All Chapters of วัตถุโบราณตระกูลหลี่: Chapter 81 - Chapter 90

แสงสุดท้ายของวันกำลังลับเหลี่ยมเขาไป๋เหม่ยถิงกอดกระชับชายที่แบกเธอขึ้นหลังมาระยะหนึ่ง ตัวเธอกำลังมีปัญหา หัวสมองไม่แจ่มใส สติกับการรับรู้รอบตัวถดถอย ความง่วงซึมกำลังคืบคลานเข้ามาครอบงำอากาศเย็นกำลังทำพิษหญิงสาวขยับใบหน้าเข้าหาผิวเนื้ออุ่นตรงซอกคอ“พี่ใหญ่ฉิน ยิ่งคุณเป็นแบบนี้ฉันยิ่งไม่อยากปล่อยมือจากคุณ”คำกระซิบแผ่วเลื่อนลอยดังอยู่ข้างใบหูหนา ลมหายใจร้อนผ่าวเกินปกติ‘ถิงถิงกำลังมีไข้’“ถิงถิง…เฮียไม่เคยปล่อยมือเธอ”ฉินเฟยหลงกดมือกระชับข้อพับขาเป็นการยืนยัน ความอ่อนโยนในน้ำคำแทบจะลอยฟุ้งเป็นมวลในอากาศ ตอนพูดเขาก็เอียงคอเอาศีรษะกดทับกลุ่มผมของหญิงสาวจนใบหูชนกับปลายจมูกโด่งรั้น“ฮะ… เฮีย… อะไรกัน”ไป๋เหม่ยถิงผู้ถูกทำให้ตกใจสติรู้ตื่นขึ้นฉับพลัน“ไม่เรียกเฮียหลงแล้ว?”ฉินเฟยหลงถามเพื่อต้องการหยอกเย้าและชวนคุยให้หญิงสาวตื่นตัว น้ำเสียงผ่อนคลายยังมีเสียงหัวเราะคลอด้วย“ตอนนั้น…พี่ตื่นอยู่หรอกหรือ”หึ หึ…ขายหน้า! อับอายที่สุด!ผู้อื่นรู้ทุกอย่างที่ทำกับเขาตอนหลับ ไป๋เหม่ยถิงอยากปิดตาอุดหู [1] ให้รู้แล้วรู้รอด แต่ตอนนี้ทำได้เพียงปิดหน้าซ้อมตายอยู่บนแผ่นหลังกว้าง“เฮียหลง…เรียกได้ดี ต่อไป

3 วันต่อมาโฮ่ง โฮ่ง“วิลลี่ไปคาบมา”ฉินเฟยหลงกำลังยืนอยู่บนกำแพงปราสาทชั้นใน สายตาไม่คลาดเคลื่อนจากหญิงสาวที่กำลังเล่นปาบูมเมอแรงกับวิลลี่ตรงลานหญ้าด้านล่างปราสาท“นายครับ ข้อมูลที่คุณหนูให้ตรวจสอบได้แล้วครับ”หยางฝูเหว่ยเดินมารายงานทางด้านหลังมีเอกสารบางอย่างหนีบไว้ใต้วงแขน“ส่งมา” ฝ่ามือที่มีผ้าพันแผลถูกดึงออกจากขากางเกงแบออกไปรอรับของจากผู้ช่วยหยางฝูเหว่ยส่งซองเอกสารให้ด้วยแววตาสงสัย‘ทำไมนายไม่ให้ส่งให้คุณหนูโดยตรงเหมือนทุกที’ก่อนนึกสิ่งใดได้จึงกลืนคำถามลงไป ส่วนเจ้านายก็เดินลงบันไดหินไปได้ครึ่งทางแล้ว ทิศทางที่มุ่งไปก็ไม่ต้องเดาลงไปลานล่างปราสาท“ถิงถิง”ไป๋เหม่ยถิงชะงักมือที่กำลังลูบหัวชื่นชมวิลลี่ หันกลับไปมองชายหนุ่มที่เดินมานั่งข้างกัน‘เสียงเขาที่ใช้เรียกชื่อเธอมันฟัง…เซ็กซี่’“เฮียหลง มีอะไรคะ”ว่ากันตามจริง สรรพนามที่เปลี่ยนมันทำไป๋เหม่ยถิงขัดเขิน แต่ต้องทำใจกล้าเข้าไว้ไม่อย่างนั้นมันก็ไม่มีอะไรคืบหน้าเสียที“ข้อมูลของพ่อลูกเคสต์เนอร์”ฉินเฟยหลงยื่นข้อมูลที่เพิ่งได้มาเพิ่มส่งให้ไป๋เหม่ยถิง หญิงสาวรีบยื่นมือรับ แล้วลุกขึ้นจัดแจงสวมสายจูงเพื่อพาวิลลี่กลับไปคืนพ่อบ้าน“พี่

“เรื่องที่ให้ไปจัดการ มีความคืบหน้าหรือยัง” ชายวัยกลางคนนั่งอยู่ในเงามืดด้านหลังโต๊ะทำงานไม้มะฮอกกานีสีแดง สอบถามชายที่ยืนกระสับกระส่ายค้อมตัวหลังเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานด้วยใบหน้ายิ้มบางเบานุ่มนวล แต่คนที่ถูกถามรู้ว่าใบหน้าที่อ่อนโยนนั้นกลับซุกซ่อนความโหดเหี้ยมไว้มิดชิด “ทนายเตรียมสัญญาเรียบร้อยแล้วครับ ภายใน 2 วันนี้ น่าจะเรียบร้อยครับ” ชายวัย 40 ปี รูปร่างไม่สูงมาก ดูผอมบางแม้อยู่ในชุดสูทรายงานเจ้านายด้วยเสียงตึงเครียด “หืม…แค่น่าจะ…อย่างนั้นหรือ?” เจ้านายพูดเหมือนเปรยไม่จริงจัง แต่เล่นเอาคนรายงานต้องรีบแก้คำตอบ “ขออภัยครับท่าน ผมจะนำสัญญามาใน 2 วันครับ” “อืม…นายออกไปจัดการงานเถอะ” แม้เสียงพูดจะยังคงเรียบง่าย แต่ชายผู้เป็นลูกน้องไม่กล้าละเลย รู้ดีว่าไม่มีที่ว่างให้สำหรับความผิดพลาด ก่อนจากไปแววตายังฉายความโหดเหี้ยม บุรุษที่เหลืออยู่ดูจะพอใจกับแววตาของลูกน้อง ‘ไม่เสียแรงที่ติดตามเขามานาน’ “ฉินเฟยหลง ไอ้เด็กเหลือขอคราวนี้แกไม่รอดแน่ ตำแหน่งประธานต้องเป็นของฉัน!!!” 5 ชั่วโมงต่อมา เหอเป่ย แอ๊ด! เสียงเปิดประตูรั้วเก่าคร่ำคร่าดังเสียดแทงโสตของพ่อบ้านติงที่ยืนรอรั

“ลูกถามคำถามนี้ เพราะเคยค้นหาแล้วไม่เจอใช่ไหม?”เห็นไป๋เหม่ยถิงพยักหน้าเป็นคำตอบ ไป๋จื้อหยางเองก็หน้าเคร่ง‘ใช่...จนบัดนี้ คนของเขายังค้นหาหลุมฝังศพของภรรยาไม่พบ’มีคนจงใจปกปิดข้อมูล!เขามั่นใจ ในเงามืดมีมือที่มองไม่เห็นคอยชักใย ล้อเล่นกับชีวิตครอบครัวเขา“ฉันเคยไปขอเอกสาร ข้อมูลการฝังศพไร้ญาติจากโรงพยาบาลจิ่วเหอ แฟ้มข้อมูลของปี 1980 หายไป ตอนนั้นคิดว่าคงเพราะการจัดเก็บเอกสารสมัยนั้นไม่ดีพอ แต่คุณบอกว่าคุณแม่อาจถูกทำร้ายมา คิดได้อย่างเดียวว่า”มีคนเล่นตลกกับเอกสารนั่น!!!ต้องมีความแค้นระดับไหน ถึงอยากให้คนตายกลายเป็นผีไร้ญาติ ไร้คนเซ่นไหว้ดวงตาดอกท้อสองคู่มองหน้ากัน ประกายเย็นเยียบวาบผ่าน คนหนึ่งมีแววโหดเหี้ยมกระหายเลือด อีกหนึ่งเย็นชาไร้ปราณี รอยยิ้มเหยียดแสยะขัดกับใบหน้านอกจากสองพ่อลูก คนที่เหลือในห้องก็มีอารมณ์เดือดดาลไม่ต่างกัน พยายามสูดหายใจระงับอารมณ์จนอกพองหน้าแดงก่ำ‘นายเฝ้าทางนี้ เดี๋ยวฉันมา’หยางฝูเหว่ยกับเกาอี้หันมาส่งสัญญาณกัน แล้วหยางฝูเหว่ยก็ปลีกตัวออกไป“การหาหลุมฝังศพของแม่ พ่อให้คนของพ่อสืบอยู่ถิงเออร์ไม่ต้องกังวล ตอนนี้เรามาว่าเรื่องตรวจดีเอ็นเอเถอะ ถิงเออร์คิดเห็น

“ร้อยเอกเหอครับ! รอก่อนครับ!”เหอจิ้นเต๋อกำลังเดินตรวจการทำงานของพลทหาร ได้ยินเสียงรีบร้อนเรียกจากด้านหลัง“มีธุระอะไรกับผมหรือครับ คุณคือ?” ชายหนุ่มในชุดทหารมองบุคคลไม่คุ้นหน้าที่มาหยุดหอบหายใจตรงหน้า‘ใครกัน?’“ร้อยเอก...แฮ่ก...คงจำผมไม่ได้ เมื่อ 5 ปีก่อน ตอนกองทัพจัดงานประมูลครั้งแรก ผมขายเหยือกโบราณให้คุณผู้หญิงที่มากับร้อยเอกน่ะครับ แค่ก ๆ”ชายหนุ่มวัยต้น 30 ทั้งพูดทั้งหอบทั้งไอ แต่ก็จับใจความได้ชัด“อ๋อ...เหยือกที่เกือบถูกโกง มีอะไรให้ผมช่วยครับ”ต่อให้จำคนขายไม่ได้แต่ใครจะไปลืมเหตุการณ์นั้นลง แถมเหยือกที่ดูปลอมดันมีมูลค่ามหาศาล“คือ...ผม อยากถามหาคุณผู้หญิงน่ะครับ ไม่ทราบว่าปีนี้เธอมางานประมูลหรือเปล่า”คนถามถามด้วยแววตาเปี่ยมความหวัง“ประธานหลี่...ไม่สิประธานไป๋ไม่ได้มาครับปีนี้ แต่ถ้ามีธุระจะฝากส่งข่าวถึง ผมสามารถจัดการให้ได้”“ดียิ่ง...แค่ก! ผมรบกวนร้อยเอกหน่อยครับ ผมชื่อเจิ้งหลี่เผิง พอดีผมมีของเก่าอยากให้คุณผู้หญิงดู เผื่อเธอสนใจจะรับซื้อ ผมฝากเบอร์ติดต่อไว้ให้คุณผู้หญิงได้ไหมครับ”พูดถึงเรื่องของเก่าดวงตาของเหอจิ้นเต๋อก็เปล่งประกาย แต่ใบหน้ายังคงเรียบนิ่งไม่รู้ร้อนหนาวเว