All Chapters of วัตถุโบราณตระกูลหลี่: Chapter 41 - Chapter 50

เสียงร้องเรียกเล็กแหบนั่น ทำเอาคนที่หันหลังเตรียมก้าวขาออกจากห้องตกใจ หันขวับกลับมามองร่างเล็กบอบบางในชุดคนป่วยหลวมโครก ยืนอ้าปากร้องไห้น้ำตานองโดยไร้เสียง มือกำชายเสื้อตาแดงก่ำสั่นเทา ไหล่ลู่หอบหายใจกอบโกยอากาศเข้าปอดลึก ทั้งหมดนี้เกิดในความเงียบงันดวงตาแดงฉานจ้องตรงเข้ามาเศร้าสร้อย ท่าทางบอบบางใกล้แตกสลายจนร่างสูงใหญ่ของฉินเฟยหลงใจกระตุกเจ็บแปลบเด็กน้อยที่เข้มแข็งของเขาทำไมจึงดูเปราะบางขนาดนี้ร่างกายของเธอลอยขึ้นสูง สองมือสั่น ๆ คว้าจับหลังคอของคนอุ้ม ร่างทั้งร่างถูกจัดวางลงบนตักกว้างที่นั่งลงบนเตียงคนไข้ ลำตัวของหลี่เหม่ยถิงขยับขดม้วนบนตักจนเป็นก้อนกลม ไม่มีเสียงใด มีเพียงความเปียกชื้นที่ไหลรินเงียบเชียบฉินเฟยหลง ทำเด็กร้องไห้ก็คิดสิ่งใดไม่ออก ได้แต่นั่งใบ้กินไร้ประสบการณ์ มือกว้างเก้งก้างไม่รู้จะวางไว้ตรงไหน ต้องปลอบเด็กยังไง เขาไม่เคยมีลูก ไม่มีญาติพี่น้อง เคยแต่ใช้กำลังและสมองจัดการปัญหาแต่ปัญหาคราวนี้ มาในรูปของสิ่งมีชีวิตขนาดเล็กบนตักเฮ้อ!เสียงถอนหายใจหนัก เล่นเอาคนที่กำลังอ่อนไหวตัวสั่นเทาไม่หยุด น้ำตาที่กำลังจะหยุดไหลพรูราวกับเขื่อนแตก เริ่มดิ้นรนจะลงไปให้ไ

เอี๊ยด!“ถึงบ้านผู้เฒ่าติงแล้วครับ” หยางฝูเหว่ยหันมาบอกหลี่เหม่ยถิงที่กินยาตามเวลาแล้วพักผ่อนมาตลอดทาง ครั้งนี้เราขับรถกันมาจากไท่หยวน เพราะต้องขนของส่วนหนึ่งกลับมาด้วยเขากับเกาอี้ถูกโอนให้มาอยู่ดูแลคุณหนูหลี่ ดูแลทุกเรื่องทั้งความต้องการ คุณภาพในชีวิตประจำวัน อาหารการกิน การรักษาและความปลอดภัยของคุณหนูพูดง่าย ๆ ว่า ทั้งเขาและเกาอี้เป็นพี่เลี้ยงจำเป็น ตอนนี้เปลี่ยนจากจับปืนมาถือไม้กวาดใส่ผ้ากันเปื้อนแทนแต่มันก็ไม่แย่นักหรอกนะ“คุณผู้ช่วยฝู นั่งสิ น้ำชาไหม” ผ่านมา 2 อาทิตย์ตั้งแต่พวกเราพากันย้ายมาอยู่บ้านผู้เฒ่าติง วันนี้เป็นวันพักผ่อนของคุณหนู ช่วงเช้าเธอจะมานั่งจิบชาร้อน รับแดดอุ่น ๆ ตรงชานระเบียงไม้ของห้องหนังสือ หันหน้ามองสวนที่ใบไม้สีน้ำตาลเริ่มร่วงหล่น“ขอบคุณครับคุณหนู” หยางฝูเหว่ย รับแก้วน้ำชามาถือ ไว้แล้วนั่งลง ไอร้อนของชาในมือช่วยปัดเป่าลมหนาวที่เริ่มหนาวจัดขึ้นทุกวันหน้าหนาวกำลังจะมาเยือนเหอเป่ย“หลี่เหม่ยถิง ไอ้เด็กเหลือขอ!!!!”นั่นไงครับไม่น่าเบื่อเลยจริง ๆ“อาจารย์ อย่าโกรธเลยน้า แค่นิดเดียวเองไม่ถึงครึ่งนิ้วก้อย” หลี่เหม่ยถิงนั่งทับขา ก้มหน้าวนนิ้วบนถ้วยร

ตกเย็นหลี่เหม่ยถิง เดินหาวหวอดอ่อนเพลียออกมาจากด้านหลัง พักนี้รู้สึกว่าไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงเหมือนเดิม ตอนวิ่งออกกำลังก็รู้สึกจะเหนื่อยง่าย ‘ผอมลงหรือเปล่า’ ฉินเฟยหลงที่เพิ่งจะมีโอกาสได้สำรวจเด็กน้อยอย่างละเอียด ขมวดคิ้วนิ่วหน้า ที่บอกว่าความอยากอาหารลดลงแต่นี่ผอมลงหลายจิน หน้าซูบจนคางแหลมออกมา แก้มก็ตอบคนไม่ชอบพูดมากอย่างฉินเฟยหลงเพียงจดจำไว้ “อาจารย์คะ จ้าวลี่จูโทรมาบอกว่า อาจารย์ที่ปรึกษาชมรมศิลปวัฒนธรรมอยากให้ฉันช่วยพาเด็กในชมรมไปแข่งที่ซีอานน่ะค่ะ ฉันไปได้ไหมคะ” หลังจากนั่งลงหลี่เหม่ยถิงก็ขออนุญาตกับอาจารย์“เหอะ! อยากไปเรอะ เรียนจบแล้วไปในฐานะอะไรล่ะ? แล้วไหนหนังสือสำนึกผิด เขียนเสร็จแล้วรึไง” ท่านผู้เฒ่าไร้ความปราณี ยิงคำถามมาเป็นชุด“ยังไม่ได้เขียนเลยค่ะ เดี๋ยวศิษย์ไปคัดให้คืนนี้ เอาให้สวยจนหงส์มังกรบินว่อนเลยค่ะ” หลี่เหม่ยถิงดูเปลี่ยนไปเล็กน้อย ไม่ได้แสดงออกร่าเริงเหมือนก่อนหน้า คำพูดแม้จะดูทะเล้นซุกซน แต่การกระทำกลับเฉยชา ไร้ความกระตือรือร้น“ส่วนเรื่องไปงานศิลปะ เขาให้ไปในฐานะที่ปรึกษาพิเศษของชมรม ไม่ได้ไปแสดงเองหรอกค่ะ เขาให้ไปนั่งเป็น อืม...จะเรียกว่ายังไงด

หลี่เหม่ยถิงผู้ไม่รู้ว่า อาจารย์ตัวเองกำลังรอรับชมเรื่องสนุกแสดงสีหน้าลำบากใจ หันไปมองอาจารย์เหมือนกับขอความช่วยเหลือผู้เฒ่าติงเห็นศิษย์น้อยดึงตัวเองมาเล่นงิ้ว รีบเปลี่ยนท่าทีเบิกบานเป็นหน้านิ่วคิ้วขมวด ถลึงตาใส่เพื่อนตัวดี“นี่...พวกแกจะอะไรกันนัก ถึงขนาดรุมรังแกเด็กกันแล้ว” ไป๋เหรินชู เห็นเด็กสาวหน้าเสียก็ให้สงสาร ออกปากหันไปตำหนิเพื่อนผู้เฒ่ายกใหญ่ ผู้เฒ่าฉีก็เห็นด้วย“รังแกเด็กอะไรกัน ก็แค่อยากเห็นลูกศิษย์ตาเฒ่าแสดงความสามารถ” ผู้เฒ่าโจวกับผู้เฒ่าเซี่ยโดน 3 รุม 2 ก็ลดความคึกคักลง“ผู้เยาว์เพิ่งเรียนกับอาจารย์ได้ไม่นาน แสดงให้ชมเกรงจะเสียหน้าอาจารย์ได้ แต่ไหน ๆ ท่านผู้เฒ่าก็มาแล้ว หากได้รับการชี้แนะเพิ่มเติมคิดว่าคงมีโอกาสพัฒนาได้อีก จึงได้แต่ยอมขอโทษอาจารย์แล้ว”‘มาแล้ว วิธีถ่อมตนแต่พลิกลิ้นทีหลัง หนังตาไม่กะพริบของศิษย์น้อย’ ผู้เฒ่าติงแทบจะตบเข่าฉาด ให้ความสามารถของศิษย์รักลูกศิษย์ดูเจริญหูเจิรญตาขึ้นมาทันทีหลังจากตกลงแสดงเรียบร้อย ศิษย์อาจารย์ก็เดินไปซุบซิบกันตรงมุมห้อง รอพ่อบ้านติงยกฉินในห้องหนังสือออกมาวางท่านผู้เฒ่าทั้งหลาย เห็นอาจารย์ศิษย์สนทนาหน้าตาเคร่งเครียด

3 วันต่อมา โรงแรมหย่งหนิง ซีอาน“จุ๊ ๆ ดูสิใครก็มาแล้ว” เสียงแหลมของใครสักคน แว่วผ่านหูฟังของซาวด์อะเบาท์เข้ามา หลี่เหม่ยถิงเลือกที่จะเมินเฉย ยังคงยืนนิ่งรอคิวเช็กอินโรงแรมที่พักห้องล็อบบีของโรงแรมค่อนข้างวุ่นวาย เพราะมีคณะเดินทางที่มาแข่งขันจากหลายโรงเรียนยังคงไม่ได้เข้าห้องพัก ที่พักกับรถรับส่งเป็นทางผู้จัดงานติดต่อให้ คือสมาคมศิลปวัฒนธรรมแห่งชาติ งานนี้เป็นการจัดแข่งอย่างเป็นทางการ มีโรงเรียนมัธยมที่ผ่านเข้ารอบสุดท้ายจากทั่วประเทศ 48 โรงเรียนมาแข่งขันการเก็บคะแนนมีทั้งประเภทเดี่ยวและทีม จากความสามารถของผู้เข้าแข่งของทีมโรงเรียนไท่หรงฮุ่ยเหวิน มีสิทธิติด 1 ใน 5 อันดับแรกถ้าทำได้ดีแบบตอนซ้อมคณะของไท่หรงจึงเป็นที่จับตามองพอสมควร“นี่!” พรึ่บ…เจ้าของเสียงแสดงความไม่พอใจ เอื้อมมือหมายจะดึงไหล่หลี่เหม่ยถิง กลับมีร่างหนามายืนขวาง“กรุณาถอยห่างจากคุณหนูด้วยครับ” เกาอี้พูดด้วยเสียงเข้มไร้อารมณ์ราวหุ่นยนต์“เขาพูดกับฉันเหรอ?” หลี่เหม่ยถิงดึงหูฟังที่ซ่อนสายไว้หลังใบหูออก หันไปพูดกับจ้าวลี่จู“ค่ะประธาน” เลขาสภาตอบรับ“อ้อออออ…แล้วเขาเป็นใครล่ะ เรารู้จักกัน?”