สงครามประสาท

“ไม่เห็นหรือไรว่านางมีข้าสองคนคอยปกป้องคุ้มครองนาง จะบอกว่าไม่ปลอดภัยอย่างไร” โมกู๋ที่ได้ยินกิตติศัพท์ของชินหวางอ๋องที่อยากจะแต่งชายาเอกจนตัวสั่นมาไม่น้อยเริ่มสร้างอคติขึ้นในใจ

“ชินหวางอ๋องมิบังอาจแค่เพียงเห็นว่าพบนางครั้งแรกในรอบหลายวันก็ควรถามสารทุกข์สุกดิบ นางหายไปไม่ใช่ไม่ห่วง อย่างน้อยก็คนเคยร่วม แท่นนอน” ปากคอยังเราะร้ายเช่นเดิม อ้ายหลัวปิงเอ่อส่ายหน้าไปมา

“อืมมมไม่ผิดจากที่เคยได้ยินมาจริงๆ” อ้ายหลัวปิงเอ่อหมายถึงอุปนิสัยของชินหวางอ๋องที่เคยได้ยินมาว่าไม่เคยยอมใคร

“ห่วงแต่ทว่าให้อาศัยที่ท้ายจนราวกับสาวใช้” โม่กู๋พูดขึ้น

“นั่นสินะท่านตาทั้งสองท่านไม่ลองถามหลานของท่านว่าห้องของข้าไม่ดีไม่อุ่นตรงไหนนางจึงแยกห้องไปยังห้องรกๆ ที่ท้ายจวน” พูดจาแก้ต่างได้รวดเร็วแทบไม่ต้องคิด ซีหรูเม้มปากแน่น

“หวังว่าคราวหน้าคราวหลังคงจะไม่มีเรื่องเช่นนี้อีก” อ้ายหลัวปิงเอ่อช่วยแก้ต่างให้

“อ่อไฉหานเสี่ยวอูของบรรณาการที่ข้าเตรียมมาคารวะท่านตาเล่าให้คนขนมาที่นี่ให้ท่านตาเชยชม” อ้ายหลัวปิงเอ่ออมยิ้ม

“มีของบรรณาการด้วยหรือ”

“เล็กน้อยขอรับ เพียงแค่ชาดี กำยานดี และอาหารทะเลตากแห้งอย่างหอยเป๋าฮื้อ และสาหร่ายท