บททั้งหมดของ วัตถุโบราณตระกูลหลี่: บทที่ 71 - บทที่ 80

อือ…“คุณหนู ฟื้นแล้วเหรอครับ” หยางฝูเหว่ยและเกาอี้นั่งรออยู่ในห้องพักพิเศษตั้งแต่มาถึงโรงพยาบาล สองหนุ่มผู้ดูแลลุกขึ้นเดินเข้าหาอย่างระมัดระวัง สายตาของหยางฝูเหว่ยมองเข้าไปในหน่วยลึกของดวงตาดอกท้อ ขนตาหนาเป็นแพกระพือถี่อย่างพยายามปรับโฟกัส ความหม่นในดวงตาค่อยกระจ่างขึ้น ถูกแทนที่ด้วยความมึนงง สับสน“เกิดอะไรขึ้นคะ?” ข้อมือเล็กพยายามขยับ แต่กลับไม่สามารถยกขึ้นได้ ความปวดตึงทำให้หลี่เหม่ยถิงหันไปมองทางข้อมือขวา เห็นว่ามันถูกพันธนาการติดกับขอบเตียง จึงย้ายสายตาสำรวจร่างกายทีละส่วนสมองเริ่มกระจ่างตามเวลาที่ผ่านไป ความทรงจำก่อนหมดสติไหลกระแทกกลับเข้ามา ลมหายใจอันเกิดจากห้วงอารมณ์รุนแรงกระชั้นถี่จนทรวงอกภายใต้ผ้าห่มที่คลุมร่างกายยุบขึ้นลง “คุณหนูพยายามคุมสติคุมอารมณ์ตามวิธีที่นักบำบัดบอกไว้ครับ” ผู้ช่วยหนุ่มกดเสียงให้ราบเรียบพูดอย่างใจเย็น มีเกาอี้ยืนหายใจไม่เต็มปอดอยู่ข้าง ๆพวกเขาต้องพยายามทำให้บรรยากาศสงบนิ่งที่สุด เพื่อไม่ให้กระตุ้นอารมณ์คุณหนูไปมากกว่านี้20 นาทีต่อมา การปรับอารมณ์ก็เป็นผล หยางฝูเหว่ยจึงแจ้งพยาบาล จากนั้นก็มีแพทย์มาตรวจจนเสร็จกระบวนการ ผ้ายึดข้อมือก็ถูกถอดออ

เย็นวันนั้นวงสังคมชั้นสูงของเฉิงตูได้ฟังข่าวใหญ่ ต่างจับกลุ่มนินทาในความโชคร้ายของผู้อื่น มีทั้งเสียงสนับสนุนไป๋เหม่ยถิง ส่วนหนึ่งก็ก่นด่าเพราะคิดว่าเด็กสาวทำกับคนที่เคยเป็นพ่อเกินไปติงหรูอี้ตั้งแต่แต่งงานก็ก้าวขึ้นมาเป็นคุณผู้หญิงตระกูลใหญ่ ย่อมมีคนยินดีในฉากหน้า แต่ลับหลังก็จิกกัดว่าเป็นอีกาบินขึ้นมาเกาะกิ่งไม้สูงกลายเป็นหงส์ ข่าวลือครั้งก่อนไม่ทันจางหาย สายลมใหม่พัดมาสำทับครานี้ต่อให้หลุดคดี ก็ไม่มีที่ยืนในสังคมอีกต่อไป“คุณหนูจะให้ทำยังไงกับข้อมูลนี่ครับ” หยางฝูเหว่ยเดินเข้ามาหลังหลี่เหม่ยถิงกินข้าวเย็นเรียบร้อยแล้ว ปึกเอกสารกองใหญ่เทินสูงอยู่บนฝ่ามือ“รอก่อนค่ะ ตอนนี้ทางตระกูลติงเป็นยังไงบ้างคะ” ไป๋เหม่ยถิง รีบหันความสนใจมาทางหยางฝูเหว่ย ตอนนี้ผู้ช่วยหนุ่มเปรียบเหมือนห่วงยางให้เธอเกาะ ป้องกันการจมธารน้ำแข็งอันหนาวเหน็บฉินเฟยหลง นั่งอ่านอกสารอยู่ทางฝั่งขวาของเตียงคนไข้ บริเวณนั้นแผ่รังสีความเย็นยิ่งกว่าจุดเยือกแข็ง ส่วนทางฝั่งซ้ายของเตียงท่านผู้เฒ่าติงนั่งหันหลังมาทางประตู แถมยังพยายามดึงความสนใจของลูกศิษย์ด้วยการเดินหมากล้อมตั้งแต่ชายหนุ่มมาถึงเฉิงตู แทบจะไม่ได้คุยกับไป๋เหม่ย

พลั่ก! อุ๊บ! ตุบ!อึก!เงาร่างทั้ง 5 นอนเกลือกกลิ้งอยู่บนพื้น ร่างของชายหนุ่มตัวสูงใหญ่ 3 คนขดงอหายใจหอบแรง ไป๋เหม่ยถิงและจ้าวลี่จูปีนลงมาจากตัวของผู้ดูแลทั้งสองที่เอาตัวรองรับการกระแทกตลอดการไถลเลื่อนลงมาจากภูเขาสูงชันให้“เป็นอย่างไรบ้างคะ มีใครบาดเจ็บไหม” ไป๋เหม่ยถิงหันมองสำรวจพื้นที่รอบตัว แล้วเดินไปทางจ้าวลี่จู“ฉันไม่บาดเจ็บค่ะ ประธานล่ะค่ะ”“ฉันไม่เป็นไร”หญิงสาว 2 คนต่างผลัดกันสำรวจร่างกายกันและกันจนแน่ใจว่าทั้งคู่ไม่มีบาดแผล10 นาทีก่อนหน้านี้ เพราะจนหนทางจะไปต่อจึงปรึกษากันเรื่องช่องทางลงเขาแบบด่วนพิเศษ ไป๋เหม่ยถิงเสนอให้ตัดเอาเต็นท์ผ้าใบมาหุ้มช่วงล่างใช้ผ้าห่มหรือถุงนอนเป็นเบาะรองขากับก้น ปลายเท้าใช้ผ้าส่วนเกินม้วนขึ้นมาคลุมเป็นทรงถุงมัดปากมีเชือกให้มือคอยบังคับควบคุมทิศทางได้ไป๋เหม่ยถิงขึ้นนั่งบนตัวหยางฝูเหว่ย ส่วนจ้าวลี่จูนั่งบนตัวเกาอี้ ศิษย์พี่ฉิงเลื่อนลงมาคนเดียวเลื่อนไถลลงจากภูเขามีความลาดชัน มองไม่เห็นทางด้านหน้าจึงไม่ง่ายนัก โชคดีที่ช่วงนี้เป็นป่าโปร่งสักหน่อย ต้นไม้ไม่หนาทึบ มีเพียงพวกพุ่มเล็กกับลำต้นไม่ใหญ่ จึงไม่เกิดการปะทะกับต้นไม้ระหว่างเลื่อนลง แต่คนอยู่ด้าน

“เชิงเทียนนั่นงัดไม่ได้ อย่าซน”เสียงดุแกมอ่อนใจ ดังเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่อยากจะนับ ตั้งแต่คณะเดินสำรวจบ้านอันประกอบด้วยฉินเฟยหลง ไป๋เหม่ยถิง หยางฝูเหว่ย พ่อบ้านที่จ้างมาพร้อมปราสาท เดินดูส่วนต่าง ๆ ของปราสาทโดยมีพ่อบ้านเป็นคนนำทาง“ปราสาทนี่ไม่มีสมบัติอะไรเหลือเลยนี่นา”คำบ่นอุบอิบแต่ได้ยินกันทุกคน พ่อบ้านของปราสาทต้องสูดหายใจระงับอารมณ์อีกรอบ ตั้งแต่เคยพาคนเช่าเดินดูปราสาทมา มีหญิงสาวนี่แหละแทบจะรื้อหินทุกก้อนออกมาอยู่แล้ว“คุณหนูครับ ตามสัญญาถ้ามีสิ่งใดเสียหายหรือขาดหาย เราต้องจ่ายเงินชดเชยด้วยนะครับ” หยางฝูเหว่ยผู้รู้จุดอ่อนคุณหนูรีบก้าวออกมาเตือนพรึ่บ!มือเล็กที่พยายามงัดเชิงเทียนหินเหนือเตาผิงในห้องโถงหลักรีบปล่อยมือทันที‘เชิงเทียนนี่ราคาไม่น่าคุ้มค่าชดเชย’“มืดเร็วจังนะคะ ตามเวลายังไม่ทันจะถึง 5 โมงเย็นพระอาทิตย์ก็ตกแล้ว” เสียงใสเอ่ยเปลี่ยนเรื่องแล้วเดินขยับออกเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นขนาดลงไปห้องเก็บไวน์ หรือเดินลึกลงไปคุกใต้ดินก็ไม่เห็นออร่าของวัตถุอะไรถูกฝังหรือซ่อนไว้ นับว่าน่าผิดหวังไม่น้อย“พรุ่งนี้ค่อยเดินสำรวจนอกปราสาท เรายังมีเวลาอยู่ที่นี่อีกหลายวัน”ฉินเฟยหลง

บอดี้การ์ดและตัวฉินเฟยหลงมีเพียงปืนพกอีกอย่างเราคงต้องรีบเคลื่อนย้ายออกจากเรือให้เร็วที่สุด ไม่อย่างนั้นคนไม่เกี่ยวข้องอย่างกัปตันเรือ ลูกเรือและพ่อบ้านกับวิลลี่จะโดนลูกหลงไปด้วย“มิสเตอร์ฉิน เรือยาง 3 ลำพร้อมแล้วครับ”หัวหน้าทีมบอดี้การ์ดของบริษัทรักษาความปลอดภัยในเยอรมันวิ่งเข้ามาแจ้งข่าว“ไป! แม็กสันคุณแจ้งบริษัทให้ส่งคนพร้อมฮอปฏิบัติการณ์มาที่นี่ด่วน เงินไม่เกี่ยง ฝั่งตรงข้ามเป็นทหารรับจ้างอาวุธครบมือ”ฉินเฟยหลงรีบวิ่งไปกระโดดลงเรือยางลำเดียวกับไป๋เหม่ยถิง พอคนมาครบลูกเรือก็ปลดสายสลิงค์ล็อกออกทันทีตูม! ตูม! ตูม!บรืนนนนน ซ่า…ท้องเรือยางกระแทกน้ำ คนบนเรือจับยึดเชือกไนลอนรอบลำเพื่อกันการโดนเหวี่ยงตกจากเรือ คนบังคับท้ายติดเครื่องทันทีที่ถึงท้องน้ำ เบนหัวเรือมุ่งหน้าขึ้นฝั่งที่ใกล้ที่สุดการล่าถอยนี้แข่งกับเวลาหากขึ้นบกได้ยังมีโอกาสตั้งรับ รอจนกว่าความช่วยเหลือจะมาถึง คนบนเรือทั้ง 3 ลำ ล้วนเคยต่อสู้ในสมรภูมิจริงและผ่านความเป็นความตายแทบทุกคน ยกเว้นเพียงคนเดียวคือไป๋เหม่ยถิง สายตาหลายคู่จึงหันมองไปทางหญิงสาวคนเดียวในกลุ่มความสงบนิ่งของเธอสร้างความแปลกใจโดยเฉพาะทีมบอดี้การ์ดจากเยอ