All Chapters of วัตถุโบราณตระกูลหลี่: Chapter 91 - Chapter 100

เช้าวันถัดมา หมู่บ้านซานฉุย มีรถยนต์ส่วนตัวขับเข้ามา 2 คันในตอนสาย คนขับหมุนกระจกลงเพื่อสอบถามเส้นทางกับเด็กที่กำลังเล่นปาหิมะกันอยู่ในทุ่งโล่งที่เป็นพื้นที่เพาะปลูก “สวัสดีค่ะ หัวหน้าหมู่บ้านห่าวหู ฉันไป๋เหม่ยถิงที่เราได้คุยกันไว้ รบกวนหัวหน้าแล้ว” หญิงสาวสวมเสื้อเชิ้ตกางเกงขายาวดูทะมัดทะแมง มีแว่นกันแดดสีดำบดบังใบหน้ากว่าครึ่ง ยื่นมือมาทักทาย หัวหน้าหมู่บ้านและครอบครัวมองหญิงสาวราวกับเทพแห่งโชคลาภ ‘เสี่ยวเจิ้ง ได้การค้าใหญ่แล้ว เจ้านายที่มาดูร่ำรวยกว่าตัวแทนโรงงานเมื่อวานเสียอีก’ “คุณไป๋รบกวนอะไรกันล่ะครับ เดี๋ยวผมให้ลูกชายนำทางไปบ้านเจิ้งหลี่เผิงเดี๋ยวนี้เลย” ลูกชายคนเล็กของหัวหน้าหมู่บ้านรีบเดินออกมาแนะนำตัว ไป๋เหม่ยถิงให้เขาขึ้นไปนั่งข้างคนคนขับเพื่อนำทาง “อาเผิง เสี่ยวหนี่ อยู่กันไหมมีคนมาหา” ไป๋เหม่ยถิงมองบ้านดินชั้นเดียวหลังคามุงหญ้าแฝก สภาพแวดล้อมภายในหมู่บ้านยังคงล้าหลังกว่าสังคมในตอนนี้ 10-20 ปี ทั้งที่รัฐบาลมีนโยบายพัฒนาพื้นที่ห่างไกล มีไฟฟ้า น้ำประปา ถนนลาดยาง มีโทรศัพท์บ้าน หมู่บ้านซานฉุยกับหมู่บ้านข้างเคียงราวกับพื้นที่ตกสำรวจ “มาแล้ว ๆ ใครมากันล่ะนี่” ชายหนุ่

“ประธานไป๋ธูปครับ”เจิ้งหลี่เผิงส่งซองธูปในมือให้ไป๋เหม่ยถิงพร้อมรอยยิ้ม ชายหนุ่มคงเดินตามมาด้านหลัง“ขอบคุณค่ะ”ไป๋เหม่ยถิงรับมาถือไว้ หยางฝูเหว่ยควักไฟแช็กมาจุดให้ เธอจึงเดินไปคุกเข่าข้างไป๋จื้อหยาง ส่งธูปให้เขารับไปอีกคน“คุณพ่อคะ จุดธูปไหว้คุณแม่ก่อนค่ะ”“อ้อ...ขอบใจมากลูก เสียนเออร์นี่ลูกของเราเหม่ยถิง พี่หาลูกสาวของเราเจอแล้ว”“ฮึก...นะ ในที่สุด ครอบครัวเราก็ได้อยู่กันพร้อมหน้า”ตั้งแต่ต้นที่วิญญาณของหลินลู่เสียนปรากฏราวกับดวงตามีไว้มองเพียงไป๋จื้อหยาง ก็หันมามองทางผู้หญิงที่นั่งข้างสามี‘ลูก...เหรอ?’ราวกับเพิ่งตระหนักรู้ ดวงตาเมล็ดซิ่งของวิญญาณเบิกโต ร่างโปร่งแสงลอยมาหยุดตรงกลางคนทั้งสอง เธอนั่งลงพยายามใช้สองแขนไร้กายหยาบโอบกอดทั้งลูกและสามี‘ลูก...เหม่ยถิง ลูกแม่’วิญญาณของหลินลู่เสียนร้องไห้ปริ่มจะขาดใจ ร่างโปร่งแสงโยกไหวรุนแรงจากความเสียใจ แต่ไม่มีเสียงใดเล็ดรอดออกมาให้ใครได้ยินต่อให้จะเศร้าโศกกว่านี้ ดีใจกว่านี้ อารมณ์รุนแรงมากเพียงใด กลับไม่มีใครในโลกใบนี้รับรู้ได้อีกแล้วไป๋เหม่ยถิงใช้เข่าถอยห่างออกไปด้านหลังเล็กน้อย“แม่คะ หนูมาไหว้แม่แล้วนะคะ เราสองแม่ลูกได้พบหน้ากันส

ไป๋เหม่ยถิงตกใจจนตาค้าง เรียวปากอ้ากว้าง ดวงตาหวานเบิกโพลงจนกลมโตจุ๊บ!ฉินเฟยหลงมองใบหน้าน่ารักนั่น อดใจไม่ไหวก้มตัวจูบปลายจมูกรั้น ในจังหวะที่คนตัวเล็กไม่ทันระวังตัว“ฉินเฟยหลง!!! คุณละเมอหรือไง ขอแต่งงานเขาใช้กับคนที่เป็นคนรักหรือคบหาดูใจ เรายังไม่ทันได้เริ่มเปิดใจกันเลยด้วยซ้ำ”ไป๋เหม่ยถิงโมโหกลบเกลื่อนความเขินอาย ใบหน้าแดงราวกับจะคั้นเลือดออกมาได้ ความรู้สึกวุ่นวายใจผสมกันยุ่งเหยิงไปหมดสับสนที่เรื่องมันดูข้ามขั้นตอนดีใจแกมประหม่าที่เขาก็มีใจเหมือนกันโมโหที่เขาเก็บงำความคิดได้แนบเนียน“ถิงถิง เราสองคนเรียนรู้กันมานานหลายปีแล้วนะครับ”“หา! เรียนรู้อะไรกันคะ ไม่ใช่ว่าเป็นพี่เป็นน้อง?”“พี่ชายที่ไหนดูแลน้องสาวแบบที่เฮียทำให้เธอบ้าง เงินทองสมบัติเฮียก็อยู่ในมือเธอแทบทุกอย่าง”ฉินเฟยหลงมีเหตุผลในทุกคำโต้แย้ง ดวงตาหงส์หวานเชื่อม รอยยิ้มกรุ้มกริ่มส่อนัย‘ดูแลแบบใด’แปร๊ด...หน้าเนียนละเอียดแดงปลั่ง ริมฝีปากเม้มไม่พูดโต้ตอบให้เข้าตัว สมองคิดหาคำโต้กลับ“เฮียรู้ของเฮียคนเดียว ฉันไม่รู้กับเฮียเสียหน่อย” ไป๋เหม่ยถิงพึมพำเชิงบ่นเสียงแผ่ว“ถิงถิง น้องรู้...น้องแค่ยังไม่พร้อม เลยไม่ยอมรับมัน

คฤหาสน์ตระกูลไป๋“อาหยางนั่งก่อนสิ บ้านช่องคับแคบขาดคนดูแล ต้อนรับไม่ดีอย่าได้ถือสาปู่ไป๋”ไป๋เหม่ยถิงที่เพิ่งจะเดินเข้ามายังห้องรับแขกของบ้าน ต้องยอมรับกับตัวเองอย่างหนึ่งเงินซื้อคนตระกูลไป๋ไม่ได้ ถ้าไม่มากพอ!นิสัยนี้ของตนก็คงได้มาด้วยประการฉะนี้บทกวีโบราณลายมือดั้งเดิมบนม้วนไม้ไผ่ สามารถทำให้สนิทสนมถึงขั้นเรียกปู่เรียกหลานกันตั้งแต่บนรถที่นั่งมาจากสนามบินดองตาดอกท้ออ่อนอกอ่อนใจมองค้อนพ่อบุญทุ่มที่หันมาส่งยิ้มบางให้แล้วหันไปคุยกับคุณปู่ต่อ“ไม่มีเรื่องแบบนั้นหรอกครับ น่าเสียดายที่อยู่นานจะเป็นการรบกวนการพักผ่อนของคุณปู่ไป๋กับน้องเหม่ยถิง อย่างไรผมขอสนทนากับน้องก่อนกลับสักหน่อยได้ไหมครับ”“ตามสบายเลยไม่ต้องเกรงใจปู่”ท่านผู้เฒ่าที่นั่งบนโซฟาบิดตัวไปมาราวกับนั่งทับเข็มนับพันเล่ม แทบจะแล่นขึ้นไปห้องหนังสือ มือก็ลูบคลำกล่องผ้าไหมในมือไม่หยุด“ถิงถิง ต่อจากนี้อย่าให้เกาอี้กับหยางฝูเหว่ยห่างจากตัว พอเฮียเริ่มแผนการไม่อยากให้น้องตกเป็นเป้า”“เฮียหลง น้องเอาตัวรอดได้เฮียวางใจเถอะค่ะ แต่ลี่จูจะไม่โดนลูกหลงไปด้วยเหรอคะ”ไป๋เหม่ยถิงกับฉินเฟยหลงออกมาเดินเล่นสำรวจรอบบ้านตระกูลไป๋ ตัวบ้านเป็นต

ตอนเปิดประตูห้องทำงานเห็นชุดโต๊ะทั้งสองก็ไม่แปลกใจนัก คนเจ้าแผนการแบบเฮียหลงถ้าไม่เตรียมไว้สิแปลก‘ทำงานไปมองหน้ากันไปจะมีสมาธิไหม?’ “เหล่าโจวบอกว่านายให้คนมาจัดให้หลังกลับจากเยอรมันครับ“ที่เคยบอกว่าจัดหาที่พักไว้ให้…คงไม่ใช่ที่เพนต์เฮาส์?”“อ่า...ครับ”หยางฝูเหว่ยลอบปาดเหงื่อกับสายตาอันตรายที่ส่งมา ได้แต่อ้อมแอ้มตอบไม่เต็มเสียงก๊อก ก๊อก…“ถิงถิง เฮียเข้าไปนะ”พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มา แน่ล่ะนี่มันห้องทำงานเขานี่นะ นับว่าเขาให้เกียรติเธอมากทีเดียว ทั้งที่ไม่จำเป็นต้องเคาะบอกจะเปิดเข้ามาเลยก็ได้“อรุณสวัสดิ์ มานานหรือยังครับ ชอบโต๊ะที่เฮียจัดไว้ให้ไหม?”ประธานผู้เย็นชาอารมณ์ดีตั้งแต่เช้า เข้ามาถึงก็เดินจับมือพาไปดูโต๊ะ“ผู้ช่วยต้องนั่งในห้องทำงานประธานด้วย เซี่ยอวิ๋นไม่เหมือนที่ไหนจริง ๆ” ถ้อยคำคล้ายประชด แต่ในใจไม่ได้คิดอะไรเด็กฝึกงาน จะให้อยู่ตรงไหนก็ได้อยู่ที่นี่… ดีเสียอีก เงียบสงบไม่ต้องวุ่นวายกับใครฉินเฟยหลงอมยิ้มแล้วไม่ได้วอแวอะไรอีก เดินไปที่โต๊ะของตัวเอง เรียกโจวหมิงเจี่ยให้ขึ้นมาแล้วเอางานมาให้ไป๋เหม่ยถิงศึกษาคนบนชั้นบนสุดต่างแยกย้ายทำงานส่วนของตัวเอง ไม่ได้รับรู้ข่าวลือที่แ