All Chapters of วัตถุโบราณตระกูลหลี่: Chapter 101 - Chapter 110

เย็นวันนั้น บ้านตระกูลไป๋“ถิงเออร์ อีก 2 เดือนปู่จะจัดงานวันเกิดพร้อมเปิดตัวหลาน หลานมีอะไรติดขัดไหม” กว่าจะปลีกตัวจากตึกเฮยอวิ๋นมาถึงบ้านตระกูลไป๋ก็เกือบจะถึงเวลาอาหารเย็นแล้วท่านผู้เฒ่าไป๋นั่งรอทุกคนอยู่ในห้องโถงพร้อมเอกสารต่าง ๆ วางกองบนโต๊ะ มีเซียวสืออิง หงหนิวอี ฝูหย่งอัน และพ่อบ้านเผยคอยช่วยออกความเห็นกันอย่างครื้นเครง“คุณหนูคะ ป้าเลือกอาหารกับขนมของโปรดคุณหนูไว้ตามรายการนี้นะคะ ส่วนอาหารอื่น ๆ จะเป็นของชอบของนายท่านผู้เฒ่าไป๋กับอาหารสำหรับจัดเลี้ยงทั่วไป...”“จัดการตามที่ทุกคนเห็นว่าดีได้เลยค่ะ ถ้าอยากได้อะไรเพิ่มทุกคนถามลี่จูดีกว่านะคะ พวกการจัดการงานลี่จูทำได้ดีมาก”ไป๋เหม่ยถิงก้าวถอยหลัง ดันจ้าวลี่จูไปทางแม่นม แล้วส่งสายตาชักชวนหยางฝูเหว่ยกับเกาอี้ให้ชิ่งหนีตามกันมาจ้าวลี่จูถูกทิ้งให้เผชิญหน้ากับงานจุกจิกอย่างการจัดงานเลี้ยง ได้แต่ทำใจว่าคงไม่ใช่ครั้งสุดท้าย‘ต้องไปขอขึ้นเงินเดือนเพิ่มอีก!’ ให้กำลังใจตัวเองไม่พอยังส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ตามหลังประธานไปด้วย งานนี้ประธานลืมไม่ลงแน่3 วันต่อมาฝึกงานไม่ถึงอาทิตย์ เรื่องของหญิงสาวที่เป็นเด็กเส้นในบริษัทเซี่ยอวิ๋นเล่าลือกันกระจายวงก

“นี่เธอเห็นหน้าคนที่เป็นข่าวกับท่านประธานวันนี้ เธอคิดว่าไง”“ไอ้สวยก็สวยอยู่หรอก แต่อย่างอื่นไม่เห็นจะเท่าไหร่”“ท่านประธานชอบนังจิ้งจอกแบบนี้นี่เล่า คุณหนูตระกูลดังถึงไม่อยู่ในสายตา”คิก คิก คิก“ผู้หญิงแบบนี้ก็แค่ของเล่นชั่วคราว สุดท้ายก็ไปแต่งกับพวกตระกูลใหญ่อยู่ดี”“ใช่ ๆ เธอไม่คู่ควรกับท่านประธานหรอก”ปัง! ตึก...ตึก...เสียงเปิดประตูห้องน้ำในแถวด้านใน ทำให้หญิงสาวที่กำลังส่งเสียงนินทากันตรงอ่างล้างมือถึงกับเงียบกริบ!!!‘แย่แล้ว! ทำไมเป็นเธอได้ล่ะ!’‘ตายล่ะ...ได้ยินที่พูดหมดแล้วหรือเปล่านะ’หญิงสาวที่เดินออกมาจากโซนห้องน้ำ คือเจ้าตัวที่ถูกคนจากแผนกเลขาทั้งสองกำลังนินทา ใบหน้าคนปากไม่ดีจึงดูน่าเกลียดเพราะความกดดันหนาวเยือกจากหญิงสาวร่างบางคนนั้นไป๋เหม่ยถิงล้างมือเสร็จ ใช้เพียงหางตากวาดมองทั้งสองสาวหัวจรดเท้าแล้วยิ้มแสยะมุมปาก หยิบกระดาษมาซับน้ำอย่างไม่รีบร้อนแล้วจีบนิ้วชี้กับนิ้วโป้งหย่อนลงถังขยะ‘ท่าทางนี่มันดูถูกกันชัด ๆ’“นี่...นังจิ้งจอก กล้าดียังไงใช้สายตาแบบนั้นมามองพวกฉันสองคนน่ะฮะ!”หนึ่งในสองคนท่าทางเป็นคนเลือดร้อน รีบเดินไปดักหน้าก่อนที่เด็กฝึกงานในข่าวจะออกจากห้องน้ำไ

ทางด้านคู่เดตทั้งสอง หลังไป๋เหม่ยถิงปรับอารมณ์ได้ เธอก็รู้ว่าการมาซื้อของกับฉินเฟยหลงสนุกกว่าที่คิด“เฮียหลงคู่นี้เป็นไงคะ”“สีนี้ถ้าไม่ใช่ถิงถิง คงเหมาะกับหญิงแก่อมทุกข์”“คู่นี้ล่ะค่ะ”“ส้นสูงหน้าต่ำ ตอนเขาดีไซน์นึกถึงนกกระยางเหรอ”หญิงสาวเพิ่งรู้ว่าเฮียหลงปากร้ายไม่เบา เธอหันไปส่งยิ้มแหยให้พนักงานขายที่หน้าเขียวหน้าเหลือง สีหน้าที่พยายามรักษารอยยิ้มดูน่าสงสารคิก คิก“เฮียคะ ทำไมปากร้ายแบบนี้ เฮียไม่เห็นหน้าพนักงานร้านเหรอคะ ตอนเฮียติแต่ละคู่เขาแทบจะร้องไห้อยู่แล้ว” จนต้องหยุดถามความเห็นจึงได้รองเท้าสีคอปเปอร์บลอนด์มา เธอต้องรีบลากแขนเขาออกจากร้าน“เฮียพูดเรื่องจริงทั้งนั้น เย็นแล้วไปเตรียมตัวทานอาหารกันเถอะ”“เราจะไปทานที่ไหนเหรอคะ” โปรแกรมเดตเฮียหลงไม่ได้บอกไว้ก่อน เธอมีหน้าที่ตามเขาไปแล้วสนุกกับมัน“ความลับ…ขออนุญาตนะครับ”ฉินเฟยหลงยิ้มเจ้าเล่ห์ ถือผ้าไหมแถบยาวสีฟ้ายกขึ้นมา แล้วนำมาทาบกับดวงตาดวงท้อของไป๋เหม่ยถิง ชายหนุ่มขับรถพากระต่ายน้อยที่เชื่องเชื่อชนิดให้ทำอะไรก็ยอมเขาเสียหมดหลังถูกจับจูงลงจากรถ ไป๋เหม่ยถิงได้ยินเสียงเปิดประตูของลิฟต์‘ตึกเฮยอวิ๋น ลิฟต์ของประธานบริษัท’ติ๊

“ผู้หญิงคนนั้นทำอะไรน้องหรือเปล่า” ฉินเฟยหลงมองสำรวจทั่วตัวคนหาร่องรอยที่อาจมีหรือรอดสายตาไปไป๋เหม่ยถิงได้แต่ยิ้มขำ แม้จะดีใจในความเป็นห่วงหยางฝูเหว่ยอยากกลอกตาให้กับเจ้านาย‘คุณหนูคนนั้นดูอ่อนแอบอบบาง จะทำอะไรคุณหนูได้ คนของเราไม่ไปรังแกเขาก่อนถือว่าดีแล้ว’“ไม่ได้ทำอะไรหรอกค่ะ แต่เธอมีความเป็นศัตรูกับน้องเลยอยากรู้ขึ้นมา สรุปแล้วก็เป็นศัตรูกันจริง ๆ”“พี่ฝูเหว่ย รู้ไหมคะว่าเธอมาทำอะไรที่เซี่ยงไฮ้” บอกเล่าสาเหตุให้ฉินเฟยหลงได้สบายใจแล้วจึงหันไปให้ความสนใจกับข้อมูลของผู้หญิงแซ่หลินต่อ“หึ...เอาวัตถุโบราณมาประมูลการกุศลที่จะจัดขึ้นในอีก เกือบ 2 เดือนข้างหน้าครับ”หยางฝูเหว่ยหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยันไป๋เหม่ยถิงได้ยินเข้าถึงกับใบหน้าเปลี่ยน ความเอื่อยเฉื่อยหายไป ดวงหน้าหวานเย็นชา ลำตัวยืดตั้งตรงหึ หึ หึ…“ตระกูลหลิน ดี ดี ดีจริง ๆ เสวยสุขบนสมบัติของแม่ฉันกันเพลินดีเหลือเกินนะ”หญิงสาวข่มความเดือดดาลลงจนราบเรียบ นัยน์ตาลุกวาบเย็นจัดเวลาประจวบเหมาะเหลือเกินไม่ถึง 2 เดือนหรือ หึ... ได้!ฉันจะปล่อยให้พวกมันหลงระเริงกันไปถึงเวลาที่ฉันทวงคืนทุกอย่างกลับมา แม้แต่การแสวงหาความตายก็จะไม่ง

ท่าเรือเซี่ยงไฮ้ พอร์ต D12“เฮ้ย! มาแล้ว ๆ ตั้งแถว ตั้งแถวโว้ย”เสียงโวยวายผ่านโทรโข่งดังลั่นพื้นที่ท่าเรือขนส่งสินค้าของบริษัทไป๋ซิ่นซู่ คนงานที่กำลังขมักเขม้นขนของรีบวางมือจากงานที่ทำอยู่ มาตั้งแถวใช่ตั้งแถวต้อนรับ!‘โอ้...ไม่นะ!’ไป๋เหม่ยถิงอยากยกมือก่ายหน้าผาก จนใจกับธรรมเนียมรอต้อนรับของลูกน้องคุณพ่อ แม้จะวางมือมาจับงานด้านสว่าง แต่พฤติกรรมบางอย่างยังคงเดิม“ยินดีต้อนรับคุณหนูเหม่ยถิง!”“เฮ้ย พวกแกมีเสียงกันแค่นี้เหรอวะ เสียงเบากว่าตดหมา คุณหนูอับอายจนไม่อยากลงมาเจอแล้ว ตะโกนให้มันดัง ๆ ไม่ได้กินข้าวกันรึไง”“ยินดีต้อนรับคุณหนูเหม่ยถิง!!!”“ดังอีก!!!”เอาเถอะ...ลงไปให้มันจบ ๆปึง! ด้วยความหงุดหงิด ไป๋เหม่ยถิงจึงเปิดประตูแรงเกินปกติ ก้าวลงจากรถมาเธอเพียงปรายตามองคนที่ยืนรอรับอยู่สองฝั่งอย่างเย็นชา พร้อมพยักหน้าตอบรับสั้น ๆเฮ!แทนที่คนเหล่านี้จะรู้สึกไม่ดีกับท่าทางของไป๋เหม่ยถิง กลับโห่ร้องด้วยความชอบใจ“ข้าบอกแล้วไม่เชื่อ! เป็นไง คุณหนูดูโหดเหี้ยมเหมือนนายตอนหนุ่ม ๆ ไม่มีผิด”“คุณหนูอะไรฟังนุ่มนิ่ม ต้องเรียกนายน้อย”“ใช่ ๆ นี่แหละนายน้อย”“นายน้อย”“นายน้อย”ไ