All Chapters of วัตถุโบราณตระกูลหลี่: Chapter 51 - Chapter 60

เช้าวันต่อมาอาคารศูนย์ประชุมแห่งชาติซีอาน“คนให้ความสนใจมากกว่าที่คิดนะคะ” จ้าวลี่จูหันมองทางที่นั่งสองฝั่งของตัวอาคาร มีบุคคลทั่วไปรวมถึงผู้ปกครองที่เดินทางมาพร้อมนักเรียน นั่งชมกันอยู่จนเต็มพื้นที่“วิทยาลัยศิลปะ ใช้ผลงานการแข่งขันพวกนี้เป็นเกณฑ์ในการรับเข้าศึกษาต่อส่วนหนึ่งน่ะ ก็ไม่น่าแปลกใจล่ะนะ” หลี่เหม่ยถิงนั่งไขว้ห้างเท้าคางมองดูบรรยากาศรอบ ๆ“ฉันขอตัวไปส่งเอกสารส่งตัวผู้เข้าแข่งขันในรายการของวันนี้ก่อนนะคะ” เธอหันไปพยักหน้าตอบรับแล้วมองดูพื้นที่ที่ใช้จัดการแข่งขัน แบ่งเป็นโซนหมากล้อม วาดภาพ เขียนพู่กัน แต่งกลอน พวกนี้สามารถแข่งในเวลาเดียวกันได้เพราะต้องการสมาธิและความเงียบ ส่วนดนตรีจะเริ่มแข่งในช่วงบ่าย‘ไปปลุกใจผู้แข่งขันสักหน่อยดีกว่า’ ดวงตาภายในกรอบแว่นส่องประกายวิบวับ “นักเรียนเว่ย นักเรียนจี นักเรียนลั่ว นักเรียนกง ทำให้เต็มที่นะ ผลแพ้ชนะไม่สำคัญ มั่นใจเข้าไว้ไม่ต้องกดดัน” อาจารย์ซ่งกำลังยืนให้กำลังใจเหล่านักเรียนที่เข้าแข่งขันในรอบแรกหลี่เหม่ยถิงมองดูการเตรียมพร้อมของแต่ละคน สำรวจเครื่องเขียนกับพู่กันของคนคัดอักษร คนวาดภาพ ส่วนคนเล่นหมากล้อมจ้องดูแววตาอยู่พัก

ช่วงบ่ายของการแข่งขันวันแรก ผู้เข้าแข่งด้านดนตรีของโรงเรียนไท่หรง มีลงแข่งฉินกับอีกคนเล่นเซียว ทั้งสองคนทำสมาธิได้ค่อนข้างดี แถมยังเคยผ่านเวทีการประกวดมาก่อนจึงไม่ตื่นเวทีนัก ถือว่าทำได้ดีทั้งสองคน ได้ผ่านเข้ารอบต่อไปตามคาดจบการแข่งขันวันแรก ผลงานของโรงเรียนเป็นที่น่าพอใจสำหรับทุกคน ขณะเดินออกไปขึ้นรถเตรียมตัวกลับโรงแรมจึงยิ้มแย้มแจ่มใสกันเต็มที่“ฮึ เป็นพี่สาวที่อำมหิตดีนะ ทำน้องสาวถูกตัดสิทธิการแข่งขัน ส่วนโรงเรียนตัวเองยิ้มแย้มหน้าชื่น” เสียงกระแนะกระแหนลอยมาตามลม เสียงดังรอบบริเวณ‘น้องสาว คงไม่ใช่ว่า...’หลี่เหม่ยถิงหันไปมองทางคนพูด เป็นเด็กสาวจากโรงเรียนมัธยมเฉิงตูลำดับ1 โรงเรียนของหลี่เหม่ยหลิน เธอจึงสอดส่ายสายตามองหาน้องสาวที่ขยันหาเรื่องเธอคนนั้นปวดประสาท น่ารำคาญยิ่งกว่าเสียงหมาข้างบ้านเธออยากรีบกลับไปนอนพัก ตอนนี้ฝืนลืมตาอยู่ได้ทั้งที่กินยาไปนานแล้ว สมองมันก็เริ่มเบลอ“ประธานคะ นั่นโรงเรียนของน้องสาวประธานนี่คะ” จ้าวลี่จูเดินมากระซิบถาม มองไปทางนั้นด้วยสีหน้ารังเกียจ“เก็บอารมณ์หน่อย อย่าให้ใครเขาจับอารมณ์เราได้ง่าย ๆ” เอามือตบลงบนไหล่ของจ้าวลี่จูเบา ๆ แล้วพาดแ

ฮ่า ฮ่า ฮ่าหลี่เหม่ยถืงหัวเราะอย่างสะใจ สายตาพราวระยับเหมือนเด็กซุกซน เดินผิวปากเหมือนนักเลงข้างถนน ท่าเดินส่ายเอวอาด ๆ ล้วงกระเป๋าทำเอาหยางฝูเหว่ยปวดหัวจี๊ด‘ถ้าท่านผู้เฒ่าติงมาเห็นเข้า มีหวังได้โดนจับไปเรียนมารยาทอีกแน่’“แค่นี้พอหรือครับคุณหนู?” หยางฝูเหว่ยสุดท้ายก็ถามออกมาด้วยท่าทางเคร่งขรึม“ถือว่าเป็นดอกเบี้ยเรียกเก็บแล้วกันค่ะ การทำร้ายร่างกายเธอมันทำง่ายนะคะ แต่การจะค่อย ๆ กัดกินทำร้ายจิตใจยัยแก่นั่น คือสิ่งที่ฉันอยากทำมากกว่าอะไรทั้งหมด”‘เหมือนที่มันทำกับฉันมาทั้งชีวิต’คำพูดประโยคหลังที่ไม่ได้พูดออกมา เขาก็พอจะเดาได้บ้างไม่มากก็น้อย จริงของคุณหนูการทรมานจิตใจโหดร้ายกว่ามาก แววตาเหี้ยมเกรียม รอยยิ้มเย็นชาวาดผ่านใบหน้าของหยางฝูเหว่ยชั่วแว่บ‘ถ้าเจ้านายรู้เข้า มีหวังติงหรูอี้ไม่ได้เดินจากไปง่าย ๆ อย่างนี้แน่’“ไม่ต้องบอกพี่ใหญ่ฉินล่ะ” เสียงหลี่เหม่ยถิงลอยมาตามสายลม ดักคอหยางฝูเหว่ยได้พอดิบพอดี “ไม่งั้นติงหรูอี้ไม่เหลือมาถึงมือให้ฉันได้เล่นสนุกแหง” จากนั้นก็เป็นเสียงพึมพำกับตัวเองในลำคอ ในห้องรับรองของคณะกรรมการจัดงาน“คุณติดต่อนักเรียนหลี่ ให้เข้ามาสแตนด์บายได้แ

4 เดือนผ่านไป“หมอขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ ผลการตรวจค่าความผิดปกติของสารสื่อประสาทในสมองกลับมาค่อนข้างปกติแล้ว ต่อไปเราจะปรับแผนการรักษานิดหน่อยนะครับ จะมีการปรับตัวยา แล้วก็การบำบัดทางจิตจะเป็นทุก ๆ 2 เดือน”หลี่เหม่ยถิงหันไปเปิดรอยยิ้มกว้างสดใสให้กับหยางฝูเหว่ยและเกาอี้ ขายหนุ่มทั้งสองคนยืนตัวเกร็งอยู่ทางเข้าห้องตรวจ พอได้ยินสิ่งที่แพทย์ที่รักษาคุณหนูพูด ต่างก็เพิ่งรู้ตัวว่ากลั้นหายใจอยู่หยางฝูเหว่ยมีรอยยิ้มบาง ใบหน้าเฉยชาอยู่เป็นนิจเพิ่มความอบอุ่นขึ้นมามากทีเดียว เกาอี้เสียอีกที่กลับมีน้ำตาคลอ ระยะเวลา 5-6 เดือนที่อยู่ด้วยกัน ถ้าจะบอกว่าไม่มีความผูกพันเกิดขึ้นคงเป็นเรื่องโกหก “อย่าเพิ่งดีใจจนลืมระมัดระวังนะครับ โรคนี้ถ้าไม่ระวังอาจจะกลับมาเป็นอีกครั้งได้หากมีปัจจัยกระตุ้น ทั้งจากเหตุการณ์สะเทือนใจ ภาวะความเครียด หรือสารเสพติด”คนไข้อย่างหลี่เหม่ยถิงฟังคำเตือนก็ไม่มีท่าทีอะไร แต่คนกระวนกระวายกลับเป็นสองหนุ่มผู้ดูแลหยางฝูเหว่ยยกเครื่องบันทึกเสียงมาบันทึก ข้อควรระวังและการปฏิบัติตัวของคนไข้และผู้คนรอบตัวอย่างจริงจังกริ๊ง“หมอว่ายังไงบ้าง” เสียงทุ้มต่ำอ่อนโยนเอ่ยถ

มื้อเย็นในห้องอาหาร ค่ำคืนนี้ค่อนข้างจะครึกครื้น มีผู้ร่วมโต๊ะที่มาพักอาศัยอยู่ในบ้านเพิ่มขึ้นมาอีก 3 ชีวิต เจ้าบ้านที่ดีก็ต้องต้อนรับขับสู้“ผู้อาวุโสติงกับถิงเออร์ มีวาสนาต่อกันขนาดนี้ ลูกไม่เห็นจะเล่าเรื่องของอาจารย์ให้ที่บ้านฟังบ้างเลยล่ะจ๊ะ เด็กคนนี้ไม่รู้ความจริงเชียว” ติงหรูอี้แกล้งดุหลี่เหม่ยถิง ผู้หญิงคนนี้ใช้สุ้มเสียงกดให้อ่อนโยนเหมือนเคย“จะบอกว่าหนูไม่ให้ความสำคัญกับอาจารย์เหรอคะ คุณนายติง” จบคำเรียกขานของหลี่เหม่ยถิง ห้องอาหารกลับมีเสียงช้อนหล่นกระทบจาน เสียงสูดลมหายใจของคนงานในบ้าน เสียงอุทานจากเด็กสาวฝั่งตรงข้าม“หลี่เหม่ยถิง ลูกทำแบบนี้หมายความว่ายังไง ทำไมเรียกแม่แบบนั้น คุณคะ” คุณนายติง หรือคุณนายตระกูลหลี่ตัดพ้อแล้วหันไปมองทางเจ้าบ้านที่นั่งตรงหัวโต๊ะหลี่ซีซวนเพียงหันมอง ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วส่ายหน้า“ถิงเออร์รู้เรื่องแล้ว คุณไม่ต้องห่วงเรื่องนี้อีก ในเมื่อลูกสะดวกใจเรียกแบบนั้นก็ปล่อยให้เรียกเถอะ” คำตอบจากปากของสามีทำเอาคุณนายของบ้านจิกเล็บลงในฝ่ามือ“ถึงแม่จะไม่ใช่แม่ที่คลอดลูกออกมา แต่สำหรับแม่ถิงเออร์ยังเป็นลูกของแม่เสมอนะจ๊ะ” ติงหรูอี้หันหน้ามายิ้