสานมือตรงหน้าอย่างนอบน้อม “น้อมบัญชาฝ่าบาท” ชินเตอหลางที่อยู่ด้านบนยิ้มบาง มองชินหวางอ๋องที่กระโดดลงจากหลังม้าก้าวขาเข้ามายังวังหลวงประตูวัง หลวงเปิดอ้าออกเหล่าชาวบ้านและขุนนางต่างยืนรอรับส่งเสียงโห่ร้องเกรียวกราว ตำหน
ซุนเจอหนี่สวมชุดแม่ทัพ ก้าวเดินด้วยท่าทีองอาจ ราวกับบุรุษ หนุ่มผู้กุมบังเหียนกองทัพท้องพระโรงของแคว้นฉีที่เหล่าขุนนางต่างเข้ามาประชุมหารือข้อราชการและแก้ไขปัญหาต่างๆ ของแคว้นในขณะนี้ทุกคนล้วนแต่ทำหน้าที่แข็งขัน พร้อมเพรียง ซุนเจอหนี่ที่ด้านหลังตามาด้วยเหยียนชาที่นำขบวนของบรรณาการมากมายเพื่อมอบให้กับชินเตอหลางและแคว้นฉี อดที่จะชื่นชมเสียไม่ได้ว่าแคว้นฉีช่างยิ่งใหญ่กระนั้น“ข้าน้อยซุนเจอหนี่พร้อมขบวนเครื่องบรรณาการจากแคว้นเป่ย ประกอบด้วยผ้าไหม ชาเลื่องชื่อ และเครื่องเทศชั้นยอด อัญมณีและน้ำอบมาถวายแด่แคว้นฉีเพื่อสานสัมพันธ์” ชินเตอหลางโบกมือให้ลุกขึ้น เหลือบตามองขบวนเครื่องบรรณาการที่ยาวออกไปถึงด้านนอกท้องพระโรงเกือบถึงบันไดทางขึ้นลง“คิดไม่ถึงแคว้นเป่ยจะมีแม่ทัพเป็นหญิงที่มีใบหน้างดงามทว่าองอาจราวบุรุษ ครั้งนี้กลับมองว่าแคว้นเป่ยเองคงเชี่ยวชาญเรื่องการรบไม่น้อย”“ฝ่าบาท แคว้นเป่ยเชี่ยวชาญการรบบนหลังม้าแต่การรบแบบกองทัพเรายังไม่อาจพูดได้ว่าเก่งกาจครั้งนี้แคว้นใต้ส่งกองกำลังประชิดชายแดนแคว้นเป่ยทั้งปล้นฆ่าและรุกคืบเข้ามาข้าฐานะองค์หญิงใหญ่ของแคว้นเป่ยจึงไม่อาจนิ่งดูดายฝ่าบาท ข้าน้อยซุนเ
“ไม่ เราจะไม่รักกัน” ชินหวางอ๋องอมยิ้ม“ยังอยากจะหย่าข้าอยู่สินะก่อนหน้านั้นเจ้าพูดเรื่องหย่าข้าจนท่องได้” กอดรวบร่างบางไว้แนบกาย“ท่านอ๋องเองก็พูดว่าจะแต่งชายเอกจนท่องได้เช่นกัน” ใครกันนะช่างยอกย้อนหากว่าข้าจะปิดปากนางด้วยปากข้าไม่ให้นางยอกย้อนนางจะยอมไหม” ปากนุ่มบดเบียดอ่อนหวาน ลิ้นอุ่นซอกซอนเข้าไปควานหาความหวาน มือเรียวนั้นเล่ากอดประคองไม่ห่างถอนริมฝีปากออกแสนเสียดายก้มลงขบเม้มที่ริมฝีปากอีกครั้ง มือเรียวยกขึ้นลูบที่แผ่นหนังอัปลักษณ์นั่นเบาๆ“ข้าจะหาหมอที่ดีที่สุดเพื่อเจ้า...ดีไหม” ซีหรูเม้มปาก“ท่านอ๋องยังกังวลกับใบหน้านี้ใช่หรือไม่กลัวว่าจะต้องอับอายผู้คนที่มีชายาอัปลักษณ์เช่นข้าใช่ไหม” ชินหวางอ๋องนิ่งงัน เขาเพียงแค่ไม่อยากให้นางต้องรู้สึกเจียมตัวและรู้สึกสำนึกอยู่เสมอว่าตัวเองมีใบหน้าอัปลักษณ์“ข้า ๆๆ” ซีหรูผลักร่างสูงให้ถอยห่างสวมอาภรณ์ชั้นนอก แล้วเดินลงน้ำไปแช่น้ำอุ่น“ฟังข้าก่อน เจ้าอย่าเพิ่งโกรธข้าก็แค่ไม่อยากให้เจ้า ต้องกังวลกับมัน” ซีหรูไม่สนใจชินหวางอ๋องที่ยืนหันรีหันขวางพูดอยู่ตรงนั้นเดินลงน้ำพุร้อนลึกลงไปเรื่อยๆ“ในใจท่านยังยึดติดกับหน้าตาข้าที่ยอมมอบกายท่านก็ยังมองแค
ก่อนหน้านั้นสวี่เหยียนยืนหลบมุมเมียงมองเสิ่นกวงกลิวที่ผึ่งผายและรูปงามไม่น้อยเดินเอามือไพล่หลังมาหรารือเรื่องในราชสำนักกับชินเตอหลางฮ่องเต้“สวี่เหยียน สวี่เหยียน” ฮองเฮาอี้หรานส่งเสียงเรีกน้องสาวดังๆ“อะพี่สาวท่าน เรียกข้าหรือ” สวี่เหยียนหันมามองอี้หรานที่ยืนยิ้มอยู่ข้างหลัง“เจ้ากำลังแอบมองท่านเสิ่นอยู่หรือไร”“อะข้าเปล่านะ”“จริงหรือ เสิ่นกวงหลิวยังไม่มีฮูหยิน เจ้าไม่อยากจะเป็นฮูหยินบ้านเสิ่นหรอกหรือ ขุนนางอนาคตไกลคนนั้นอีกทั้งยังไร้คนหมายปองข้ายินดีทูลฝ่าบาทเพื่อส่งเสริมเจ้าดีไหมฝ่าบาทเองก็สนิทชิดเชื้อกับเสิ่นกวงหลิวไม่น้อย เจ้ากับข้าอย่างไรเสียก็เป็นพี่น้องเดิมข้าตั้งใจให้เจ้าเข้ามาในวังหลวงเพื่อถวายตัวแต่ หากเป็นไปได้เจ้าก็คงไม่อยากแย่งชิงกับพี่สาวใช่ไหม” หลงสวี่เหยียนยิ้มอายๆ“พี่สาวช่างรู้ใจข้ายิ่งนัก แต่ ท่านแน่ใจหรือว่า ว่าเสิ่นกวงหลิวเขาจะไม่มีใจให้หญิงใดมาก่อน หากว่าข้าแต่งเข้าบ้านเสิ่นแล้วเขาจะมีข้าเพียงคนเดียว ไม่มีหญิงใดนอกจากข้าอีกแล้ว” ฮองเฮาอี้หรานยิ้ม“เจ้ายินดีแต่งกับเขาไหมเล่าความจริงแล้วเสิ่นกวงกลิวคนนี้นิสัยมุทะลุไปหน่อยจึงอาจไม่เคยชมชอบหญิงใดเช่นนั้นการประทานง
ซีหรู ก้มหน้าเกือบเผลอสบตาและยิ้มให้กับอีกคนจะทำให้ชินหวางอ๋องได้ใจ“เช่นนั้นเริ่มเลยขอรับข้าน้อยไฉ่หานกับเสี่ยวอูจะช่วยกันจัดเก็บสิ่งของที่เราเตรียมมาจากวังหลวงส่วน…ท่านอ๋อง ไปทำอาหารดีไหมขอรับ”“นี่เจ้ากล้าสั่งข้าหรือ”“ท่านอ๋องเสี่ยวอูมองหน้าพระชายารองก็ทราบได้ทันทีว่าพระชายารองหิวแล้วขอรับนี้ก็ยามบ่ายยังไม่ได้กินอะไรเลย” เสียวอูเห็นทางรอดว่าต่อไปต้องอ้างซีหรูจึงจะสัมฤทธิ์ผลสำหรับคนที่เอาอกเอาใจชายาเพียงนี้” ชินหวางฮ๋องทำหน้าเข้มก่อนจะหันไปยิ้มกับซีหรู“เจ้าไปแช่น้ำอุ่นดีไหมด้านหลังตำหนักมีน้ำพุร้อนเจ้าควรจะได้แช่น้ำให้ผ่อนคลายเสร็จแล้วเปลี่ยนอาภรณ์เสียหน่อยข้าจะทำอาหารเที่ยงไม่สิอาหารเย็นไว้รอเจ้า เสี่ยวอูต้องมาคอยเป็นลูกมือข้าเรื่องจัดเก็บข้าวของให้ไฉ่หานค่อยๆ ทำ”วางแผนเป็นขั้นเป็นตอนราวไปกำลังจะไปรบไฉ่หานกับเสี่ยวอูยิ้ม“ข้าช่วยท่านอ๋องทำอาหารดีไหม”“ไม่ต้อง เจ้าไปแช่น้ำอุ่นเถิด” น้ำเสียงอ่อนโยนจนเสี่ยวอูกับไฉ่หานหันมาสบตากันยิ้มๆ“ไปได้แล้วเจ้าไปฉ่หานส่วนข้าเข้าไปในครัวดีกว่าเสี่ยวอูไล่ไฉ่หานส่วนตัวเขารีบสาวเท้าก้าวเดินเข้าไปในครัว“ซีหรูก็ ก็กำลังจะไปแช่น้ำอุ่นท่านอ๋องเองไปทำ